2 อาทิตย์ผ่านไป5.30pmอ้น ชายหนุ่มวัยสิบเก้ายืนโบไม้โบกมือให้กับนายน้อยของตัวเองที่กำลังเดินออกจากประตูของสนามบิน โดยข้างกันนั้นคือหญิงสาววัยเดียวกันกับเขา เจ้าของใบหน้าเล็กระบายยิ้มอ่อนๆ ส่งมายิ่งทำให้เขาเกิดอาการหน้าแดง ปันปันยิ้มแล้วน่ารักขึ้นเป็นเท่าตัวมาวินหรี่ตาลงอย่างไม่ชอบใจ เมียใครใครก็หวง พอถึงตัวก็ผลักกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ในมือให้ไหลไปหาคนที่เป็นเหมือนน้องชาย อีกฝ่ายจึงได้สติรีบยกมือไหว้แล้วยกกระเป๋าขึ้นหลังรถ“พอยิ้มเป็นก็เหมือนจะไม่เกรงใจผัวแล้ว” ติติงด้วยการบีบแก้มใส บางครั้งก็อยากจะให้กลับไปเป็นเด็กหน้านิ่งของเขาเหมือนเดิม“นั่นอ้นนะคะพี่วิน”“จะอ้นหรือจะพ่อแม่พี่ เธอก็ห้ามยิ้มหวาน” เป็นคำสั่งที่ทำเอาปวดขมับจนคิ้วบางขมวดปม มันจะทำแบบนั้นได้ไง แต่คนขี้หวงกลับไม่สน “ห้ามก็คือห้าม”จะยิ้มจะน้ำเสียง เขาก็หวงหมดปันปันถอดหายใจออกมาอย่างคนเหนื่อยจะพูด จะคิดเสียว่าพี่หน้าหวานเป็นเด็กชายมาวิน ถึงได้มีนิสัยติดหวงของ“กุญแจครับนายน้อย” พลางส่งกุญแจรถยนต์สี่ประตูให้ มาวินพยักหน้าพร้อมรับของที่ว่ามาถือ “แล้วนายน้อยจะเข้าบ้านวันใดครับ ผมจะได้บอกแม่ใหญ่” เพราะเห็นว่าหญิงสาวอยู่ด้วย
Terakhir Diperbarui : 2025-08-20
Masuk
