All Chapters of ได้โปรด...รักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้: Chapter 11 - Chapter 20

  วันทั้งวันของหนานรั่วซี ครุ่นคิดถึงเรื่องของหนานอันรั่วว่าเหตุใดนางจึงหายตัวไป นางตกทะเลจริงหรือไม่ ในบรรดาจดหมายที่ส่งมาให้นางตอนที่อยู่กับตาเฒ่า มีจดหมายของหนานอันรั่วรวมอยู่ด้วย แต่เมื่อตัดสินใจไม่อ่านจดหมายแล้ว นางก็ไม่อ่านของใครทั้งสิ้นเมื่อคิดถึงตอนนี้รั่วซีนั้นรู้สึกผิด หากนางเปิดจดหมายพวกนั้นอ่านเสียหน่อยคงได้รู้เรื่องราวความเป็นไปของโลกภายนอก ไม่แน่ว่าในใจความจดหมาย อาจมีเรื่องราวของหยวนไป๋เจียนรวมอยู่ในนั้นด้วย น่าเสียดายนักที่นางไม่ใส่ใจเรื่องระหว่างพวกเขาตอนที่นางไม่อยู่ไม่รู้ว่ารุดหน้ากันไปถึงไหน พวกเขาได้พบเจอกันบ่อยหรือไม่ นางไม่รู้เลย เรียกได้ว่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยตอนนี้รั่วซีจึงทำได้เพียงทำในสิ่งที่อันรั่วเคยทำ ชอบในสิ่งที่อันรั่วชอบ ลืมตัวตนของตัวเองไปให้หมดสิ้น อีกไม่นานหากคนจากซีตันมาถึงเมื่อไหร่พวกเขาคงจะบอกอะไรนางบ้าง อย่างน้อยก็ต้องเล่าถึงความสัมพันธ์เหล่านั้นให้นางฟังและตั้งแต่วันนั้นนางกับหมอเย่ลู่ก็ไม่ติดต่อกันอีกเลย แม้ว่าจะรู้สึกเป็นห่วงแต่นางเชื่อว่าตาเฒ่านั่นจะเอาตัวรอดไ

 หยวนไป๋เจียนอุ้มนางกลับมาที่เรือนพักด้วยท่าทีไม่พอใจ สองพี่น้องมีเรื่องอะไรกันนางก็ไม่ยอมบอกเขา ในอนาคตเขาและนางจะต้องเป็นสามีภรรยา นางต้องเป็นมารดาแผ่นดิน ช่วยเขาปกครองเป่ยฮั่น เขาไม่ต้องการให้นางมีความลับกับเขาระหว่างทางที่เขาอุ้มนางกลับเข้าไปทำแผล ไม่มีการสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นแม้เพียงสักประโยค สองมือของนางเหนี่ยวรั้งไว้ที่คอของเขา คนตัวเล็กกระชับมือให้แน่นขึ้น หัวเล็ก ๆ ของนางซบลงที่อกแกร่งของเขาอย่างโหยหา ที่ตรงนี้นางได้ยินเสียงหัวใจเขาชัดเจนมันเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ น่าเสียดายที่หัวใจของเขาดวงนี้ไม่ได้มีไว้ให้นาง“ไป๋เจียน” นางเห็นสีหน้าเขาดูอารมณ์ไม่ดี จึงลองเป็นฝ่ายพูดกับเขาก่อน“.....” หยวนไป๋เจียนทำหน้าบูดบึ้ง“ข้าขอโทษ” รั่วซียอมขอโทษ“ช่างมันเถอะ เรื่องนี้ถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้ารู้ ข้าก็จะไม่ถามให้มากความ” แม้ในใจจะอยากรู้เรื่องราวแค่ไหนแต่ถ้านางไม่บอกเขาก็ไม่เซ้าซี้“ขอบคุณที่ท่านไม่ถามข้าเรื่องนี้” นางปล่อยมือข้างหนึ่งลงมาวางที่อกเขา เส้นด้ายที่หลุดลุ่ยตรงสาบเส

  ระหว่างเดินทางหนานเจินหยางคิดไม่ตกเรื่องน้องสาว แม้จะมีความกังวลในใจมากมายหลายอย่าง แต่ในเมื่อนางตัดสินใจเช่นนั้นเขาก็มิอาจปฏิเสธได้ เขารู้ว่านางมีใจให้กับหยวนไป๋เจียนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน นึกว่าเมื่อนางเร้นกายไปรักษาตัว อาจทำให้นางตัดใจได้ แต่เรื่องของความรักนั้นมีหลายปัจจัยนัก เขาเองก็มีปัญหาเรื่องนี้เช่นกันผ่านไปแล้วครึ่งทางทุกอย่างยังคงราบรื่น อายงบอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องทำเขาขอล่วงหน้าไปก่อนและบอกไว้ว่าค่อยไปเจอกันที่เมืองหลวง                     หนานเจินหยางนึกไม่ออกว่าอายงมีเพื่อนคนไหนอยู่ที่นี่ แต่ในเมื่อเขาอยากไปหนานเจินหยางก็ไม่ว่าอันใดเพียงแต่ให้เขารับปากว่าจะไปเจอกันที่เมืองหลวงอายงควบม้าไปเทียบกับรถม้าของหนานรั่วซี หยวนไป๋เจียนรู้สึกไม่ชอบหน้าอายงเล็กน้อย แต่ในเมื่อพวกเขาเป็นสหายกันและการพูดคุยตรงนี้ก็มีพยานรู้เห็นหลายคน คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง“เหตุใดจึงไม่ไปด้วยกัน” รั่วซีถามอายงเมื่อนางทราบว่าเขาจะล่วงหน้าไ

  รั่วซีฟื้นขึ้นในเช้าวันถัดมา อาการบาดเจ็บที่แขนขวาส่งผลกระทบต่อนางนิดหน่อย โชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บหนักเหมือนตอนที่นางถูกหมาป่าทำร้ายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นแล้ว นางก็ไม่เข้าใจอยู่หนึ่งเรื่องตลอดเวลาที่นางยังนอนอยู่บนเตียง ได้ยินพวกสาวใช้เล่าให้ฟังว่าอายงมาเยี่ยมนางในบางครั้ง เขามาแต่ละครั้งทำแค่เพียงมองหน้านางสักพักและพูดไม่กี่คำก็จากไป เป็นเช่นนี้อยู่หลายวันจนกระทั่งนางฟื้น เขาก็ไม่ได้มาหานางอีกและไม่ยอมบอกนางด้วยเขามาพูดอะไรให้นางฟัง รั่วซีคิดอะไรอยู่เพลิน ๆ เงาของบุรุษคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้อง วันนี้เขาสวมชุดพิธีการสีดำปักดิ้นสีทองลายมังกร ดูหล่อเหลาสง่างาม นางถึงกับตะลึงไปชั่วครู่ จนกระทั่งเขาเดินถึงตัวนาง รั่วซีจึงรู้สึกตัว“ข้าหล่อใช่หรือไม่” หยวนไป๋เจียนนั่งข้าง ๆ นาง ใบหน้าคมคายของเขา จ้องมองหญิงสาวที่เพิ่งตื่นนอนรั่วซีหันไปมองทางอื่น นางไม่กล้าสบตา“สายแล้วข้าลุกดีกว่า”“จะไปไหน” เขารั้งแขนนางไว้เมื่อเห็นว่า หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง

  หลังจากพบอันรั่วอีกคน หยวนไป๋เจียนกลับเข้าวังอย่างเลื่อนลอย เมื่อตั้งสติได้ก็พบว่าตนเองมาหยุดอยู่ที่หน้าตำหนักซึ่งเป็นที่ประทับขององค์หญิงอันรั่วเขาเดินเข้าไปด้านใน นางกำลังพูดคุยกับอายงอย่างสนุกสนาน นั่นยิ่งตอกย้ำว่านางคือหนานรั่วซีไม่ใช่หนานอันรั่ว เขาไม่เคยเห็นอันรั่วคุยกับอายงอย่างสนิทสนมกันเช่นนี้เลยเมื่อเห็นหยวนไป๋เจียน อายงทำความเคารพและก้าวถอยออกไปด้านนอกอย่างรู้มารยาท เขารู้ดีว่าหากหยวนไป๋เจียนมา เขาไม่ควรอยู่ตรงนั้นทางด้านรั่วซีเห็นหยวนไป๋เจียนก็รีบวิ่งเข้าไปหา“ฝ่าบาท” ดวงตาของนางเป็นประกายสุกใสเมื่อเห็นหน้าเขานางเกาะกุมแขนเขาด้วยความเคยชิน แต่หยวนไป๋เจียนกลับหลบหลีกไม่ยอมให้นางแตะต้องตัวเขารั่วซีไม่เข้าใจ“ฝ่าบาท ท่านไม่สบายหรือไม่” นางถามด้วยความเป็นห่วงคนตัวเล็กเขย่งกายสัมผัสหน้าผากเขาหยวนไป๋เจียนจับมือนางไว้ นางมีท่าทีเขินอายเมื่อเขาจับมือนาง ตอนนี้คนทั้งคู่ใกล้ชิดจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน“ข้าไม่ได้มาหาเจ้าหลายวัน เป็นอย่างไรบ้าง&rdq