All Chapters of ฮูหยินตัวร้ายของคุณชายตาบอด: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 29เรื่องน่ายินดีในวันนั้นไป๋อวี้ได้พบกับซูหนิงเหอ ทันทีที่ทั้งสองได้พบหน้ากันต่างพากันดีใจราวกับได้เจอสหายที่จากกันมานาน ไป๋อวี้จึงขอพูดคุยกับซูหนิงเหอตามลำพังภายในเรือนของตน โดยที่ทุกคนออกไปรออยู่ที่ห้องโถง"เจ้าไม่ใช่คนที่นี่ใช่หรือไม่" ไป๋อวี้เอ่ยถามท่ามกลางความเงียบ ซูหนิงเหอปลดผ้าคลุมใบหน้าออกไป เผยให้คนใบหน้าอันงามล้ำราวกับนางจิ้งจอกสาวที่ล่อลวงผู้คน ดวงตาเรียวหงส์ที่สามารถสยบคนให้อยู่ภายใต้แทบเท้าช่างมีเสน่ห์ยิ่งนัก"ข้าไม่ใช่คนที่นี่ ส่วนเจ้าเองก็คงไม่ใช่เช่นกันเพราะภาษาในจดหมายของเจ้ามันคือภาษาอังกฤษที่เป็นสำนวนในโลกที่ข้าจากมา ข้าพูดถูกหรือไม่" ซูหนิงเหอคลี่ยิ้มบาง"ใช่แล้ว ข้าสงสัยตั้งแต่ที่เจ้าสามารถรักษาโรคฉี่หนูได้ ทั้งที่คนที่นี่น่าจะยังไม่รู้จักโรคนี้ ข้าจึงอยากจะพบเจ้าสักครั้งหนึ่งเลยเสี่ยงดวงเขียนจดหมายไป""เจ้าอยากให้ข้ารักษาดวงตาของสามีเจ้า มิใช่ว่าเจ้าอยากจะหย่ากับเขาหรือ เหตุใดยังคิดจะช่วยเหลือเขาอีกเล่า"ไป๋อวี้อ้ำอึ้งไป "ครอบครัวของเขามีบุญคุณกับข้า""เจ้ารักเขาก็พูดมาเถิด ไม่ต้องพูดจาอ้อมค้อมไปมาเช่นนี้ อีกอย่างเขาเองก็ดูเสียใจมากนะ เจ้าไม่คิดจะใจอ่อ

บทที่ 31สะบั้นความสัมพันธ์เมื่อหนึ่งปีก่อนอี้เฉินได้รับบาดเจ็บในงานล่าสัตว์ ในตอนนั้นเขาปลอมตัวเป็นนายพรานจึงไม่มีใครรู้ฐานะที่แท้จริง ทว่าเพราะกำลังเร่งสืบข่าวจึงได้ถูกคนร้ายเล่นงานเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่ในความมืดมิดที่ความตายกำลังมาเยือนกลับมีสตรีนางหนึ่งได้เข้ามาเป็นแสงสว่างให้กับเขา นางช่วยเช็ดตัวทำแผลจนเขาอาการดีขึ้นในตอนนั้นเขาแทบจะไม่ได้สติ รู้สึกตัวอีกทีนางก็จากเขาไปแล้วในเช้าวันใหม่ หลังจากนั้นตงเป่าก็ได้ตามรอยของเขาจนพบแล้วพาเขากลับไปรักษาต่อที่จวน มีเพียงผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ที่ยืนยันว่านางมีตัวตนจริง ๆ ไม่ใช่เทพเซียนสาวที่จำแลงกายมาในตอนนั้นเองที่เขาได้พบกับโจวเย่ถงด้วยความบังเอิญ และนางได้ทำผ้าเช็ดหน้าที่มีลายดอกไม้แบบเดียวกัน เขาได้ถามนางว่าเคยช่วยเหลือคนผู้หนึ่งในงานล่าสัตว์หรือไม่ นางตอบอย่างมั่นใจว่าเป็นนางเอง เขาจึงคิดว่าคือนางมาโดยตลอด และเพราะเรื่องนี้จึงทำให้เขาที่ไม่เคยเปิดใจให้กับสตรีนางใดมาก่อนได้"เจ้าบอกว่าผ้าเช็ดหน้าเป็นของเจ้า และคนที่ช่วยข้าวันนั้นคือเจ้า งั้นขอถามเจ้าหน่อยว่าอาการของข้าเป็นอย่างไรบ้างในตอนนั้น ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสเพียงใดกัน""ท่านพี่อี้เ

บทที่ 33ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสเหอซีหยางได้สั่งให้จื่อลู่ไปทำบางอย่างให้กับเขา โดยงานครั้งนี้เขาได้สูญเสียเงินไปเป็นจำนวนมาก แต่ถ้าเทียบกับความคุ้มค่าแล้วถือว่าเล็กน้อยมาก "เรียบร้อยแล้วขอรับนายน้อย" จื่อลู่เข้ามารายงานเจ้านายในยามเช้า ก่อนที่นายน้อยจะเข้ารับการรักษาจากหมอเทวดาหญิงผู้เลื่องชื่อ"ขอบใจเจ้ามาก นี่คือรางวัลของเจ้า"เหอซีหยางมอบถุงเงินให้กับจื่อลู่ เขารับมาถือไว้ด้วยความยินดี นายน้อยช่างใจดียิ่งนัก ตั้งแต่ฮูหยินน้อยกลับคืนมานายน้อยที่เคยหงุดหงิดง่ายกลับแย้มยิ้มตลอดเวลา ยิ่งถ้าฮูหยินน้อยอยู่ข้าง ๆ ด้วยแล้วนายน้อยจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข จนเขาเริ่มจะอิจฉาไปด้วยแล้ว การมีภรรยาที่ดีมันเป็นเช่นนี้นี่เอง วันนี้เขาได้เข้าใจแล้ว!เหอซีหยางถูกไป๋อวี้มายังเรือนที่คราแรกจวนตระกูลเหอปล่อยทิ้งเอาไว้ ทว่าตอนนี้เรือนหลังนี้จะเป็นสถานที่ที่ใช้รักษาดวงตาของเหอซีหยาง ตัวเรือนทำจากไม้เนื้อหอมทั้งหลังแม้จะเป็นเรือนขนาดเล็ก แต่ก็ยังใหม่และดูสะอาดงดงามอยู่มาก "ท่านพี่ไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ หนิงเหอจะรักษาดวงตาของท่านพี่ได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ ข้าจะรออยู่หน้าเรือนตรงนี้ไม่จากไปไหน" ทั้งสองจับมื

บทที่ 35คนร้ายที่อยู่เบื้องหลังการรักษาดวงตาของเหอซีหยางผ่านไปด้วยดี แม้เขาจะต้องทนรับความเจ็บปวดเป็นครั้งที่สอง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะเบาบางกว่าครั้งแรกมิน้อย หลังจากการฝังเข็มและใช้ผงยาหยางเจี่ยนแล้วนั้น เมื่อถึงเวลาตรวจดวงตาก็พบว่าเขาสามารถกลับมามองเห็นได้แล้ว!!"ยินดีกับท่านด้วย ตอนนี้ดวงตาของท่านกลับมามองเห็นได้ดังเดิมแล้ว" ซูหนิงเหอคลี่ยิ้มบาง"จริงหรือท่านหมอ ข้ากลับมามองเห็นได้แล้วใช่หรือไม่" เขาเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น "ใช่แล้ว เพียงแต่ในเจ็ดวันนี้ท่านจะต้องปฏิบัติตัวอย่างเคร่งครัด ห้ามดวงตาโดนน้ำเป็นอันขาด ส่วนโอรสก็ดื่มต่ออีกเจ็ดวัน หลังจากนั้นก็อย่าใช้สายตามากเกินไป อย่าอ่านหนังสือในที่มืดเป็นเวลานานอีก มิเช่นนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็จะสูญเปล่า""ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านหมอมาก"เหอซีหยางฉีกยิ้มกว้าง เขากลับมามองเห็นได้แล้ว!หลังจากครบกำหนดเจ็ดวันที่เหอซีหยางต้องปิดดวงตา เมื่อซูหนิงเหอเปิดผ้าปิดดวงตาให้กับเขา ทุกคนต่างก็มองมาด้วยความสนใจ พวกเขารอเวลานี้มานานแล้ว"ท่านลืมตาได้เลย ค่อย ๆ กะพริบตานะ""เข้าใจแล้ว"เหอซีหยางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามอง คนแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าหวานที่ส่งยิ้มล

บทที่ 37มือสังหารซุนหงเสียผู้เป็นสหายได้มาเยือนที่จวนตระกูลเหอ นางนั้นแสนจะคิดถึงไป๋อวี้เป็นอย่างมาก ตั้งแต่อีกฝ่ายแต่งงานออกไปนางก็แทบไม่ได้เจอกับสหายผู้นี้เลย วันนี้นางจึงได้ส่งเทียบเชิญมายังจวนตระกูลเหอตามธรรมเนียม"หงเสีย เจ้ารอนานหรือไม่"ไป๋อวี้เดินเข้ามาโดยมีผู่เยว่ติดตามไม่ห่างกาย ส่วนซูหนิงเหอหลังจากรักษาดวงตาให้กับเหอซีหยางแล้วก็ได้ย้ายไปอยู่ที่จวนตระกูลไป๋ ในฐานะคุณหนูรองผู้เป็นบุตรสาวบุญธรรมของท่านแม่ทัพไป๋"ข้ารอไม่นานเลย ที่มาวันนี้ก็เพราะอยากจะมาชวนเจ้าไปร้านลี่หลินด้วยกัน ใกล้ถึงงานวันเกิดน้องสาวของข้าแล้ว ข้าจึงอยากมอบของล้ำค่าให้นางเสียหน่อย ถ้าได้เจ้าไปช่วยเลือกด้วยคงดียิ่งนัก"ไป๋อวี้ลังเลเล็กน้อยแต่แล้วนางก็ตอบตกลง "ได้สิ เช่นนั้นข้าขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ""ได้ ๆ ข้าจะดื่มชารอเจ้าตรงนี้" ซุนหงเสียฉีกยิ้มกว้างด้วยความยินดีรถม้าตระกูลเหอและรถม้าตระกูลซุนได้เคลื่อนไปจอดยังหน้าร้านลี่หลิน สองสตรีเดินลงมาจากรถม้าแล้วเดินเข้าไปยังร้านลี่หลิน หลงจู๊ที่เห็นลูกค้าเข้ามาที่ร้านก็รีบให้การต้อนรับด้วยความยินดี"ฮูหยินน้อยเหอ คุณหนูซุนมีสิ่งใดให้ข้าน้อยช่วยหรือไม่เจ้าคะ""ข้า