Semua Bab หวงรักเมียบำเรอ #ภูริตา LoveSick / NC25+: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 5.1 ห้องแห่งความลับปาริตาเตรียมอุปกรณ์สำหรับการทำงานในค่ำคืนนี้ เจ๊อรบอกว่ามีลูกค้ารายใหญ่เรียกใช้บริการ ให้หล่อนเตรียมตัวให้พร้อม ตั้งแต่เริ่มทำงานนี้มาได้หนึ่งสัปดาห์ ไม่มีวันไหนเลยที่หญิงสาวจะไม่ได้เปิดปากด่าคน ด้วยลูกค้าส่วนใหญ่เป็นพวกมีครอบครัวอยู่แล้ว เดินกอดผู้หญิงอื่นเข้าห้องไปแต่ปากยังคุยโทรศัพท์กับเมียที่บ้าน เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ทำเป็นเมินปล่อยผ่านแม้ในใจจะรู้สึกขุ่นเคืองแทนเมียหลวงก็ตามที“สถานที่กับเวลา คนนี้เป็นเจ้าของผับเชียวนะ เจ๊นึกว่าเขาจะไม่สนเรื่องพวกนี้เสียอีก ที่ไหนได้...เอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ แกก็ไปตามนี้แล้วกัน”“จ้ะเจ๊ ขอบคุณเจ๊มากนะ ช่วงนี้ฉันเริ่มมีเงินเก็บเยอะกว่าตอนรับจ๊อบทั่วไปก็เพราะเจ๊เลย”แม้จะแลกมาด้วยการต้องฝืนทน กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดให้บรรดาพวกชอบนอกใจคนรักทำได้สำเร็จก็เถอะคนตัวเล็กรับเอาสถานที่นั้นมาก่อนขึ้นรถเมล์ไปยังจุดหมาย เธอแบกถังอุปกรณ์ทำความสะอาดขึ้นมาด้วย ไม่ได้สนใจว่าใครจะมองมายังไง หล่อนถือคติว่าไม่เลือกงานไม่ยากจน! ทั้งชีวิตนี้เธออยู่โดยมีเป้าหมายหลักคือต้องเอาพี่สาวออกจากคุกให้ได้ การที่ต้องกลายมาเป็นต้นเหตุทำให้ปาริฉัตรติดอยู

บทที่ 6.1 ลูกไก่ในกำมือ“พะ...พี่ภู...”เสียงหวานเรียกชื่ออีกฝ่ายแผ่วเบา สรุปแล้วคนที่ทำผู้หญิงคนนั้นร้องโหยหวนเหมือนหมูถูกเชือดก็คือภูริตเองอย่างนั้นหรือแวบหนึ่งในใจของเธอก่อเกิดความไม่พอใจอย่างประหลาดขึ้นมา หญิงสาวตัดสินใจหลบสายตาเขา เบือนหนีไปอีกทางพร้อมเบี่ยงตัวหลบเพื่อจะออกไปจากที่นี่ อุตส่าห์ยอมทำงานแบบนี้ก็เพื่อจะได้ไม่ต้องบังเอิญเจอเขาอีก ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะปรากฏตัวมาในฐานะลูกค้าหรือชะตากรรมบังคับให้ต้องเจอกับเขาอีกครั้งกันนะหมับ!“จะรีบไปไหน งานเสร็จแล้วเหรอ”“เสร็จแล้วค่ะ”ปาริตาตอบเสียงนิ่ง ไม่ยอมสบตาหนำซ้ำยังพยายามสลัดแขนให้หลุดออกจากการเกาะกุมของเขา อย่าคิดว่าหญิงสาวจะลืมเรื่องที่ภูริตทำไว้ครั้งก่อนนะเขาจงใจทำให้เธอตกสระว่ายน้ำแล้วยังยืนยิ้มอย่างพึงพอใจอีกด้วย!“เงินห้าแสนมันคงไม่พอให้เธอใช้ชีวิตสุขสบายทั้งชาติอย่างที่หวังสินะ สะใจจริง ๆ”“พี่...! คุณภู...ช่วยปล่อยฉันด้วยค่ะ”ปาริตาเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเขา เวลาผ่านมานานขนาดนั้นจะให้เรียกอย่างที่เคยเรียกก็คงไม่เหมาะ อีกอย่าง...ภูริตเองก็คงไม่ต้องการให้หล่อนเรียกแบบเดิมด้วย“นึกว่าฉันอยากจับมากนักหรือไง”“ถ้าไม่อย

บทที่ 7.1 ห้องเชือดไม่นานเจ๊อรก็มาถึงห้องเชือดของภูริต เธอรีบเข้ามานั่งข้าง ๆ ปาริตาแล้วกระซิบถามด้วยความตกใจ การ์ดของเขายืนอยู่เต็มห้อง ยังไม่นับรวมพวกที่อยู่ด้านนอกอีก ชะตาชีวิตในตอนนี้จึงเหมือนพร้อมจะขาดได้ทุกเมื่อ ชายหนุ่มให้เวลาทั้งสองคนได้พูดคุยกัน“นี่มันเกิดอะไรขึ้นริตา ขโมยของเหรอ ?”“ไม่ใช่นะเจ๊ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย แต่ทำไมนาฬิกาถึงมาอยู่ในกระเป๋าได้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ”เธอตอบไปตามความจริง แทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อเพราะดูท่าทางของภูริตแล้วคงไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่าย ๆ แน่“เอาอย่างไรดีล่ะเจ๊อร เด็กที่เจ๊โฆษณาว่าดีนักดีหนาที่แท้ก็แค่โจรขี้ขโมย”“ฉันไม่ใช่โจรนะคะ!”เสียงหวานแทรกขึ้นด้วยไม่ชอบที่เขามาพูดจาว่าร้ายใส่เธอแบบนี้ ดวงตาคมตวัดมองปาริตา ก่อนมือใหญ่ของเขาจะจับเข้าที่แก้มขาวนุ่มนิ่มแล้วบีบมันเต็มแรง ความเจ็บแล่นปราดไปทั่วใบหน้า“ถ้าไม่ใช่โจร งั้นนาฬิกาของฉันมันคงลอยไปตกอยู่ในกระเป๋าเธอเองสินะ รู้มั้ยว่าราคาของมันเท่าไหร่ ต่อให้เธอทำงานชดใช้ทั้งชีวิตก็ยังจ่ายไม่หมด เพราะอย่างนั้น...อย่ามาปากดี สงบเสงี่ยมไว้ซะ ฉันอาจจะเมตตาก็ได้”“เย็นไว้ก่อนริตา เย็นไว้...”เจ

บทที่ 8.1 สัญญาทาสเมื่อทำการเซ็นสัญญาทาสเรียบร้อยจนชายหนุ่มพอใจ เขาก็ยอมปล่อยตัวหล่อนกลับบ้าน เจ๊อรมาดักรออยู่หน้าบ้านด้วยความเป็นห่วง พอเห็นปาริตามาถึงอย่างปลอดภัยก็น้ำตาร่วง ตรงเข้ามากอดทั้งน้ำตาทันที ถึงจะเหนื่อยกับการรับมือภูริตแค่ไหน แต่อย่างน้อยหญิงสาวก็ยังมีคนที่รักและเป็นห่วงเธออยู่“ขอโทษนะเจ๊ ฉันทำให้เจ๊ต้องเดือดร้อน”“นี่มันยังไงกันแน่ เจ๊งงไปหมดแล้ว สรุปเรื่องนาฬิกามันคืออะไร”เจ๊อรตั้งคำถาม หญิงสาวไม่ต้องการบอกเรื่องความสัมพันธ์ในอดีตของตนเองกับภูริตจึงตั้งใจจะเก็บไว้เป็นความลับ“แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะเจ๊ เขาเลยอยากชดเชยที่เข้าใจผิดด้วยการชวนฉันไปทำงานด้วย ให้เงินดีเชียวนะ ฉันเลยตกลงไปแล้ว ส่วนเรื่องงานที่ทำกับเจ๊ก็...”“ไม่เป็นไร ๆ ถ้ามีทางเลือกที่ดีกว่าแกไปเลยริตา ไม่ต้องคิดมากเรื่องงานของเจ๊ เดี๋ยวเจ๊หาคนใหม่ไปทำเอง”เจ๊อรรีบพูดเพราะรู้ว่าหญิงสาวคงกำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในใจก็นึกสงสัยว่าทำไมเรื่องถึงจบลงที่ความเข้าใจผิด ทั้งที่ตอนแรกภูริตดูจะเอาเรื่องขนาดนั้น“ขอบคุณนะเจ๊ ตอนนี้เจ๊ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว ไปทำงานเถอะ พรุ่งนี้ฉันเริ่มงานวันแรกเลยว่าจะรีบนอนพักน่ะ”“เข้

บทที่ 9.1 เวลาหมุนเดินอีกครั้งเขาหยิบชุดคลุมมาใส่แล้วเดินเข้ามาหาเธอ ดวงตาคมที่จ้องมาราวกับมองหล่อนออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ปาริตาพยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่สนใจรอยสักที่อยู่บนตัวของเขา เพราะมันเป็นส่วนที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมา ภูริตปรายตามองกระเป๋าเดินทางซอมซ่อของหญิงสาวใบนั้นก่อนจะชี้ไปในห้องทางขวามือใต้บันได“ห้องของเธออยู่ตรงนั้น”คนตัวเล็กพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป เธอเข็นกระเป๋าเข้าไปด้านใน มันคือห้องเก็บของใต้บันไดที่ใหญ่กว่าห้องเช่าทั้งหลังของเธอเสียอีกไม่อยากเชื่อเลยว่าบนตึกสูง ๆ ติดแม่น้ำแบบนี้จะมีห้องที่กินพื้นที่ทั้งชั้นแถมยังมีชั้นสองขึ้นไปอีกอยู่ด้วย ในห้องนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากเบาะนอนอันเล็ก ผ้าห่ม และหมอนหนึ่งใบ อันที่จริงปาริตาเตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่ต้อนรับขับสู้เธอดีนัก อย่างน้อยก็ดีกว่าถูกไล่ไปนอนนอกห้องล่ะนะ“อยู่ได้ใช่มั้ย หรือว่าติดสบายจนไม่สามารถอยู่ได้”“อยู่ได้ค่ะ”ปาริตาตอบทันควัน น้ำเสียงหาเรื่องของเขามันน่าจับเอาน้ำยาล้างห้องน้ำกรอกปากเสียจริง ปาริตาเอากระเป๋าไปวางด้านใน จากนั้นก็เตรียมตัวพร้อมเริ่มงานของวันนี้ทำความสะอาดเพนท์เฮ้าส์ทั้งชั้น.