All Chapters of รักร้ายจอมทระนง: Chapter 101 - Chapter 110

ตอนที่ : 28 ซ่อนไว้12ซ่อนไว้ แหวนบนนิ้วนางข้างซ้าย กับไอโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมของชลธาร ได้กลายเป็นที่เลื่องลือไปทั่วทั้งแผนก เพราะว่าดูแล้วราคาคงไม่ใช่ถูก ดีที่เจ้าตัวไม่ได้สวมเสื้อผ้าชุดใหม่กับกระเป๋าแบรนด์หรูมาด้วย ไม่งั้นคงได้เล่าลือกันไปต่าง ๆ นานา“พราวขอดูแหวนได้ไหมหวาน” พราวฟ้ามองแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของเพื่อนอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากขอดูตรง ๆ “ได้สิพราว” ชลธารรีบถอดแหวนยื่นให้เพื่อน พราวฟ้ารับแหวนมาพลิกดู ตัวอักษรที่สลักเอาไว้บนนั้น หัวใจด้านชาไปหมดกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า “คุณธอร์ซื้อให้สินะ” พูดแล้วยื่นแหวนคืนให้คนเป็นเพื่อน สีหน้าไม่ได้แสดงอาการยินดียินร้ายแต่อย่างใด “อืม” คนที่นำแหวนสวมกลับที่นิ้วนางของตนเอง ไม่ทันได้สังเกตเห็น ว่าเพื่อนมีท่าทีที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “แปลว่าเขาคงเห็นหวานสำคัญอยู่นะ ถึงขั้นสลักตัวย่อชื่อของตัวเองกับของหวาน ไว้บนแหวนแบบนี้” “ใช่ที่ไหนกันล่ะพราว เขาแค่อยากแสดงความเป็นเจ้าของ ผ่านของที่ซื้อให้หวานน่ะ” ชลธารเบะปากระหว่างบอกหญิงสาว “แล้วทำไมหวานทำหน้าไ

ตอนที่ : 30 ซ่อนไว้ 3 “ขอโทษนะพราวที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก เพราะว่าเป็นคนกันเองนี่แหละ หวานเลยพูดไม่ได้จริง ๆ” “ไม่เป็นไรหวาน นั่นพี่ผึ้งมากันแล้ว” พราวฟ้ารีบสะกิดเพื่อนไม่ให้พูดอะไรออกมาต่อจากนี้ “อ้าวสองสาว ไหนว่าไปตักของกินไง ทำไมกลับมาจานเปล่าแบบนี้ล่ะ” สายฤดีทักอย่างแปลกใจ หลังเห็นทั้งคู่ไม่มีของกินวางบนโต๊ะ “เดี๋ยวอีกสักพักค่อยไปตักใหม่ค่ะพี่ผึ้ง ตอนนี้คนเยอะไม่อยากไปแย่ง” พราวฟ้าหาเหตุผลมาอ้าง “อ้อ นั่นสินะ ดูไอ้สองคนนั้นสิ เดินอ่อยสาวไปทั่วงานเลย มันนึกว่ามันหล่อกันนักรึไงนะ นั่น ๆ มากันแล้ว” สองคนที่ว่ากำลังเดินเก๊กหล่อมาแต่ไกล ก่อนจะมีเรื่องชวนคุยอีกยาวเหยียด ส่วนมาลารินที่เดินกลับนั่งที่โต๊ะ หญิงสาวจับพิรุธสองหนุ่มได้ในทันที เพราะทั้งคู่เอาแต่มองไปทางสองสาวคนพิเศษนั่น แม้ไม่ได้เจาะจงมอง แต่ก็มองอยู่ตลอดเวลาจริง ๆ นึกขอบคุณตัวเองที่มางานในวันนี้ ทำให้ได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง และสามารถตัดสินใจเลือกได้ไม่ยาก “พี่ธีร์คะ รินขอตัวไปหาคุณลุงนพก่อนนะคะ” หลังกินอาหารหมดจานแล้ว หญิงสาวก็เอ่ยขอตัวกับเขา

ตอนที่ : 32 ตัวจริงคุณธอร์ 2คนที่อยู่ปลายสายถึงกับพูดไม่ออก เพราะเป็นจริงอย่างที่อีกคนเอ่ยมาจริง ๆ ให้ปราณชลไปส่งย่อมดีกว่า ให้หญิงสาวยืนรอรถแท็กซี่ดึกดื่นข้างถนนแบบนั้น เป็นเขาเองที่ไม่สามารถปลีกตัวออกจากกลุ่มผู้บริหารได้ และไม่สามารถฝากฝังให้ใคร ไปส่งคนของตนเองกลับคอนโดมิเนียมได้“วันนี้คุณธีร์จะมาค้างที่นี่หรือเปล่าคะ” เห็นเขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง หญิงสาวเลยถามเรื่องนี้ต่อ“ไม่ผมคงไม่ได้ไปหาคุณ ต้องไปต่อกับผู้ใหญ่หลายท่านเลย คงดึกมากเลยว่ากลับไปนอนบ้านดีกว่า” เขาพูดเหมือนเสียดาย แต่ก็ไม่อาจทิ้งงานมาได้“ค่ะอย่าดื่มหนักนะคะเดี๋ยวจะขับรถไม่ไหว”“คุณเป็นห่วงผมเหรอหวาน” รอยยิ้มนุ่ม ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของธีร์ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีคนห่วงใยเขาแบบนี้“ห่วงสิคะ ฮ้าว” คนบอกว่าห่วง ยกมือปิดปากหาวหวอด ๆ ให้เขาได้ยิน“ไม่ทันไรก็ง่วงซะแล้วนะหวาน”“ค่าคุณธีร์ หวานขอตัวอาบน้ำเข้านอนก่อนนะคะ ตาใกล้ปิดเต็มทีแล้วนี่”“ก็ได้ ๆ ผมไม่กวนแล้วงั้นหลับฝันดีนะหวาน”“ค่า” วางสายไปแล้วชลธารก็นึกแปลกใจ ในความสุภาพแกมนุ่มนวลของเขา น้ำเสียงเขาเหมือนมีรอยยิ้มลอยมาตามเสียงด้วย แปลกที่เขาไม่เอ็ดตะโรใส่เธอ เรื่องนั่งรถ

ตอนที่ : 34 วันสำคัญ 2 หญิงสูงวัยทำได้แค่ยอมรับในเรื่องนี้ หากชลธารเป็นคนเล่าเอง นั่นแปลว่าพราวฟ้าคงเป็นคนที่ไว้ใจได้ “แล้วหวานล่ะหนูพราว ปล่อยไว้ข้างนอกนั่นจะดีเหรอลูก” พูดแล้วก็ชะเง้อคอออกไปมอง คนที่อยู่กับสองหนุ่มด้านนอกนั่น “สองคนนั้นไม่ทำอะไรหวานหรอกค่ะ คุณปราณชลก็แค่แกล้งคุณธีร์ ส่วนคุณธีร์น่าจะอารมณ์หึงหวงมากกว่าค่ะ ไหนคุณน้าเตรียมผลไม้อะไรคะ เดี๋ยวพราวช่วย” “เอางั้นเหรอหนูพราว ถ้างั้นมาหั่นแก้วมังกรช่วยน้าเลยลูก” ทั้งคู่ช่วยกันทำผลไม้ล้างปากของคาว ปล่อยให้สามคนข้างนอกนั่งทำสงครามประสาทกันอยู่ เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ได้มีอะไรร้ายแรงเลยในเรื่องนี้ ส่วนคนที่นั่งเล่นเกมจ้องตากันด้านนอก ต่างไม่มีใครอยากเลิกเล่นก่อน ชลธารอยากโพล่งออกไปตรง ๆ แต่ก็ถูกปราณชลปรามด้วยสายตาเอาไว้ ‘คุณปราณชลนี่คุณคิดจะทำอะไร’ ชลธารไม่เข้าใจเขาเลยจริง ๆ เขาชอบย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามให้ธีร์รู้เรื่องระหว่างเขากับเธอ แต่เขากลับทำแบบในตอนนี้ สร้างความเข้าใจผิดระหว่างกัน เหมือนต้องการพิสูจน์อะไรสักอย่างในบางเรื่อง และเป็นเรื่องที่เ

ตอนที่ : 36 ความผิดติดค้างในใจ15ความผิดติดค้างในใจ หลังงานวันเกิดแสนวุ่นวายผ่านมาได้สามวัน ชลธารก็ต้องปวดหัวอีกรอบ เมื่อปราณชลบุกมาหาเธอถึงที่คอนโดมิเนียม ในตอนเย็นหลังเลิกงาน “ลงมาเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะหวาน” ปราณชลโทรขึ้นไปบอกคนบนห้อง ให้ลงมาเปิดประตูให้เขา “ถ้าคุณธีร์รู้หวานก็ถูกเล่นงานแย่สิคะ” “ให้มันอกแตกตายไปเลย ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ ไม่นานหรอก” “หวานลงไปคุยข้างล่างก็ได้นี่คะ” “ไม่เอาคนเดินไปมาเยอะแยะ ลงมาเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้ วันนี้มันไม่มาหาเธอหรอก” หญิงสาวชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบตกลงเขาไป ลงไปเปิดประตูพาเขาขึ้นมาบนห้อง ขืนธีร์รู้เรื่องนี้มีหวังเธอคอขาดแน่ ๆ ปราณชลเดินสำรวจไปรอบ ๆ บริเวณห้อง กระทั่งห้องนอนก็เดินไปดู “ทำอะไรของคุณคะเนี่ย จะไปดูห้องนอนทำไม” “มันให้มาอยู่รังหนูแบบนี้ ยังจะไปยอมมันอีกนะหวาน แล้วเช็คนี่ด้วยฝากพราวไปคืนฉันทำไม ฉันบอกให้เอาไปจ่ายไอ้ธีร์มัน ไม่ต้องมาทนอยู่เป็นเมียเก็บมันแบบนี้” ปราณชลดึงเช็คออกมาโบกแรง ๆ ให้อีกคนเห็น นี่แหละที่เข