All Chapters of ข้าคือ เจ้าของหอเหว่ยซิน: Chapter 51 - Chapter 60

เขาคาดคั้นจนสวีอวี้หรันสารภาพออกมา ว่านางได้จ้างสำนักคุ้มกันในเมืองหลวง ให้ลักพาตัวของฟู่จูอิ๋งไปสังหารทิ้งเสีย แต่เหตุใดยังหาร่างของนางไม่พบ เรื่องนี้สวีอวี้หรันเองก็ตอบไม่ได้วันต่อมาผู้ตรวจการหลิวเข้าจัดการสำนักคุ้มกันที่สวีอวี้หรันจ้างจนถูกลบชื่อออกไปจากเมืองหลวง เขายังแบกหนามไปที่จวนตระกูลฟู่เพื่อขอขมา แล้วเล่าเรื่องที่สวีอวี้หรันทำทั้งหมดออกมาด้วย“เจ้าจะทำเช่นใดกับนาง” นายท่านฟู่เอ่ยถามออกมาทั้งน้ำตา เขาเจ็บปวดเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อได้รู้เรื่องราวทั้งหมดของการหายตัวไปของบุตรสาว“ข้าจะทำให้นางอยู่อย่างทุกข์ใจยิ่งกว่าที่อาอิ๋งนางโดนกระทำ” เขากัดฟันแน่น“เรื่องในเรือนหลังของเจ้าข้าไม่อาจเข้าไปยุ่งได้ ตระกูลฟู่กับตระกูลหลิว นับจากนี้ไม่มีเรื่องติดค้างกันแล้ว แต่ข้ายังมิอาจจะมองหน้าเจ้าได้เช่นเดิม กลับไปเสียแล้วอย่าได้ข้องเกี่ยวกับตระกูลฟู่ของข้าอีก” นายท่านฟู่มิอาจอภัยให้ผู้ใดได้เลยหากสวีอวี้หรัน นางไม่มีตระกูลสวีบ้านเดิมของนางหนุนหลัง เรื่องทั้งหมดที่นางทำขึ้นย่อมต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้ เมื่อเป็นเช่นนี้ผู้ตรวจการหลิวกับนายท่านฟู่จึงหันลูกศรไปทางตระกูลสวี เพื่อแก้แค้นแทนฟู่จูอิ๋

เสี่ยวไป๋สะดุ้งโหยง ตัวมันเหมือนจะลืมไปว่า สหายที่ว่าก็อยู่ในป่าภายในมิติ อย่างไรหมานจื้อจ้านก็ต้องเข้ามาอีกครั้ง“เหอะ ถึงว่า ดูมั่นใจมากนักว่าจะได้เข้ามาอีก”“พอๆ ข้าจะต้องไปเปิดร้านเครื่องหอมอีก เจ้าจะไปด้วยหรือไม่”“ย่อมต้องไปอยู่แล้ว”เยี่ยนอิงนางให้ลุงอี นำผลไม้ไปเติมไว้ที่ร้านจนเต็มแล้ว ผลปราณที่นางนำไปวางขาย เสี่ยวไป๋จัดการแล้วไม่มีพลังปราณแน่นอน เพียงแต่ว่าผลไม้ที่ผลล้วนแต่มีขนาดใหญ่และรสชาติที่หวานล้ำต่างจากที่มีวางขายอยู่ภายในแคว้น“นั่น ผูเถา (องุ่น) รึ” ชาวบ้านที่เดินผ่านหน้าร้านผลไม้ต่างหยุดมองอย่างสนใจด้วยเคยเห็นผ่านตาเพียงผูเถาผลสีม่วงดำ แต่ไม่เคยเห็นสีเขียวราวกับหยกเช่นนี้มาก่อน ไหนจะเฉ่าเหมย (สตอเบอรี่) ซีกวา (แตงโม) เนื้อแดงฉ่ำ ดูน่ากินยิ่งนัก ส้มหรือลูกพลับที่มีขายกันมากมาย ก็ยังไม่ใหญ่ หวาน เช่นที่ร้านผลไม้ที่เพิ่งเปิดตัววันนี้เลยเยี่ยนอิงนางให้คนงานในร้าน ตัดแบ่งผลไม้ออกเป็นชิ้นเล็กๆ เพื่อให้ผู้คนได้ลองชิม นับเป็นการตลาดที่ดี ทุกคนที่ได้ลิ้มลองไม่มีผู้ใด ที่ไม่ซื้อติดมือกลับไปสักคนเดียว“หมดแล้วรึ” บ่าวจวนใดไม่รู้วิ่งหน้าตั้งมาที่ร้านอย่างร้อนใจ พอรู้ว่าหมดแล้ว

ร่างของพยัคฆ์ดำเดินออกมาจากมุมถ้ำด้านใน มีเพียงดวงตาสีอำพันของมันที่ส่องสว่างให้เห็นได้ชัดเจน ขนสีดำมันขลับกลืนไปกับความมืดของดำ พลังอำนาจที่แผ่ออกมาช่างต่างจากเสี่ยวไป๋ลิบลับ ส่งผลให้ร่างของซานเซินสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิมแม้แต่เยี่ยนอิงยังอดที่จะหวั่นเกรงมันไม่ได้ ความรู้สึกของมันช่างน่าเกรงขาม ไม่เหมือนเสี่ยวไป๋ที่ชวนให้น่าเข้าใกล้มากกว่าหมานจื้อจ้านสัมผัสได้ว่า เยี่ยนอิงนางคงหวั่นเกรงต่อพยัคฆ์ดำตรงหน้า เขาจึงเอื้อมมือมากุมมือของนางเอาไว้แน่น“นายท่าน” พยัคฆ์ดำ เมื่อเห็นหมานจื้อจ้านมันก็เดินเข้ามาหมอบอยู่แทบเท้าของเขา พร้อมกับเสียงที่อ่อนลง“หึ ข้าคิดไว้แล้ว” เสี่ยวไป๋เอ่ยออกมา เมื่อท่าทีของอาเฮยพอได้เจอหมานจื้อจ้านก็เป็นไปอย่างที่มันคิด“เจ้ายอมติดตามข้ารึ” หมานจื้อจ้านก็ดูจะมึนงงไม่น้อย ด้วยเมื่อครู่ที่เข้ามามันยังแผ่พลังอำนาจออกมาข่มพวกตนอยู่เลย“ข้าน้อยยินยอมที่จะติดตามท่าน” ชั่วชีวิต นี่คือคำที่ไม่ได้เอ่ยออกมาของอาเฮย ด้วยมันเองก็ไม่อาจจะเผยความลับสวรรค์ได้ ทำได้เพียงรอให้หมานจื้อจ้านออกมาตามหามันเอง“เช่นนั้นก็ทำพันธสัญญาเถิด” เสี่ยวไป๋เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าต่างก็เอาแต่จ้องมองก

ข่าวลือที่ได้ยินมา นับว่าไม่ผิดไปจากคำผู้อื่น หากมีเงินถึงตามที่เจ้าของหอเหว่ยซินเรียก ข่าวที่ต้องการรู้ก็แทบจะได้รู้ในทันทีพอได้ตั๋วเงินมาเพิ่มอีกห้าพันตำลึงทองแล้ว เยี่ยนอิงก็บอกกล่าวเรื่องราวของสองพี่น้องตระกูลฟู่ออกไปทั้งหมดโดยไม่ปิดบัง“มารดาของเด็กทั้งสอง นามว่าฟู่ม่านรึ” ดวงตาของลู่อ๋องหรี่ลง เมื่อได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด“พ่ะย่ะค่ะ หวังว่าท่านอ๋องจะพอใจกับข่าวที่ข้าหามาได้”“อืม...” ลู่อ๋องมองผู้เฒ่าเหว่ยอย่างประเมิน คนผู้นี้น่ากลัวเกินไปหากจะคิดเป็นศัตรูด้วย เรื่องที่ผู้อื่นไม่อาจสืบได้ หอเหว่ยซินกลับรู้ลึก“เปิ่นหวางหวังว่า คำพูดเมื่อครู่ ท่านแม่ทัพหมานจะไม่รู้เห็นด้วย”“ท่านอ๋องโปรดวางใจ ความลับของลูกค้า ทางหอเหว่ยซินไม่มีทางให้หลุดออกไปแน่พ่ะย่ะค่ะ”หากลู่อ๋องได้รู้ว่า ผู้เฒ่าตรงหน้าของตนก็คือคนตระกูลฟู่ ไม่รู้จะทำหน้าเช่นใดออกมา“ท่านอ๋องจะหาความสำราญต่อหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“เปิ่นหวางมาทั้งที ยังเที่ยวชมไม่ทั่วหอเหว่ยซินเลย”“เช่นนั้นกระหม่อมจะให้แม่นางน้อยทั้งหลายเข้ามาให้ความสำราญกับพระองค์” เยี่ยนอิงตบมือเรียกให้เหยาเย่พาสตรีเข้ามาในห้อง นางบอกลาลู่อ๋อง ก่อนจะเดินออกไป

“แล้วเขาต้องการสิ่งใด”“ลู่อ๋อง ต้องการพาข้ากับเซินเออร์ไปพบสองผู้เฒ่าตระกูลฟู่”“หึ คงต้องการหากำลังหนุนเป็นแน่” หมานจื้อจ้านแค่นเสียงออกมา“เห็นจะเป็นเช่นนั้น”“เจ้าจะเดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมลู่อ๋องหรือไม่”“ยังมิรู้เลยว่าลู่อ๋องจะพาข้าเข้าเมืองหลวงได้รึไม่ ท่านเองก็อย่าเพิ่งร้อนใจ ว่าแต่...เข้ามาได้อย่างไร”“เจ้าผูกพันธสัญญากับข้าแล้ว ข้าจึงเข้าออกมิติของเจ้าได้ตลอด”“ห๊ะ!!! เหตุใดข้าไม่รู้เรื่องนี้” เยี่ยนอิงตกใจไม่น้อย นางไม่รู้มาก่อนว่า การที่ผูกพันธสัญญาจะทำให้หมานจื้อจ้านเข้าออกมิติได้ตลอด“ข้าบอกเจ้าไปแล้ว แต่เจ้ามัวแต่คิดจะนอนพักจึงไม่สนใจฟังข้า” หมานจื้อจ้านเอ่ยออกอย่างใสซื่อเขาเอาเรื่องที่นางโวยวายต้องการจะนอนเพียงอย่างเดียวมาเป็นข้ออ้าง“หึ ข้าจะไปเดินลมปราณแล้ว ท่านจะทำอันใดก็ตามใจ” นางมองค้อนเขา ก่อนจะเดินหนีไปนั่งเดินลมปราณทางด้านหยิงหง เหยี่ยวแดงของเยี่ยนอิง ใช้เวลาบินมาที่เมืองหลวงเพียงสี่วันเท่านั้น มันหาจวนตระกูลฟู่ได้ไม่ยากนัก พอเข้ามาในจวนก็ตรงไปที่เรือนของผู้เฒ่าฟู่ทันทีด้านในเรือนพักของสองผู้เฒ่า ผู้เฒ่าฟู่กำลังนั่งมองภรรยาคู่ทุกข์ยาก ที่ร่วมฝ่าฟันเรื่องราว