Lahat ng Kabanata ng ย้อนเวลามายุค 80 พร้อมระบบทำฟาร์มแสนห่วย: Kabanata 1 - Kabanata 10

อลิส เจนี่ ร็อกส์ มองพื้นที่แห้งแล้งตรงหน้าด้วยความว่างเปล่า ที่นี่เป็นดาวรกร้างของสหพันธ์ยูโร ดาวที่ขึ้นชื่อยากจนที่สุด ซึ่งผู้คนที่ดาวรกร้างแห่งนี้ต่างดิ้นรนออกไปอยู่เมืองใหญ่ หรือไม่ก็เมืองหลวงของสหพันธ์ยูโร จึงทำให้ดาวรกร้างที่เธออาศัยอยู่มีเพียงคนที่มีอายุเท่านั้น คงมีเพียงเธอที่เป็นหญิงสาวคนเดียวที่ถูกครอบครัวของพ่อเนรเทศมาอยู่ที่นี่ ที่ซึ่งไม่มีใครอยากอยู่แต่เธอไม่มีทางเลือกนอกจากใช้ชีวิตต่อไป เธอไม่มีเหรียญดวงดาวมากพอที่จะหนีไปอยู่ที่อื่น แค่มีกินไปวันๆ ก็ดีแค่ไหน ไม่ใช่เธอไม่มีความคิดที่จะจากไป แต่แม่เลี้ยงคนนั้นปิดกั้นเส้นทางเธอทุกอย่าง อลิส เจนี่ ร๊อกส์ เม้มปากแน่นเมื่อนึกถึงอดีตที่น่าสงสารของมารดา เธอเองก็เป็นลูกสาวของท่านนายพลคนหนึ่งแต่น่าเสียดายที่อโรม่า เจนี่ ร๊อกส์ แม่ของเธอเป็นเพียงภรรยานอกสมรสเท่านั้น เพราะความไม่รู้ว่าสามีตนเองมีภรรยาอยู่ก่อนแล้ว กว่าจะรู้ก็สายไปแล้วเพราะให้กำเนิดเธอ เมื่อรู้ว่าตนเองเป็นภรรยานอกสมรสแม่ก็พยายามทำเพื่อเธอทุกอย่าง ยอมกระทั่งไปอยู่ใต้อาณัติของสามีคนนั้น ทว่านายพลอีรอน คาร์ล ผู้เป็นพ่อเป็นเพียงผู้ชายขี

“ตายเพราะถูกพี่สาวผลักตกน้ำอย่างนั้นหรือ”หลิวตานที่ในตอนนี้คือร่างวิญญาณของอลิสพึมพำแผ่วเบา หลังจากได้รับความทรงจำของร่างเดิม อย่างน้อยมันก็ช่วยเธอได้มาก แต่ความทรงจำที่ได้รับทำให้เธอได้แต่สบถด่าสวรรค์ลำเอียง เพราะชีวิตของร่างนี้มันโหดร้ายมากอายุเพียงสิบสองแต่ถูกใช้งานยิ่งกว่าทาสเสียอีก ร่างกายผอมบางและขาดสารอาหารรุนแรงยิ่งกว่าเธอชาติก่อนเสียอีกหลิวตานคือลูกสาวคนโตของบ้านรอง เป็นหลานคนที่สามของตระกูลหลิวแต่ไม่ใช่หลานรัก หลิวอี้ผิงหลานสาวคนโตของบ้านเป็นคนเอาแต่ใจ ถูกตามใจจนเสียคนและคิดว่าตัวเองคือเจ้าหญิงของบ้าน การที่อีกฝ่ายกล้าลงมือกับน้องสาวคนนี้เพียงเพราะอีกฝ่ายคิดว่าหลิวตานมีใบหน้าที่สวยเกินไป “ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว!”เธอสถบออกมาอย่างหัวเสีย ชีวิตของร่างเดิมช่างน่าสงสารเสียจริง ในสายตาคนอื่นจะเห็นว่าพี่น้องบ้านรองมอมแมมแต่คนในบ้านรู้ดีว่าบ้านรองหน้าตาดีทั้งบ้าน ความอิจฉาริษยาทำให้อีกฝ่ายกล้าลงมืออีกทั้งที่หลิวตานไม่ใช่หลานรัก ตายไปก็ไม่ทำให้ครอบครัวเสียใจ พวกเขาเห็นชีวิตคนอื่นไร้ค่าจริง ๆ อลิสขมวดคิ้วยิ่งอ่านความทรงจำของร่างเดิมยิ่งรู้สึกอึดอัดใจตระกูลหลิวเป็นตระกูลใหญ่อาศัยในหม

เสียงเปิดประตูทำให้คนในห้องที่กำลังครุ่นคิดกับตัวเองหันไปมอง ก่อนจะมีเสียงเล็ก ๆ เอ่ยขึ้น “พี่ใหญ่ พี่ตื่นแล้ว” หลิวอิ๋งอี เด็กผู้หญิงอายุเพียงห้าขวบต้องไปทำงานบ้านแทนพี่สาวที่ป่วยในห้อง หล่อนเข้ามาพร้อมพี่ชายผู้มีสติไม่สมประกอบ “พี่ใหญ่” หลิวตานมองทั้งสองคนเงียบ ๆ เวลานี้ปกติเธอต้องออกไปทำงานบ้านเหมือนเคย แต่ย่าคงเห็นว่าหลานสาวไม่สบายจริง ๆ จึงใช้หลานสาวอีกคน “พี่ใหญ่รอก่อนเสี่ยวอีจะไปหยิบแผ่นแป้งให้” หลิวอิ๋งอีดันพี่ชายเข้ามาในห้องก่อนปิดประตูและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หลิวตานเรียกน้องชายพลางตบพื้นข้าง ๆ “อาสวี่ เข้ามานั่งกับพี่สาวเร็วเข้า” “ครับ” เจ้าตัวพยักหน้างึกงักแล้วเดินเข้ามานั่งและมองหน้าพี่สาวนิ่งๆซึ่งการกระทำนี้ทำให้หลิวตานมีโอกาสได้มองน้องชายของร่างนี้อย่างใกล้ชิด หลิวเหอสวี่สติไม่สมประกอบก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าไม่รู้เรื่องเลย ยิ่งถูกเลี้ยงในบ้านของเธอที่เต็มไปด้วยความรักอีกฝ่ายจึงค่อนข้างรู้ความ “ข้างนอกห้อง นอกจากเสี่ยวอีแล้วยังมีใครอยู่อีกไหม” หลิวตานหลอกถาม เธออยากออกไปดูข้างนอกว่าพอมีอะไรให้ทำกินบ้างหรือไม่ แต่ยังไม่พร้อมไปเจอกับใครให้ทะเลาะกัน ยิ่งตอนที่ยังมึนงงแบ

“ย่าลำเอียงมาก เด็กบ้านใหญ่ไม่เห็นต้องมาทำอะไรแบบนี้เหมือนเราเลย” หลิวอิ๋งอีช่วยพี่สาวลากรถลากไปด้วยบ่นไปด้วย คนเป็นพี่สาวหัวเราะให้กับคำพูดของน้องสาว ถ้าเป็นเด็กคนอื่นอาจจะไม่คิดเรื่องพวกนี้แต่น้องสาวเธอรู้หลายอย่าง “หลานชังแบบเราจะไปทำอะไรได้ล่ะ” “ก็จริง” หลิวเหอสวี่ที่เห็นพี่สาว น้องสาว สนทนากันสองคนไม่สนใจตัวเองก็พยักหน้าตาม “อือ ๆ” ทั้งสองเห็นน้องชายที่อยากเข้าร่วมวงสนทนานี้ก็หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมขยี้ศีรษะเหอสวี่อย่างเอ็นดู ก่อนจะรีบลากรถขนหญ้าเอาไปให้หมูหลังบ้าน อันที่จริงอาหารที่เหมาะกับหมูคือพวกธัญพืช แต่หลิวตานไม่ได้บอกย่าของเธอให้เปลี่ยนเพราะเธอไม่ได้รับส่วนแบ่งตรงนี้ ถ้าเลี้ยงหมูตัวใหญ่ก็จะได้ราคาเพิ่มแต่เธอไม่คิดจะให้บ้านใหญ่ได้รับมัน ‘ภารกิจที่ 1 เสร็จสิ้นได้รับการหมุนวงล้อเสี่ยงโชคหนึ่งครั้ง’ เสียงอิเล็กทรอนิกส์ดังขึ้นขณะที่หลิวตานให้อาหารหมูเสร็จสิ้น แต่เธอยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจกับระบบ เสียงของย่าหลิวก็ดังขึ้นจนเธอต้องยกนิ้วปิดหูด้วยความรำคาญ“หายไปไหนมาเป็นชั่วโมงแบบนี้! แอบอู้ใช่ไหม หน็อย ฉันไม่ออกมาดูก็เลยไม่ทำงานกันสินะ ไปเก็บฟืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไม่มีฟืนพว

“เฮอะ คิดว่าตัวเองจะได้เรียนอย่างนั้นหรือ” หลิวถิงเหยาหัวเราะเยาะ “ฝันไปเถอะ แม่ของฉันดูแลเงินของบ้านถ้าแม่ฉันไม่อนุญาตหล่อนก็ไม่ได้เรียน อย่างตอนนี้ยังไม่ได้เรียนเลย” หลิวถิงเหยาไม่ชอบเด็กผู้หญิงในบ้านโดยเฉพาะสองพี่น้องบ้านพี่ชายคนรอง เพราะหลิวถิงเหยาต้องการให้คนที่บ้านสนใจเพียงตนเอง หลานสาวใหญ่ไม่ได้สนใจเพราะพี่ชาย พี่สะใภ้ใหญ่ยังเอาใจหล่อน แต่บ้านรองไม่มีใครสนใจหล่อนจึงพาลไม่ชอบเด็กบ้านนี้ไปด้วย หลิวตานส่ายหน้าไม่สนใจอาเล็กของเธออีกต่อไป แบกตะกร้าผ้าออกจากบ้านเดินตรงไปทางแม่น้ำ ยิ่งซักผ้าเสร็จเร็วเธอจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่น ‘พี่อี้ข่ายปล่อยพี่ชายของฉันเดี๋ยวนี้นะ!’ น้ำเสียงกระวนกระวายดังขึ้นไม่ไกลจากแม่น้ำ ‘ไม่ปล่อย!’ ‘ฉันจะไม่บอกย่า ปล่อยพี่ชายรองเถอะนะ’ โอ้ย! ‘พี่รอง!’ เสียงอ้อนวอนขอให้หยุดกับเสียงหัวเราะเรียกความสนใจจากหลิวตานได้เป็นอย่างดี เธอจำเสียงน้องสาวของตัวเองได้ เร็วเท่าความคิดตะกร้าผ้าถูกวางลงก่อนจะรีบวิ่งไปทางที่ได้ยินเสียง ภาพน้องชายถูกดึงแขนและหลิวอิ๋งอีที่พยายามช่วยพี่ชายแต่สู้แรงเด็กผู้ชายตัวอวบไม่ไหว สองพี่น้องจึงถูกจัดการได้ด้วยเด็กเพียงคนเดียวที่คุ้นหน้