Semua Bab Ex husband regret : Bab 61 - Bab 70

The night was supposed to be perfect. Ethan’s company was celebrating its tenth anniversary an elegant gala attended by business partners, media, and social elites. Mia came as an invited guest through a friend from the design team, never expecting that fate would once again push her face-to-face with the man who once broke her heart. All night, their stolen glances carried the weight of five years apart. Ethan tried to keep his composure, pero ramdam niya ang panlalamig ni Mia, that quiet strength she now carried like armor. Clara, seeing the silent tension between them, felt her stomach twist with jealousy. The Build-Up The ballroom shimmered in gold and crystal. Waiters moved gracefully between tables, music played softly, and laughter echoed beneath the chandelier’s light. Mia, dressed in a deep emerald gown that hugged her silhouette perfectly, stood near the bar, trying to appear calm. Her hair cascaded in soft waves down her back, her skin glowing under the warm lights. She

Mia hadn’t stepped outside since the gala. Her friend Ivy kept bringing food and checking on her, pero halos hindi pa rin siya kumakain. Nakaupo lang siya sa couch, staring blankly at the muted TV. The image of Ethan’s face his eyes, his voice kept replaying in her mind no matter how hard she tried to shut it out. Bakit pa kasi niya sinabi ‘yon sa harap ng lahat? Kung gusto niya ng closure, pwede naman privately. Pero hindi he had to shout it, like a declaration. Like he was trying to prove something… or make her stay. “Mi…” Ivy sat beside her, holding a cup of coffee. “You need to rest. Ang dami nang lumalabas na articles, but you can’t keep torturing yourself like this.” Mia forced a faint smile. “I’m okay.” “No, you’re not,” Ivy said softly. “You’ve been staring at the same screen for two hours.” Mia sighed, leaning back. “It’s just… surreal. After five years, parang bumalik lahat in one night.” Ivy placed a comforting hand on her shoulder. “He still loves you

“Letting Go” Tahimik ang gabi. Nasa veranda si Mia, hawak ang tasa ng mainit na tsaa, nakatingin sa mga bituin. Matagal na niyang hindi nagagawa ‘to ang umupo lang at maramdaman ang kapayapaan. Wala nang ingay mula sa media, wala nang bulung-bulungan tungkol sa eskandalo. Ang natitira na lang ay siya at ang sarili niyang tahimik na mundo. Hindi na rin siya madalas magising sa gitna ng gabi para umiyak. Hindi na rin siya natatakot kapag naririnig ang pangalan ni Ethan. Hindi dahil nakalimutan niya, kundi dahil tinanggap na niya. “Acceptance,” bulong niya sa sarili. “Siguro ito na ‘yung simula ng tunay na paghilom.” Kinabukasan, pumasok si Mia sa studio dala ang bagong lakas ng loob. May bago siyang project isang art exhibit tungkol sa forgiveness and healing. Hindi niya ito plano dati, pero nang makita niya kung gaano karaming tao ang naghihirap sa parehong sakit ng nakaraan, gusto niyang gawing inspirasyon ang sariling kwento. Habang inaayos niya ang mga pain

Maagang nagising si Mia kinabukasan. Tahimik pa ang paligid, at tanging hampas lang ng alon ang maririnig sa bintana ng kanyang apartment. Habang nagtitimpla ng kape, napangiti siya hindi dahil may espesyal na nangyari, kundi dahil sa pakiramdam ng normal na umaga. Walang sakit, walang gulo. Simpleng araw lang. Habang nag-aayos ng gamit para sa art outreach workshop, tumunog ang cellphone niya. Message mula kay Liam. > Liam: “Good morning, Ms. Artist Ready ka na ba for Day 1?” > Mia: “Good morning. Medyo kinakabahan pero excited. Sana hindi ako ma-late haha.” > Liam: “Don’t worry, may allowance tayo sa oras. Ako nga, late na gising eh ” Napailing si Mia, natatawa. He’s so different, naisip niya. Relaxed, easy to talk to, at walang kahit anong tensyon sa presensiya niya. Parang hangin na dumadaan lang pero nagbibigay ng ginhawa. Pagdating niya sa community center kung saan gagawin ang workshop, abala na ang mga volunteers. May mga estudyanteng naghahanda n

[ flashback ] Tahimik ang umagang iyon. Ang mga ibon ay nagsasayawan sa mga kable ng kuryente, habang si Mia ay nakatayo sa harap ng bintana, hawak ang tasa ng kape. Sa labas, tanaw niya ang mga batang tumatakbo papunta sa community center mga batang dati’y tanging inspirasyon niya para magpatuloy. Ngayon, may isa pang dahilan. Isang lalaking nagngangalang Liam. Ngumiti siya sa sarili. Hindi na iyon ngiting pilit. Hindi na iyon ngiting tago. Ito’y ngiting may kapanatagan, na tila sinasabi ng puso: “Kaya ko na. Nakakaya ko na.” Habang iniisip niya si Liam, may kumatok sa pinto. “Sandali lang!” sigaw niya, sabay patong ng mug sa lamesa. Pagbukas niya ng pinto, natigilan siya. Parang huminto ang oras. “Mia…” mahinang sabi ng lalaking nasa harap niya. Nakasuot ito ng simpleng polo at maong, ngunit kahit simpleng ayos, hindi niya kailanman makakalimutan ang mga matang iyon. Matang minsang minahal, ngunit siya ring nag-iwan ng sugat na hindi basta maghilom. “E-Ethan…” halos