Semua Bab มาวิน พี่รหัสโคตรหล่อ | Brother Love : Bab 31 - Bab 40

บรรยากาศของห้องสอบเงียบสนิท นิสิตนักศึกษานั่งห่างกันหนึ่งช่วงแขน ต่างก็ก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบกันอย่างตั้งอกตั้งใจ ปันปันลอบยิ้มบางๆ เมื่อทำมาจนถึงช่วงกลางๆของข้อสอบแล้วเห็นว่าแต่ละข้อมันตรงกับที่พี่มาวินได้ติวเข้มให้เมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อน แม้แต่เพื่อนตัวแสบที่นั่งอยู่ถัดไปอีกสามแถวข้างหน้ายังแอบส่งสายตามา ยิ่งตอกย้ำคำที่ว่าคนอาบน้ำร้อนมาก่อน ย่อมมีประสบการณ์มากกว่าดวงหน้าเล็กเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา เห็นว่าทำเสร็จแล้วแต่เวลายังเหลือจึงลองทบทวนอ่านข้อสอบข้อที่ไม่มั่นใจดูอีกรอบ จนกระทั่งใกล้จะหมดเวลาผู้คนเริ่มทยอยออกไป ปันปันก็เขียนชื่อนามสกุลของตัวเองแล้วลุกขึ้นบ้าง ออกห้องสอบเกือบคนสุดท้าย“เธอช้าจัง” ปลาทูที่รออยู่หน้าห้องนานแล้ว บ่นทันทีที่เห็นคนตัวเล็กเดินมา โบนัสกับซายน์ที่ยืนคุยเป็นเพื่อนจึงเดินแยกออกไป“ก็ตรวจดูเพื่อความแน่ใจ” พลางกระชับกระเป๋าผ้าที่สะพายอยู่ จำได้ว่าวันก่อนซายน์ยังเป็นฝ่ายเข้ามาพูดคุยกับเธออยู่เลยแต่วันนี้กลับทำเหมือนไม่เห็นกันอีกแล้ว แต่ปันปันก็ไม่ได้เอ๊ะใจเพราะตั้งแต่เรียนร่วมห้องกันมาเขาก็ไม่แม้แต่จะเอ่ยทักกันอยู่แล้วเพื่อนสาวเข้ามาเกาะแขนเรียว ฉุดให้เดินมาด้ว

@บ้านปันปันคาเตอร์ ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้า เจ้าของร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเจ้ากรีกเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่พร้อมกระเป๋าเอกสารสีดำ“สวัสดีครับคุณปรีญา” แม้จะมีความเป็นไทยอยู่ในสายเลือดเพียงแค่ครึ่งเดียว ทว่าทั้งภาษาและมารยาทที่แสดงออกมากลับบ่งบอกความเป็นไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ “สวัสดีจ๊ะ” เจ้าบ้านยิ้มหน่อยๆพร้อมเผยมือ เป็นการเชื้อเชิญให้นั่ง ในขณะที่ป้านวลแม้บ้านก็เข้ามาเสริฟน้ำเปล่าแล้วยืนอยู่ใกล้ๆ มีการพูดคุยถามไถ่กันเล็กน้อยเนื่องจากชายหนุ่มเป็นลูกชายของทนายประจำบ้านอยู่แล้ว จึงรู้จักกันดี“ที่คุณปรีญาให้ผมตามดูความเคลื่อนไหวของคุณปันปัน” เปิดกระเป๋าแล้วหยิบซองกระดาษสี่เหลี่ยมเท่าฝ่ามือสีน้ำตาลออกมา ลักษณะจะหนาหน่อยเพราะข้างในเป็นรูปภาพทั้งหมดตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่เขาตามติดเด็กสาวเจ้าบ้านยื่นมือไปรับ เปิดดูก็เห็นทุกอย่างทั้งตอนที่ลูกสาวนั่งคุยอยู่กับเพื่อน ทานข้าวกับเพื่อน เดินกับเพื่อน อยู่กับเพื่อนในที่ต่างๆ ในมหาลัยและนอกมหาลัย แต่สิ่งที่ทำเอาคนเป็นแม่เกิดน้ำตารื้นคือรอยยิ้มของคนเป็นลูก ที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกครั้ง“ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผมตามดู คุณปันปันเธออยู่แต่มหาลัยแล้วก็ก

เรียวปากหวานถูกบดคลึงหนักบ้างเบาบ้างจน สมองเบลอไปชั่วขณะแต่ก็ไม่ได้นึกจะปฏิเสธ ตอบรับดูดปลายลิ้นสากที่แทรกลึกเข้ามาสร้างความหวาบหวาม สองแขนเล็กยกขึ้นโอบกอดรอบลำคอหนา ขณะที่เท้าน้อยถูกบังคับให้ถอยไปด้านหลัง เพียงไม่นานก็รู้สึกถึงความนุ่มของโซฟาที่ปะทะเข้ากับแผ่นหลังอึกมาวินลอบกลืนน้ำลายขณะคร่อมอยู่บนร่างบาง รสจูบระหว่างเราก็ยิ่งทวีความร้องแรงมากขึ้น เลื่อนฝ่ามือกอบกุมกับทรวงอกอิ่มผ่านเนื้อผ้า บีบขยำย้ำๆไปตามความรู้สึกถวิลหา“อื้อ ระ แรงไปค่ะ” เสียงเล็กเบาหวิว ร่างกายสั่นสะท้านทุกครั้งที่คนเป็นพี่หนักมือ ปากหยักจูบซับกับน้ำสีใสที่ไหลเยิ้มตรงปลายคางมนก่อนจะหยัดตัวยืนเข่า เร่งถอดเสื้อของตัวเองอย่างลวกๆคนเป็นน้องแม้จะประสบการณ์ไม่เท่า แต่ก็รุดตัวนั่งตาม ถอดเสื้อยืดของตัวเองโดยที่มีมือหนาคอยช่วยเลิกออกผ่านทางศีรษะให้ ความอวบอิ่มที่โผล่พ้นผ้าบราสีครีมนั่นแทบทำคนมองคลั่ง“นมใหญ่จะ...อื้ม” คำชมยังไม่สมบูรณ์ท้ายทอยก็ถูกรั้งให้โน้มลงมาทาบริมฝีปาก บดจูบกลีบปากล่างราวกับคนที่โหยหิวก่อนจะปรับองศาแล้วเคล้าคลึงกับเรียวปากบน อาการหนักยิ่งกว่าเจ้าป่าเสียอีกคนถูกจู่โจมอึ้งไปชั่วขณะเพราะไม่ทันตั้งตัว

หลังบานประตูเป็นทางยาวที่สองข้างทางประดับด้วยดอกไม้สีหวาน เจ้าบ่าวที่ปกติจะเรียบนิ่งกลับยืนไม่นิ่ง จิตใจมันลอยข้ามประตูไปหาเจ้าสาว สูทสีขาวที่ควรจะทำให้สงบกลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย เช่นเดียวกับมาวินที่อยู่ในสูทสีครีมยืนเรียงแถวเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตารอคนรักของตัวเองราวกับเป็นเจ้าบ่าวเสียเองก็ตั้งแต่เมื่อคืนเขายังไม่ได้เจอน้องเลยเพราะเจ้าตัวต้องอยู่กับเพื่อน พอไม่ได้เห็นหน้าก็คิดถึง คุยผ่านข้อความมันก็ยังไม่พอ“อาการมึงนี่อย่างกับเป็นเจ้าบ่าว” การินเอ่ยแซวขณะที่เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยอย่างเพทายส่ายหัวหน่อยๆ“ถ้าต้องแต่งแล้วทรมานไม่ได้เห็นหน้าเมียแบบนี้ กูไม่แต่ง”“กูก็พึ่งรู้ว่าจะต้องห่างเมียนานขนาดนี้เหมือนกัน” อคิณว่าหลังจากที่ได้ยินเพื่อนๆคุยกัน เป่าลมออกจากปากไล่ความกังวนใดๆตั้งหลายครั้ง ทว่าเพียงครู่ที่ได้ยินเสียงฮือฮาพร้อมกับประตูที่เปิดกว้าง ดวงตาคู่คมก็วาววับไปด้วยน้ำใสที่มาเอ่อคลอวันนี้เมียตัวน้อยของไอ้อคิณสวยเหมือนเจ้าหญิงเลยสายตาของทุกคนในงานต่างหันมาจับจ้องด้วยความชื่นชมและอิ่มเอิบ ปันปันกับเบบี๋ก็หันหน้ามองกันทั้งตื่นเต้นและประหม่าในเวลาเดียวกัน แต่สุดท้ายก็

แบบนี้นี่เอง ไอ้หน้าหวานนั่นถึงได้ติดใจ ปากหนาเปิดอ้าจะฝากความคับแค้นใจ ทว่าจู่ๆประตูห้องก็ถูกพังเข้ามาเสียงดัง จนคนด้านในสะดุ้งตกใจ แม้แต่คนที่นอนร้องไห้ยังตัวโยน“ปันปัน!” สภาพเมียรักที่ถูกผู้ชายอื่นคร่อมอยู่ทำเอาหัวใจแกร่งกระตุกถูกความคลุ้มคลั่งเข้าครอบงำ ฟิวส์ขาดหมดความอดทน เข้าไปกระชากคอไอ้ชั่วออกมาแล้วตะบันหน้ามันด้วยหมัดหนักๆจนฝ่ายนั้นเซไปกระแทกกับโต๊ะ แค่นั้นยังไม่สาสม“ไอ้ชาติหมา! มึงอยากตายมากใช่ไหมวะ” ตามไปคว้ามา กระหน่ำชกเข้าที่เดิมโดยไม่ปล่อยให้มันได้ตั้งตัวหรือสวนกลับด้านนอกมีทั้งบอดี้การ์ดของการินและตำรวจที่พ่อของเบบี๋ส่งมา รวมไปถึงปรีญาแม่ของเด็กสาวและพ่อแม่ของมาวินที่ก็อยู่ด้วยที่พอรับรู้เรื่องราวทุกอย่างก็ไม่สงบต้องตามมา และทีเด็ดคือฤกษ์ที่ตามตัวมีแต่ร่องรอยฟช้ำกับกิ่งแก้ว ซึ่งสภาพถูกใส่กุญแจมือทั้งคู่ เพทายจึงใช้เท้าปิดประตูจะได้ไม่มีพยานที่เห็นเหตุการณ์ นอกจากกลุ่มพวกเขาและเด็กสาวที่ร้องไห้เนื้อตัวสั่น ตอนนี้อยู่ในความดูแลของอาเธอร์กับอคิณ“ครั้งก่อนที่โดนไป มึงไม่เข็ดใช่ไหมวะ?” เห็นมีกล้องที่มันจงใจตั้งถ่ายเมียเขาก็ยิ่งหน้ามืด คว้าเอาสิ่งนั้นมาฟาดอีกฝ่ายจนเละไม่