All Chapters of ได้โปรด...รักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้: Chapter 21 - Chapter 30

  อากาศตอนเย็นในช่วงวัสสานะฤดู จะค่อนข้างชื้นและมืดเร็วกว่าปกติ เขาหลับไปตั้งแต่บ่าย ตัวรั่วซีเองก็หลับไปเพียงไม่นานก็ตื่นขึ้น เพราะเสียงฝนตกหนักจนนางนอนไม่หลับ โชคดีที่วันแต่งงานไม่มีฝน ไม่อย่างนั้นพิธีคงล่มไม่เป็นท่าแต่พิธีไม่ล่มแล้วเช่นไร อย่างไรเสียเขาก็ไม่รักนางอยู่แล้ว ทุกอย่างเป็นความผิดของนางที่ดื้อดึงจะแต่งงานกับเขาให้ได้ หากนางบอกความจริงเขาไปตั้งแต่แรก ความสัมพันธ์ของนางและเขาตอนนี้จะเป็นอย่างไรคนตัวเล็กสวมเสื้อคลุมบางเบา ขยับกายไปนั่งที่ริมหน้าต่าง เรือนผมคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม หญิงสาวเฝ้ามองลมฝนที่กำลังพัดโหมกระหน่ำอย่างเหม่อลอย หัวสมองตอนนี้ของนางว่างเปล่า และรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะป่วยเล็กน้อยถึงแม้ว่านางจะร่างกายแข็งแรงขึ้นมากกว่าแต่ก่อนแต่พอเจอเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างในช่วงนี้เป็นคนธรรมดาก็ยังแทบจะรับมือไม่ไหว แล้วนางล่ะที่เพิ่งกลับมาแข็งแรงดีจากอาการป่วยเรื้อรังทนมาได้ขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว และนางยังคงกินยาตามคำแนะนำของหมอเย่ลู่อย่างเคร่งครัดหลังจากวันนั้นหยวนไป๋เจียนก็ไม่ได้ย่างกรายมาที่ตำหนักคุนหนิงอีก เขาทำราวว่าเร

  หยวนหรงอี้มีเรื่องบางอย่างอยากถามพี่สะใภ้ของตน จึงรีบตากฝนมาเข้าเฝ้าที่ตำหนักคุนหนิง แต่เมื่อไปถึงกลับไม่เห็นใครอยู่ในตำหนักเพียงสักคนเดียวนางไม่เข้าใจว่าเหตุใดพี่สะใภ้ถึงหายตัวไป เมื่อมาไม่เจอคน สตรีแก้มป่องก็หงุดหงิด หยวนหรงอี้เดินเตร็ดเตร่มาเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อนดังตอนขามา ในหัวก็คิดเรื่องราวต่าง ๆ ไปเรื่อย“อันอัน งั้นเราไปพบเสด็จพี่ที่ตำหนักเฉียนชิงกันเถอะ” นางมีลางสังหรณ์ว่าจะพบพี่สะใภ้ที่ตำหนักขององค์จักรพรรดิ นางจึงรีบเร่งเดินไปอีกทาง ใกล้ถึงตำหนักเฉียนชิง นางเห็นแสงสว่างออกมาจากตำหนักราวกับกลางวันนั่นเป็นข้อยืนยันว่าเสด็จพี่ของนางกลับมาแล้ว ส่วนว่าจะเจอพี่สะใภ้หรือไม่นั้นนางมิอาจคาดเดาเมื่อมาถึงหน้าตำหนัก ราชองครักษ์เห็นว่าเป็นท่านหญิงหรงอี้ จึงปล่อยให้เข้าไปภายในได้อย่างง่ายดายนางเดินเข้าไปเห็นพี่ชายของตนยืนอยู่บนศาลาโดยมีสตรีผู้หนึ่งหน้าตาเหมือนกับพี่สะใภ้ของคนไม่มีผิด แต่พอมองโดยรอบ ให้ชัดอีกทีกลับเห็นสตรีร่างผอมบางนั่งคุกเข่าตากฝนอยู่ด้านนอก ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ สตรีผู้นั้นก็ไม

  ตั้งแต่อุ้มนางมาจนถึงตำหนักเฉียนชิง หนานรั่วซีไม่พูดและไม่มองหน้าเขาเลยสักนิด หมอหลวงถูกเรียกตัวมาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของฮองเฮาแผลที่นางคอนางไม่ลึกจนเท่าไหร่ แค่ใช้สมุนไพรกับยานิดหน่อยประคบเอาไว้ ไม่นานก็หายรวมถึงรอยแผลเป็นก็จะจางลงไปในเวลารวดเร็วที่น่าเป็นห่วงคือแผลที่ขา หากนางแทงลึกกว่านี้เพียงนิดเดียวอาจพลาดโดนจุดสำคัญและถึงแก่ชีวิตได้ หมอหญิงที่ทำการรักษารู้สึกว่าสตรีจากทุ่งหญ้าคนนี้หัวใจเด็ดเดี่ยวนัก นางเคารพความเด็ดขาดของนางสตรีสูงศักดิ์ส่วนใหญ่จะเป็นคุณหนูในห้องหอ อ่อนแอและบอบบางแต่กับฮองเฮาไม่ใช่ หมอหญิงนึกชื่นชมแผลของหนานรั่วซีอยู่บริเวณโคนขา ช่วงที่หมอหญิงทำการรักษาจึงขอให้ฝ่าบาทผู้เป็นสามีออกไปรอด้านนอกคราแรกเขาจะไม่ยอม แต่หมอหญิงไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่มย่ามมากจนเกินไป หยวนไป๋เจียนจนปัญญานางเป็นหมอหญิงเพียงคนเดียวที่มีฝีมือสูงส่ง ครั้นจะเปลี่ยนเป็นหมอผู้ชายเขาย่อมมิอาจยอม จึงจำใจทำตามคำสั่งเมื่อทำแผลใส่ยาให้ฮองเฮาเสร็จเรียบร้อย หมอหญิงทำการตรวจชีพจรให้กับหนานอันรั่ว การจะให้ยาแต่ละชนิดนางต้องรู้ว

  คืนวันนี้หยวนไป๋เจียนไม่ได้มาพักที่ตำหนักเฉียนชิงดังเช่นทุกวัน รั่วซีวางแผนการในหัวหลังจากกินยาที่เย่ลู่มอบให้แล้ว นางก็รอจนดึกสงัดไร้เสียงของผู้คนไฟในตำหนักเฉียนชิงถูกดับไปแล้ว สตรีตัวเล็กเช่นนางสวมเสื้อผ้าสีดำเพื่ออำพรางตัวไปกับความมืด วันนี้นางจะต้องลงไปข้างล่างให้ได้ อาศัยวิชายุทธที่มีอยู่นิดหน่อย ก็คาดว่าน่าจะเอาตัวรอดไปจนถึงคุกหลวงได้ระหว่างนั้นหยวนไป๋เจียนกลับจากห้องทรงอักษร เขาเห็นเงาดำของใครสักคนปีนป่ายออกจากตำหนัก หยวนไป๋เจียนแอบดูอยู่ห่าง ๆ เดาจากรูปร่างลักษณะแล้ว ย่อมไม่พ้นเป็นหนานรั่วซีเขาตั้งใจตามนางไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็หยุดอยู่ที่คุกหลวง ‘หึ!’ นางมาหาชายชู้สินะ ก็ไหนบอกว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันมากกว่าสหาย จะลงมาหามันถึงนี่ทำไม  รั่วซีถืออากาศตอนที่ทหารยามเผลอ ลักลอบเข้าไปด้านใน ภายในนั้นทั้งเหม็นอับและมืดมิด เสียงร้องโหยหวนของนักโทษที่ถูกจองจำอยู่ที่นั่นน่ากลัวเหลือทน คนตัวเล็กรีบสาวเท้าก้าวไปด้วยความรวดเร็ว ด้วยสัญชาตญาณของนาง รั่วซีคิดว่าหยวนไป๋เจียนต้องขังอายงขอ

  ไม่กี่วันอายงก็ร่างกายแข็งแรงขึ้น รั่วซีฝากจดหมายไปกับชิงเฟยที่มาตรวจร่างกายเพราะนางออกไปพบอายงด้วยตนเองไม่ได้ คำขอครั้งสุดท้ายของรั่วซีคือส่งจดหมายนี้ให้ถึงหนานอันรั่ว อีกฉบับหนึ่งเป็นของอายงกำชับให้เขาเปิดอ่านหลังจากที่ออกจากวังไปแล้วใจความจดหมายเป็นเช่นไรรั่วซีกับไว้เป็นความลับ ยิ่งคนรู้เยอะแผนการของนางยิ่งจะผิดพลาด นางไม่อยากให้มีปัจจัยภายนอกที่ควบคุมไม่ได้มาเป็นอุปสรรคของแผนการนี้หวังแค่เพียงจดหมายนั่นจะถึงมือของอันรั่ว ถึงแม้ว่านางจะไม่ใช่พี่สาวของตนอีกต่อไปแล้ว แต่คิดว่านางคงไม่ใจร้ายจนเกินไป และทำตามคำขอของนาง อากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นทุกวัน ดอกไม้ในอุทยานหลวงก็ร่วงโรยไร้สีสัน ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็หดหู่ รั่วซีจึงกลับเข้ามานั่งอ่านหนังสือในตำหนักห้องหนังสือในตำหนักเฉียนชิงของหยวนไป๋เจียนมีหนังสือเก่ามากมาย ยามที่เขาไม่อยู่นางมักจะแอบไปอ่านหนังสือในนั้น นางตั้งใจเลือกตำราแพทย์มาอ่านเผื่อว่าในอนาคตจะมีประโยชน์ต่อนางและลูก ตั้งแต่ตั้งครรภ์มานี่ รั่วซีก็ง่วงนอนอยู่บ่อย ๆ ตอนนี้ไม่ว่าที่ไหนนางก็นอนได้ อ่านหนังสื