All Chapters of ต้องมนต์เมีย: Chapter 11 - Chapter 20

ความมืดในยามราตรีครอบคลุมไปทั่วทุกทิศ ไร้ซึ่งสิ่งใดเคลื่อนไหวท่ามกลางความเงียบสงัดที่ก้องกังวาน ทว่าตัวของสินกลับรู้สึกถึงกล้ามเนื้อใต้แผ่นอกที่บีบรัดจนลมหายใจขัดข้อง ราวกับมีบางสิ่งดึงร่างกายเขาลงไปห้วงลึก ขณะเดียวกันเมื่อมีภาพปรากฏขึ้น กลับกลายเป็นร่างของภรรยาที่ควรยืนเคียงเขากลับไปยืนข้างชายอื่นในความมืดภรรยาหาใช่คนรู้จักของเขาไม่ ไม่ใช่คนที่เขารักเคยดูแล แต่เป็นคนที่กำลังมอบรอยยิ้มให้คนอื่น รอยยิ้มที่เคยเป็นของเขา...กระนั้น...น้องกุมภ์เคยส่งยิ้มมาที่เขาด้วยหรือ กี่ครั้งที่อีกฝ่ายยิ้มมาที่เขาจริง ๆ กี่ครั้งกันแน่ที่แววตาคู่นั้นมองตัวเขาเป็นหนึ่งในความสุข...น่าสงสัยเหลือเกินเขาพยายามเรียกชื่อแต่กลับไม่มีเสียงออกมา พยายามยื่นมือออกไปข้างหน้าแต่เหมือนมีแรงต้านบางอย่างรั้งตัวเขาเอาไว้โดยเส้นทางกลับไกลออกไปจนจับต้องไม่ได้ทันใดนั้นดวงตาที่สัมผัสกับความมืดมานานก็เปิดรับแสงแรกของวัน นัยน์ตาคมสีทองรีบตวัดมองร่างกายเล็กในอ้อมอกที่ยังคงใช้ท่อนแขนเขาเป็นหมอนหนุนนอนพร้อมลมหายใจสม่ำเสมอ ทำให้สินรู้ว่าเรื่องราวดังกล่าวเป็นเพียงสิ่งที่หัวเขาจินตนาการขึ้นมาหลังการผิดใจกันเ

“เราแต่งงานกับพี่เพื่อลืมคนเก่าเหรอ?”คำถามนั้นทำให้ความร้อนของรสขิงเจือจางลงไปในทันใดพร้อมกับความชาหนึบซึ่งแทรกตัวขึ้นมาพร้อมกับลำคอที่แห้งผากทั้งที่กุมภีล์พึ่งจิบน้ำไปยิ่งคนเป็นสามีจ้องมองลงมาด้วยความคาดคั้น ยิ่งทำกุมภ์คิดไม่ตก พยายามคิดหาทางเอาตัวรอดในคืนนี้ เพราะดูเหมือนอีกฝ่ายจะเชื่อไปแล้วว่าเขายังมีใจให้คู่หมั้นเก่าอยู่ ทว่าเรื่องดังกล่าวมันเป็นเพียงอดีตไปแล้ว สิ่งที่หลงเหลือในตอนนี้ก็มีแต่ความทรงจำอันดำมืดที่เขาอยากจะลบมันทิ้งไป ดังนั้นการตอบรับคงไม่ผิดนัก แต่สามีคนปัจจุบันจะไปรู้อะไรว่าแล้วกุมภีล์ก็คิดจะใช้วิธีที่ได้ผลมาเสมอแม้จะเปลืองตัวไปสักหน่อยก็ตาม โดยการปฏิเสธพร้อมแสดงท่าทีออดอ้อนเพื่อนำไปสู่เรื่องอย่างว่าเสียให้สิ้นเรื่อง-“ใช่”กุมภีล์ตกใจที่คำตอบที่พูดออกมาตรงข้ามกับความคิด แววตาที่ออกมาจึงเบิกกว้างก่อนจะเงยหน้ามองสามีคนปัจจุบันซึ่งมีสีหน้าเรียบเฉยราวกับรู้พฤติกรรมของเขาล่วงหน้า“เราตั้งใจจะโกหกพี่สินะครับ”“มัน-!”อีกแล้ว พอจะบอกปัดแต่สิ่งที่จะพูดกลับเป็นการตอบรับเสียอย่างนั

กุมภีล์ยังคงชั่งใจระหว่างสิ่งที่สามีคนปัจจุบันกล่าวกับสิ่งที่ตนประสบมา เรื่องที่ว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝันจากมนตร์ดำยังคงน่าเหลือเชื่อเพราะความรู้สึกพวกนั้นยังคงชัดเจนเขาไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา กกกอดสามีคนปัจจุบันแน่น ไม่แน่ว่าบางทีผู้ชายคนนี้อาจเป็นที่พักพิงหนึ่งเดียวของเขา หลังจากการพึ่งพาตัวเองมานานหลายสิบปีในโลกก่อนสินธุประคับประคองร่างภรรยาที่ในตอนนี้หยดน้ำตาซึ่งรินไหลมาร่วมหลายนาทีได้หยุดลงแล้ว เหลือเพียงเสียงสะอื้นแผ่วเบาที่สะท้อนอยู่ท่ามกลางความเงียบ ร่างเล็กในอ้อมแขนก็ยังไม่ยอมคลายกอด ซุกตัวแนบอกสามีราวกับกำลังกลัวว่าเขาจะเลือนหายไปแม้น้ำตาจะเหือดแห้ง ใบหน้าจะเรียบนิ่ง แต่สินรู้ดีว่าหัวใจดวงน้อยของภรรยายังคงเปราะบาง และมันเป็นเช่นนั้นมาตลอดจนแม้แต่เขาที่มีวิชาก็ยังไม่รู้ตัว ทำได้เพียงพะว้าพะวังกับเกราะกำบังที่ภรรยาสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองนับตั้งแต่แรกเจอ“หน้าเราดูเหมือนไม่เชื่อเรื่องที่พี่พูดเลย”“นิดหน่อย...”“ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไปนะ”สินมอบความใจเย็นทั้งหมดที่มีให้แก่ภรรยาอันเป็นที่รัก ก่อนที่จะอาสาทำความสะอาดเร

 CW: มีการกล่าวถึงความตาย, เลือด, ศพ, การฆาตรกรรม, เรื่องราวเหนือธรรมชาติ และสภาวะทางจิตที่ผิดปกติ (PTSD, Depression) **โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านเป็นอย่างสูง**      ความวุ่นวายปะทุขึ้นท่ามกลางความมืดของกลางคืนที่ใกล้เข้ามา เสียงฝีเท้าหนักกระทบพื้นไม้ดังก้อง ร่างในชุดคลุมสีดำพะรุงพะรังพุ่งตัวออกจากใต้ถุนของกระท่อมซอมซ่ออย่างรวดเร็วเมื่อม่านควันพรางตัวจางลง เสียงหอบหายใจของชายชราดังพอกันกับเนื้อหัวใจที่เต้นถี่ ฝีเท้าของตำรวจกระชั้นเข้ามาเมื่อคนในกระท่อมรู้ถึงอีกตัวตนที่ใช้วิชาหลบหนีออกมา ทว่าอย่างไรเสียไอ้ตำรวจพวกนั้นก็ยังไม่เห็นหน้าเขา ส่วนพยานอย่างไอ้นภัคแค่ใช้เศษผมที่แอบตัดมาตั้งแต่พิธีแรกมาลบความทรงจำเขาก็จะรอดพ้น ฝีเท้ากระทบพื้นดินดังสวบสาบ หอบหนักจนอกแทบระเบิด ลมหายใจร้อนผ่าวขณะที่ร่างผอมโซวิ่งฝ่าพื้นดินชื้

CW: มีการกล่าวถึงเนื้อหาล่อแหลมทางเพศ  กว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ก็กินเวลาไปนานโข กว่าสินธุจะพาตัวเองขึ้นมาบนเรือนได้ สินธุคาดหวังเหลือเกินว่าน้องกุมภ์จะทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว ทว่าสุดท้ายเขาก็ได้แต่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ เพราะเจ้าตัว หาฝาชีครอบกับข้าวเรียบร้อย นั่งเล่นกับเจ้ากอหญ้าเจ้ามณีและไอ้จิ๋วอยู่“นี่เรายังไม่ได้กินข้าวอีกเหรอ?”“ฉันรอกินพร้อมกับพี่จ้ะ”หากเป็นตัวเขาเมื่อก่อนหากต้องเสียเวลาไปขนาดนี้คงเลือกกินให้มันจบ ๆ แล้วไปอาบน้ำนอน กระนั้นคราวนี้เขาต้องการทำให้ตัวเองรู้สึกใกล้ชิดกับสามีมากขึ้น ไม่ใช่แค่สัมผัสทางกายแต่รวมไปถึงช่วงเวลาทั่วไปแบบนี้ด้วย“อาหารเย็นหมดเลย พี่ขอโทษนะ”“ทำไมเมื่อกี้ พี่ไม่ให้ฉันช่วยเหรอจ๊ะ?”“เอ่อ...เอ่อ...ระ...เรารีบกินข้าวกันก่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวนี้เริ่มมืดเร็วแล้ว”ในเมื่อพี่ยังไม่ยอมตอบคำถาม กุมภีล์ก็เลือกไม่เซ้าซี้และยกยอดม