ย้อนเวลามายุค 80 พร้อมระบบทำฟาร์มแสนห่วย의 모든 챕터: 챕터 91 - 챕터 100

สือหยวนเฟิงจำได้ว่าภรรยาพูดถึงเรื่องเล่นน้ำด้วย แต่ทั้งสองกินข้าวเพิ่งอิ่มถึงได้นั่งคุยกันเล่น และพากันนอนพักกลางวันระหว่างรอให้แดดอ่อนลง กว่าทั้งสองจะได้เล่นน้ำข้างล่างก็บ่ายสอง น้ำในบ่อไม่ได้ลึกและเหมาะกับการมาเล่นน้ำด้วยกันหลายคน สือหยวนเฟิงกับหลิวตานหยอกล้อกันในน้ำพร้อมเสียงหัวเราะที่ดังตลอดเวลา จนเวลาเกือบสี่โมงเย็นทั้งสองถึงได้พากันเปลี่ยนชุดและกลับบ้าน “นึกว่าพากันเล่นน้ำจนลืมเวลา เกือบให้คนไปตามแล้ว” จ้าวเหม่ยถือตะหลิวออกมาหน้าบ้านทันทีได้ยินเสียงรถยนต์ของลูกเขย หลิวตานหัวเราะ “น้ำน่าเล่นมากเลยค่ะ ไว้วันไหนพวกเราหยุดตรงกันฉันพาไปพักผ่อนนะคะ” ต่อจากนี้พวกเธอไม่จำเป็นต้องไปผ่อนคลายไกล ๆ ให้เหนื่อยร่างกายอีก ในเมื่อน้ำตกหลังสวนผลไม้มีพวกเธอก็ไปที่นั่นได้ สองสามีภรรยาถูกไล่มาอาบน้ำเพื่อรอกินข้าว หลิวตานอาบน้ำเสร็จมานั่งบนเก้าอี้ทำงานก่อนทำการออกแบบบ้านหลังเล็กที่จะนำไปสร้างตรงนั้น จะว่าหลังเล็กก็ไม่ถึงว่าเล็กเพราะหลิวตานสร้างเผื่อคนอื่น ๆ ด้วย มีห้องนอนขนาดใหญ่หนึ่งห้อง ห้องน้ำข้างหลัง และมีที่เอาไว้ทำอาหารเผื่อนำอะไรไปทำกินที่นั่น “ทำอะไรครับ” สือหยวนเฟิงใช้ผ้าเช็ด

หลิวตานยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วบอก “อีกตั้งหลายปีค่อยคุยก็ได้ค่ะ ฉันเชื่อว่าพอเห็นหน้าหลานก็ไม่อยากไปอยู่ที่อื่นไกลจากหลานแน่นอน” สือหยวนเฟิงพยักหน้าแล้วเดินมาคลอเคลียภรรยาด้วยความรักใคร่ หลิวตานยิ้มออกมาแล้วกอดตอบ ตั้งแต่รู้ตัวว่าท้องเธอก็รู้สึกได้ว่าติดสามีเอามาก ๆ ตั้งแต่รู้ว่ากำลังตั้งครรภ์ตอนนี้หลิวตานท้องแก่แล้ว อายุเด็กในท้องแปดเดือนกว่า ๆ อีกไม่กี่วันจะถึงวันคลอด ทุกคนตื่นเต้นกันมากแต่ช่วงนี้ในฟาร์มขายดีจนคนไม่ทัน หลิวตานไม่ได้รับอนุญาตให้ไปทำงานแล้วเพราะท้องแก่ เป็นสาเหตุที่สือหยวนเฟิงตัดสินใจลาพักร้อนอยู่เป็นเพื่อนภรรยา ปกติสือหยวนเฟิงมีวันลาพักร้อนสามสิบวันเขาสามารถใช้ได้ตลอดทั้งปี หลายปีผ่านมาเขาเลือกใช้วันลาตอนกลางเดือนธันวาคมลากยาวไปกลางเดือนมกราคม ซึ่งเขาไม่เคยลาหยุดกลางปีเช่นนี้ และช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาสือหยวนเฟิงเขาไม่ได้หยุดพักเลย พูดถึงสาเหตุการหยุดทำงานของหลิวตานเมื่อต้นเดือน เพราะอยากช่วยงานทุกคนในฟาร์มเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาหลิวตานจึงถูกสั่งห้ามไปทำ ประกอบกับงานในฟาร์มต้องมีคนเข้าไปควบคุมหลิวตงตงกับจ้าวเหม่ยเลยไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวได้ น้อง ๆ ทั้งสองอ่านหนัง

“...” หลิวตานเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนได้สติถึงหันไปบอกสามี “คุณไปตามพ่อของฉันให้หน่อยค่ะ บอกว่าอาสามต้องการคุยด้วย เรื่องสำคัญให้มาตอนนี้” “อืม” เพราะสถานการณ์ในห้องอึมครึม ฝูเหยาเหยา ชุยเฝิงเห็นว่าเพื่อนต้องคุยเรื่องในบ้านถึงได้พากันเดินออกไป หลิวตานจึงถามคนในสาย “เขาเป็นอะไรเหรอคะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินว่าป่วย” [“เฮ้อ... หลานก็รู้ว่าปู่กับย่าอยากตามไปอยู่ที่นั่นด้วย หลายปีมานี้อาไม่ได้เข้าไปยุ่งกับพวกเขาเลยมีแค่ส่งของกินให้เล็กน้อยเพราะบ้านใหญ่เป็นยังไงหลานคงนึกภาพออกใช่ไหม ตั้งแต่นั้นมาปู่เขาดื่มเหล้าตลอดบางครั้งทำร้ายตัวเองให้อาติดต่อพ่อของหลานมารับ”] ตั้งแต่เกิดเรื่องบ้านรองแยกตัวออกมาใช้ชีวิตด้วยกัน สถานการณ์ในบ้านเริ่มแย่ลง บ้านสามแยกบ้านออกมาอีกไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในบ้านจะเป็นยังไงกัน ครอบครัวลูกชายที่เป็นโล้เป็นพายหันหน้าหนี มีเพียงครอบครัวลูกชายสุดที่รักไม่เอาไหนกับลูกสาวผู้สร้างปัญหา สุดท้ายบ้านใหญ่เป็นอย่างไรไม่ต้องกล่าวเลย ผู้เป็นบิดาจึงเอาแต่ดื่มเหล้าประชดเพื่อให้ลูกชายเห็นใจไปรับมาเสวยสุข ส่วนมารดาเอาแต่ทะเลาะกับลูก ๆ ที่บ้าน ถ้าไม่ใช่ว่าครอบครัวลูกชายคนที่สามส่งอาหารใ

ถ้าเป็นที่ดินธรรมดาเธอจะไม่ตกใจเลยเพราะนี่คือที่ดินจำนวน 500 หมู่! มากกว่าที่ดินในฟาร์มหลิวและยังต่อจากฟาร์มหลิวอีกต่างหาก ที่สำคัญคือเป็นที่ดินที่ฟาร์มหลิวถามซื้อมาโดยตลอดแต่ไม่สามารถซื้อได้ “เป็นธรรมเนียมของตระกูลสือครับ ถ้าสะใภ้คลอดลูกต้องรับขวัญหลานด้วยที่ดิน หลังจากออกจากโรงพยาบาลบางทีพวกเราอาจได้อีกโฉนด” สือหยวนเฟิงอธิบาย ขนาดไม่รู้ว่าหลานเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงยังได้ขนาดนี้ ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่ามีหลานถึงสองคนไม่แน่ว่าบางทีพวกเขาคงได้รับโฉนดที่ดินอีกฉบับแน่ ๆ “ตระกูลสือร่ำรวยจริง ๆ” พ่อสามีสามารถซื้อที่ดิน 500 หมู่ มอบให้หลานใช้เวลาคิดไม่นาน แต่กว่าหลิวตานจะตัดสินใจซื้อที่ดินผืนใหญ่ได้ต้องใช้เวลาคิดและเหตุผลของเธอก็คือการสร้างตัวตนของบ้านหลิว ลูก ๆ ของหลิวตานหน้าเหมือนพ่อแม่มาก ทั้งสองถึงได้ถูกเอ็นดูจากผู้เป็นย่า เป็นยายมากที่สุด เพราะว่าตอนเด็กพวกเขาคือลูกคนแรกที่มีด้วยความรัก ทั้งสองรักหลานมากถึงขั้นที่ว่าจ้าวเหม่ยไม่ค่อยออกไปทำงานเหมือนกับทุกครั้ง ส่วนแม่สามีอย่างติงเหม่ยฟางนั้นถูกพามาส่งที่ฟาร์มหลิวทุกวันเพื่อเลี้ยงหลาน ต้องบอกว่าตั้งแต่หลิวตานคลอดลูกการค้าขายที่ดีอยู่แล้

“ใช้เวลาทั้งวันเลยเหรอ” หลิวตานปฏิเสธแล้วรับลูกชายไปอุ้มช่วยสามี เดินไปนั่งโซฟากลางบ้าน “ไม่ใช่ ฉันต้องไปทำสัญญาตอนบ่าย ตอนเช้าก็ใช้เวลากับลูกได้ พรุ่งนี้ก็ทำงานครึ่งวันตอนเช้า” “แบบนั้นก็ดีครับ” สือหยวนเฟิงไม่อยากให้ภรรยาทำงานหนัก เป็นไปได้ไม่อยากให้ทำดีที่สุด “แมะ แมะ ๆ” เห็นพ่อกับแม่คุยเรื่องงานกันสองพี่น้องเริ่มต่อต้าน สือหยวนเฟิงหอมแก้มลูกทั้งสองคนด้วยความมันเขี้ยว “เป็นเด็กเป็นเล็กก็รู้แล้วเหรอว่าคุยเรื่องอะไร ฮึ?” “ลูกของคุณฉลาดจะตาย” มีเวลาช่วงเช้าไม่เยอะมากสี่พ่อแม่ลูกเลยใช้เวลาด้วยกันไม่ได้ออกไปข้างนอก พอถึงเวลาคนเป็นแม่ต้องไปทำงานก็ตอนที่ลูก ๆ หลับแล้ว หลิวตานถึงยอมออกจากบ้าน “ให้ผมไปส่งไหม” “ไม่หรอกค่ะ คุณดูลูกที่บ้านเถอะ ไหน ๆ ก็เป็นวันหยุดแล้ว” แม้เสียดายเวลาครอบครัว แต่เรื่องฟาร์มหลิวตานไม่สามารถเอาไว้ก่อนได้จริง ๆ “ครับ” หลิวตานหยิบกระเป๋าก่อนออกจากบ้านไม่ลืมหอมแก้มสามีที่ทำให้เขายิ้มออกมาได้ หลัง ๆ มานี้หลิวตานจะทำแบบนี้ทุกครั้งหากพวกเขาอยู่ด้วยกันและต้องออกไปทำงาน สือเจียวมิ่ง สือเจียวเจี้ย เด็กทั้งสองเลี้ยงง่ายมากไม่งอแงเลยเวลาต้องอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พ