All Chapters of รักร้ายจอมทระนง: Chapter 121 - Chapter 130

ตอนที่ : 1 ชู้1ชู้ สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทำให้บรรยากาศในค่ำคืนนี้ช่างเย็นฉ่ำจนน่าเอนตัวลงหลับนอน กลับมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเริงรักกันอย่างเร่าร้อนอยู่บนเตียง "เมียคุณไม่อยู่เหรอคะ" "มะ...ไม่" "คืนนี้จะกลับหรือเปล่า" "ไม่กลับ อา..." "งั้นแอนก็ค้างที่นี่ได้สิคะ" "ตามใจเลยครับ แต่ช่วยเร่งเร็วๆ หน่อยนะทูนหัวผมจะแย่อยู่แล้ว อูย..." ฝ่ายชายสูดลมเข้าปอดจนปากสั่น พร้อมกับกดศีรษะของฝ่ายหญิงให้แนบกับใจกลางลำตัว "แหมๆ เมียไม่อยู่นี่ถึงกับเร่งยิกๆ เชียวนะคะ แต่พอเมียกลับแอนก็กลายเป็นหมาหัวเน่าขึ้นมาทันที" หญิงสาวช้อนสายตามองเขา ลิ้นก็แตะๆ ไล้ๆ ไม่เต็มแรง "ปากอย่าเพิ่งพูดเลยทูนหัว ทำให้มันเสร็จๆ ก่อนเถอะ" "ได้ค่า" เสียงขานรับลากยาวคล้ายประชด แต่ก็ยอมทำตามที่เขาบอกอย่างเต็มใจ ปากอ้าขึ้นกว้างแล้วดูดกลืนตัวตนของเขาจนสุดลำ "จ๊วบๆ จุ๊บๆ" เสียงดูดไอศกรีมดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ถึงจะเล็กกว่าสามีของเธอแต่ว่ามันก็เร้าใจไม่ใช่เล่น มีเซ็กซ์กับสามีคนอื่นบนเตีย

ตอนที่ : 3 เอาคืน2เอาคืน เพชรนราหัวใจกระตุกเมื่อเห็นเขาถอดเสื้อที่เปียกออกจากตัว นี่มันอะไรกัน เขาคิดแบบนี้ได้ยังไง หญิงสาวน้ำตาเริ่มคลอเบ้าอีกรอบ แค่เสียงรูดซิปเธอก็ต้องหลับตาลงแน่น มองไม่เห็นทางที่เธอจะหนีรอด เขาถอดทุกอย่างบนตัวออกอย่างรวดเร็ว โดยที่ตัวของเขาก็ยังคร่อมทับเธออยู่ "อย่าทำแบบนี้ ฉันขอร้อง" หญิงสาวจับข้อมือของเขาที่กำลังจะแตะสาบเสื้อของตัวเองเอาไว้ ตามองเขาแบบอ้อนวอนขอความเห็นใจ "ไม่ได้หรอก ผมต้องทำ" กระตุกทีเดียวเสื้อทั้งตัวก็หลุดออกจากร่าง ไม่ช้ากางเกงขาสั้นเอวยืดของเขาก็หลุดตาม เพชรนราปล่อยเสียงโฮออกมาอย่างไร้หนทางสู้ หญิงสาวไม่มีชั้นในสักชิ้น ทุกอย่างเปลือยเปล่าเหมือนเช่นเขา และที่ร้ายไปกว่านั้นเขากำลังปลุกปั่นอารมณ์ของเธอให้กระเจิง "ยะ...อย่า..." นิ้วร้อนๆ ของเขาแทรกซอนเข้าสู่กลีบเนื้อแสนสวย มันทะลุทะลวงผ่านเข้าไปอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดแปลบเกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งแรก ก่อนจะกลายเป็นบิดเกลียวลำตัวไปมาอย่างกระสัน "อ๊ะ! อืม" เพชรนรากลั้นเสียงเอาไว้สุดฤทธิ์ แต่ความร้ายกาจของเขามันช่างน่ากลัว ดุดันทว่าแล่นพลิ้วในเ

ตอนที่ : 5 เอาคืน 3 "หยุดเดี๋ยวนี้นะ" อาธารจับร่างของคนร้องโยกเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน เพราะคนร้องทำตัวเป็นเด็กไม่ยอมโต "ฉันไม่หยุด คุณมันเลว ฮื้อๆๆ" กำปั้นเล็กๆ ทุบใส่แผงอกล่ำๆ ของเขาคล้ายอาการของคนเสียสติ น้ำตาไหลพรากจนน่าสงสาร อาธารไม่ตอบโต้หรือปัดป้องเขาปล่อยให้คนเสียใจทุบตีแต่โดยดี กระทั่งกำปั้นทั้งสองของเพชรนราค่อยๆ ลดต่ำลงข้างลำตัว เขาจึงรั้งตัวของหญิงสาวเข้ามาสวมกอดเอาไว้ กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ด้วยความรู้สึกโกรธเกลียดในทุกสิ่งอย่างที่เป็นอยู่ "ฮะ...ฮึก" เสียงสะอื้นฮักๆ ตรงอกยิ่งบอกถึงสิ่งเลวร้ายที่ได้ทำลงไป ฝ่ามือหนาลูบศีรษะของคนร้องเบาๆ ค่อยๆ ลูบต่ำลงมากลางแผ่นหลัง นานเท่าไหร่อาธารก็ไม่ได้สนใจเวลา เขาทำอยู่แบบนั้น จนกระทั่งคนในอ้อมกอดนิ่งเงียบไป ชายหนุ่มดันตัวของเพชรนราออกเล็กน้อย ก็พบว่าเจ้าตัวคอพับคออ่อนลงไปแล้ว เขาค่อยๆ เอนร่างของคนหลับลงบนที่นอน ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้ แล้วทิ้งตัวลงนอนด้านข้าง โอบกอดภรรยาของผู้อื่น เอาไว้อย่างหวงแหน และไม่ช้าก็หลับสนิทตามหญิงสาวไป เพชรนราตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะและเบ้าตา หญิงสาวมองดูร่องรอย

ตอนที่ : 7 กักขัง 2 "คุณอย่ามาขี้ตู่ ฮึก...ฉันไม่ได้เป็นเมียของคุณสักหน่อย" "ทำไมถึงได้เป็นคนพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ฮึนรา" 'ไอ้บ้า ใครกันแน่ที่พูดไม่รู้เรื่อง' "ผมยังกินไม่อิ่มเลย ไปชงกาแฟให้ใหม่หน่อยสิ แล้ววันนี้ก็คอยดูแลผมด้วยนะ ได้รับบาดเจ็บสาหัสเลยจากกาแฟที่คุณสาดใส่" 'บาดเจ็บสาหัส?' เพชรนรากลอกตาไปมา น่าจะโดนไม้หน้าสามฟาดหัวสักทีจะได้สาสมกับคำว่าบาดเจ็บสาหัส หญิงสาวเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วเดินหน้างอเข้าไปในห้องครัวเพื่อจัดการชงกาแฟให้เขา หลังจากจัดการกับมื้อเช้าเสร็จก็เหมือนอาธารจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาดึงตัวของเพชรนราเข้ามาสำรวจดูใกล้ๆ พร้อมกับหน้าที่บึ้งตึงขึ้นอย่างไม่พอใจ "ใครใช้ให้คุณเอาเสื้อผ้าของเมียผมมาใส่" "คุณ! จะล้วงทำไม" เพชรนราโวยวายใส่เสียงดังเมื่อเขาเล่นล้วงมือเข้าไปภายในเสื้อของเธอ แล้วลูบๆ คลำๆ เต้าอวบๆ ทั้งสองข้าง "ชั้นในก็ใช่ด้วย ไปถอดออกเลยนะ" "หวงมากขนาดนี้ก็ไปรับเมียกลับมาอยู่ด้วยกันสิ จะมากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้ทำไม" ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกปวด

ตอนที่ : 9 กักขัง 4 "คุณอาธารฉันว่าคุณควรคุยกับเมียคุณก่อนนะคะ ยังไงก็คนเคยรักกันมาก่อน ทิ้งไปก็เสียดายแย่" "ผมรักก็คือรัก แต่ถ้าผมเกลียดหน้าก็ยังไม่อยากมอง นี่บ้านผม ผมไม่เก็บของที่เป็นเสนียดจัญไรกับชีวิตไว้หรอก" "คุณยังไม่ได้หย่ากับเธอนะคะ" "ผมไม่ได้จดทะเบียน" "อะไรนะ" "ไอรดาไม่อยากจดทะเบียน ผมก็เห็นว่าไม่เป็นไรจะจดตอนไหนก็ได้ แต่ที่ไหนได้ หึ" เขามันโง่ แต่งงานกันมาได้ปีเดียวลายก็เริ่มออก "ยังไงก็น่าจะคุยกันก่อน" "คุณจดทะเบียนกับสามีสินะ" เขาเปลี่ยนมาถามเรื่องนี้แทน "ใช่ ฉันจะกลับไปหย่ากับเขา คุณต้องปล่อยให้ฉันกลับไปจัดการเรื่องนี้นะ คุณอาธาร" "คุณได้หย่าแน่ ไม่งั้นจะมาเป็นเมียผมได้ยังไง" "ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น" "แต่ไม่ใช่เวลานี้นะนรา ตอนนี้ผมคงไม่ปล่อยให้คุณไปคุยกับสามี ทั้งที่สภาพจิตใจย่ำแย่แบบนี้หรอก" อาธารพูดคล้ายหวังดีเสียเต็มประดา "ทำไม กลัวฉันจะเอามีดไปเฉาะหัวเขาหรือยังไง" "กลัวมันจับคุณกดลงเตียงแล้วคุณก็