๒๒ เจ็บปวดรวดร้าวถึงกระดูก

หลี่เจิ้งเฉินยังคงจับมือของไป๋ซูเหยาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พาเดินไปตามระเบียงเรือนที่ทอดยาวออกไป

ยามนี้บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงสายลมแผ่วเบาพัดโชยมากระทบผิวกายให้รู้สึกเย็นสบาย กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ปลูกไว้หลังจวนลอยอบอวลตามมาราวกับกำลังปลอบประโลมใจ

ทว่าในใจของเขากลับไม่ได้สงบเช่นนั้นเลย...

หลี่เจิ้งเฉินไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นพูดอย่างไรดี ความผิดที่เขากระทำไว้ต่อนางนั้นมีมากเกินจะนับ ทั้งขังนางไว้ในเรือนบรรพชล ทั้งสาดถ้อยคำเหยียดหยามต่ำทรามใส่โดยไม่สนใจความรู้สึก…หรือแม้แต่รังแกข่มเหงนางอย่างโง่เขลา

นึกแล้ว เขาอยากจะคว้าดาบขึ้นมาตะบั่นคอให้รู้แล้วรู้รอด

ไฉนเลยถึงเป็นบุรุษที่โง่งมและทึ่มทื่อถึงเพียงนี้…!?

ยังไม่ทันจะสะสางความผิดเก่าให้หมดสิ้นเรื่องกลับยุ่งเหยิงยิ่งกว่าเดิม…เมื่อสตรีในอดีตอย่างไป๋เหยียนหลันกลับมา

หลี่เจิ้งเฉินพาถอนหายใจหนักอึ้งครั้งแล้วครั้งเล่า

ไป๋ซูเหยาเองก็หาได้เอ่ยคำใดออกมา นางเพียงเดินตามหลังเขาไปอย่างเงียบๆ เท่านั้น

แม้สายลมพัดผ่านปลายผมบางเบาแต่กับชวนให้สะท้าน

ยามนั้น...หัวใจของนางกระตุกวูบ คล้ายคนที่ปีนผาสูงแต่แล้วมือกลับไร้เรี่ยวแรงพลันตกลงมาโดยไร้ที่ยึดเหนี่ยว หรือบาง