ตอนที่15 ล้ม

ทุกอย่างดำเนินการไปเหมือนกับทุกๆ วันซึ่งมันเป็นเรื่องที่โคตรน่าเบื่อที่สุดเลยก็ว่าได้เพราะการใช้ชีวิตอยู่ของฉันมันกลับไม่ได้มีอะไรตื่นเต้นเลย

ฉันต้องอยู่กับคนแปลกหน้าร่วมเกือบปีแถมพ่อกับแม่บุญธรรมก็หายหน้าหายตาไปตั้งนานและยังหาตัวไม่ได้เลยด้วยซํ้า ฉันได้แต่ภาวนาให้เจอพวกเขาเร็วๆ เพราะฉันอยากรู้ความจริงว่าพวกเขาทำแบบนี้ทำไมกันทั้งๆ ที่ปากบอกว่ารักฉันเหมือนลูก

"น้องรหัส มายืนทำอะไรตรงนี้ไม่เรียนหรอ"

"หนู.....รอคนเอางานมาให้อ่ะค่ะ หนูลืมเอามา"

"เรานี่หนายัยขี้ลืม"พี่รหัสปี2ขยี้หัวฉันอย่างน่าเอ็นดูเหมือนปกติ ฉันได้พี่เจเดนเป็นพี่รหัสซึ่งมีพี่เทคเป็นพี่สงกรานต์อีกด้วย การจับสายรหัสเฉลยเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง ตอนแรกกะจะไม่เข้าแต่ถูกบังคับจึงจำใจต้องเข้าซะ

"ให้พี่รอเป็นเพื่อนรึเปล่า"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยว....พ่อหนูก็เอางานมาให้แล้ว"

"งั้นพี่ไปก่อนนะน้องรหัส"พูดจบฉันและพี่เขาก็โบกมือรํ่าลากันและยืนรอพี่สงครามที่หน้าคณะต่อโดยสายตาก้มมองที่จอมือถืออยู่ตลอดเวลา

แต่ระหว่างนั้นเองก็ได้มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาจับรั้งข้อแขนฉันไว้อย่างแน่นจนฉันนิ่วหน้าและแทบจะนํ้าตาเล็ดเลยด้วยซํ้า

"อ๊ะ พี่ครามเฌอเจ็บ"