Semua Bab ทะลุมิติทั้งทีขอเป็นเศรษฐีนียุค 70: Bab 1 - Bab 10

เสียงหวูดรถไฟแหลมยาวกรีดผ่านม่านอากาศ ขบวนรถจักรไอน้ำสีดำทะมึนกำลังเคลื่อนตัวอย่างอุ้ยอ้ายราวกับอสรพิษเหล็กขนาดยักษ์บนรางที่ทอดยาวสุดสายตา ภายในตู้โดยสารชั้นสามที่ทั้งแออัด เต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อไคล กลิ่นสนิม และกลิ่นฝุ่นถ่านหินคละคลุ้งจนน่าเวียนหัวบนม้านั่งไม้แข็งกระด้าง มีร่างบอบบางของหญิงสาวผู้หนึ่งเอนซบอยู่กับขอบหน้าต่างที่พร่าเลือนด้วยไอละอองหมอก ความเจ็บปวดรวดร้าวแล่นวาบอยู่ในศีรษะราวกับมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง เสวี่ยหรง ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ภาพตรงหน้าพร่าเลือน ก่อนที่ความทรงจำที่ไม่ใช่ของตนจะหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับเขื่อนที่กำลังจะพังทลายภาพของ หลินเสวี่ยหรง เจ้าของร่างเดิม..เด็กสาวผู้งดงามราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ แต่ชีวิตกลับน่าสมเพชยิ่งกว่าอะไร ถูกแม่เลี้ยงใจยักษ์เฉดหัวออกจากบ้านหลังบิดาเสียชีวิต เพียงเพื่อเปิดทางให้ลูกสาวแท้ ๆ ของตนได้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่าง คำพูดสุดท้ายที่กรีดลึกลงในใจคือการตัดขาดอย่างไร้เยื่อใย พร้อมเงินสามร้อยหยวน และคูปองปันส่วนจำนวนหนึ่งที่โยนให้ราวกับเศษทาน“เฮอะ! ช่างเป็นชีวิตที่น่าสมเพชเสียจริง” หลินเสวี่ยหรง หญิงสาวในศตวรรษที่ยี่สิบห้า แค่นเสีย

หลายวันต่อมา ชื่อเสียงของหลินเสวี่ยหรงก็เริ่มเป็นที่รับรู้ในหมู่ยุวชนด้วยกัน แม้กลุ่มของชิงเหอจะยังคงคอยแขวะอยู่เสมอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าดูแคลนเธออย่างเปิดเผยอีกหลินเสวี่ยหรงยังคงเลือกใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยม ไม่โอ้อวด และยังคงออกไปสำรวจป่าเป็นกิจวัตร ซึ่งเป็นข้ออ้างชั้นดีในการเข้าไปจัดการฟาร์มในมิติและนำของเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกมาบ่ายวันหนึ่งขณะที่เธอกำลังเดินสำรวจอยู่บริเวณชายป่าซึ่งใกล้กับเขตที่อยู่อาศัยของชาวบ้าน ทว่าเสียงขวานจามไม้ที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอก็ดึงดูดความสนใจของเธอเมื่อมองลอดผ่านแนวพุ่มไม้เข้าไป เธอก็เห็นแผ่นหลังกว้างของบุรุษผู้หนึ่ง เขากำลังจามฟืนอยู่ข้างบ้านดินหลังหนึ่งที่แม้จะเก่าแก่แต่ก็ดูแลปัดกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน ร่างของเขาสูงใหญ่กำยำ ทุกครั้งที่เหวี่ยงขวานลงมา มัดกล้ามบนแผ่นหลังและท่อนแขนก็ขยับเคลื่อนอย่างทรงพลัง และเปี่ยมด้วยประสิทธิภาพ ท่าทางเถรตรงแน่วแน่ราวกับทหารที่กำลังฝึกซ้อมบนเสาไม้ข้าง ๆ กันนั้น มีเสื้อคลุมทหารสีเขียวมะกอกพาดไว้อย่างเป็นระเบียบ บ่งบอกสถานะของเขาของได้อย่างชัดเจน‘ทหารนี่’ หลินเสวี่ยหรงประเมินในใจด้วยสายตาเรียบเฉย ‘แข็งแรงดี แต่ดูท่าทางจะเถรตร

หลังจากที่ข้อตกลงอันน่าประหลาดใจถูกกำหนดขึ้นในห้องของผู้ใหญ่บ้านแล้ว บรรยากาศก็ยิ่งน่ากระอักกระอ่วนใจยิ่งกว่าเดิม ผู้ใหญ่บ้านสือผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาค่อนชีวิตยังอดจะลอบมองหลินเสวี่ยหรงด้วยแววตาทึ่ง ๆ ไม่ได้ เขากระแอมไอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น“อะแฮ่ม! ในเมื่อตกลงกันแล้ว เว่ยหลง นายก็พาหลินจือชิงกลับไปแจ้งให้แม่ของนายให้รับทราบเถอะ”การเดินทางจากบ้านผู้ใหญ่บ้านไปยังบ้านตระกูลเว่ยนั้นสั้นเสียยิ่งกว่าก้านธูป แต่สำหรับคนทั้งสองแล้วมันกลับยาวนานนัก เว่ยหลงเดินนำหน้าด้วยแผ่นหลังที่ตั้งตรง ไม่เอ่ยคำใดออกมาแม้แต่ครึ่งคำส่วนหลินเสวี่ยหรงก็เดินตามหลังอย่างเงียบ ๆ พลางพยุงร่างที่บาดเจ็บของตนไปทีละก้าว สายตาของชาวบ้านที่มองมาในครานี้เปลี่ยนจากความสงสัยใคร่รู้ไปเป็นความตกตะลึงข่าวการแต่งงานคงจะแพร่สะพัดไปแล้วไม่นานนัก พวกเขาก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านดินหลังเดิมที่เธอเคยเห็นชายหนุ่มผู้นี้จามฟืนอยู่ มันเป็นบ้านที่แม้จะเก่าแก่แต่ก็แสดงให้เห็นถึงการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี สะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเรียบร้อยเว่ยหลงผลักประตูไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเข้าไป“แม่ ผมกลับมาแล้ว”หญิงชราผู้หนึ่งเดินออกมาจากส่วนที่เ

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ชุนฮวากำลังนั่งปะชุนรองเท้าผ้าของเว่ยเหอหลานที่เก่าจนพื้นรองเท้าแทบจะทะลุ เธอก็ได้แต่ถอนหายใจยาว“เฮ้อ.. อีกไม่นานก็จะเข้าฤดูหนาวแล้ว รองเท้าคู่นี้คงจะใส่ทนไปได้อีกไม่นาน”หลินเสวี่ยหรงที่กำลังช่วยบดข้าวโพดอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินคำรำพึงนั้นก็ชะงักมือลง เธอมองไปยังคูปองปันส่วน และเงินจำนวนน้อยนิดที่เก็บไว้อย่างดีในหีบของตนแล้วก็เข้าใจในทันทีการหาของป่ามาประทังชีวิตนั้นไม่ต่างอะไรกับการดื่มยาพิษเพื่อดับกระหาย มันแก้ปัญหาได้เพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น แต่ไม่สามารถขจัดรากเหง้าของความยากจนไปได้ ครอบครัวนี้ต้องการเงินเพื่อซื้อหาปัจจัยที่จำเป็น และเงินทุนสามร้อยหยวนที่เธอมีติดตัวมานั้น หากใช้ไปโดยไม่มีรายรับเข้ามาเพิ่มก็ย่อมมีวันหมดไปแววตาของหลินเสวี่ยหรงพลันแข็งกร้าวขึ้นด้วยความเด็ดเดี่ยว ถึงเวลาแล้วสินะที่เธอจะต้องเริ่มทำธุรกิจอย่างจริงจัง!ค่ำคืนนั้น หลังจากที่ทุกคนหลับใหลกันหมดแล้ว หลินเสวี่ยหรงก็นั่งอยู่ข้างโต๊ะไม้ตัวเล็ก แสงจันทร์สาดส่องลงมาอาบไล้ใบหน้างามของเธอที่กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก‘จะขายอะไรดี?’การขายผักผลไม้สดในปริมาณมากนั้นเสี่ยงเกินไป ทั้งเรื่องการขนส่งและเป

เมื่อหลินเสวี่ยหรงก้าวเข้ามาในบริเวณลานหน้าบ้าน ชุนฮวาและเว่ยเหอหลานที่กำลังเก็บกวาดเครื่องมือทำไร่อยู่ก็หันมามองเป็นตาเดียวกัน“แม่ หลานเอ๋อร์ ฉันกลับมาแล้ว” หลินเสวี่ยหรงเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม แม้จะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง แต่ดวงตาของเธอกลับเป็นประกายสดใสเธอวางตะกร้าที่หนักอึ้งลงบนโต๊ะไม้เตี้ย ๆ ตัวหนึ่ง ก่อนจะเริ่มหยิบของที่ซื้อหามาได้ออกมาวางทีละชิ้นชิ้นแรกคือด้ายและเข็มที่เธอใช้อ้างเป็นเหตุผลในการเข้าเมือง ชิ้นที่สองคือถุงแป้งสาลีขาวละเอียดที่หนักอึ้ง ชุนฮวาเริ่มเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย ชิ้นที่สามคือผ้าฝ้ายสีน้ำเงินเข้มเนื้อดี เว่ยเหอหลานถึงกับสูดปากอย่างตื่นเต้น ชิ้นที่สี่คือห่อยาสำหรับบำรุงร่างกาย และยาหม่องสำหรับทาแก้ปวดเมื่อยและชิ้นสุดท้าย เธอก็ค่อย ๆ คลี่ใบตองที่ห่อไว้ออก เผยให้เห็นเนื้อหมูสามชั้นชิ้นใหญ่มันแทรกสวยงามที่ส่งกลิ่นสดใหม่ทันทีที่เห็นเนื้อหมูชิ้นนั้น ทั้งลานบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบงันราวกับถูกหยุดเวลาสำหรับครอบครัวที่นับเมล็ดข้าวสารประทังชีวิตในแต่ละวันแล้ว การปรากฏตัวของเนื้อหมูชิ้นใหญ่นี้ไม่ต่างอะไรกับภาพฝันที่ไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการถึง ชุนฮวายืนนิ่งตัวแข็งทื