All Chapters of Ex husband regret : Chapter 71 - Chapter 80

Lumabas si Mia sa garden ng event hall, halos hindi makahinga.Ang mga ilaw ng gabi ay kumikislap sa paligid, pero para sa kanya, parang lahat ay malabo.Ang hangin ay malamig, may halong amoy ng damo at usok ng mga sasakyan sa malapit na parking area.Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili.Hindi dapat ako nag-react nang ganun. Pero bakit ganun? Bakit parang bumalik lahat ng sakit?Pinisil niya ang sketchpad na hawak, para bang iyon lang ang sandigan niya sa sandaling iyon.Pero bago pa siya makalayo, may pamilyar na boses na tumawag sa kanya.> “Mia…”Napahinto siya.Paglingon niya, si Ethan nakatayo sa liwanag ng streetlamp, suot pa rin ang dark blue polo niya, bahagyang pawisan, halatang nagmamadali.May lungkot sa mga mata nito, ‘yung uri ng lungkot na hindi mo alam kung galing sa pagsisisi o sa pagod.> “Please,” sabi ni Ethan, lumapit ng dahan-dahan. “Kailangan nating mag-usap.”Umiling si Mia, pilit na pinanatili ang boses na kalmado.> “Wala na tayong dapat p

Mainit ang mga ilaw ng art gallery, kumikislap sa bawat painting na nakasabit sa puting pader. Tahimik, elegante, at puno ng mga taong nagmamasid mga estudyante, artist, at art enthusiast. Sa isang sulok, tumayo si Mia, nakasuot ng simpleng beige dress at may hawak na maliit na clutch bag. Katabi niya si Liam, naka-polo at may dalang brochure ng exhibit.“Hindi pa rin ako nasasanay sa mga ganitong event,” mahina niyang sabi, habang pinagmamasdan ang mga painting na puno ng kulay at emosyon.Ngumiti si Liam, nakatingin sa kanya. “Pero bagay ka dito. You belong in a place full of art… at meaning.”Napatawa si Mia. “Flattery won’t save you kapag late kang pumasok bukas sa center.”“Worth it naman ‘to,” sagot ni Liam, nagbiro, pero may halong lambing sa tono.Sandali silang natahimik. Sa loob ng ilang buwan, marami nang nagbago. Naging mas tahimik ang buhay nila, mas kalmado. Pero kahit gano’n, may mga alaala pa ring minsan bumabalik kapag gabi mga tanong na hindi na kailangang sagutin, m

Tahimik ang buong community center kinabukasan. Katatapos lang ng art class, at ang mga bata ay isa-isang nagpaalam, bitbit ang kani-kanilang mga obra. Si Mia ay abala sa pag-aayos ng mga brush at paleta, habang si Liam naman ay nagliligpit ng mga mesa.“Grabe, ha,” sabi ni Liam, pawis na pawis pero nakangiti. “Ang gulo nila kanina, pero ang saya. Naalala ko tuloy noong una kitang nakilala ganito rin kagulo ang paligid, pero parang may katahimikan ka pa rin.”Napangiti si Mia, hindi inaalis ang tingin sa mga ginamit na pintura. “Siguro nasanay na ako. Alam mo na, chaos is part of art.”“Hmm,” sagot ni Liam, lumapit at tumabi sa kanya. “Kung gano’n, ako na lang siguro ‘yung part ng art na lagi mong nililinis pagkatapos ng klase.”Napatawa si Mia, sabay hampas sa braso nito. “Ikaw talaga. Hindi lahat ng painting kailangan ng retouch.”Ngumiti si Liam, pero may seryosong ningning sa kanyang mga mata. “Pero minsan, kailangan mo ring malaman kung kailan tapos na ‘yung isang obra. Kung kail

Kinabukasan, kahit nag-usap na sila nang maayos, may bahagyang awkwardness pa rin sa pagitan nina Mia at Liam. Hindi iyon yung tipong lumalayo sila sa isa’t isanhindi. Ito yung tahimik na pag-aaral ulit, parang dalawang taong nagre-recover mula sa isang mahabang bagyo. Hindi pa sila fully okay. Pero hindi na rin sila parehong natatakot magsalita. At iyon na mismo ang simula ng isang bagong chapter para sa kanila. Morning Araw ng Babalik sa Routine Maagang nagising si Mia kahit madaling-araw na siyang nakatulog kagabi. Mabigat pa rin ang mata niya pero may kakaibang gaan sa dibdib parang may tinanggal na buhol. Paglabas niya ng kwarto, nakita niyang si Liam ay nasa kusina, nakatalikod, nagtitimpla ng kape. Hindi niya alam kung paano sisimulan ang umaga. Hindi ba awkward? Lalapit ba siya? Batiin ba niya? Pero bago pa niya isipin nang sobra, lingon ni Liam sa kanya, at bigla itong ngumiti yung simpleng ngiti na halos isang sulok ng labi lang ang umangat. “Good morning,” sabi n

Pag-uwi nila mula sa rooftop ay tahimik ang loob ng kotse. Hindi mabigat, pero may kakaibang lambot sa atmosphere parang pareho nilang hindi alam kung paano bibitawan ang huling mga salitang nasabi. Si Liam ang nagmamaneho, steady ang mga kamay niya sa manibela, pero paminsan-minsan, napapatingin siya kay Mia nang hindi niya namamalayan. Si Mia naman, nakasandal, nakatingin sa bintana, pero hindi talaga sa tanawin. Malayo ang iniisip. Hindi tungkol kay Ethan. Hindi tungkol sa nakaraan. Kundi tungkol sa sarili niya sa kung ano na nga ba siya ngayon, at bakit parang ang dami niyang kailangang harapin kahit pa ilang taon na ang lumipas. Pagdating sa condo, halos sabay silang huminga ng malalim, parang pareho silang natanggalan ng bigat. Naglakad sila papunta sa elevator, at bago pa man tumunog ang bell, nagsalita si Liam. “Mas okay ka na?” Mahinahon. Walang pinipilit. Tumango si Mia, pero hindi pa siya tumitingin sa lalaki. “Oo… pero hindi ko alam kung bakit parang mas drained ako