All Chapters of ฮูหยินตัวร้ายของคุณชายตาบอด: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10มารยามามารยากลับบรรยากาศภายในร้านลี่หลินอึมครึมเป็นอย่างมาก ด้วยมีสตรีสูงศักดิ์ทั้งสองต่างจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร อีกคนอ่อนหวานราวกับดอกบัวขาว ทว่าอีกคนดูทระนงและร้ายกาจราวกับดอกกุหลาบแดงที่มีหนามแหลมคม หลงจู๊หลินเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้ามาไกล่เกลี่ย นี่นางพลาดเรื่องข่าวลือในวงสังคมชั้นสูงไปได้อย่างไรกันคุณหนูโจวผู้นี้คือสหายสนิทของนายน้อยเหอซีหยาง ที่ทุกคนต่างรู้ดีว่าคุณชายเหอนั้นมีใจให้กับคุณหนูโจนู่นเลย ทว่าอีกคนก็เป็นฮูหยินน้อยของคุณชายเหอ ดูท่าศึกรักระหว่างสตรีทั้งสองคงได้ถือกำเนิดขึ้นมาเสียแล้ว!"เอ่อ... คุณหนูโจวสนใจปิ่นทองอันนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ เช่นนั้นข้าจะให้เด็กพาไปคิดเงินทางด้านนู่นเลยดีหรือไม่เจ้าคะ และข้ายังจะลดราคาพิเศษให้ด้วยเจ้าค่ะ"โจวเย่ถงหันมายิ้มหวานให้กับหลงจู๊หลิน แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยตอบรับออกไป ราวกับนางมิคิดจะยอมถอยให้กับไป๋อวี้เช่นกัน "ข้ามิได้มีกิจธุระอันใด และหลงจู๊หลินก็มิต้องลดราคาให้ข้าหรอก เรื่องเงินนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กเท่านั้น" โจวเย่ถงหันมายิ้มหวานที่ชวนคลื่นไส้ให้กับไป๋อวี้ "แต่ว่าฮูหยินน้อยมิคิดจะซื้อเครื่องประดับให้ตัวเองสักชิ้นหรือเจ

บทที่ 12เหอหมิงเจ๋อมีโทสะบ่าวรับใช้ที่เห็นว่านายน้อยกำลังมีโทสะใส่ฮูหยินน้อยที่พวกเขารักก็รีบไปตามนายท่านมาที่นี่ทันที ทันทีที่เหอหมิงเจ๋อทราบก็รีบสาวเท้ามายังเรือนด้านข้างโดยเร็ว นี่เขาเพิ่งจะพูดคุยกับไป๋อวี้ไปเมื่อครู่นี้เอง ไม่รู้ว่าบุตรชายของเขาโกรธเคืองอะไรอวี้เอ๋อร์ ทว่าเมื่อเขาได้ยินคำพูดของบุตรชายตนเอง โทสะในใจพลันปะทุขึ้นมาทันที"ท่านพ่อ... ข้า..." เหอซีหยางหันไปตามเสียงเรียกนั้นด้วยความตกใจ "เจ้าพูดมาให้ชัดเจน เจ้ายังติดต่อกับโจวเย่ถงผู้นั้นอีกหรือ นางมีคนรักอยู่แล้ว เหตุใดเจ้าถึงไม่รู้จักแยกแยะผิดถูกบ้างเล่า หากแม่ทัพอี้รู้ว่าเจ้าคิดไม่ซื่อกับว่าที่ภรรยาของเขาจะว่าอย่างไร เจ้าอยากให้ตระกูลเหอเดือดร้อนเพราะสตรีที่ไม่รู้จักการวางตัวผู้นั้นหรือ"เหอหมิงเจ๋อเอ่ยขึ้นอย่างมีโทสะ เรื่องของสตรีผู้นี้เขาเตือนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว เจ้าลูกชายตัวดีก็ยังไม่รู้ความอีก"ข้าแค่พบนางโดยความบังเอิญเท่านั้นเอง ข้าไม่ได้คิดกับนางอย่างที่ท่านพ่อเข้าใจไม่""แล้วเหตุใดเจ้าถึงเข้าใจอวี้เอ๋อร์ว่าที่นางแยกห้องเป็นเพราะเรื่องนี้เล่า ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าร้อนตัวไปเองก็เป็นเพราะเจ้านั่นแหละที่

บทที่ 14ความเอาใจใส่ของสามีหลังจากที่เหอซีหยางรู้ว่าอาการปวดท้องของไป๋อวี้นั้นมีหนทางรักษาแค่ทางเดียว ภายในใจของเขากลับรู้สึกยินดีอย่างน่าประหลาด เมื่อเป็นเช่นนี้เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ที่เขาทำลงไปก็เพราะสงสารที่นางต้องทนปวดท้องอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันหรอกนะ หวังว่านางจะไม่คิดว่าเขานั้นมีใจให้!"ดีขึ้นบ้างหรือยัง"เหอซีหยางเข้ามาหลังจากท่านหมอกลับไปแล้ว ภายในห้องจึงเหลือแค่เขากับนางเท่านั้น"ดีขึ้นมานิดหนึ่งเจ้าค่ะ แต่ยังปวดท้องอยู่""เอาผ้าประคบไว้ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง" "เจ้าค่ะ"ดวงหน้าขาวที่ซีดเซียวยิ้มรับ ตอนนี้นางไม่มีเวลามาคิดเรื่องอื่นหรอก เหอซีหยางอยากจะทำอะไรก็แล้วแต่เขาเลย นางขอนอนพักเพื่อจะได้ไม่ต้องรู้สึกปวดท้องก็แล้วกันเหอซีหยางเห็นไป๋อวี้สิ้นฤทธิ์ก็อดจะสงสารนางไม่ได้ ทุกคราเขากับน้องจะต้องปะทะคารมกันตลอด ทว่าเมื่อเห็นว่านางนั้นดูอ่อนแรงเช่นนี้ก็เห็นใจยิ่งนัก ตัวเขาจึงคิดจะช่วยให้นางรู้สึกดีขึ้นบ้าง "ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ฝึกอ่านบทกวีเลย""เช่นนั้นท่านพี่ก็กลับไปเถิดเจ้าค่ะ" ไป๋อวี้ลืมตาขึ้นมามองเหอซีหยางนิ่ง"ข้าขี้เกียจลุกแล้ว ข้าจะท่องที่นี่แหละ เจ้า

บทที่ 16ตบนี้ข้าขอมอบให้เจ้าซุนหงเสียพูดคุยกับไป๋อวี้อยู่ชั่วครู่ก็ได้ขอตัวกลับ ด้วยนางยังมีธุระอื่นที่ต้องเร่งไปจัดการ เมื่อสหายกลับไปแล้วไป๋อวี้จึงได้ชวนผู่เยว่กลับเรือนของตน ทว่ารั่วซีผู้เป็นหัวหน้าสาวใช้ได้รีบร้อนมาหาไป๋อวี้ นางยืนหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยเพราะต้องรีบวิ่งมาที่นี่"ฮะ ฮูหยินน้อย ระ รีบไปหานายน้อยก่อนเถิดเจ้าค่ะ""มีสิ่งใดหรือรั่วซี" ไป๋อวี้เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ"คุณหนูโจวตกสระบัวเจ้าค่ะ นายน้อยกำลังจะลงไปช่วยแต่ว่าจื่อลู่ห้ามไว้เสียก่อน บ่าวเลยรีบมาตามฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ"ไป๋อวี้ได้ยินเช่นนั้นก็รีบสาวเท้าวิ่งไปยังสระบัวทันที ด้วยตรงที่นางอยู่นั้นไม่ได้ห่างไกลกันนัก นางใช้เวลาไม่นานก็วิ่งมาถึงสระบัวซึ่งตอนนี้กำลังวุ่นวายเป็นอย่างมาก สาวใช้ที่ร่างกายแข็งแรงและว่ายน้ำเก่งเป็นคนลงไปช่วยโจวเย่ถง ซึ่งตอนนี้ทั้งสองได้ขึ้นฝั่งกันมาแล้ว เหอซีหยางก็ร้อนรนด้วยเป็นห่วงสหายเป็นอย่างมาก"ถงเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้ารีบฟื้นขึ้นมาสิ"โจวเย่ถงหมดสติไปเสียแล้ว นางนอนนิ่งไม่ไหวติงเลยแม้แต่น้อย มีแค่การหายใจอันแผ่วเบาเท่านั้นที่บ่งบอกว่านางยังมิตาย ทุกคนที่อยู่บริเวณนี้ต่างมีสี

บทที่ 18ง้องอนภรรยาเหอซีหยางรีบให้จื่อลู่พาเขากลับมาที่เรือนโดยเร็ว ทว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไปกลับพบเพียงความว่างเปล่า ไป๋อวี้ไม่ได้ย้ายกลับมานอนที่เรือนนี้ "เอ่อ... ฮูหยินน้อยน่าจะยังอยู่ที่เรือนปีกตะวันออกนะขอรับ" จื่อลู่เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ"แล้วทำไมไม่พาข้าไปที่เรือนนู้นเล่า" เหอซีหยางเอ่ยด้วยความหงุดหงิด"บ่าวไม่รู้ความเอง ขออภัยขอรับ"จื่อลู่เกาหัวแกรก ๆ ก่อนจะช่วยประคองเจ้านายที่อารมณ์แปรปรวนไปยังเรือนของฮูหยินน้อย เขายังจำได้เลยว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองยังทะเลาะกันเสียงดังลั่นเรือน ทว่ามาตอนนี้นายน้อยกลับอยากจะรีบไปหาฮูหยินน้อย ดูท่านายน้อยคงจะไปง้องอนฮูหยินน้อยเป็นแน่!เรือนฝั่งตะวันออกไป๋อวี้นั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่นางมาที่นี่แล้วระเบิดอารมณ์ใส่เหอซีหยาง ยอมรับเลยว่านางโมโหมากที่เขารู้ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของสตรีผู้นั้น และยิ่งโกรธที่เขาเข้าข้างอีกฝ่ายแล้วยังจะให้นางไปขอโทษอีก ถึงภายนอกนางจะทำตัวร้ายกาจเป็นนางร้ายในนิยาย ทว่านางก็มีหัวใจมีความรู้สึกเหมือนกันนะ "เจ้าคนบ้า เจ้าลาโง่ เจ้าลูกเต่า!"ไป๋อวี้ทุบโต๊ะดังปังด้วยความโมโห นางกำลังบันดาล