Semua Bab ข้าคือ เจ้าของหอเหว่ยซิน: Bab 1 - Bab 10

พอเข้ามาอยู่ในถ้ำ เยี่ยนอิงจึงได้ยินเสียงของนางที่เอ่ยพูดออกมา ยิ่งทำให้มั่นใจเพิ่มขึ้น ว่าอย่างไรก็ไม่ใช่ตัวนาง แล้วนางเข้ามาอยู่ในร่างของใคร แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน คำถามวิ่งพล่านภายในหัวไม่หยุดนางนั่งกอดเข่าแน่นอยู่ในความมืด สายตาไม่อาจจะเห็นสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัวได้ ความกลัวเริ่มเข้ามาแทนที่ ชั่วระยะเวลาที่กำลังคิดว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับนางอยู่นั้น ภาพความทรงจำของผู้ใดก็ไม่รู้ไหลวนเข้าสู่หัวของนางราวกับน้ำป่าทะลักเข้ามาร่างเล็กทรุดลงไปนอนดิ้นอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บปวด มือทั้งสองข้างที่ปัดไปมา เพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว ถูกหินงอกที่อยู่ตรงผนังถ้ำบาดจนเป็นแผลลึก เลือดไหลออกมาเป็นทางยาว แต่ทั้งหมด เยี่ยนอิงก็ยังไม่รู้สึกเจ็บเท่ากับหัวของนางที่ราวกับกำลังถูกแยกอยู่ในตอนนี้นานเพียงใดไม่รู้ที่ภาพต่างๆ กว่าจะหยุดลง เยี่ยนอิงนางจึงได้รู้ว่า ร่างของเด็กสาวที่วิญญาณของนางเข้ามาสวมร่างแทนเจ้าของร่างเดิม มีชื่อเช่นเดียวกับนาง ทั้งยังเกิดในตระกูลฟู่ด้วยเช่นกันฟู่เยี่ยนอิง เด็กสาววัยสิบห้าหนาว นางสูญเสียบิดามารดาไปเมื่อสามปีก่อน เหลือเพียงนางและน้องชายวัยสิบหนาวที่ต้องใช้ชีวิตกันเองหลังจากที่บิดามารด

พอเยี่ยนอิงยื่นมือที่เรียวยาวของนางมาตรงหน้า เสี่ยวไป๋ก็กัดฝั่งรอยเขี้ยวไปที่นิ้วมือของ เยี่ยนอิงอย่างรวดเร็ว“โอ๊ยย เจ้าเสี่ยวไป๋ เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึ เอ๊ะ...” เยี่ยนอิงรู้สึกเจ็บเพียงเล็กน้อยสายตาของนางที่จ้องมองรอยเขี้ยวของเสี่ยวไป๋ที่นิ้วมือ ก็แปรเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างอย่างตกตะลึง เมื่อรอยแผลที่เห็นในตอนแรก ยามนี้มันไม่มีหลงเหลืออยู่แล้วจะมีเพียงแค่รอยแดงที่เป็นรูปเขี้ยวของเสี่ยวไป๋ที่ทิ้งไว้เท่านั้นภาพเหตุการณ์ต่างๆ ของเสี่ยวไป๋ตั้งแต่ที่มันถือกำเนิด จนได้ลงมาทำหน้าที่อยู่ในโลกมนุษย์ฉายชัดอยู่ภายในหัวของนาง“เจ้าเป็นสัตว์เทพจริงรึเนี่ย” เยี่ยนอิงมอง เสี่ยวไป๋อย่างนิ่งอึ้ง“โถ่ ข้าบอกท่านหลายหนแล้วเหตุใดถึงไม่เชื่อ” เสี่ยวไป๋มองค้อนเยี่ยนอิงหากมันไม่ได้ทำพันธสัญญากับเยี่ยนอิง นางคงไม่มีทางเชื่อในคำพูดของเสี่ยวไป๋เป็นแน่“เชื่อแล้ว เชื่อแล้ว เช่นนั้น เจ้าช่วยหาสมุนไพรมีราคาให้ข้าได้หรือไม่ ข้าจะต้องนำไปขายเพื่อรักษาเซินเออร์” นางนึกถึงน้องชายที่ล้มป่วยอยู่ที่เรือนไม่รู้ว่าตอนนี้ซานเซินจะกังวลเรื่องพี่สาวหายตัวไปมากเพียงใด“ข้าน้อยจะไปนำมาให้ท่าน ท่านรออยู่ในถ้ำเถิดขอรับ ฟ้าสว่างจ

เยี่ยนอิงยังคิดหาเหตุผลมาหักล้างไม่ทันเลย“นะ นี่ นี่ใน เจ้าไปได้มาจากที่ใด” ป้าตู้รีบลากเยี่ยนอิงเข้าไปในเรือนของนาง ก่อนจะปิดประตูอย่างแน่นหนาทันที“ข้าได้มาจากภูเขาเจ้าค่ะ ได้มาสองหัว ท่านแบ่งไปสักหัวเถิด” นางส่งไปให้ป้าตู้“ได้อย่างไรกัน ของล้ำค่าเพียงนี้ข้าจะรับไว้ได้อย่างไร” นางดันมือของเยี่ยนอิงกลับไปสายตาของป้าตู้ไม่มีความโลภให้ได้เห็น แม้ว่าชาวบ้านจะไม่ได้พบเห็นโสมบ่อยนัก แต่นางก็ไม่คิดจะแย่งชิงเด็กกำพร้าสองคนที่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ลำบาก“สตรีผู้นี้นับว่าเป็นคนดีไม่น้อย ไม่เสียแรงที่ท่านคิดอยากจะช่วยนาง”เสี่ยวไป๋อดที่จะชื่นชมป้าตู้ไม่ได้“รับไปเถิดเจ้าค่ะ ข้ากับเซินเออร์รบกวนท่านมาตลอด หากท่านไม่รับไป ข้าคงเสียใจไม่น้อย” เยี่ยนอิงวางเสี่ยวไป๋ลง ก่อนจะยัดโสมใส่มือของป้าตู้“แต่ว่า...” นางลังเลด้วยยังไม่เห็นโสมของเยี่ยนอิงอีกหัวเหมือนเสี่ยวไป๋จะรู้ใจมันส่งโสมใส่มือของเยี่ยนอิงให้นำไปให้ป้าตู้ดูทันที“นี่อย่างไรเล่า ข้าบอกแล้วว่าได้มา สะ สองหัว” เยี่ยนอิงได้แต่กัดฟันแน่น เจ้าเสี่ยวไป๋ตัวดี ส่งโสมห้าร้อยปีใส่มือของนาง“สวรรค์!!! อิงเออร์ ในที่สุดสวรรค์ก็เห็นใจเจ้าสองพี่น้องแล

“แล้วเจ้าอยากรู้เรื่องตระกูลฟู่ในเมืองหลวงหรือไม่”“ไม่เจ้าค่ะ แคว้นต้าหลี่กว้างใหญ่นัก ตระกูลฟู่ก็คงไม่ได้มีเพียงแค่ในเมืองหลวง หากญาติของท่านแม่ข้า อยากจะออกตามหานางจริง คงไม่ปล่อยให้เวลาล่วงมานานนับสิบกว่าปี”ด้วยไม่รู้ว่าเหตุใดมารดาของเจ้าของร่างเดิมถึงได้หมดสติอยู่ที่ข้างทาง ทั้งยังไร้ซึ่งความทรงจำ หากนางถูกขับออกจากตระกูลหรือถูกตามสังหาร ถ้าเยี่ยนอิงยังอยากจะรู้เรื่องของตระกูลฟู่ จะไม่มีจุดจบเช่นบิดามารดารึ“เช่นนั้นรึ” เขาเห็นสายตาที่เด็ดเดี่ยวของนาง ก็อดที่จะชื่นชมในความเข้มแข็งไม่ได้ทั้งสองต่างมองพิจารณากันโดยไม่มีสิ่งใดเอ่ยออกมา เยี่ยนอิงที่กลัวจะหาซื้อของได้ไม่ครบก่อนที่ซานเซินจะตื่น นางจึงขอตัวเพื่อออกไปด้านนอก“หากท่านมีเรื่องจะพูดกับข้าเพียงเท่านี้ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนเจ้าค่ะ” เยี่ยนอิงลุกขึ้น เพื่อจะออกไปซื้อของก่อนที่น้องชายจะตื่น แต่ก็ถูกหมอหลิวเอ่ยรั้งไว้อีกครั้ง“หากเจ้ามีเรื่องให้ข้าช่วยเหลือ มาพบข้าได้ที่โรงหมอ หรือจะไปที่จวนของข้าอยู่ที่ทิศตะวันออกของเมือง หน้าจวนมีป้ายตระกูลหลิว เจ้าหาได้ไม่ยาก”“หึหึ ขอบคุณเจ้าค่ะ แต่หากจะรบกวนท่านก็คงเป็นเรื่องนำสมุนไพรมาขาย”

เยี่ยนอิงยืนมองทั้งคู่เข้าไปในป่าเรียบร้อยแล้ว นางจึงได้ออกไปด้านนอกมิติ เพื่อเตรียมอาหารไว้ให้พวกเขา“อิงเออร์ เจ้ายังมิได้ทำอาหารใช้หรือไม่ เช่นนั้นไปกินที่บ้านป้าเถิด” ป้าตู้ที่เพิ่งจะไล่ชาวบ้านไปได้แล้ว อีกทั้งนางเพิ่งจะนำของที่ซื้อมาไปเก็บที่เรือน ก็เดินมาหาเยี่ยนอิงที่เรือนของนาง“ท่านป้า วันนี้ข้ารบกวนท่านมาตลอดทั้งวันแล้ว อีกอย่างเซินเออร์ยังมิหายดี ข้าไม่อยากทิ้งเขาไว้ที่เรือนเพียงลำพังเจ้าค่ะ”“จริงด้วย ข้าก็ลืมไปว่าเจ้าต้องดูแลเซินเออร์ ประเดี๋ยวข้าจะให้เหมยเออร์ นำอาหารมาให้เจ้าก็แล้วกัน” อาเหมยเป็นหลานสาวของป้าตู้ อายุรุ่นเดียวกับซานเซิน“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ” เยี่ยนอิงเดินไปส่งป้าตู้ที่หน้าเรือน ก่อนนางจะกลับมาเตรียมข้างของเพื่อทำอาหารแต่ว่า...นางจุดไฟไม่เป็น เยี่ยนอิงมองเตาไฟที่ต้องใช้ฟืนอย่างครุ่นคิด ผัก เนื้อสัตว์นางล้วนแต่หั่นเตรียมไว้หมดแล้ว ซานเซินก็ไม่อยู่ในเรือนด้วย นางหมดหนทางที่จะหาวิธีจุดไฟแล้ว“จะทำเช่นใด” นางเกาหัวอย่างมึนงง ก่อนจะหยิบตะบันไฟขึ้นมามองหาวิธีใช้ด้ามไม้ไผ่ขนาดสามชุ่น (1ชุ่น=1นิ้ว) ในมือถูกเปิดขึ้นเพื่อสำรวจดูสิ่งที่อยู่ด้านใน เยี่ยนอิงมองอย่า