All Chapters of ฮูหยินไร้ค่าหลังจวน: Chapter 21 - Chapter 29

เพียงแค่ไป๋ฮูหยินหรี่สายตาลงมองหลี่อ๋องก็เข้าใจได้ในทันที นางแค่นเสียงเย้ยหยันออกมา จากนั้นจึงเดินกระทืบเท้าหยุดลงข้างไป๋เหยียนหลันแล้วถลึงตาใส่บุรุษตรงหน้าอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะปรายตามองไป๋ซูเหยาอย่างดูแคลน“เหอะ! โยนทิ้งหรือไร…เพียงแค่ฝากเอาไว้ต่างหาก! แต่มันดันเป็นสุนัขโลภมากที่แย่งชิงไป!”ฝากเนื้อชิ้นโตไว้กับสุนัข...แล้วหวังให้มันไม่ดมหรือไม่กินเลยน่ะหรือ?ไป๋ซูเหยาได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างดูแคลน ยกยิ้มมุมปากก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ “แม้ข้าจะไม่ได้หนังสือนักแต่ก็พอรู้อยู่บ้าง” นางกล่าวอย่างเฉียบคม “แต่มีอย่างที่ไหนกันฝากเนื้อไว้กับสุนัข พอเมื่ออยากทวงคืนก็หวังว่ามันจะยอมคืนให้โดยดี”หากนางเป็นสุนัขตัวนั้นจริง แม้ไม่ปรารถนาแต่เมื่อเนื้อชิ้นดีถูกโยนมาตรงหน้า ไฉนเลยจะนิ่งเฉยได้!?ไป๋ฮูหยินหน้าชาวูบ ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ นางกำมือแน่นจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนด้วยโทสะทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยอันใดออกไปไป๋เหยียนหลันหรือจะใจเย็นนิ่งเฉยได้ นางแค่นเสียงก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นที่ดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งจวน“หากมันอยากกินก็ให้มันกินไป! แต่ต่อให้กลืนลงท้องแ

หลายวันผ่านไปไป๋เหยียนหลันโกรธจนแทบกระอักเลือดออกมา!ทั้งที่นางหายไปทั้งคน ทั้งที่เวลาล่วงเลยไปเกือบเดือนทว่ากลับไร้ซึ่งวี่แววหรือแม้แต่ข่าวลือว่าเขาออกตามหานาง มิหนำซ้ำ… กลับเป็นนางเองที่ยอมกลืนน้ำลาย ไปปรากฏต่อหน้าเขาอีกครั้งทว่ากลับถูกมองอย่างไร้ค่า ชวนเวทนายิ่งนัก!เพราะเหตุใดกันเล่า!?หลี่เจิ้งเฉินไม่เพียงไม่สนใจไยดีซ้ำยังเอาแต่เข้าข้างไป๋ซูเหยา ปล่อยให้สตรีผู้นั้นขับไล่นางออกจากจวนอย่างไม่ไว้หน้า ราวกับนางเป็นเพียงขอทานไร้ค่าผู้หนึ่ง!เคยรักนางมากมิใช่หรือ…!?ไฉนเลยพอเวลาหมุนเวียนผ่านไป…ความรู้สึกของเขาก็แปร เปลี่ยนกลายเป็นอื่นไปเสียแล้ว!นางทั้งโกรธทั้งแค้นจนแทบคลั่งพลันมีความคิดหนึ่งผุดขึ้น มาในหัว...หากยามนั้นนางใช้ปิ่นปักผมแทงทะลุอกไป๋ซูเหยาไปให้ตายเสีย เกรงว่าทุกอย่างคงจบสิ้นแล้ว!ทั้งได้วาสนากลับคืน…ทั้งไม่ต้องขายหน้าเช่นนี้!ไป๋เหยียนหลันกำจอกน้ำชาในมือแน่นจนสั่น ดวงตาคู่งามแข็งกร้าวลุกโชนด้วยเพลิงโทสะ ลมหายใจถี่ หน้าอกพลันกระเพื่อมสั่นไหวขึ้นลงอย่างหักห้ามไม่อยู่“…”จางสือยืนอยู่ไม่ไกลเหลือบมองคนรักด้วยแววตาฉงนงุนงง เขาสังเกตเห็นสภาพผิดปกตินี้ตั้งแต่สามวันก่อนนับตั้งแ

โจวตงหยางหน้ามองอยู่ข้างนอกประตูมุมปากหนาโค้งยกยิ้มเยาะอย่างดูแคลน เขาหัวเราะเย็นชาพลางเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า“หลี่อ๋องจะหย่าภรรยาแล้วรึ…” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามทว่าเพียงชั่วอึดใจ โจวตงหยางกลับชะงัก หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถ้อยคำเมื่อครู่ผิดแปลกไป เขาเลิกคิ้วถามย้อนเสียงเรียบ พลางหลุบสายตาต่ำมองเศษหนังสือหย่าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น“หรือหากจะพูดให้ถูก…คงต้องกล่าวว่าถูกภรรยาหย่าขาดเสียมากกว่าใช่หรือไม่”เดิมทีหลี่เจิ้งเฉินก็หาได้อารมณ์ดีอยู่แล้ว พอได้ยินคำพูดแทงใจเข้าไป ใบหน้ายิ่งเคร่งขรึมลงไปอีกสิบส่วน เขาเงยหน้าขึ้น สายตาเย็นยะเยือก “หึ! หากข้าหย่าภรรยาแล้วเล่า คุณชายโจวจะอาสาแต่งเข้าจวนหลี่อ๋องเองกระนั้นหรือ”น้ำเสียงทุ้มเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและประชดประชันโจวตงหยางหัวเราะแค่นในลำคอทันที “เหอะ! เกรงว่าคงไม่ใช่เพียงข้าผู้เดียวหรอกกระมัง…ที่อยากเป็นภรรยาหลี่อ๋อง”พอได้ยินถ้อยคำนั้น หลี่เจิ้งเฉินเข้าใจความหมายได้ทันทีเขาถอนหายใจยาวราวจะระบายความอัดอั้นในอก ทว่าก้อนหินนับพันยังทับหัวใจจนหนักหน่วง“นาง…เป็นภรรยาของข้า”โจวตงหยางเลิกคิ้วขึ้น สายตากรุ้มกริ่มหากแฝงเย

ไป๋เหยียนหลันย่อมรู้สึกเสียหน้าและเสียเกียรติอย่างรุนแรง ราวกับว่ายามนี้ นางกลับกลายเป็นฝ่ายที่ถูกหลี่เจิ้งเฉินทอดทิ้งอย่างน่าอดสูและเวทนา!นางไม่มีวันยอม!หากจะจบ…เช่นนั้นนางจะเป็นฝ่ายทิ้งเขาเอง!“กรี๊ดดด! หลี่เจิ้งเฉิน! ท่านกล้าดียังไง!”ใบหน้าคนงามทั้งแดงก่ำทั้งซีดเขียวเพราะโทสะ มือข้างทั้งสองกำแน่นจนสั่น นัยน์ตาคู่งามลุกวาวด้วยเพลิงโทสะราวกับเปลวไฟที่โหมลุกโชนขึ้นท่ามกลางเหมันต์ฤดูแม้แต่ไป๋ฮูหยินที่ยืนอยู่ข้างกันยังต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นางรีบยกมือทาบอก สูดลมหายใจอย่างร้อนรนแล้วเอ่ยเสียงสั่นเครือ “เหยียนหลัน…พอเถิด! อย่าให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้เลย!”ไป๋เหยียนหลันหรือจะยอมง่ายๆนางหันขวับไปมองมารดาด้วยดวงตาโกรธเกรี้ยว หาได้เอ่ยอันใดออกมา ก่อนจะปรายกลับไปมองหลี่เจิ้งเฉินอีกครั้ง “กรี๊ดดด! ข้าไม่ยอม! หลี่เจิ้งเฉิน! ท่านไม่มีสิทธิ์เดินหนีข้าเช่นนี้!”น้ำเสียงแหลมคล้ายจะบาดแก้วหูดังลั่น ทำเอาเหล่าสาวใช้รอบบริเวณสะดุ้งเฮือก ต่างพากันยกมือทาบอกด้วยความตกตะลึงบางคนยังอดกระซิบไม่ได้ว่า…แท้จริงแล้วหากวันนั้นไม่มีเรื่องราวผิดพลาด คุณหนูไป๋ผู้นี้ก็คงได้ขึ้นเกี้ยวแต่งเข้ามาเป็นพระ

ลมพัดเฉี่ยวผ่านหน้าต่างเรือนเล็กเก่าโทรม เสียงกระเบื้องหลังคากระทบกันแผ่วเบา ราวกับจะสะท้อนความหนาวเหน็บที่กัดกินกระดูกจนลึกถึงหัวใจ ภายในห้องนั้น เงียบสงัด…ไป๋เหยียนหลันนั่งพิงหัวเตียงเก่า มือทั้งสองลูบหน้าท้องที่ป่องที่ใกล้คลอดเต็มที แม้ร่างกายจะอ่อนล้าเต็มทีทว่านางกลับต้องลุกขึ้นจัดของใช้และคอยปรนนิบัติจางสือ แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ส่องสะท้อนเงาบนใบหน้าคนงามที่ซีดเผือด ผมยาวสยายกลางหลังดูยุ่งเหยิงไร้การบำรุงหรือดูแลใส่ใจ ทั้งยังสวมใส่อาภรณ์ใหญ่สีซีด มีรอยปะชุนให้เห็นเด่นชัด ดวงตาที่เคยเปล่งประกายอวดดี บัดนี้หม่นหมองราวเถ้าถ่านไฟที่มอดดับ ว่ากันตามตรงแล้ว นับตั้งแต่นางตั้งครรภ์อ่อนๆ จนกระทั่งใกล้คลอด ไป๋เหยียนหลันก็ยังต้องตื่นแต่เช้าตรู่ นอนหลับไม่เต็มอิ่มลุกขึ้นทำหน้าที่ปรนนิบัติสามีทุกเช้า นางต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังมืดและเข้านอนหลังเขาเสมอ แม้เขาจะสนใจและเหลียวแลนางอยู่บ้างแต่ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากจวนไป นางก็ไม่ต่างอันใดจากอยู่ผู้เดียวเพียงลำพัง แม้ในจวนสกุลจางจะมีทั้งจางฮูหยิน น้องสาวและน้องชายของเขาอยู่พร้อมหน้า แต่นับจากวันที่นางมีปากเสียงปะทะคารมกับจางฮูหยินครั้งนั้นก