ครอบครัวพร้อมหน้า

“มาแล้วหรือเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เขาพอจะใช้ได้หรือไม่”

เมื่อได้ยินเสียความคิดของเขาและใบหน้าที่ราวกับคนกำลังกลืนยาขม พานเยียนหลิงก็แทบสำลักน้ำชา เจ้าเด็กนั่นคงจะเล่นใหญ่เกินไปบัณฑิตหลิวถึงได้ทำหน้าเช่นนี้

“เขา...ก็พอใช้ได้ ฝึกฝนสักหน่อยก็อาจจะดีขึ้นกว่านี้ แต่วันนี้ข้าสั่งให้เขาคัดอักษรไปก่อน เมื่อรู้ตัวอักษรแล้วข้าจะให้เขาเริ่มอ่าน แล้วอีกห้าวันข้าจะกลับมาดูพัฒนาการของเขา”

หญิงสาวส่งเสียออมาคำหนึ่ง จากนั้นจึงเชิญสองสามีภรรยาตระกูลหลิวทานของว่าง ก่อนที่ทั้งสองจะจากไป

“เจ้าทำให้เขาหนักใจ”

พานเยียนหลิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่เดินเข้ามาภายในห้องหนังสือ

“ข้าเพียงกังวลว่าศิษย์พี่จะจับได้ว่าข้าคือ...ตัวข้า”

พานจื่หยวนยังคงมีท่าทีประหม่าเมื่อเอ่ยถึงหลิวซีห่าว

“เจ้ากังวลมากเกินไปจริงๆ เช่นนั้นพรุ่งนี้เราก็แวะไปที่หมู่บ้านมู่โถวสักหน่อย จากนี้เจ้าต้องพบหน้าผู้คนมากๆ เข้าไว้ เมื่อนั้นก็จะมีความมั่นใจขึ้นมาเอง”

“อืม..ข้าฟังท่าน”

เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับ แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นภายในหัวของหญิงสาว

“ข้าก็จะไปด้วย ข้าคิดถึงเสี่ยวเกอและเสี่ยวเจี่ย”

“แน่นอนว่าพวกเราย่อมไม่ลืมเสี่ยวอวิ๋นของเราอยู่แล้ว”

เด็ก