ย้อนเวลามายุค 80 พร้อมระบบทำฟาร์มแสนห่วย의 모든 챕터: 챕터 81 - 챕터 90

เช้าวันต่อมาหลิวตานกับเพื่อนที่พักบ้านหลังเล็กพากันเข้าไปมหาวิทยาลัยเพื่อพูดคุยธุระ หลิวตานเข้าไปในห้องคนเดียวเพราะเป็นเรื่องสำคัญ นอกจากเธอภายในห้องมีอาจารย์ทั้งหมดห้าท่าน “คณะบดี อาจารย์หลายท่านเล็งเห็นว่าเธอมีความสามารถ ตำแหน่งอาจารย์ในสาขายังว่างจึงอยากชวนเธอเข้ามาทำงาน หรือเป็นที่ปรึกษาให้กับนักศึกษาคนอื่นก็ได้” อาจารย์ที่ปรึกษาของหลิวตานตั้งแต่ชั้นปีที่หนึ่งจนถึงล่าสุดเป็นคนเอ่ย เขาให้คำปรึกษาได้ดีมาก อาจารย์ที่หลิวตานสนิทที่สุดพยักหน้าตาม “อย่างที่เธอรู้ว่าทุกปีที่นักศึกษาจบไป ต้องมีใครถูกทาบทามให้มาทำงานกับสาขาอยู่แล้ว เพียงแต่สามปีที่ผ่านมาไม่มีใครผ่านบททดสอบ และเป็นเธอทำได้” เรื่องนี้หลิวตานพอรู้อยู่แล้ว แต่ว่า “ต้องขอบคุณอาจารย์ทุกคนนะคะที่เชื่อใจฉัน ทว่าฉันมีงานที่บ้านให้ทำอยู่แล้วไม่สามารถมาเป็นอาจารย์ได้จริง ๆ ค่ะ” “ไม่ได้เลยเหรอ รุ่นน้องของเธอก็อยากให้เธอมาเป็นอาจารย์นะ” หลิวตานส่ายหน้า “ที่บ้านยังมีงานอีกมากมายให้ทำค่ะ แต่ว่าทุกคนสามารถปรึกษาเรื่องเรียนกับฉันได้ อีกอย่างนอกจากฉันแล้วเพื่อนในสาขายังมีอีกหลายคนที่พร้อมทำหน้าที่ตรงนี้” “เฮ้อ เสียดายจริง ๆ” ทุกคนรู

“คุณหนูใหญ่ฉลาดมาก ที่ตรงนั้นเจ้าของเป็นเพื่อนลุงเอง เอาไว้ลุงไปคุยกับเขาให้” “ขอบคุณค่ะ พวกเราไปทำปุ๋ยกันเถอะ ไม่อย่างนั้นวันนี้คงทำได้ไม่เยอะ”  “ครับ” ทั้งสามเดินไปยังจุดที่เตรียมของต่าง ๆ เอาไว้ มีคนงานคอยรับผิดชอบงานนี้และเคยลองทำกันไปแล้ว แต่พอทำปริมาณเยอะหลิวตานถึงได้ลงมาควบคุมทุกอย่าง และเพราะมัวแต่สนใจทำงานในฟาร์ม รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาเลิกงานเพราะหลิวอิ๋งอีมาตาม จึงสั่งให้ทุกคนเลิกงานไม่ต้องรออีกครึ่งชั่วโมงตามปกติ  วันต่อมาสือหยวนเฟิงมารับหลิวตานออกไปกินข้าวนอกบ้าน ทั้งสองสลับกันไปหาเพราะว่าแต่ละคนมีงานทำกันมากขึ้น สือหยวนเฟิงเพื่อการเลื่อนตำแหน่งเขาไม่ค่อยสลับวันลาหรือเวลาทำงานกับใครเหมือนเมื่อก่อน หลิวตานเองพอมีเวลาจากการทำงานไม่ต้องไปเรียนถึงได้ไปหาคนรักของเธอได้ “วันนี้ไม่เห็นบอกว่าจะมารับเลย ดีนะยังไม่ได้กินข้าวและออกไปทำงานในฟาร์ม” หลิวตานย่นจมูก สือหยวนเฟิงหัวเราะเอี้ยวตัวมายีผมคนรักที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างเอ็นดู “วันนี้

“ไม่ต้องทำอาหารกลางวันเผื่อผมก็ได้ เดี๋ยวไปหากินที่กองทัพเอา” สือหยวนเฟิงออกตัวกลัวภรรยาเหนื่อย เพราะหลิวตานอยู่บ้านสามี ไม่อยากเข้าออกเมืองบ่อย ๆ สือหยวนเฟิงถึงได้ปิ่นโตอาหารไปกินที่กองทัพทุกวัน ไม่ต่างจากคนที่เหลือ พ่อแม่สามี น้อง ๆ ของสามี หลิวตานต้องทำอาหารมื้อเช้าแล้วยังเตรียมอาหารกลางวันที่เป็นคนละอย่างกับมื้อเช้าให้พวกเขาด้วย กล่าวได้ว่าตระกูลสือดีที่ได้หลิวตานมาเป็นสะใภ้ “ถ้าอยากย้ายไปอยู่ที่ฟาร์มหลิวก็ย้ายไปเลย ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอก” จู่ ๆ ติงเหม่ยฟางก็เอ่ยขึ้นมาตอนทุกคนกินข้าวอิ่ม กำลังจะแยกย้ายไปทำอย่างอื่น สือหยวนเฟิงเป็นลูกชายคนโตในอนาคตต้องดูแลพ่อแม่ การที่หลิวตานแต่งานออกมาอยู่กับสามีนับว่าถูกต้อง แต่เพราะเธอทำงานในฟาร์มการอยู่ใกล้ฟาร์มเป็นเรื่องที่ดี หลิวตานหัวเราะกลบเกลื่อนความผิด “เอาไว้อนาคตค่อยตัดสินใจกันดีกว่าค่ะ” เมื่อคืนสือหยวนเฟิงเสนอให้ไปอยู่บ้านหลังเล็กของหลิวตาน แต่ว่าการแต่งงานออกมาของเธอไม่ใช่อยากไปอยู่ก็ไปได้ หากบ้านสามีไม่ยอมการไปอยู่ที่นั่นคงไม่ดีเท่าไ

วันนี้หลิวตานไม่ได้เข้าสำนักงานไปจัดการเอกสารเหมือนทุกวัน แต่เธอถูกเรียกตัวให้ไปขึ้นเวทีตอนปฐมนิเทศให้กับรุ่นน้องที่เข้าเรียนในภาคการศึกษานี้ นักศึกษาที่จบไปหลายคนถูกเชิญมาร่วมงานเช่นเดียวกัน แต่ว่าพวกเขาอยู่ในช่วงทำงานบางคนกลับไปบ้านเกิด ทำให้มีไม่กี่คนที่ตอบรับคำเชิญนี้ ทันทีได้รับจดหมายจากอาจารย์ที่ปรึกษาตอนยังเรียนอยู่ว่าอยากเชิญไปให้ความรู้และให้กำลังใจ หลิวตานติดต่อโทรศัพท์ไปยังมหาวิทยาลัยเพื่อตอบตกลง และถามถึงนักศึกษารุ่นของเธอว่ามีใครมาบ้าง พบว่ามาไม่ถึงสิบคน สองในนั้นมีฝูเหยาเหยา ชุยเฝิง เพื่อนสนิทของหลิวตานที่ทั้งสองทำงานในฟาร์มกับหลิวตานไปด้วย พอเรียนจบตอนแรกเพื่อน ๆ ตัดสินใจกลับบ้าน เป็นช่วงฟาร์มของหลิวตานกำลังขาดคนดูแลเอกสาร บัญชี จึงชวนทั้งสองมาทำงานด้วย พวกหล่อนพักอยู่ห้องเช่าที่สร้างใหม่ใกล้ ๆ กับบ้านหลิว ทั้งสามตัดสินใจเข้ามามหาวิทยาลัยพร้อมกัน เพราะวันนี้สามีไม่ได้มาส่ง หลิวตานกับเพื่อน ๆ จึงรวมกลุ่ม “รุ่นพี่หลิว รุ่นพี่ฝู รุ่นพี่ชุย” นักศึกษาสาวรุ่นต่อจากพวกของหลิวตานกำลังทำหน้าที่รับแขก ฝูเหยาเหยากวาดสายตามองไปรอบ ๆ นี่คือครั้งแรกที่พวกหล่อนถูกเชิญมา ไม่ได้รับ

วันไหนหลิวตานว่างหรือว่าอยากให้คำปรึกษาต่อหน้านักศึกษาที่สงสัยก็เลือกเข้าไปมหาวิทยาลัย ซึ่งอาจารย์ที่สอนต่างขอบคุณหลิวตานอย่างมาก การเรียนของแต่ละคนดีขึ้นกว่าแต่ก่อน นอกจากหลิวตานยังมีรุ่นพี่คนอื่นยอมสละเวลาส่วนตัวเข้ามหาวิทยาลัยทุกวันสลับกันไป “ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปน้ำตกหลังสวนผลไม้ก็ได้” หลิวตานพยักหน้าเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังแล้วบอก “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปทำอาหารก่อน ไปถึงเป็นช่วงกลางวันจะดีกว่าช่วงบ่ายเผื่อเล่นน้ำด้วย” นี่ก็นานแล้วพวกเธอไม่ได้ออกไปที่ไหนตามลำพัง หลิวตานให้สามีเตรียมของไปนั่งเล่น ส่วนตนเองเดินไปครัวในบ้านใหญ่เพื่อทำอาหาร ที่บ้านไม่มีคนอยู่มารดาของเธอไปทำอาหารให้คนงานใกล้โรงผลิตเครื่องปรุงรสนู้น วันนี้หลิวตานเลือกทำไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ปีกไก่เหล้าแดง เต้าหู้ยัดไส้ผักนึ่งซีอิ๊ว และยังมีอาหารเหลือจากของมื้อเช้า คือ ปลาจาระเม็ดดำเจี๋ยนขิงและกัวเปาโร่ว (หมูเปรี้ยวหวาน) นอกจากสองเมนูสุดท้ายที่หลิวตานต้องนำไปอุ่น วัตถุดิบในครัวก็มีให้ทำอย่างอื่นได้เยอะ ระหว่างรออาหารสุกหลิวตานไม่ลืมทำขนมเง่ปั้นไปด้วย ที่จริงชื่อขนมค่อนข้างแปลกสำหรับเธอ ถ้าไม่ใช่ว่าเดือนก่อนมารดาทำแล้ว