Semua Bab มาเฟียหลงเด็ก: Bab 31 - Bab 40

ผมนั่งคิดอยู่กับตัวเองอยู่นานกับคำพูดของพ่อและแม่ที่เอ่ยออกมาแบบนี้ ตอนนี้เฌอเอมอยู่ในขีดอันตรายเพราะกระสุนดันโดนเข้าจุดสำคัญอีกต่างหากผมจ้องมองผู้เป็นภรรยาอยู่บนเตียงอย่างใจชํ้าผมอยากจะให้เป็นผมจริงๆ ที่นอนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เฌอเอมเลยสักนิดหยดนํ้าตาไหลรินออกมาเหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้วรอมร่อมือหนาคว้ามือเรียวบางของร่างเล็กขึ้นมาจัลและทางไว้ที่แก้มของตนเอง"ฮึ้ก พี่อยากให้เป็นพี่นะที่นอนอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่เฌอที่นอนอยู่เลย"แกร๊ก"ขออนุญาตครับนาย ผมได้เบาะแสครับ" ฉันตื่นขึ้นมาและพบกับความเจ็บปวดตามร่างกาย สายตาที่เบลอมองอะไรแทบไม่ชัดเลยด้วยซํ้าเมื่อลืมตาตื่นขึ้น"นํ้า .....ขอนํ้าหน่อย"เมื่อรู้สึกตัวคนรอบข้างที่อยู่ตรงนั้นรีบเรียกพยาบาลให้ฉันทันทีและรีบนำนํ้ามาให้ฉันได้ดื่ม

และหลังจากวันที่ออกจากโรงพยาบาลพวกเราก็ไม่ได้เจอกันเลย ฉันกลับไปที่บ้านพี่เขาก็หายตัวไปพร้อมกับข้าวของทุกอย่างมีเพียงเงินก้อนหนึ่งที่เขาทิ้งไว้และเอกสารหุ้นส่วน10%เท่านั้น ฉันเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องนั้นคนเดียวหลายวันไม่ยอมออกมาเจอโลกภายนอกเลยด้วยซํ้าราวเกือบสองเดือนที่ฉันจะทำใจได้และกว่าจะยอมออกมาเผชิญโลกภายนอก ฉันขาดเรียนไปทันทีตั้งแต่วันนั้นและไม่ยอมออกไปเจอใครเลยคุณลุงคุณป้าก็มาที่นี่บ่อยๆ พร้อมกับพี่สงกรานต์และพี่ไซม่อน แต่ก็ไม่มีใครสามารถพาฉันออกมาจากตรงนั้นได้สักคนเดียวพอฉันทำใจได้ฉันก็โทรไปบอกคุณลุงคุณป้าเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเรียนที่ต่างประเทศเพียงลำพัง เพราะอยากตัดขาดจากทุกสิ่งจริงๆ แต่ความจริงแล้วฉันเลือกที่จะไปเรียนที่สิงคโปร์แทนและไม่มีใครรู้เลยจนฉันจบมาแล้วได้2ปีและเริ่มกลับมาทำงานที่เกาะของตัวเองที่พ่อแม่เคยทิ้งให้พอฉันเรียนจบฉันก็บอกกับทุกคนว่าจะกลับมาที่ไทยเพื่อกลับมาดูแลงานของพ่อแม่ต

พอเข้ามาในห้องพักพี่เขาก็โยนฉันลงไปกับเตียงอย่างแรงทำเอาหลังฉันแทบเบาะเลยก็ว่าได้ พอกำลังจะหนีพี่เขาก็จับไว้และทำการฉีกเสื้อผ้าของฉันออกไปเป็นเสี่ยงๆ ไม่เหลือชิ้นดีจนทำให้เห็นถึงบราลูกไม้และกางเกงลูกไม้สีขาวได้อย่างชัดเจน"พี่ทำบ้าอะไรของพี่""พี่จะทำให้เรารู้ไงว่าของเล่นกับของตายมันใช้ไม่ได้กับเธอ""แต่พี่พูดเองไม่ใช่รึไง จำคำพูดของตัวเองไม่ได้หรอพี่สงคราม แล้วอีกอย่างนะ.....ฉันกำลังจะแต่งงานพี่ไม่.....""เธอไม่มีสิทธิ์แต่งงานกับใครทั้งนั้นเฌอเอม!! เธอเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น!!"เขาจะโกนดังออกมาลั่นก่อนที่จะใช้เนกไทของตัวเองถอดออกมาเพื่อนำมามัดมือฉันไว้ติดกับเตียง"พี่ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย ปล่อยเฌอนะ""ปล่อยเธอก็โง่สิเฌอเอม พี่ไม่ได้มีอะไรกับใครเลยนะตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่คิดถึงเราที่สุดเลย""หึ อย

"แม่ครับ พ่อกลับมารึยังครับ""ยังเลยลูก"เด็กน้อยเอ่ยถามหาผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ก็คํ่ามากแล้วแต่ก็ยังไม่กลับมาถึงบ้าน ในใจของฉันก็เป็นห่วงเขาอยู่ตลอดเวลากลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปรึเปล่าแต่การกระทำของฉันมันกลับทำเป็นไม่สนใจอะไรเขาเลยสักนิด"แม่ไม่ห่วงคุณพ่อหรอครับ แม่โทรหาพ่อหน่อย""วันนี้พ่อเขาอาจจะไม่กลับมาก็ได้ อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะพายุ"พอฉันพูดออกไปแบบนั้นลูกชายตัวน้อยก็หงอยลงไปก่อนที่จะมีเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นและพบกับคนตัวสูงที่ดูใบหน้าออกซีดๆ ด้วยแกร๊ก"พ่อครับ พายุคิดถึงพ่อที่สุดเลยครับ""พ่อก็คิดถึงยุกับแม่ที่สุดเลย พ่อซื้อข้าวมาด้วยนะ"พอพูดจบพี่สงครามก็เดินนำถุงอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะอาหารและเดินไปนั่งเล่นกับลูกของเขาที่โซฟาแทน"ทำไมพ่อตัวร้อนจังครับ"

และหลังจากวันนั้นพี่สงครามก็เริ่มแยกตัวห่างจากฉันตอนนอนถ้าลูกจะนอนกับฉันก็มานอนที่ห้องฉัน แต่ถ้าลูกอยากนอนกับพ่อเขาก็ไปนอนที่ห้องลูกเราสองคนไม่มีแม้แต่บทสนทนาที่ดีต่อกันเลยสักนิดจนฉันเริ่มรู้สึกถึงความห่างเหิน แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอแต่ทำไมฉันกลับเสียใจอยู่แบบนี้กันล่ะ"แม่ครับ แม่มาเล่นทรายกับยุสิครับ ยุเหงามากๆ เลยครับ""ได้ครับ ทำอะไรอยู่เอ่ย""เซอไพรส์//เซอไพรส์"เสียงคนกลุ่มหนึ่งเดินมาจากทางด้านหลังฉันและนั้นคือพวกเพื่อนๆ ฉันนั้นเอง ฉันรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดเพื่อนทันทีเพราะพวกเราไม่ได้เจอกันนานมากพอสมควร"คิดถึงพวกแกจัง""คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงตัวเล็กด้วยหล่อขึ้นนะเรา""สวัสดีครับ"ลูกชายยกมือไหว้เพื่อฉันอย่างมีมารยาทก่อนที่พวกเราจะพากันเล่นนู้นเล่นนี้ด้วยกันอย่าสนุกสนาน