Semua Bab เกิดใหม่เป็นต้นหญ้าข้างเล้าไก่: Bab 21 - Bab 30

นางเลิกคิดเรื่องการกลับโลกเดิมไปนานแล้ว เพราะเวลาที่ผ่านมานั้นนานเหลือเกิน และนางยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใดข้อความปริศนานั้นจึงส่งนางมายังที่นี่ฮวาอี้ส่ายหน้าเบา ๆ ‘ช่างเถิด… ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวเปล่า ๆ’ นางคว้าจอบเล็ก แล้วเริ่มพรวนดินแปลงสมุนไพรอย่างเงียบ ๆ ปล่อยความคิดล่องลอยไปกับกลิ่นหอมของดินและต้นไม้ทางด้านผู้ติดตาม เมื่อกลับมาถึงที่พัก ก็ลังเลอยู่หน้าห้องอยู่นานว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ แต่ไม่ทันได้ตัดสินใจ ก็มีเสียงดังออกมาจากข้างใน“เจ้ายืนทำอะไรอยู่ ไม่รีบเข้ามาอีก!” เหว่ยหยางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเล็กน้อย“ขอรับ นายท่าน” ผู้ติดตามเปิดประตูและเดินเข้าไปยืนประจันหน้ากับเจ้านาย“เรื่องที่ข้าให้ไปทำ… เจ้าสืบได้ความว่าอย่างไรบ้าง?” เหว่ยหยางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้า“ข้าน้อยตามหญิงผู้นั้นไปจนถึงป่าขอรับ พอคลาดสายตาเพียงชั่วครู่ นางก็หายตัวไป ข้าน้อยพยายามค้นหาแล้ว แต่ไม่พบแม้แต่เงา และแถวนั้นก็ไม่มีบ้านเรือนสักหลังเดียวเลยขอรับ” เขารายงานด้วยสีหน้าฉงน ไม่เข้าใจว่านางหายไปได้อย่างไรเมื่อได้ยินคำรายงาน เหว่ยหยางกลับแน่ใจยิ่งขึ้นว่านางต้องเป็นฮวาอี้ของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย“เจ้าสังเกต

“เจ้าค่ะ” บ่าวหญิงรับคำก่อนจะรีบเดินออกจากห้อง แล้วเร่งจัดการตามคำสั่งของคุณหนูทันทีทางด้านเริ่นเหว่ยหยาง เขาเฝ้ารอฮวาอี้มานานเกือบหนึ่งเดือนแล้ว หากภายในอีกห้าวันยังไม่พบตัวนาง เขาอาจต้องกลับจวนก่อน และทิ้งคนไว้คอยดูแลแทน การรอคอยของเขากินเวลานานนับปี การจะรออีกเพียงไม่กี่เดือน…เขายังรอไหวฮวาอี้ยังไม่รู้เลยว่าเคราะห์ร้ายกำลังใกล้เข้ามา นางเดินส่งผลไม้เสร็จ ก็แวะซื้อผ้าอีกเล็กน้อย แล้วก็ถือโอกาสเลือกซื้อเมล็ดพันธุ์แปลก ๆ ไปปลูกในสวนอย่างสบายใจ ขณะถือน้ำตาลปั้นกินเพลิน ๆ นางเงยหน้าขึ้นและหันไปมองยังที่พักแห่งหนึ่ง ทันใดนั้น…สายตาก็สบเข้ากับใบหน้าของชายผู้หนึ่ง ใบหน้าที่นางไม่เคยลืม แต่วันนี้มันเปลี่ยนไปมากน้ำตาลปั้นหล่นจากมือนางโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากกระซิบชื่อของเขาออกมาแผ่วเบา “เหว่ยหยาง…” ดวงตาคู่นั้นคลอเบ้าด้วยน้ำใส ดีใจที่เขายังมีชีวิตอยู่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า…เขาจะยังจำตนได้หรือไม่ ในเมื่อเวลาล่วงเลยไปถึงห้าปีแล้วเหว่ยหยางสบตากับหญิงสาวที่เขาเฝ้าคิดถึงและรอคอยมาเนิ่นนาน เมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่ภาพลวงตา เขาจึงกระโจนลงจากที่พักตรงมายืนประจันหน้ากับนางโดยไม่ลังเลต่างฝ่ายต่างนิ่งงันไปชั

“ใช่แล้ว…ที่นี่คือมิติของข้า ท่านชอบหรือไม่?” ฮวาอี้ยิ้มบาง พาเขาเดินไปยังบ้านหลังน้อยซึ่งปัจจุบันกลายเป็นบ้านอิฐขนาดพอดีตัวตามพลังของมิติที่พัฒนาไป“ในมิติของเจ้ามีบ้านด้วยหรือ? บ้านหลังนี้เจ้าเป็นคนสร้างเองงั้นหรือ?” เหว่ยหยางเดินเข้าไปสำรวจ พลางทอดสายตามองภายในอย่างประหลาดใจ บ้านอิฐหลังนี้ดูเรียบร้อยและน่าอยู่เสียยิ่งกว่าจวนของเขาเองเสียอีกฮวาอี้หัวเราะเบา ๆ “ข้าจะสร้างมันได้อย่างไรกัน ข้าตัวแค่นี้ บ้านหลังนี้มีอยู่ก่อนแล้ว เพียงแต่เมื่อก่อนมันเป็นแค่กระท่อมเล็ก ๆ เท่านั้น” นางกล่าวพร้อมนึกถึงภาพบ้านเก่าครั้งแรกที่เข้ามาในมิติ ที่แสนจะทรุดโทรมเหว่ยหยางฟังพลางเดินตามนางที่อธิบายถึงสิ่งต่าง ๆ ภายใน “เห็นเจ้าอยู่สบายเช่นนี้ ข้าก็วางใจมากแล้ว”“ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ได้ลำบากอะไรนัก อ้อ…ยังมีต้นโสมสวรรค์ที่ข้านำมาปลูกด้วย ตอนนี้มันออกดอกแล้วถึงหกดอก ถ้ารวมกับที่ข้าใช้ทำหยกให้ท่าน ก็ครบเจ็ดดอกพอดี”“โสมสวรรค์นั้นออกดอกถึงเจ็ดดอกเชียวหรือ? เจ้าของร้านขายยาคงยินดียิ่งนักหากได้เห็นว่าพวกเราปลูกมันจนสำเร็จ เสียดายที่ข้าไม่ได้เอาดอกของมันไปให้เขาดูสักครั้ง” เขากล่าวด้วยแววตาแฝงความคิดถึง“เอ

นางหยิบกล่องไม้ที่เก็บเงินมาตลอดออกมาเปิดดู ข้างในเต็มไปด้วยตำลึงเงิน ตำลึงทอง และอีแปะปะปนกันจนแน่นกล่อง เมื่อนับรวมทั้งหมดแล้ว มีมากถึงห้าพันตำลึงทองนางอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าตลอดเวลาที่มุ่งมั่นหาเงินจะสะสมได้มากถึงเพียงนี้สายตาเลื่อนไปยังอีกกล่องหนึ่งที่เต็มไปด้วยกระเป๋าหลายแบบ หลากสี มีทั้งใบเล็กใบใหญ่ ลวดลายแปลกตาซึ่งแตกต่างจากกระเป๋าที่คนในยุคนี้ใช้กัน เมื่อหน้าหนาวที่ผ่านมา นางสวมชุดถักเองเข้าเมือง และก็ได้รับความสนใจจากผู้คนพอสมควรฮวาอี้จึงตัดสินใจแน่วแน่…วันพรุ่งนี้ นางจะเข้าเมืองไปดูร้านที่สามารถใช้เป็นที่พักและเปิดหน้าร้านได้เช้าวันรุ่งขึ้น ฮวาอี้เตรียมข้าวของใส่ตะกร้าเรียบร้อย ตั้งใจจะเข้าไปยังที่ว่าการของเมืองซานเฉิงเพื่อสอบถามและซื้อหน้าร้าน นางออกจากมิติตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง พอถึงเมืองดวงอาทิตย์ก็กำลังขึ้นพอดีการที่หญิงสาวเดินทางมาคนเดียวเพื่อซื้อร้านค้า อาจทำให้ผู้อื่นสงสัย แต่ถึงอย่างนั้นนางก็อยากไปดูหน้าร้านด้วยตาตนเองก่อน หากเจอที่ถูกใจก็จะได้ตัดสินใจซื้อในทันทีฮวาอี้ยืนมองที่ว่าการเมืองซานเฉิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไป“เจ้ามาทำอะไร?” เจ้าหน้าที่ชายที่ยื

เหว่ยหยางยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ต้องห่วง ตอนนี้เจ้าหาซื้อหน้าร้านได้ตามสบายแล้ว” เขายกมือขึ้นลูบผมนางเบา ๆ อย่างปลอบโยนขณะเดียวกัน…เบื้องหลังของทั้งสอง ท่านกรมที่ดินทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง“ช่างน่ากลัวยิ่งนัก…” เขาพึมพำ “ตั้งแต่เมื่อคืน ข้ายังไม่ได้นอนเลย…ชายผู้นั้นส่งคนบุกเข้ามาข่มขู่ถึงห้อง ไม่รู้ว่าไปล่วงรู้เรื่องอะไรเข้าอีก หากมีเรื่องกับเขา ข้าคงไม่อาจรู้ชะตาตัวเองแน่!”ฮวาอี้รู้สึกงุนงงเล็กน้อยกับคำพูดของเหว่ยหยาง แต่ก็ไม่ได้ซักถามต่อ พวกเขาทั้งสามจึงเดินเข้าเมืองเพื่อสำรวจหน้าร้านหลายแห่ง จนกระทั่งมาพบกับร้านค้าสองชั้นที่สะดุดตา ชั้นล่างเปิดโล่งกว้าง เหมาะแก่การจัดวางสินค้า ส่วนชั้นบนก็กว้างขวางพอสมควร สามารถตกแต่งให้เป็นที่พักผ่อนหรือเก็บของได้อย่างดี อีกทั้งด้านหลังยังมีเรือนหลังเล็กที่มาพร้อมบ่อน้ำในตัว ภายในมีห้องอยู่สี่ห้อง แบ่งเป็นห้องพักสามห้อง และอีกห้องโล่งที่เหมาะจะใช้ทำของขายอย่างพอดิบพอดี‘ถ้าได้ทาสมาช่วยสักสองคน คงจะคล่องตัวไม่น้อย’ นางคิดในใจอย่างวางแผนหลังจากได้หน้าร้านที่ถูกใจแล้ว ฮวาอี้ก็รีบดำเนินการเรื่องโฉนดที่ดิน แม้จะต้องจดทะเบีย