Semua Bab มาวิน พี่รหัสโคตรหล่อ | Brother Love : Bab 1 - Bab 10

ช่วงเย็นในวันเดียวกันร่างสูงโปร่งในชุดกีฬาเดินออกจากลิฟต์คอนโดมาด้วยใบหน้าที่ชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ เนื่องจากพึ่งเล่นบอลกับเพื่อนเสร็จ ในมือมีถุงอาหารสี่ห้าอย่าง แน่นอนว่ากินคนเดียวไม่มีทางหมด เพราะนี่คนไม่ใช่ปอบขายาวๆมาหยุดตรงบานประตูของห้องตรงกันข้ามกับห้องตัวเอง พร้อมทั้งไม่มีความลังเลหรือชั่งใจที่จะยกมือเคาะ รอเกือบนาทีเจ้าของห้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะมาเปิด การเคาะครั้งนี้จึงหนักมือกว่าเดิมปึง ปึง ปึง!!และมันได้ผลเมื่อแก้วหูได้ยินเสียงคนข้างในเดินใกล้เข้ามา ก่อนที่ประตูจะแง้มเปิดเพียงเล็กน้อย แล้วตามมาด้วยใบหน้านิ่งงันของเด็กแว่นเธอโผล่หน้าออกมาเพียงนิดเดียว มาวินรู้ทันทีเจ้าของห้องไม่อยากให้เขาเข้าไปสักเท่าไหร่ แต่ก็ได้แค่นั้นแหละ เพราะน้องคงลืมไปว่าเขามันพวกเอาแต่ใจ“เฮ้ย! พี่วิน” ปันปันงอแง ไม่ชอบใจที่คนตัวโตใช้มือดันประตูให้เปิดกว้างแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือสิทธิ์และเหมือนว่าเธอจะหัวเสียหนักกว่าเดิมเพราะคนบุกรุกไม่ยอมถอดรองเท้า แล้วเดินไปนั่งกับโซฟาหน้าทีวี พร้อมวางถุงในมือลงกับโต๊ะ ทำตัวเป็นเจ้าของห้องเสียเอง“ลืมมารยาทไว้หน้าห้องหรือไงเนี่ย!!” เด็กน้อยฟึดฟัดราวกับแมวห

“ปันปัน” ยิ้ม เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่เห็นว่าเจ้าของชื่อนั่งคนเดียวจึงเดินเข้ามาทักทาย พร้อมกับนั่งลงข้างๆ “ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม?”ดวงหน้าจิ้มลิ้มมีอาการอึกอักเล็กน้อย แต่ในเมื่ออีกฝ่ายนั่งลงเรียบร้อย เธอจะว่าอะไรได้จึงพยักหน้าหงึกหงักเดิมทียิ้มกับปลาทูนั้นเป็นเพื่อนรักกัน ส่วนตัวเธอพึ่งจะมารู้จักตอนกินเลี้ยงที่ผับของรุ่นพี่เพทาย ซึ่งพี่รหัสอย่างพี่มาวินเป็นคนแนะนำ ทำให้เธอกับสองสาวกลายมาเป็นเพื่อนกันอีกที แต่เพราะเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบ สาวน้อยน่ารักขี้อายอย่างยิ้มถึงได้ทำเรื่องใหญ่โตจนปลาทูกลายเป็นเหยื่ออารมณ์ของคนทั้งมหาวิทยาลัย และเกิดบาดเจ็บถึงขั้นเย็บแผลที่เข่าทั้งสองข้าง ข้างละห้าเข็ม มันโหดอยู่พอควรตอนนี้ผ่านมาแล้วเป็นเดือน ปันปันรู้เพียงแค่ว่ายิ้มเป็นต้นเหตุ แต่ก็ไม่ได้รู้ว่าลึกๆแล้วมันเพราะอะไรบางทีก็อยากจะถามเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละ ขนาดปลาทูยังไม่เล่า แล้วกับยิ้มที่พูดน้อยไม่ต่างกันก็คงไม่อยากจะเล่าเช่นกัน จึงคิดว่ายั้งปากเอาไว้จะดีกว่าและด้วยความที่เป็นคนไม่พูดกันทั้งคู่ ระหว่างเรียนทั้งปันปันและยิ้มจึงไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเพื่อนๆกลุ่มอื่น จนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง หลายคนก

ถึงเวลาเรียนหนุ่มๆทั้งห้าพากันเดินไปส่งเด็กสาวทั้งสองก่อน แล้วค่อยไปเข้าห้องเรียนของตัวเอง“สรุปมึงกับน้องรหัสนี่ยังไงวะ?” ก้นหย่อนลงเก้าอี้ปั๊บการินก็ตั้งคำถาม ในขณะที่เพื่อนๆต่างก็หันมาสนใจ“อะไร? ยังไง?” ตีสีหน้าไม่เข้าใจ แต่เพื่อนทุกคนเห็นกันหมดว่ามันน่ะจ้องหน้าเด็กแว่นบ่อยครั้ง บางครั้งมองแล้วอมยิ้มก็มี ประหลาดสุดคือสายตาของมัน อบอุ่น อ่อนโยน เหมือนไอ้คนมีเมียแถวนี้ แต่แค่ไม่มีใครพูด“อย่ามาโกหกพวกกู” อาเธอร์เสริม หรี่ตาจับผิด“โดยเฉพาะคนมีประสบการณ์อย่างกู” อคิณดัก “มึงอย่าแถ ไม่งั้นกูจะงัดปากมึงด้วยส้นตีน”เพทายไม่พูดแต่เพ่งมองหน้าเพื่อนทะลุไปถึงเครื่องใน อาการนี้เขามองออก ไหนจะสร้อยข้อมือที่ซื้อให้เด็กนั่นอีก พิรุธเต็มไปหมด“แล้วพวกมึงจะมาเค้นอะไรกู” คาดคั้นกันแบบนี้มันอึดอัดนะเว้ย ไอ้พวกเวร!“ไม่อยากให้พวกกูเสือก มึงมีปากก็รีบๆพูดมา อย่าแถเหมือนไอ้เหี้ยคิณ!” การินเร่งเร้า แต่ประโยคหลังแอบแวะบ้านคนหน้าดุ เพราะก่อนหน้าที่มันจะลงเอยกับเด็กข้างบ้านอย่างปลาทู แม่งก็แถแล้วแถอีก จนเมียเด็กของมันต้องเก็บกระเป๋า จะหนี“เข้าบ้านกูเฉย ไอ้เหี้ย!” หันไปค้อนคนหน้าโหดก็กลับมาทาบแขน เคาะโต๊ะ

“พี่ขอห้านาที” คนอดใจไม่ไหวก้มหน้าพรมจูบขึ้นมาถึงกกหู ขณะเดียวกันก็ดึงชายเสื้อนิสิตออกจากกระ โปรงน้อง สอดมือเข้าไปโป้นเปี้ยนอยู่กับหน้าท้องแบนราบและทรวดทรงองค์เอวที่นุ่มมือลำคอน้อยเผลอกลืนน้ำลายลงคอหลายต่อหลายอึก ลืมความเศร้าในใจจนหมดสิ้น สติกระเจิดกระเจิงเตลิดไปตรงนู้นทีตรงนี้ทีจนร่างกายเห่อร้อนวูบวาบไปทุกส่วน ดวงใจเต้นแรงตึกตักยิ่งกว่าวิ่งแข่งสี่คูณร้อย พลันหลับตาภาพอีโรติกที่สั่งสมอ่านมาและเขียนเองก็วิ่งวนจนช่วงล่างเผลอผลิตน้ำเปียกชื้นชั้นใน“ตัวเธอโคตรหอม” หอมแบบที่เขาเองก็ไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้จากใครมาก่อน มันหอมกระตุ้นอารมณ์กันขั้นสุดตัวกอดน้องอยู่หน้าประตูแต่ในหัวมีแต่ภาพจับน้องตอกกระแทกจนจมเตียง“อื้อ” มันบ้ามากที่เด็กสาวจะควบคุมตัวไม่ได้ เคลิบ เคลิ้มหน่อยก็เอียงคอให้เขาเชยชมดมกลิ่นปากหยักได้ใจกดจูบแบบไม่ฝากรอยพลางแลบลิ้นเลียชิมความหวานขึ้นมาถึงติ่งหู ขบเบาๆเลียละเลียดกับใบหูขาวพร้อมพ่นลม จงใจยั่วยวน “ครางอีกสิ พี่อยากฟัง” ทั้งที่ไม่ชอบฟังเสียงคู่นอน ได้ยินทีไรไม่บอกให้หุบปากก็ใช้มืออุดปากอีกฝ่ายไว้ แต่ดูเหมือนว่าพอเป็นน้องรหัสคนนี้ กฎที่ตั้งไว้ก็ถูกฉีกทิ้งอย่างง่ายดายมือซุ

“ต่อไปถ้าเธอไปไหนแล้วไม่บอกพี่ เธอจะโดนลงโทษแบบนี้”ละ ลงโทษ?เปลือกตาคู่น้อยเบิกโต ดวงใจยังไม่หายสั่นกับเหตุการณ์จูบต่อหน้าประชาชีหนึ่งคน เอ่อ...ไม่ใช่ล่ะ ปรายตาเหลือบเห็นพี่พนักงานสาวมายืนดูด้วยอาการบิดม้วนขวยเขิน ไม่ใช่หนึ่งแต่เป็นสองคนแล้วตอนนี้อับอาย อับอาย พี่มาวินทำบ้าอะไรเนี่ย?“น่ารักจังเลยค่ะ” เด็กน้อยกอญ่าเท้าคาง มองคนทั้งสองด้วยแววตาหยาดเยิ้ม ปันปันแทบอยากเอาปีบคลุมหัว ทว่าอีกคนกลับไม่สะทกสะท้านแถมยังฉีกยิ้มกว้างส่งให้“เป็นเด็กเป็นเล็ก ดูคนอื่นเขาสวีทกันได้ไงครับน้อง” ประโยคเหย้าแหย่มากกว่าจะเป็นตำหนิ ดูได้จากความขี้เล่นบนใบหน้าหล่อเหลาที่ย้ายมานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆคนตัวเล็ก ยิ้มทีกระชากใจเด็กน้อยที่พึ่งรู้จักให้หลงเคลิ้ม“ญ่าไม่เด็กนะคะ ปีหน้าก็จะสอบเข้าคณะแพทย์แล้วด้วย”“หา?/ห๊ะ?” ทั้งมาวินและปันปันร้องออกมาพร้อมกันด้วยความคาดไม่ถึง คนตรงหน้าหน้าเด็กมากจนนึกว่าอยู่มัธยมต้นเสียอีก“ตัวแค่นี้อายุถึงเกณฑ์แล้ว?”“ถึงแล้วสิคะ ถ้าไม่เชื่อถามพี่จ๋าได้ค่ะ” หันไปหาเจ้า ของชื่อที่กำลังยืนยิ้มแฉง พอถูกทักก็รีบเข้ามานั่งร่วมวง“จริงค่ะ ตอนที่พี่เจอน้องกอญ่าครั้งแรกพี่ก็แทบไม่อยากจะ