Semua Bab เกิดใหม่เป็นต้นหญ้าข้างเล้าไก่: Bab 31 - Bab 40

แววตาที่เขาใช้มองนางเปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความอบอุ่นลึกซึ้ง ‘เจ้าคงไม่กล้าถามข้าตรง ๆ สินะ…’ เขารู้ดีว่าแม้จะเดือดร้อนแค่ไหน เขาก็ไม่อยากรบกวนนางในวันนี้ ฮวาอี้ทำอาหารไทยหลายอย่างที่มีรสจัดจ้าน กลิ่นเครื่องเทศโชยหอมไปทั่วห้อง สำหรับนางแล้ว อาหารคือสิ่งเดียวที่ยังเตือนใจว่านางเคยมาจากโลกอื่น เพราะนับวัน นางยิ่งลืมไปว่านางเป็นใคร ยิ่งอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ก็ยิ่งผูกพันเหว่ยหยางจ้องอาหารหน้าตาแปลกตาตรงหน้าด้วยความสนใจ แต่ละจานมีกลิ่นหอมรัญจวน“อาหารพวกนี้ ข้าไม่เคยกินมาก่อนเลย มันมีชื่อหรือไม่?”เสียงท้องร้องประท้วงดังขึ้นตามกลิ่นอันเย้ายวน“มีแน่นอน จานนี้เรียก ‘ต้มยำ’ ส่วนจานนั้นคือ ‘ผัดพริกกระดูกหมู’ และอีกจานเป็น ‘ผัดถั่ว’ แบบไม่เผ็ด ลองชิมดูว่าท่านจะชอบรสชาติแบบไหน”นางยิ้มขณะพูด เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องแปลกใจกับความเผ็ด ซึ่งโลกนี้ยังไม่มีเครื่องเทศชนิดนี้เลยด้วยซ้ำเหว่ยหยางไม่รอช้า เขาหยิบตะเกียบตักต้มยำเข้าปากทันที แล้วก็ต้องชะงักกับรสเผ็ดร้อนที่แล่นปลายลิ้น น้ำตาเกือบไหล แต่กลับรู้สึกว่า…มันอร่อยเกินบรรยาย รสเปรี้ยว เผ็ด เค็มผสมกันลงตัว ยิ่งตัก ‘ผัดถั่ว’ ตาม ก็ช่วยบรรเทาได้ดี“

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวทั้งสามประสานเสียงตอบรับ“ตอนนี้ ทาสเหล่านี้เป็นของท่านแล้วขอรับ ตราบใดที่ท่านถือสัญญาทาสไว้ พวกเขาจะจงรักภักดีต่อท่านอย่างแน่นอน”เมื่อส่งมอบเสร็จสิ้น เขาก็โค้งคำนับและเดินจากไปฮวาอี้หันไปมองหญิงทั้งสามคนด้วยแววตานิ่ง“พวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้าง?”“พวกข้าไม่มีชื่อเจ้าค่ะ” หญิงคนหนึ่งตอบด้วยเสียงเบาหญิงทั้งสามเหลือบตามองเจ้านายใหม่ด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่านางอาจจะไม่ใช่นายที่โหดร้าย หวังเพียงแค่จะได้เจอผู้มีเมตตาสักครั้ง“ไม่เป็นไร หากไม่มีชื่อ ข้าจะตั้งให้พวกเจ้าเอง…ตอนนี้กลับกันเถิด เด็กน้อยที่บ้านคงหิวนมแล้ว”นางกล่าวพร้อมหันหลัง ก่อนจะหยุดถามเสียงเรียบ“ว่าแต่…มีผู้ใดพอเย็บปักถักร้อยเป็นบ้าง?”หญิงสาวสองคนขานรับทันที ทุกอย่างเป็นไปตามที่นางคาดไว้“ดีมาก จากนี้พวกเจ้าคือคนของข้า หากไม่คิดทรยศ ก็จะได้อยู่ดี มีกิน มีที่นอน และมีเงินใช้”เมื่อพูดจบ นางเหลือบตามองทั้งสามด้วยแววตาจริงจังหญิงสาวทั้งสามได้ยินว่าจะมี ‘เงิน’ ให้ พวกนางถึงกับตาโตด้วยความตื่นเต้น“พวกข้าเป็นเพียงทาส จะได้รับเงินได้อย่างไรกันเจ้าคะ…”ในใจยังไม่กล้าเชื่อทั้งหมด เพราะความจริงแล้ว พวกนางเป็นเพียงทาส…

“ใครบอกท่านว่าข้ามีแค่ต้นเดียวกันเล่า” นางยิ้มขำอย่างเอ็นดู “ตามข้ามา เดี๋ยวจะพาไปดูเอง” เมื่อเดินมาถึงบริเวณหนึ่งในมิติ เหว่ยหยางก็ต้องตะลึงกับภาพเบื้องหน้า ต้นโสมสวรรค์เรียงรายอยู่เต็มผืนดิน แต่ละต้นดูแข็งแรงและสมบูรณ์ “นี่มัน…เจ้าไม่เคยบอกข้าว่าปลูกไว้มากขนาดนี้” เขาหันมองนางอย่างแปลกใจ นางยักไหล่เล็กน้อยพลางยิ้มกว้าง “ก็ท่านไม่เคยถามข้านี่” “แล้วเจ้าปลูกมันขึ้นมาได้เช่นไรกัน? ข้าคิดว่าต้นโสมสวรรค์ปลูกยากนัก” “ข้าใช้รากจากต้นแม่ ทดลองปลูกและเพาะพันธุ์เรื่อยมา จนได้ผลมากขนาดนี้ ข้าคิดว่าถ้าเอาไปขาย คงได้เงินไม่น้อย เลยปลูกเผื่อไว้เสียเยอะ” เหว่ยหยางถอนหายใจอย่างโล่งอก หากเป็นเช่นนี้จริง เรื่องการรักษาฮ่องเต้ก็ไม่น่าเป็นห่วงอีกต่อไป เขามองนางด้วยความรู้สึกเหมือนนางเป็นผู้มีพระคุณสูงสุด “ข้าขอแค่หนึ่งต้นก็พอ และอย่าห่วงเลย ข้าไม่ได้จะขอเปล่า ๆ ต้องมีของตอบแทนที่คู่ควรให้เจ้าแน่นอน” เขากล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนมีแผนการบางอย่างในใจ ฮวาอี้เพียงยิ้มน้อย ๆ แล้วเดินเข้าไปขุดต้นโสมต้นหนึ่งอย่างชำนาญ เลือกเอาต้นที่สมบูรณ์ที่สุด ดอกสีเขียวเพียงหนึ่งดอกบานอยู่ตรงกล

“ข้าตั้งชื่อไว้แล้ว… ใช้ชื่อตัวเองเลยว่า ‘ร้านฟ่านฮวาอี้’ เจ้าคิดว่าเป็นอย่างไร? ส่วนของในร้านข้าจัดเตรียมไว้บางส่วนแล้ว ดีที่ทาสทั้งสามขยันขันแข็ง ช่วยเหลือข้าอย่างดี” นางพูดด้วยรอยยิ้ม ภูมิใจที่ได้เริ่มต้นสิ่งใหม่“ดีแล้ว ที่วันนี้ข้ามาหาเจ้าเพราะอยากพาท่านแม่มาร่วมงานเปิดร้านของเจ้าด้วย เรื่องที่ข้าจัดการนั้นสำเร็จแล้ว เหลือเพียงรอราชโองการออกมาเท่านั้น ข้าจึงจะวางใจได้”“เข้าใจแล้ว ข้าจะรอให้ท่านจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน”เมื่อเหว่ยหยางแจ้งข่าวจบ เขาก็ขอตัวกลับจวนอีกครั้ง ยังมีเรื่องสายลับที่ต้องสะสาง ซึ่งตอนนี้เขาได้รู้ตัวคนอยู่เบื้องหลังแล้ว และไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยไว้อีกต่อไป…ฮ่องเต้มีพระอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากได้เสวยยาที่ทำจาก โสมสวรรค์ พอพระวรกายฟื้นคืนเป็นปกติ ทรงร่างราชโองการด้วยพระองค์เอง และสั่งกำจัดสายลับของ ไป๋จิ้งอวี่ ที่แฝงตัวอยู่ในราชสำนักจนหมดสิ้น แม้ไม่อาจประหารชีวิตเขาโดยตรงได้ แต่ฮ่องเต้ทรงมีพระราชโองการให้กักตัวเขาไว้ในจวนหลังสุสานบรรพบุรุษ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ใช้คุมขังเชื้อพระวงศ์ผู้กระทำผิด ไม่มีใครเข้าไปแล้วมีชีวิตรอดกลับออกมาราชโองการนี้ประกาศให้ประ

“ข้า เหว่ยหยาง ขอสาบานว่า จะไม่แต่งงานกับผู้ใดนอกจากเจ้า หากผิดคำสาบาน ขอให้ข้าจบชีวิตอย่างอัปยศ!” เขาเอ่ยถ้อยคำอย่างหนักแน่น สายตาจริงจังราวกับทุกคำสาบานมาจากใจฮวาอี้ได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือตีแขนเขาเบา ๆ “ท่านอย่าพูดอะไรแบบนี้อีก หากท่านผิดคำสาบานขึ้นมาจริง ๆ ข้าก็ไม่อยากต้องกลายเป็นม่ายหรอกนะ!” นางทำหน้าขึงขัง พลางชูกำปั้นใส่เขาอย่างข่มขู่ “ข้าจะให้ท่านอยู่รับกรรมอยู่กับข้าไปตลอดชีวิตนั่นแหละ ข้าบอกไว้ก่อนเลย ว่าข้าเป็นคนโหดมาก!”ถึงแม้นางจะพูดอย่างล้อเล่น แต่คำสาบานที่เขาเอ่ยออกมากลับทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึก ๆ นางไม่ได้ต้องการให้เขาสละชีวิตเพื่อพิสูจน์ความรักเช่นนั้น เจ้าโง่เอ๊ย… ทำอะไรไม่เคยปรึกษาใครเลยจริง ๆ“ถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้าตาย ก็แต่งงานกับข้า แล้วรอดูว่าในวันข้างหน้า ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจหรือเปล่า ดีหรือไม่?” เหว่ยหยางยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางเอียงคอถามอย่างท้าทาย“ท่านเพิ่งสารภาพรักกับข้าเองแท้ ๆ จะให้แต่งงานเลย มันไม่เร็วไปหน่อยหรือ?” ฮวาอี้พูดพลางเม้มปากแน่น แม้นางจะรู้สึกใจเต้นแรง แต่ก็ยังมีความฝันและหน้าที่ที่ต้องทำให้สำเร็จ“เรารู้จักกันมาตั้งหลายปี เจ้ายังจะให้ข้ารอต่ออี