All Chapters of Love Engineerเมียวิศวะ: Chapter 171 - Chapter 180

คณะวิศวกรรมศาสตร์เมฆเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะเรียนหลังจากเพื่อนสะกิดบอกว่าหมดชั่วโมงแล้ว เขาค่อนข้างนอนน้อยเพราะวิตกกังวลกับเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ผ่านมาสองวันแล้วทุกอย่างยังเงียบอยู่เลย ปกติถ้ามีเหตุการณ์อะไรข่าวในเพจมหา’ลัยจะค่อนข้างเร็ว แต่นี่เงียบมากจนเขากลัว“พรุ่งนี้กูลานะ”“ลาไปไหนวะ”“ต่างจังหวัด ฝากลาด้วยไม่รู้จะกลับวันไหน”“เออ!”ลางสังหรณ์ของเขามันบอกว่าช่วงนี้ควรเก็บตัวเงียบก่อน สองวันนี้พยายามหาข่าวก็ไม่มี ดังนั้นเขาเลยคิดว่าจะลา เมื่อบอกเพื่อนไว้แล้วเขาก็เก็บกระเป๋าเดินออกจากตึกเรียนไปยังลานจอดรถของคณะฟึบ!เขาซบหน้ากับพวงมาลัยรถอย่างหมดแรง ไม่น่าคิดสั้นทำเรื่องบ้า ๆ เพราะผู้หญิงคนเดียวเลยว่ะ หรือจะสารภาพกับที่บ้านดีเผื่อพ่อจะส่งเขาไปเรียนต่างประเทศ ตอนนี้เขาจิตตกไปหมดกลัวว่าจะมีคนรู้เรื่อง ทั้งที่ตอนทำกลับคิดว่าจะไม่มีใครรู้!เพล้ง!!!เสียงกระจกหน้ารถแตกทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาดู รอยแตกร้าวมากมายตรงหน้ารถทำให้เขาเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจและโมโหไปในคราวเดียวกัน แต่เมื่อมองเลยกระจกหน้ารถไปกลับไม่เจอใครเลยแม่งใครมันทำวะ!!เขาตัดสินใจจะลงไปดูโดยไม่ทันคิดอะไร แค่เปิดประตูออกเท่านั้นแหล

เขานิ่งเงียบก่อนจะยกยิ้มในความมืด เพียงแต่คนตัวเล็กบนเตียงกลับมองไม่ออก เมื่อเห็นเขาเงียบเธอเริ่มใจคอไม่ดีแล้ว ไม่รู้เขาจะคิดหรือรู้สึกยังไงแต่เธออยากให้เขารับรู้ความรู้สึกของเธอ“ฉันรู้ว่ามันอาจจะเร็วไป แต่ว่าฉันชอบนายมากจริง ๆ นายยังไม่ชอบฉันตอนนี้ก็ได้นะ แต่ฉันจะทำให้นายชอบฉันให้ได้”เธอพูดออกไปอย่างมั่นใจ!!!“ฮ่า ๆ ...”“นายหัวเราะทำไม”“เธอคงต้องผิดหวังแล้วแหละ...”ฮะ! หมายความว่าไงเธอเริ่มใจคอไม่ดีแล้วนะ ไหนว่าจะเปิดใจกันพอเธอเปิดใจเขากลับหัวเราะเธอ แล้วใครใช้ให้มาขอโอกาสจากเธอไม่ทราบ เฮอะ!หมับ!คนป่วยลุกขึ้นนั่งกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่บนเตียงด้วยความไม่สบอารมณ์ น่าอายชะมัดบอกชอบเขาแต่เขาไม่ชอบสักนิดแล้วยังมาหัวเราะอีก ไฟเมื่อเห็นท่าทางของคนตัวเล็กก็ดึงตัวเธอมาโอบกอดไว้แน่น จับศีรษะเล็กแนบชิดกับอกแกร่งตึก ตัก ตึก ตัก!“ได้ยินเสียงอะไรไหม”“ก็เสียงหัวใจนายไง!” คนตัวเล็กตอบแบบฉุนเฉียว“ใช่ มันเต้นแรงมากเวลาอยู่กับเธอ”“...”“ที่หัวเราะไม่ใช่เพราะดูถูกความรู้สึกเธอนะ แต่ว่า...ที่เธอต้องผิดหวังเพราะเธอไม่ได้เป็นคนชอบก่อนต่างหากล่ะ”“หมายความว่าไง...”ควีนเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวหน้าของเขาภ

“ผัวยัยนี่...มึงมีไรกับเมียกู”“ฮ้า มีผัวแล้วเหรอ”เขาพูดเสียงเบาพลางหันมามองสาวสวยที่เขาชอบตั้งแต่เห็นครั้งแรก ปกติไม่เคยชอบใครเลยนะมีแต่ผู้หญิงเข้าหา แต่กับคนนี้เขาชอบจนอยากเดินมาทำความรู้จักไม่แปลก สวยขนาดนี้คงจะมีเจ้าของแล้ว แต่ทำไมไอ้ผู้ชายที่ดูดิบเถื่อนถึงได้สาวสวยไปครอบครองกัน“เออ รู้แล้วก็ไสหัวไป อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าคิดอะไร”ไฟก้มหน้าลงไปกระซิบเสียงเหี้ยม ปกติเขาจะไม่ได้ทำตัวเถื่อนกับคนอื่นเท่าไร แต่เพราะมันคิดจะจีบเมียเขาไง ยอมได้ที่ไหนล่ะ!!!“ไฟ...พอแล้ว”ควีนกระตุกมือแกร่งให้นั่งลงข้างเธอ ส่วนผู้ชายคนนั้นเมื่อเจอเจ้าของเขาขู่ก็รีบเดินกลับโต๊ะทันทีเพราะกลัวมีปัญหา“พี่ไฟสุดยอดเลย” เมษายกนิ้วให้แฟนเพื่อน“ยัยเมษาหยุด!”“ฮ่า ก็จริงนี่ ดูหมอนั่นดิหน้าหดเหลือสองนิ้ว”“แล้วนายทำไมมาเร็วจัง”“หิว กินด้วย”เขาพูดไปงั้นแหละตามจริงกินลูกชิ้นช่วงพักกับเพื่อนมาแล้ว แต่เพราะรีบมาหาคนตัวเล็กไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรเลยยกเรื่องปากท้องมาก่อนแล้วกัน“เอาไรจะสั่งให้”“อะไรก็ได้...ในถ้วยเธอน่ะป้อนหน่อยสิ”“บ้า...กินเองสิ”“นะ...ป้อนผัวหน่อย”เขายื่นหน้ากระซิบข้างหูให้ได้ยินกันสองคน แต่การทำแบบ

โกดัง 13 นอกเมืองตึก ตึกเสียงรองเท้าย่ำลงไปบนพื้นซีเมนต์ภายในโกดังขนาดใหญ่นอกเมือง สถานที่เก็บอุปกรณ์หรือสินค้าบังหน้าเท่านั้น ฉากหลังคือโกดังที่ไว้ใช้ทำธุรกิจสีเทาของครอบครัวชวัลกร หรือครอบครัวโซ่ ต้าร์ นักรบ สามคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกันส่วนเสือและไนต์ครอบครัวบ้านมันก็ทำธุรกิจสีเทาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนเขาไม่ใช่มาเฟียแบบพวกมัน พ่อเขาเป็นนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ ส่วนครอบครัวแม่ก็เป็นนักธุรกิจที่เอื้อประโยชน์กับบริษัทของพ่อ ทำให้ท่านทั้งสองได้แต่งงานกัน ดังนั้นบ้านเขาเลยติดอันดับหนึ่งในสิบตระกูลที่รวยที่สุดในประเทศ ร่วมกันกับบ้านเพทายที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับสถานบันเทิง ทั้งที่แม่เป็นนักการเมืองพรรคใหญ่“คุณไฟทางนี้ครับคุณต้าร์รออยู่”“อืม”เมื่อเขาเดินเข้ามาส่วนด้านหลังก็มีบอดี้การ์ดมารอรับและพาเขาไปหาต้าร์ ที่นี่เขามาบ่อยจนคุ้นชิน ไม่ใช่แค่เขา เพื่อนคนอื่นก็เช่นกัน“อ๊ากกกกกกกก”เพียะ!เสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากห้องมืดที่อยู่ลึกที่สุด บอดี้การ์ดที่เดินนำถอยออกไปยืนด้านข้างแทน ทำให้ตรงหน้าเขาปรากฏเงาร่างเลือนรางในความมืดถูกมัดมือมัดเท้าไว้แน่นตึก ตึกขาแกร่งก้าวเข้าไปภายในห้องม

“เอาละ ยังไม่เล่าก็ไม่เป็นไร ทานอาหารกันต่อเถอะ”ถึงอย่างนั้นฉันก็ทานอะไรไม่ค่อยลงอยู่ดี เพราะในหัวมัวแต่ขบคิดกับเรื่องนี้ นึกไปแล้วตอนเด็กฉันก็แทบไม่มีความทรงจำอะไรเลยนะ เมื่อตอนฉัน 10 ขวบ แม่บอกว่าฉันป่วยหนัก มีอาการเพ้อตลอด หลังจากหายป่วยฉันก็จำเรื่องตอนเด็กได้บ้างไม่ได้บ้าง โดยเฉพาะไฟกับแม่พิมพ์ฉันกลับจำไม่ได้เลยฉันขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำเพียงลำพังเพื่อจัดการกับตัวเอง ระหว่างเดินออกมาจากห้องน้ำกลับเจอคนที่ไม่ควรเจอชมพู และ มิรินสองคนนี้เป็นนางแบบที่เคยถ่ายแบบด้วยกันบ่อย ๆ และอีกอย่างพวกเธอเรียนมหา’ลัยเดียวกันกับฉันก่อนที่ฉันจะย้ายมามหา’ลัยแอล และที่ไม่ควรเจอเพราะฉันรู้ว่าสองคนนี้ไม่ค่อยชอบฉัน ดังนั้นเวลามีถ่ายงานฉันก็ไม่คุยหรือสุงสิงกับสองคนนี้“อ้าว นึกว่าใคร”“หวัดดีควีน ไม่เจอกันนานนะ”สาวสวยสองคนที่เห็นควีนตั้งแต่แรกก็รีบเดินเข้ามาขวางทันทีที่เห็นควีนออกมาจากหน้าห้องน้ำ โอกาสที่จะถากถางคนเย่อหยิ่งแบบนี้ไม่ได้มีง่าย ๆ เพราะควีนกับพวกเธอเรียนคนละมหา’ลัยกันแล้ว“มีอะไร”“แค่มาทักทายน่ะ แต่ดูแล้วก็ยังอยู่ดี ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่โรงแรมหรูแบบนี้หลังจากที่ครอบครัวล้มละลาย” คำแรกที่ออ