Semua Bab ข้าคือ เจ้าของหอเหว่ยซิน: Bab 31 - Bab 40

“แล้วเหว่ยเถียนกับผู้คุ้มกันที่จะวางตัวในหอเป็นเช่นใดบ้าง”“เหว่ยเถียนยามนี้ เขาดูราวกับคหบดีใหญ่ ทั้งยังดูเสเพลตามที่นายหญิงต้องการเลยขอรับ” เยี่ยนอิงอยากให้ตัวตนของเหว่ยเถียนเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ที่มีบรรดาสตรีห้อมล้อมยามที่ออกไปด้านนอกในช่วงแรกเขาก็ประหม่าไม่น้อย เมื่อเยี่ยนอิงส่งให้ออกไปเผยโฉมนอกจวน ทั้งยังต้องหอบหิ้วสตรีที่ถูกเหยาเย่ฝึกให้โปรยเสน่ห์ไปด้วยครั้งละสองสามคนพอออกไปปล่อยๆ เข้า เหว่ยเถียนก็เริ่มจะคุ้นชิน ยามที่เขาปรากฏตัวแต่ละครั้งก็สร้างความประหลาดใจให้ชาวบ้านว่า เขาเป็นใครมาจากที่ใด“ข้า เป็นคหบดีจากเมืองเฉิงหั่ว ทางต้อนใต้ของแคว้น เห็นนั้นหรือไม่ ข้ากำลังเปิดหอเหว่ยซิน พวกเจ้ามาเที่ยวหาข้าด้วยเล่า” พัดในมือโบกน้อยๆ ยิ่งเพิ่มความเจ้าชู้ให้เขาอีกหลายส่วน“หอเหว่ยซิน หออันใดกัน”“ไว้เปิดเมื่อใดพวกเจ้าก็รู้เอง” เขาเขยิบตาให้อย่างซุกซน ก่อนจะเดินโอบสาวงามที่โปรยยิ้มไปทั่วกลับจวนเหว่ยเถียนมิได้อยู่ที่จวนตระกูลฟู่แล้ว เยี่ยนอิงให้พ่อบ้านอี ซื้อจวนหลังใหม่ให้กับเขา โดยจวนยังเน้นที่หลังใหญ่เช่นเดียวกับจวนของนาง สาวงามทั้งหมดกับเหยาเย่ก็ย้ายไปอยู่กับเหว่ยเถียนแล้วหากเข้าออกจว

“ดูเหมือนว่าข้าจะบอกท่านหมอหลิวไปตั้งแต่ตอนที่นำไปขายครั้งที่แล้ว หากจะให้พูดใหม่อีกครั้งข้าก็ยังยืนยันเช่นเดิม ข้าพบโสมบนเขาในหมู่บ้านเฟิ้งกวนเจ้าค่ะ” นางมองสบตาของหมานจื้อจ้านอย่างไม่หวาดเกรง“โสมวิญญาณ จะพบเจอได้ง่ายเช่นนั้นเลยรึ” หมานจื้อจ้านกดยิ้มที่มุมปาก มองเยี่ยนอิงอย่างแฝงไปด้วยความหมาย“หึหึ ข้ามิรู้ว่าท่านหมายความเช่นไร โสมวิญญาณคือสิ่งใดข้าเองก็เพิ่งจะเคยได้ยิน” เยี่ยนอิงยังเอ่ยออกมาอย่างใจเย็นเช่นเดิมเสี่ยวไป๋มองไปทางหมานจื้อจ้านอย่างหวาดระแวง บุรุษผู้นี้รู้ได้อย่างไรว่าโสมของมันมีพลังปราณแฝงอยู่ แต่ที่น่าแปลกคือ เสี่ยวไป๋ไม่อาจจะตรวจสอบวรยุทธ์หรือพลังปราณที่อยู่ในร่างกายของหมานจื้อจ้านได้“เช่นนั้น...เจ้าพาข้าไปที่ภูเขาในหมู่บ้านเฟิ้งกวนได้หรือไม่ ข้าอยากจะตรวจสอบบ้างสิ่ง” เขายังไม่ละสายตาไปจากดวงตาของเยี่ยนอิง ด้วยต้องการจะจับผิดนาง ว่าสิ่งที่พูดออกมา นางโกหกหรือไม่“ได้เจ้าค่ะ เพียงแต่ว่า...ข้าไม่รู้ว่าจะจำเส้นทางเดิมได้หรือไม่ วันที่ข้าพบโสม ข้าขึ้นเขาไปหาสมุนไพรให้น้องชายที่ล้มป่วย แต่เคราะห์ร้ายวันนั้นฝนตกหนัก ตัวข้าจึงพลัดตกจากเขา พอได้สติคิดจะหาที่หลบฝนก็บังเอิญพ

ดูเหมือนว่านางจะดูแปลกตาไปไม่น้อย แต่เขาไม่อาจจะบอกได้ว่านางเปลี่ยนไปที่ใด หมานจื้อจ้านเองก็มองมาที่เยี่ยนอิงเช่นกัน เขาเก็บความสงสัยไว้ภายในใจ โดยไม่ได้เอ่ยถามออกมา มีเพียงสายตาที่มองเยี่ยนอิงอย่างแคลงใจ“จะออกเดินทางเลยหรือไม่เจ้าคะ” เยี่ยนอิงหันไปถามทั้งสองคน“อืม...ออกเดินทางเถิด” หมานจื้อจ้านลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโถงก่อนหลิวเพ่ยหมินรอให้เยี่ยนอิงนางเดินออกมา แล้วเขาจึงเดินตามหลังนางแทนเยี่ยนอิงนางออกเดินทางด้วยรถม้า โดยมีเสี่ยวชีและเสี่ยวปาที่ไปด้วยกันกับนาง ส่วนอิงฮวานางให้รออยู่ที่จวน ภายในรถม้าจึงมีเพียงนางแล้วเสี่ยวไป๋ที่นั่งอยู่ด้านในหลิวเพ่ยหมินกับหมานจื้อจ้านควบม้าขนาบอยู่ข้างรถม้าของเยี่ยนอิงแทน ทางหมานจื้อจ้าน ส่งคนมาแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านเฟิ้งกวนไว้ก่อนแล้วว่าเขาจะเข้ามาสำรวจภูเขาด้านหลังของหมู่บ้านห้ามไม่ให้ชาวบ้านเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ป่าส่วนกลาง แต่ก็ยังมีชาวบ้านไม่น้อยให้ความสนใจขบวนรถม้าของเยี่ยนอิงที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาในหมู่บ้าน“นั่น อิงเออร์มิใช่รึ เหตุใดนางถึงมาพร้อมกับท่านแม่ทัพหมานและท่านหมอหลิวได้เล่า” ชาวบ้านชี้นิ้วมาทางเยี่ยนอิงที่กำลังลงจากรถม้าตรงชา

เยี่ยนอิงเม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด นางไม่ต้องการจะเผยตัวว่านางคือผู้ฝึกตนในตอนนี้ แต่นางก็อยากจะออกไปด้านนอกแล้วจ้าวจื้อจ้าน เดินกลับไปที่บ่อน้ำด้วยความกระหาย ในเมื่อยังทำสิ่งใดไม่ได้ เขาก็ขอสำรวจถ้ำเสียยังจะดีกว่า“ดื่มน้ำเสียหน่อย” เยี่ยนอิงมองใบไม้ที่มีน้ำอยู่ด้านในจากมือของหมานจื้อจ้านที่ส่งมาตรงหน้าของนาง“ท่านดื่มเถิด ข้ายังมิกระหาย”“อืม...น้ำในบ่อใช่สิ่งที่จะหาจากด้านนอกได้พบ หากเจ้าไม่ลองดื่มครั้งนี้ ไม่รู้ว่าครั้งหน้าจะมีโอกาสโชคดีได้พบอีกหรือไม่” หมานจื้อจ้านยังเสียดายไม่น้อยที่ตัวเขาไม่ได้พกถุงน้ำติดกายไว้ด้วย ไม่เช่นนั้นคงได้นำน้ำในบ่อติดออกไปได้เยี่ยนอิงเอื้อมมือออกไปรับมาดื่มอย่างเสียไม่ได้ นางได้แต่คิดในใจหากเขารู้ว่า นางมีน้ำเช่นเดียวกับในบ่อตรงหน้ามากเพียงใด ไม่รู้จะทำหน้าแบบไหนออกมา“หากดีเช่นที่ท่านว่า เหตุใดท่านไม่ลงไปแช่ตัวเลยเล่า” เยี่ยนอิงเลิกคิ้วถาม“...” หมานจื้อจ้านจ้องหน้าเยี่ยนอิงอย่างค้นหาความหมาย“ข้าไม่สะดวกนัก ด้วยเจ้าอยู่ด้านใน”“เช่นนั้น ข้าจะหลบเข้าไปส่วนลึกของถ้ำก่อนก็แล้วกัน” นางเตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อจะเดินเข้าไปด้านในของถ้ำ“แม่นางฟู่ เจ้ารู้ได

เสี่ยวไป๋ลุกขึ้นยืนจ้องมองอย่างนิ่งเงียบ เพื่อรอดูว่าหมานจื้อจ้านจะใช้วิธีใด เพื่อทำลายค่ายกล หลิวเพ่ยหมินที่อยู่ในกระโจมออกมายืนมองนิ่งเช่นคนอื่นเยี่ยนอิงเม้มปากแน่น เมื่อตัวถ้ำเริ่มจะสั่นราวกับว่าอีกไม่นานจะพังลงมา นางเอาแต่ครุ่นคิดว่าหากถ้ำพังลงมา ตัวนางจะใช้พลังปราณปกป้องตัวนางเอาไว้ หรือว่าปล่อยให้บาดเจ็บสักเล็กน้อยแล้วค่อยไปแช่น้ำในมิติดีครืด ครืด เสียงก้อนหินภายในถ้ำแตก หลุดร่วงลงมาด้านล่าง เยี่ยนอิงกำลังคิดจะเข้าไปหลบตัวอยู่ภายในมิติก่อน อย่างไรหมานจื้อจ้านก็คงไม่มีสมาธิแบ่งมาสนใจเรื่องของนางเป็นแน่แต่แล้ว มือหนาอีกข้างของหมานจื้อจ้านก็รั้งตัวของเยี่ยนอิงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าเป็นอันตราย” เขากระซิบบอกความกับนางเยี่ยนอิงถูกหมานจื้อจ้านกอดไว้แน่น เขาใช้พลังปราณคลุมร่างของทั้งคู่ไว้เพื่อไม่ให้หินที่ร่วงหล่นลงมาถูกตัวจนได้รับบาดเจ็บนางที่มัวแต่ตกตะลึงกับการกระทำของเขามาได้สติ เมื่อเสี่ยวไป๋สื่อสารกับนาง“นายหญิง ท่านได้รับอันตรายหรือไม่ ด้านในเป็นเช่นใดบ้าง” เสี่ยวไป๋เห็นเพียงตัวถ้ำที่กำลังถล่มลงมา มันมองหาทั้งสองไม่พบ“มะ ไม่ ไม่เป