Semua Bab มาวิน พี่รหัสโคตรหล่อ | Brother Love : Bab 1 - Bab 4

ช่วงเย็นในวันเดียวกันร่างสูงโปร่งในชุดกีฬาเดินออกจากลิฟต์คอนโดมาด้วยใบหน้าที่ชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ เนื่องจากพึ่งเล่นบอลกับเพื่อนเสร็จ ในมือมีถุงอาหารสี่ห้าอย่าง แน่นอนว่ากินคนเดียวไม่มีทางหมด เพราะนี่คนไม่ใช่ปอบขายาวๆมาหยุดตรงบานประตูของห้องตรงกันข้ามกับห้องตัวเอง พร้อมทั้งไม่มีความลังเลหรือชั่งใจที่จะยกมือเคาะ รอเกือบนาทีเจ้าของห้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะมาเปิด การเคาะครั้งนี้จึงหนักมือกว่าเดิมปึง ปึง ปึง!!และมันได้ผลเมื่อแก้วหูได้ยินเสียงคนข้างในเดินใกล้เข้ามา ก่อนที่ประตูจะแง้มเปิดเพียงเล็กน้อย แล้วตามมาด้วยใบหน้านิ่งงันของเด็กแว่นเธอโผล่หน้าออกมาเพียงนิดเดียว มาวินรู้ทันทีเจ้าของห้องไม่อยากให้เขาเข้าไปสักเท่าไหร่ แต่ก็ได้แค่นั้นแหละ เพราะน้องคงลืมไปว่าเขามันพวกเอาแต่ใจ“เฮ้ย! พี่วิน” ปันปันงอแง ไม่ชอบใจที่คนตัวโตใช้มือดันประตูให้เปิดกว้างแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือสิทธิ์และเหมือนว่าเธอจะหัวเสียหนักกว่าเดิมเพราะคนบุกรุกไม่ยอมถอดรองเท้า แล้วเดินไปนั่งกับโซฟาหน้าทีวี พร้อมวางถุงในมือลงกับโต๊ะ ทำตัวเป็นเจ้าของห้องเสียเอง“ลืมมารยาทไว้หน้าห้องหรือไงเนี่ย!!” เด็กน้อยฟึดฟัดราวกับแมวห

“ปันปัน” ยิ้ม เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่เห็นว่าเจ้าของชื่อนั่งคนเดียวจึงเดินเข้ามาทักทาย พร้อมกับนั่งลงข้างๆ “ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม?”ดวงหน้าจิ้มลิ้มมีอาการอึกอักเล็กน้อย แต่ในเมื่ออีกฝ่ายนั่งลงเรียบร้อย เธอจะว่าอะไรได้จึงพยักหน้าหงึกหงักเดิมทียิ้มกับปลาทูนั้นเป็นเพื่อนรักกัน ส่วนตัวเธอพึ่งจะมารู้จักตอนกินเลี้ยงที่ผับของรุ่นพี่เพทาย ซึ่งพี่รหัสอย่างพี่มาวินเป็นคนแนะนำ ทำให้เธอกับสองสาวกลายมาเป็นเพื่อนกันอีกที แต่เพราะเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบ สาวน้อยน่ารักขี้อายอย่างยิ้มถึงได้ทำเรื่องใหญ่โตจนปลาทูกลายเป็นเหยื่ออารมณ์ของคนทั้งมหาวิทยาลัย และเกิดบาดเจ็บถึงขั้นเย็บแผลที่เข่าทั้งสองข้าง ข้างละห้าเข็ม มันโหดอยู่พอควรตอนนี้ผ่านมาแล้วเป็นเดือน ปันปันรู้เพียงแค่ว่ายิ้มเป็นต้นเหตุ แต่ก็ไม่ได้รู้ว่าลึกๆแล้วมันเพราะอะไรบางทีก็อยากจะถามเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละ ขนาดปลาทูยังไม่เล่า แล้วกับยิ้มที่พูดน้อยไม่ต่างกันก็คงไม่อยากจะเล่าเช่นกัน จึงคิดว่ายั้งปากเอาไว้จะดีกว่าและด้วยความที่เป็นคนไม่พูดกันทั้งคู่ ระหว่างเรียนทั้งปันปันและยิ้มจึงไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเพื่อนๆกลุ่มอื่น จนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง หลายคนก