All Chapters of ฮูหยินตัวร้ายของคุณชายตาบอด: Chapter 1 - Chapter 9

"ว่าอย่างไร"เจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่นานแล้วเอ่ยถามน้ำเสียงเร่งเร้า หากนางตายเขาจะได้รีบออกไปจากห้องอัปมงคลแห่งนี้"มะ ไม่หายใจแล้วขอรับ จะทำอย่างไรดีขอรับ""ไปเรียกสาวใช้นาง แล้วไปตามท่านแม่ทัพไป๋มาดูด้วยตาตนเอง ว่านางตั้งใจกินยาพิษเพื่อฆ่าตัวตายหนีการแต่งงานกับข้าเอง ตระกูลเหอหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดไม่""ขะ ขอรับ"จื่อลู่ก้าวถอยหลังเตรียมตัวจะไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย ทว่า... มืออันเย็นเยียบของคนที่ตายไปแล้วกลับจับมือของเขาเอาไว้แน่น"ผะ ผีหลอกกก!"เฮือกกก!!ไป๋อวี้ที่ควรตายไปแล้วจากการถูกรถชน พลันลืมตาขึ้นมามองคนที่อยู่ในห้องด้วยความสงสัย ดวงตาคู่กลมแวววาวดั่งลูกแก้วใสกวาดมองไปทั่วห้องหอด้วยความตกใจระคนแปลกใจ ก่อนที่สายตาจะปะทะเข้ากับจื่อลู่ และผู้เป็นเจ้าบ่าวที่ยืนหน้านิ่งอยู่ภายในห้อง สายตาของเขาคล้ายจะวูบไหวไปมาเล็กน้อย"ทะ ที่ไหนเนี่ย โอ๊ย! ปวดหัวชะมัดเลย"ไป๋อวี้ยกมือขึ้นมาจับหัวของตนเองด้วยความเจ็บปวด หัวสมองของนางมันปวดร้าวจนคล้ายจะแตกระเบิดออกมาเสียให้ได้ แล้วจู่ ๆ ความทรงจำที่นางไม่คุ้นเคยพลันแล่นเข้ามาในหัวสมองอย่างรวดเร็วตระกูลไป๋ แม่ทัพอุดร คุณหนูใหญ่ น้องรอง น้องสาม ส

บทที่ 2ข้าไม่ยินยอมเหอซีหยางมองตามร่างบอบบางที่หายเข้าไปยังหลังฉากกั้น หัวคิ้วกระบี่ขมวดมุ่นกับกิริยาที่เหมือนจะเปลี่ยนไปของนางด้วยความสงสัย หากข่าวลือที่ได้ยินมาคือเรื่องจริง ฮูหยินของเขาผู้นี้ย่อมไม่ยอมปล่อยเรื่องยาพิษไปอย่างง่ายดายแน่ นางเป็นถึงบุตรีคนโตของท่านแม่ทัพอุดร ด้วยนิสัยที่ไม่ยอมคน ชอบวางอำนาจบาตรใหญ่ กดขี่ข่มเหงผู้ที่อ่อนแอกว่า นิสัยเลือดร้อนโมโหร้าย ชอบทำร้ายบ่าวไพร่ นางจะต้องไม่อยู่เฉยเป็นแน่ ไม่แน่ว่าท่าทีที่สุขุมของนางคงเป็นเพียงอุบายเท่านั้น วันพรุ่งนางอาจจะเรียกบ่าวรับใช้ทุกคนแล้วสั่งลงโทษโบยเพื่อระบายโทสะก็เป็นได้หรือไม่! เรื่องทุกอย่างเป็นเพียงงิ้วโรงใหญ่ที่นางตั้งใจสร้างขึ้น เพื่อเรียกความสงสารจากทุกคนก็ได้ หึ! นางช่างเป็นสตรีที่มากเล่ห์ มิผิดคำพูดของถงเอ๋อร์เลยแม้แต่น้อย สงสัยเขาจะต้องเฝ้าระวังนางให้ดีเสียแล้ว"ท่านพี่คิดสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ คิ้วขมวดจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์แล้ว คิก ๆ"ไป๋อวี้เดินมาลูบคิ้วกระบี่ของเหอซีหยางอย่างถือวิสาสะ ทั้งยังล้มตัวนั่งข้างกายเขาเสียด้วย หยดน้ำที่เกาะพราวระยับบนเรือนร่างของนางพลันหยดใส่ตัวของเหอซีหยางไปด้วย"นี่เจ้า! กล้าดีอย่

บทที่ 4ข้าอยากมีลูกเหอซีหยางได้เสียรู้ให้กับนางจิ้งจอกสาวผู้เป็นภรรยาเสียแล้ว นางร้ายกาจเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการ เขามิอาจหลุดพ้นออกไปจากพันธนาการของนางได้เลย ในเมื่อนางยั่วยวนเขาถึงเพียงนี้ และยังล่วงรู้ว่าเขามิได้ตาบอดสนิทอย่างที่ทุกคนเข้าใจ ในยามกลางวันเขาจะมองไม่เห็นนัก เหมือนมีหมอกมาปกคลุมที่ดวงตาตลอดเวลา บางคราก็เกิดภาพซ้อนทับหรือมองสีผิดเพี้ยนไปจากความเป็นจริงทว่าในยามกลางคืนหรือในที่มืด เขาจะมองเห็นได้ชัดกว่าปกติ แม้ไม่เหมือนเดิมในกาลก่อนแต่ก็ชัดเจนกว่าในยามกลางวันมากนัก และเพราะกิจวัตรประจำวันต้องทำในยามกลางวัน ทำให้เขามิอาจจะรับราชการหรือทำอะไรได้สะดวกนัก ทุกคนจึงคิดว่าเขาได้ตาบอดไปเสียแล้วแม้จะพยายามตามหาหมอเทวดามารักษา ทว่ากลับไร้ซึ่งความหวัง เขายอมรับแล้วว่าตัวเองคงจะตาบอดสนิทในไม่ช้านี้เป็นแน่"ไป๋อวี้! เจ้าท้าทายข้าเองนะ ในเมื่อเจ้าอยากมีลูกมากนัก ข้าก็จะช่วยทำให้เจ้าสมหวังเอง"เหอซีหยางได้กลายร่างเป็นเสือร้ายไปเสียแล้ว เขาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าถมึงทึง สายคาดเอวที่มัดข้อมือของเขาถูกดึงจนขาดหลุดมือออกมาด้วย ร่างสูงคว้าร่างเปลือยเปล่าของไป๋อวี้เข้ามากกกอด บดจูบริมฝีปากเ

บทที่ 6นายหญิงคนใหม่อากาศที่เริ่มร้อนขึ้นในช่วงคิมหันต์ฤดูนั้น ทำให้ไป๋อวี้ที่รู้สึกร้อนอบอ้าวลืมตาตื่นขึ้นมา หญิงสาวกวาดสายตามองทั่วห้องหอที่เละเทะด้วยความรู้สึกหลากหลาย ผู้เป็นสามีที่ควรจะนอนอยู่ข้าง ๆ กลับไม่เห็นแม้แต่เงา ดูท่าเขาคงจะออกไปนานแล้ว'อื้อ... เจ็บชะมัดเลย'ไป๋อวี้ร้องครางในใจ เมื่อเริ่มขยับตัวก็รู้สึกถึงความเจ็บแปลบตรงกึ่งกลางกายสาว เมื่อคืนนี้นางกับเขาหักโหมกันเกินไป ทำราวกับอดอยากปากแห้งมานานจึงได้ดุดันเร่าร้อนกันถึงเพียงนี้ กว่าทุกอย่างจะสงบลงท้องฟ้าด้านนอกก็ได้เปลี่ยนสีไปเสียแล้ว"ฮูหยินน้อย บ่าวขอเข้าไปนะเจ้าคะ"เพราะเสียงการเคลื่อนไหวด้านใน ทำให้บ่าวหน้าห้องทราบว่าไป๋อวี้ได้ตื่นแล้ว พวกนางมีหน้าที่มาคอยปรนนิบัตินายหญิงคนใหม่อย่างสุดความสามารถ"เข้ามาได้"ไป๋อวี้เอาผ้าห่มมาพันกายที่เปลือยเปล่าของตน สาวใช้กว่าสี่คนที่เดินเข้ามาพลางอุทานด้วยความตกใจ พวกนางอายุยังน้อยเมื่อเห็นความพินาศของห้องหอ และร่องรอยฝากรักที่โผล่พ้นชายผ้าห่มของไป๋อวี้ อดจะรู้สึกเขินอายออกมาไม่ได้ นายน้อยของพวกเขาแม้จะตาบอดแต่ก็ดุดันเร่าร้อนยิ่งนักน่านับถือ น่านับถือ!"เอ่อ... ฮูหยินน้อยจะอาบน