Semua Bab เกิดใหม่เป็นต้นหญ้าข้างเล้าไก่: Bab 11 - Bab 20

“ต้นหญ้า… เจ้าตื่นหรือยัง?” เหว่ยหยางเอ่ยถามเสียงไม่ดังนักทางด้านฮวาอี้ ต้นหญ้าน้อย นางตื่นขึ้นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี ครานี้นางไม่จำเป็นต้องหลับใหลในสภาพต้นไม้เหมือนแต่ก่อนอีก เพราะนางมีมิติส่วนตัวให้เข้าไปพักผ่อน ทั้งยังสามารถสร้างพื้นที่เพาะปลูกของตนเองภายในนั้นได้ด้วย สมุนไพรและพืชหายากล้วนเจริญเติบโตได้ดีขึ้นภายในมิติของนาง…เช้าวันใหม่อากาศสดชื่น ฮวาอี้เพิ่งตื่นขึ้นมาได้ไม่นาน ก็รู้สึกได้ถึงความชื้นบริเวณรอบลำต้นของตนเอง นางเงี่ยหูฟังแล้วรับรู้ทันทีว่ามีใครบางคนกำลังรดน้ำให้นางอยู่ แต่เมื่อมองขึ้นไปกลับพบว่าเป็นมารดาของเหว่ยหยางที่ยืนอยู่ตรงนั้น‘หรือว่า… เหว่ยหยางเล่าเรื่องของข้าให้ท่านฟังแล้ว?’ ฮวาอี้เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ทันใดนั้น เสียงเรียกจากเหว่ยหยางก็ดังขึ้นข้างต้นหญ้า ทำให้นางสะดุ้งเล็กน้อย“ข้าตื่นแล้ว มีเรื่องอันใด ถึงเรียกเสียงดังเช่นนี้?” นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ“เจ้าตื่นนานหรือยัง? อย่าเพิ่งโกรธข้าเลย ข้ามีเรื่องจะถามความเห็นของเจ้า… พระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้า ท่านแม่ของข้าอยากพบเจ้า” เขาพูดพลางจับจ้องรอคำตอบฮวาอี้นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างแผ่ว

วันนี้เขามีเป้าหมายเดียว หาลูกไก่ตัวเล็ก ๆ มาให้นางเลี้ยงไว้ในมิติเขาเดินตรงไปยังตลาดขายสัตว์ซึ่งเต็มไปด้วยเสียงร้องของสัตว์หลายชนิดและกลิ่นที่แรงฉุนลอยตลบอบอวล ขณะกำลังเดินชมสินค้า ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาชนเขาเต็มแรงจนร่างเหว่ยหยางเซถอยหลังชายคนนั้นมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “เดินยังไงของเจ้า ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยรึไง ถึงได้ชนข้าเข้า!”เหว่ยหยางรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นฝ่ายผิด แต่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา เขาจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“ข้าขอโทษขอรับ”ทว่าคำขอโทษนั้นกลับยิ่งจุดไฟให้ชายผู้นั้นเดือดดาล“ขอโทษงั้นหรือ? ฟังดูเหมือนไม่ได้สำนึกอะไรเลย!”เสียงโวยวายทำให้พ่อค้าแม่ค้ารอบข้างหันมามอง บางคนที่เห็นเหตุการณ์เต็มตาก็เอ่ยขึ้น“เด็กมันก็ขอโทษแล้ว เจ้าเองต่างหากที่เป็นคนเดินชนเข้าไปก่อน!”“ใช่ ๆ ข้าเห็นกับตาเลย” อีกเสียงสนับสนุนดังขึ้นตามมาชายร่างใหญ่หันมองรอบตัว เมื่อเห็นว่าผู้คนไม่ได้อยู่ข้างตน เขาก็หน้าแดงด้วยความอับอาย ก่อนจะเดินจากไปอย่างหัวเสียเหว่ยหยางหันไปกล่าวขอบคุณชาวบ้านที่ช่วยพูดให้ ฮวาอี้ที่อยู่ในตะกร้าสังเกตทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น นางรู้สึกไม่พอใจจนต้องจัดการกับอีกฝ่ายด้วยวิ

กล่าวจบ นางก็พาปิ่นกลับเข้าไปเก็บไว้ในบ้านหลังน้อยภายในมิติ จากนั้นจึงจัดแจงนำลูกไก่ไปไว้ในเล้าไก่ที่เตรียมไว้ พร้อมตักน้ำจากบ่อน้ำในมิติให้พวกมันกิน แล้วหยิบเมล็ดพันธุ์โสมสวรรค์ออกมาปลูก โดยใช้น้ำในบ่อที่แฝงไอพลังงานรดลงไปอย่างอ่อนโยนนางไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น เพียงแค่ปล่อยให้ทุกอย่างเติบโตไปตามธรรมชาติ หากมิตินี้มีพลังวิเศษอย่างที่คิด เมล็ดพันธุ์เหล่านี้ก็จะเติบโตได้อย่างแน่นอนเมื่อเวลาผ่านไป ต้นไม้และสัตว์ที่นางนำเข้ามาเลี้ยงในมิติก็เติบโตอย่างรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้น ต้นโสมสวรรค์ยังเริ่มผลิดอก ดอกสีขาวสะอาดเพียงหนึ่งดอกปรากฏขึ้นอย่างงดงามฮวาอี้จ้องมองดอกไม้ด้วยความพิศวง ดอกของมันมีละอองแสงจาง ๆ สีขาวเปล่งออกมารอบกลีบ กลิ่นหอมแปลกประหลาดลอยคลุ้ง และที่สำคัญ มันทำให้นางรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างภายในร่างนางรู้สึกว่าตนเองสามารถออกจากมิติได้แม้ไม่ใช่วันพระจันทร์เต็มดวง ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ความรู้สึกนี้เริ่มชัดเจนทันทีที่ดอกโสมสวรรค์บานสะพรั่งเมื่อนางเกิดความสงสัย นางจึงตัดสินใจทดลองออกจากมิติในวันธรรมดาของเดือนห้า ท่ามกลางอากาศอบอ้าวของฤดูร้อนฮวาอี้ตั้งสมาธิอย่างแน่วแน่ ไม่ช้

“ข้าแค่เผลอถ่ายเทพลังให้ต้นไม้พวกนั้นนิดหน่อย… แต่คงจะหลายต้นไปหน่อย จนทำให้รู้สึกเหนื่อยล้า” น้ำเสียงนางเบาลงอย่างรู้สึกผิด ไม่กล้าสบสายตาคมดุของเขา เด็กคนนี้ทำไมถึงจ้องได้น่ากลัวขนาดนี้กันนะ…เมื่อได้ยินดังนั้น เหว่ยหยางก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย“เจ้าคิดว่าตัวเองมีพลังเหลือมากหรือไร? กว่าเจ้าจะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ก็ต้องใช้เวลาตั้งนาน แล้วดูสิ เจ้ากลับมาแบ่งพลังให้ต้นไม้พวกนั้นเสียเอง ถ้าเจ้ามีพลังเหลือมากจริง ๆ ข้าคงไม่ว่า แต่สภาพเจ้าตอนนี้… เจ้าไม่คิดเลยหรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพลังหมดไปอีก!”น้ำเสียงของเขาดุดันขึ้นจนฮวาอี้ถึงกับสะดุ้ง นางรีบจับแขนเขาพลางเอ่ยเสียงอ่อน“ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้จักประมาณตนเอง ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วนะ เหว่ยหยาง…”เมื่อเห็นแววตาเศร้าสร้อยและน้ำเสียงสำนึกผิดของนาง เหว่ยหยางก็ใจอ่อนทันที เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงเรียบ“ครั้งนี้ข้าจะไม่ถือสา แต่คราวหน้า… ห้ามทำอีก เข้าใจหรือไม่?”นางพยักหน้าอย่างว่าง่าย ขณะที่เขาค่อย ๆ ย่อตัวลงตรงหน้า“เจ้าทำอะไรน่ะ?” ฮวาอี้ถามอย่างงุนงง“เจ้าหน้าซีดขนาดนี้ ข้าจะปล่อยให้เจ้าเดินเองได้อย่างไร?” เขาตอบพลางหันหลังให้ “ขึ้นม

“เราจะตามไปหรือไม่?” ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างลังเลหัวหน้ากลุ่มหันมามองเขาด้วยแววตาดุดัน “จะรอให้ตัวเองตายก่อนหรืออย่างไร? แยกกันตามไปเดี๋ยวนี้!”เมื่อสิ้นคำสั่ง พวกเขาก็กระโดดออกจากบ้าน มุ่งหน้าขึ้นเขาไปตามรอยเท้าที่เลือนรางในความมืด แต่พวกที่ลักพาตัวไปนั้นกลับเคลื่อนไหวรวดเร็วจนไล่ตามไม่ทัน“แยกกันตามหา! หากเจอ… จับตายได้ทันที แต่ต้องนำศพกลับมาให้ข้าเห็นกับตา!” เสียงสั่งการหนักแน่นก้องในความมืด“ขอรับ!”ทันทีที่รับคำ กลุ่มคนชุดดำก็แยกย้ายกระจายกำลังตามหาเป้าหมายเปลวไฟที่โหมกระหน่ำบ้านหลังน้อย เรียกให้ชาวบ้านที่ยังไม่นอนพากันวิ่งมาด้วยความแตกตื่น ทุกคนช่วยกันนำน้ำมาดับไฟอย่างเร่งรีบ จนในที่สุดเปลวเพลิงก็มอดลงหลังไฟดับ ชาวบ้านบางคนรีบเข้าไปค้นหาร่างของผู้อยู่อาศัย“ผู้ใหญ่บ้าน! พวกเราหาไม่เจอทั้งสองแม่ลูก ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันแน่!” ชายคนหนึ่งร้องออกมาเสียงดังลู่กุ้ยมองซากบ้านที่เพิ่งสร้างได้ไม่นาน บัดนี้เหลือเพียงเถ้าถ่าน “ก็ดีแล้วที่ไม่พบร่าง… อย่างน้อยก็หวังได้ว่าทั้งสองคนยังมีชีวิตอยู่”ขณะนั้น ฟ่านหนิงวิ่งมาถึงด้วยใบหน้าตื่นตระหนก นางเพิ่งร่วมงานวันเกิดของเหว่ยหยางไปเมื่อไม่นานเอ