Semua Bab ฮูหยินไร้ค่าหลังจวน: Bab 11 - Bab 20

ยามซวี (เวลา 19.00 – 21.00 น.) กลิ่นหอมฉุนของสุราลอยตลบอบอวลแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร้านถนนแห่งนี้ครั้นเมื่อยามพลบค่ำมาเยือน…แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหม่นมืด บรรยากาศโดยรอบยิ่งชวนให้อารมณ์เริงรื่น เย้ายวนใจให้แก่เหล่าบุรุษเสเพลและสตรีงามออกมาหาความสำราญเพื่อคลายความเหนื่อยล้าจากวันอันยาวนานแม้โรงเตี๊ยมสุราแห่งนี้จะตั้งอยู่เกือบสุดปลายตลาดแต่กลับคับคั่งแน่นขนัดราวกับภายในแจกสุราดีให้ดื่มฟรีโดนไม่คิดเงินผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย ทั้งเสียงพูดคุยหัวเราะ เสียงจอกสุรากระทบกันและเสียงดนตรีบรรเลงขับขานให้สตรีงามร่ายรำ…ยิ่งทำให้ค่ำคืนนี้มีชีวิตชีวายิ่งนักราวกับดินแดนเทพเซียนไป๋ซูเหยานั่งอยู่มุมหนึ่งในร้าน เรือนผมงามถูกรวบขึ้นมวยลวกๆ ไว้ด้านหลัง ดวงตาคู่งามแดงฉ่ำจากฤทธิ์สุรา ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงระเรื่อราวกลีบดอกท้อเมื่อถูกไอแดดแตะต้องนางยกสุราดื่มไหแล้วไหเล่าอย่างไม่รู้จักพอ…ตั้งแต่ฟ้าสว่างจนท้องฟ้ามืดสนิทราวกับว่าต้องการใช้มันกลบเกลื่อนอารมณ์ในใจปัง!สุราแรงรสขมร้อนไหลลงคออีกครา ก่อนที่ไป๋ซูเหยาจะวางไหเปล่ากระแทกลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดังลั่นคล้ายจะแตก“อื้ม! สุราดี” ไป๋

สกุลไป๋จะมิใช่ตระกูลร่ำรวยมั่งคั่งหรือมีฐานะเป็นเศรษฐีทว่าไป๋เหยียนหลันกลับเติบโตมาในราวกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์ผู้หนึ่ง นางถูกเลี้ยงดูมาอย่างประคบประหงมราวไข่ในหิน ไม่เคยต้องหยิบจับหรือทำสิ่งใดด้วยตนเองแม้แต่ครั้งเดียวไป๋เหยียนหลันจึงใช้ชีวิตตามอำเภอใจ หากสิ่งใดที่นางไม่ต้องการทำ…บิดามารดาก็ย่อมมิอาจบังคับได้แม้ว่าไป๋ซูเหยาจะเป็นน้องสาวร่วมสายเลือด ทว่าในสายตาของไป๋เหยียนหลันแล้ว...ก็ไม่ต่างจากสาวใช้ในเรือนผู้หนึ่งเท่านั้นที่ทำงานแลกข้าวและแลกที่หลับนอนมารดาของสตรีผู้นั้นถูกบิดาช่วยเหลือไว้ด้วยความสงสารและบังเอิญ ซ้ำยังพลั้งเผลอหลงใหลในมารยาสตรีชั่วข้ามคืนจนเกิดเป็นความผิดพลาดใหญ่โต เมื่อสตรีผู้นั้นคลอดบุตรออกมาก็สิ้นใจไปทันที จึงทิ้งเพียงเด็กสาวผู้หนึ่งไว้ในจวนให้เป็นของต่างหน้า!ดังนั้น แม้ไป๋ซูเหยาจะสามารถอยู่ในจวนตระกูลไป๋ได้ทว่าไป๋เหยียนหลันและจางฮูหยินต่างเกลียดชังเข้ากระดูกดำ ในขณะที่แม้บิดาซึ่งจะรู้ดีว่าคือความผิด…อย่างไรเสียก็เป็นบุตรสาวผู้หนึ่งจึงรู้สึกเอ็นดูไป๋ซูเหยาอยู่บ้างเพียงแค่ผิวเผินเท่านั้นไป๋เหยียนหลันใช้ชีวิตตามใจตนเองมาตลอดจนกระทั่ง…มีวาสนาใหญ่หล่นทับ!ในยามนั้น

หลี่เจิ้งเฉินจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาเมล็ดซิ่งของนาง ทว่า...สิ่งที่สะท้อนกลับมามีเพียงแค่ความว่างเปล่าและเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดๆ เท่านั้นเขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง คล้ายหัวใจถูกบีบรัดด้วยความรู้สึกบางอย่างที่มิอาจหยั่งรู้ได้ ฝ่ามือใหญ่กำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเหตุใดกัน...นางจึงพูดเช่นนั้นเหตุใดนางจึงคิดจะจากเขาไป?เพียงชั่วพริบตาใบหน้าหล่อเหลาที่เคยฉายแววสงบนิ่งกลับแข็งกร้าวขึ้นมาราวกับกำลังไม่พอใจ สายตาคมกริบเจือด้วยอารมณ์ขุ่นมัวอย่างปิดไม่มิด หัวคิ้วเข้มขมวดแน่นน้ำเสียงทุ้มเย็นยะเยือกเอ่ยออกมาด้วยอย่างแข็งกร้าวราวกับโกรธเกรี้ยวดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งจวน “เจ้าไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะออกไปจากจวนหลี่อ๋อง...แม้เพียงครึ่งก้าวไป๋ซูเหยา!”!!!เหล่าสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นต่างสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พวกนางต่างลอบปรายสายตาแลมองไปยังต้นเสียงด้วยความอยากรู้อยากเห็นทั้งสิ้นมิใช่ว่าเมื่อครู่เพียงชั่วอึดใจ หลี่อ๋องยังมองพระชายาด้วยสายตาที่อ่อนโยนอยู่มิใช่หรือ…แล้วเหตุใดเพียงแค่พริบตาเดียวกลับแปรเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคืองดุดันราวกับคนละคนเช่นนั้นเล่า!?อารมณ์ของผู้เป็นนายแปรปรวนยิ่งกว่าอากาศฤดูใบไม้ผลิที่เปลี่

ภายในเรือนเงียบงันมีเพียงเสียงลมหายใจที่กระชั้นถี่และหยาดน้ำตาที่ไหลกลิ้งอาบแก้มอย่างเงียบงัน ดุจกลีบบุปผาร่วงโรย ไป๋ซูเหยานอนนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินต่อไปเรื่อยๆ ราวกับระบายความอัดอั้นในใจ นางไม่ส่งเสียงร้อง ไม่ดิ้นรนขัดขืนอีกต่อไป…อย่างไรเสียก็ไม่มีทางหลุดพ้นจากบุรุษเอาแต่ใจผู้นี้ได้ “หยุดเสแสร้งบีบน้ำตาเสียที” หลี่เจิ้งเฉินกล่าวเสียงเย็นชา ริมฝีปากหนาผละจากแก้มนวลก่อนจะขยับถอยออกไป เขามองใบหน้าสตรีใต้ร่างที่เปื้อนคราบน้ำตา สายตาคมกริบภายใต้ความมืดทอประกายซับซ้อนยากหยั่งถึง “… ไป๋ซูเหยาหาได้เอ่ยอันใดออกมา นางเบือนหน้าหนีปล่อยให้ความเงียบงันยั่วโทสะของหลี่เจิ้งเฉินอย่างจงใจ หลี่เจิ้งเฉินจ้องมองอยู่นานก่อนจะยื่นมือออกไปลูบไล้เรือนผมยาวของนางเบาๆ เขากล่าว “แม้เจ้าจะโกรธแค้นข้าจนอยากฆ่าให้ตายแต่จงจำไว้ให้...ข้าคือสามีของเจ้า คือคนที่เจ้าจะไม่มีวันลืมได้ไปจนชั่วชีวิต!” เหอะ! บุรุษผู้นี้เสียสติไปแล้ว! ไป๋ซูเหยากำมือแน่น สูดลมหายใจลึกแล้วหันกลับมาสบตาเขาผ่านม่านน้ำตา น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยความเยียบเย็นและแข็งกร้าว “หึ! ต่อให้ตายกลายเป็นผี ข้าก็ไม่มีวันลืมแน่ หลี่เจิ้งเฉิน!” นางล

ไป๋ซูเหยาไปโรงหมอเมื่อวันก่อน แม้จะได้รับสิ่งที่ต้องการมาแล้ว ทว่าพอเมื่อเวลาผ่านพ้นมากว่าสิบวัน นางก็ยังคงจำต้องกลับไปตรวจร่างกายอีกครั้งเรื่องเช่นนี้จะให้ผิดพลาดขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด!หลังจากมื้อเช้าเสร็จไปได้ไม่นาน แม่บ้านก็เดินตรงเข้ามาพร้อมกับถาดในมือมีถ้วยน้ำสมุนไพรร้อนกรุ่นส่งกลิ่นเหม็นเขียวแรงลอยคละคลุ้งฟุ้งไปทั่วอากาศทันทีที่ก้าวเข้ามาไป๋ซูเหยาย่นจมูก เบือนหน้าหนีด้วยความกระอักกระอ่วนแม่บ้านพลันถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ สายตาลอบมองผู้เป็นนายหญิงของสลับกับจอกยา “ให้หม่อมฉันเตรียมขนมน้ำตาลปั้นไว้ให้หรือไม่เจ้าคะ”ไป๋ซูเหยายกมือขึ้นบีบจมูก พยักหน้าหงึกๆ รับคำอย่างเร็ว“รบกวนด้วยเถิด” นางตอบเสียงอู้อี้ยาห้ามครรภ์นี้ไม่เพียงแต่ขมปี๋ หากแต่ยังมีกลิ่นฉุนอย่างรุนแรงจนทำให้นางแทบอยากอาเจียนออกมา ทว่านางจะปฏิเสธไม่กินก็ไม่ได้เช่นกัน...ทั้งที่เป็นความผิดของบุรุษผู้นั้น ไฉนนางต้องรับผิดชอบกัน!ระหว่างนั่งรอแม่บ้านไปเตรียมของหวานคลายขม สายตาของไป๋ซูเหยาก็พลันเหลือบไปเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาภายในจวนอย่างเชื่องช้า ท่าทางราวกับคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีหัวคิ้วเรียวของนางขมวดเข้าหาก