All Chapters of มาวิน พี่รหัสโคตรหล่อ | Brother Love : Chapter 21 - Chapter 30

ปลายนิ้วชี้ที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงปลายจมูกมนเป็นเหมือนนาฬิกาที่ปลุกให้คนหลับฝันรู้สึกตัว ค่อยๆเปิดเปลือกตารับกับแสง สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าหล่อหวานที่แย้มรอยยิ้มปริ่มใจ มองเท่าไหร่ก็คล้ายกับคนจมปรักอยู่ร่ำไป“นอนก็นอนก่อน แต่ทำไมเมียพี่ถึงขี้เซานักนะ” ออดอ้อนเมียด้วยการถูไถจมูกกับจมูก แผงอกขาวที่โผล่พ้นผ้าห่มทำเอาดวงหน้าเล็กขึ้นสีระเรื่อจนต้องแก้เขินด้วยการพลิกตัวตะแคง หันหลังให้ทว่านั้นกลับยิ่งเพิ่มอุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นมากกว่าเดิม เพราะคนที่อยู่ด้านหลังสอดแขนเข้าใต้ผ้าห่มแล้วรั้งร่างบางที่ไร้ซึ้งเสื้อผ้า เช่นกัน เข้ามาประชิดตัวสัมผัสความอุ่นของเนื้อที่แนบด้วยเนื้อมันวูบวาบจนยากจะอธิบายเป็นคำพูด ระหว่างนั้นไม่มีเสียงพูดใดนอก จากเสียงหายใจหอบหนักของคนตัวเล็กในยามที่ถูกปลายนิ้วซุกซนป้วนเปี้ยนไปมาตรงหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะไต่ขึ้นมาถึงใต้ราวนม“เรามาออกกำลังกายตอนเช้ากันดีไหม?” ซุกไซร้ซอกคอระหงส์ด้วยปลายจมูกที่พ่นลมหายใจหนักๆปะทะกับผิวสาว ทำไรขนอ่อนบนร่างบางพร้อมใจกันลุกซู่ อยากกระทำแบบเมื่อคืนอีกครั้งและอีกครั้ง“พะ พี่วินคนหื่น” ต่อว่าด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ซบใบหน้าลงกับหมอนร้อนรุ่มไปหม

“กรี๊ดดด!!!” ปันปันร้องกรี๊ดตามการขบกัดของคนดุดัน พยายามปัดป่ายทว่าก็ถูกจับพลิกหันหน้าเข้ากับพนักพิง “พี่วิน อย่า!”แควก!เสื้อผ้าบนร่างบางถูกฉีกขาดจากน้ำมือของคนที่พึ่งจะบอกว่ารักเธอ แต่จะโทษใครในเมื่อเธอเป็นคนผิด พี่มาวินในตอนนี้ได้กลายร่างเป็นซาตานเต็มตัวและพร้อมจะกลืนกินเธออย่างโหดร้าย“ปันเจ็บพี่วิน ฮึก” ร้องไห้ปล่อยโห่ออกมาหนักๆ ทว่าก็ยังไม่ได้ความปราณีจากเขาแผ่นหลังบางที่นอกจากจะมีรอยสีกุหลาบแล้วยังมีรอยฟันที่คนใจร้ายพึ่งจะฝากเอาไว้มากมาย ถามว่านี่คือบทลงโทษหรือเปล่า คำตอบคือไม่ เพราะนี่มันแค่เริ่ม“เจ็บก็ต้องทน” กัดฟันพูด มือหนึ่งดันหลังคนตัวเล็กไว้ขณะที่มืออีกข้างก็ดึงแว่นตาน้องแล้วเขวี้ยงไปที่เบาะหลัง เร่งปลดเข็มขัดที่เอว หากพื้นที่กว้างกว่านี้คงมีการฟาดกันด้วยสิ่งนี้เอาให้เจ็บ เอาให้จำว่าอย่าได้ล้วงคองูเห่าอย่างไอ้มาวิน“ปะ ปันรู้ว่าปันผิดแต่พี่วินช่วยรับฟะ กรี๊ดด!” ปากร้ายกัดตรงหัวไหล่เจ็บจนต้องร้องกรี๊ดอีกครั้ง ขณะที่คนด้านหลังก็ทาบตัวมามัดข้อมือทั้งสองข้างกับที่พิงหัว“ฉันไม่อยากฟัง” ฝืนใจที่ต้องพูดสรรพนามที่เปลี่ยน ไปแต่เขาไม่สามารถเป็นเหมือนเดิมได้อีก ในเมื่อข้างในมั

หลังจากที่กลับเข้ามาในบ้านมือบางก็ถูกจูงมาที่ห้องรับแขกขนาดกลาง หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่มองออกไปเห็นวิวกว้างสวยงามพลอยให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ทว่าพอพี่มาวินแนะนำให้คนตัวเล็กได้รู้จักกับทุกคนเรียบ ร้อยอย่างเป็นทางการ สาวเจ้ากลับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเนื่องจากถูกสายตาหลายคู่จับจ้อง รอฟังเรื่องราวที่เธอยังเล่าไม่จบ“เอ่อ...” เพียงแค่ปากบางขยับ ทุกคนก็ตั้งท่าสนใจจนดวงตาคู่น้อยกะพริบปริบๆ ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี“หนูปันไม่ต้องคิดมากนะลูก เล่ามาได้เลยจ๊ะ” รัญญานั่งบนโซฟาตัวยาวข้างๆ เอื้อมมือแตะไหล่มนให้เด็กสาวรู้สึกไม่กดดันแต่จะไม่เป็นแบบนั้นได้ยังไง เมื่อทั้งพ่อแม่พี่มาวิน ทั้งอ้นและรวมไปถึงพ่อแม่ของอ้นก็นั่งฟังอยู่ด้วย มันทำให้เธอโคตรอึดอัดเป็นอย่างมาก คราแรกก็คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยกันแค่สองคนเสียอีก“ปันครับ” มาวินเรียกชื่อคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น ยื่นมือไปกุมมือน้อยก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบ จึงระบายยิ้มอ่อนๆ “ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วยังไงทุกคนก็ต้องรู้อยู่ดี เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”โดนรบเร้าด้วยความอ่อนโยนจากคนที่รัก พร้อมทั้งสายตาของทุกคนที่ส่งมามันอบอุ่นและฉายความเ

“บ้านผมเป็นชาวสวนครับ”พรู้วว~ “แค่กๆ” ประโยคเหมือนพิษร้าย ทำเอาคนฟังถึงกับพ้นไฟสำลักหายใจแทบไม่ทัน จะด่าก็พูดไม่ออก ดาเมจแรงเกินคาด“อ้าวๆ คุณแม่ยาย ทำไมไม่ระวังละครับนั่น” คนขี้แกล้งทำเป็นหวังดีรีบส่งทิชชูให้ ในขณะที่ปันปันก็ลุกขึ้นไปลูบหลังให้อย่างเบามือพร้อมตำหนิคนตัวโต“พี่วิน!” ทำไมเขาร้ายกาจแบบนี้เนี่ยป้านวลกับน้อยก็เป็นห่วง ขยับเข้ามาดูใกล้ๆ ถามไถ่ถึงอาการ ทว่าผู้เป็นนายกลับไม่สนใจ ลุกขึ้นยืนพยายามกลั้นใจแล้วชี้หน้าชายหนุ่ม“กะ แก! แค่ก ออกไปจากบ้านฉัน แค่ก เดี๋ยวนี้!!”“อะไรกันครับ ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย” ตีสีหน้าราวกับคนไม่รู้ร้อนรู้หนาวทั้งที่รู้อยู่เต็มอก เลยถูกคนตัวเล็กส่งสายตาดุ ดูออกว่าพี่หน้ามึนนั้นตั้งใจ“ใจเย็นๆก่อนนะคะแม่” ลูบหลังให้คนเป็นแม่อย่างเป็นห่วง ทว่ามารดากลับไม่ใส่ใจแถมยังชี้หน้าคนหน้าชังไม่หยุด“ฉันบอกให้แกออกไป แค่กๆ”“ใจเย็นๆค่ะคุณ” ป้านวลปลอบอย่างใจเย็น ก่อนจะหันไปพูดกับคุณหนูของบ้านและแขก “พวกคุณออกไปก่อนนะคะ กับข้าวน่าจะทานไม่ได้แล้ว เดี๋ยวป้าให้น้อยทำอะไรให้ค่ะ”ความมีเมตตาของแม่นม มาวินเห็นแล้วว่าลูกสาวบ้านนี้คงได้นิสัยส่วนนี้มาจากท่านล้วนๆ“ไ

@ห้องเสื้อชื่อดังเนื่องด้วยอีกสองอาทิตย์จะเป็นงานแต่งของพี่อคิณกับปลาทู ปันปันกับเบบี๋จึงถูกว่าที่เจ้าสาวตัวแสบลากมาดูชุดด้วยกัน เหตุเพราะทั้งคู่ต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วยปันปันมองตัวเองที่อยู่ในชุดเดรสเข้ารูปปาดไหล่สีชมพูหวานผ่านกระจก ก็แอบตกใจเล็กน้อย“ถ้าอีพี่วินเห็นเราใส่ชุดนี้นะ คงได้คลั่งตาย” รุ่นพี่คนสวยว่า เด็กน้อยตัวเล็กนิดเดียวแต่นมเป็นนมสะโพกเป็นสะโพกมาก“ปันว่ามันจะดูน่าเกลียดไปไหมคะเนี่ย?” หันไปดูพี่เบบี๋ที่ใส่ชุดแบบเดียวกัน มองยังไงก็ดูสวยเหมือนว่าชุดนี้ถูกตัดมาให้โดยเฉพาะ แต่พอเป็นเธอทำไมรู้สึกเหมือนจะขายความวาบหวิวก็ไม่รู้ ไหนจะโชว์ทั้งแผ่นหลังทั้งเรียวขาขาว มองยังไงก็ไม่มั่นใจไม่กล้าใส่“พี่ว่าไม่นะ” เข้าไปยืนด้านหลังเด็กสาวแล้วจับไหล่มนทั้งสองข้างให้มองกระจก “พี่ว่าเธอใส่ชุดนี้แล้วขับผิวมาก”“ไม่ได้อำกันใช่ไหมคะ?”“อำอะไร?” น้ำเสียงขำขัน น้องสีหน้าหนักใจจนแก้มป่องก็เป็นเอ็นดู ยื่นมือไปหยิกเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว “พี่พูดจริง ชุดนี้เหมาะกับเธอที่สุด”“พี่บี๋ก็สวยมากเลยค่ะ” เอ่ยชมพี่ไปตามความเป็นจริง พี่เบบี๋หน้าตาดีบอกว่าเป็นดารานางแบบก็เชื่อ แถมหุ่นก็ดีราวกับไม้แขวนเสื