All Chapters of ต้องมนต์เมีย: Chapter 1 - Chapter 10

“กุมภ์ พี่ว่าเราไปหาหมอดีไหม?”“ฉันไม่ได้ป่วย ฉันจะไปทำไม”ผ่านได้ราวสามสัปดาห์หลังคืนแต่งงาน พวกเขาสองคนจึงได้ย้ายมานอนห้องเดียวกันในฐานะสามีภรรยาหลังจากแยกห้องกันมาร่วมปี ทว่าเพราะน้องกุมภ์ดูมีอาการแปลกหูแปลกตานับตั้งแต่เช้าวันรุ่งขึ้นของพิธี ต่อให้เขาจะพยายามถามไถ่ หรือชวนกันไปโรงอนามัยใกล้บ้านเพื่อสืบเสาะหาสาเหตุ เจ้าน้องก็ไม่ยอมไปโดยอ้างว่าตนเองปกติสบายดี ไม่ได้เจ็บไข้อันใดอย่างที่เขากล่าวหาทว่าหากมันเป็นเช่นนั้นจริง เหตุไฉนเจ้าน้องจึงหมางเมินสามีอย่างพี่ได้เล่า ไม่ว่าจะขอเข้าไปช่วยดูแลประคบประหงมก็ไม่ยอมให้ทายา บอกจะทำเอง ไล่ให้เขาไปทำพิธีดูแลลูกดวง หรือตอนจะกินจะนอนคุยได้แค่เรื่องผิวเผินซึ่งไม่ต่างจากตอนจีบแรก ๆ เลยสักนิดทั้งที่เรามีแหวนคู่ลงยาประดับนิ้วนางข้างซ้ายแล้วแท้ ๆหรือว่าเมียเขาจะโดนของก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะตำหนักนี้มนตร์คุ้มกันปัดเป่าแน่นหนา แบบที่ต่อให้คนโดนของมา เพียงแค่เดินเข้าเขตเรือนพวกของมนตร์ดำบางส่วนก็จะหลุดออกไปเองเสียด้วยซ้ำสินครุ่นคิดหนักหลังลูกดวงซึ่งเป็นพ่อค้ากล่าวขอบคุณและเดินออกไปจากห้องพิธี ร่างใหญ่เผยใบหูและหาง

CW: มีการกล่าวถึงเรื่องเหนือธรรมชาติ, เลือด, ความรุนแรง, เนื้อหาล่อแหลมทางเพศ, ภาวะซึมเศร้า และการอัตวินิบากกรม**โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านเป็นอย่างสูง** เสียงนาฬิกาปลุกลอดเข้ามาในโสตประสาท ดึงให้สติที่ล่องลอยอยู่ในห้วงฝันค่อย ๆ คืนกลับมาอีกครั้ง ดวงตาเบิกกว้างไปรอบห้องด้วยความสงสัยที่มีอยู่เต็มเปี่ยม โต๊ะไม้ตัวเล็กที่มีร่องรอยขีดเขียนจากปากกาลูกลื่น ชั้นวางหนังสือเต็มไปด้วยตำราเรียนคุ้นตา ร่างกายรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนถูกบีบให้เล็กลง แขนขาที่เคยยาวกลับดูสั้นทู่ เสื้อยืดตัวโคร่งที่สวมอยู่ให้สัมผัสคุ้นเคยอย่างประหลาด ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นปฏิทินบนผนัง หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อพบว่าตัวเลขที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือปี ๒๔๐๒ปีที่เขาอายุสิบห้าลมหายใจสะดุด สมองหมุนวนราวกับพายุโหมกระหน่ำ เสียงหัวใจเต้นดังระรัวในอก มือยกข

CW: มีการกล่าวถึง ความรุนแรง และ สิ่งเหนือธรรมชาติ เป็นเรื่องเช่นเดียวกันบนเตียง ทว่าห้องนอนกลับไม่ได้อยู่ยังตำหนักพ่อครูหิรัญ หากแต่เป็นคฤหาสน์ของเศรษฐีท่านหนึ่งร่างผอมแห้งซีดเซียวต่อสู้ขัดขืนด้วยแรงทั้งหมดที่หลงเหลือจากการปรนนิบัติแม่สามี และคนที่อยู่เหนือร่างนั้นจะเป็นใครไปได้นอกจากลูกชายของหญิงผู้นั้น‘กุมภ์ พี่ไม่อยากทำแบบนี้ แต่เพราะเรา...’ เพราะเขาไม่ยอมหลับนอนเพื่อผลิตทายาท เพราะเขาไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของมารดา เพราะเขาไม่รอบคอบจนเผลอทำแจกันราคาแพงแตก เพราะเขาไม่ดูแลตัวเองจึงไม่อาจเป็นที่พึงพอใจต่อสามี...ทุกอย่างเป็นเพราะเขามีตัวตนอยู่ ความรุนแรงจึงเป็นสิ่งอันเหมาะสมไม่เคยมีใครนึกถึงสิ่งที่เขาต้องเผชิญ ไม่เคยมีคนสังเกตว่าเขากินอาหารครบสามมื้อไม่ได้เพราะอะไร ไม่มีเวลามาประทินโฉมเพราะอะไร หรือไม่มีอารมณ์ร่วมเมื่อผลิตทายาทเพราะอะไรดังนั้นเมื่อถูกกระชากและทุ่มลงผืนเตียง นั่นจึงเป็นดั่งบ

สินธุ พ่อครูตำหนักหิรัญพ่วงตำแหน่งผัวน้องกุมภ์คนสวย ปัจจุบันกำลังนั่งยองพัดเตาอั้งโล่อุ่นแกงไก่รอทานเป็นมื้อเช้าด้วยใบหน้าเคร่งเครียดประหนึ่งคนปวดท้องถ่าย เพราะนอกจากจะต้องมาไตร่ตรองถึงสมรรถภาพทางเพศของตัวเองที่ยังคลุมเครือแล้ว หลังผีเลี้ยงของเขาปรากฏตัวต่อหน้าศรีภรรยา สินจึงต้องมาคิดหนักเกี่ยวกับเบื้องลึกเบื้องหลังของภรรยาตัวเองอีกพ่อครูเสือดาวหิมะกำพัดสานแน่นกวัดแกว่งเรียกลมสุมไฟ ในขณะเดียวกันหางขนฟูก็ส่ายตามจังหวะมือส่วนตัวสินนั้นรู้จักว่าที่คู่ชะตาตัวเองตั้งแต่ยังเล็กแม้ยังไม่เคยพบหน้า เพราะผู้เป็นบิดากล่าวบอกช่วงเวลาที่จะพบและลักษณะภายนอกเอาไว้รวมไปถึงนิสัยใจคอเบื้องต้น‘…เมียเอ็งเป็นคนเรียบง่าย ไม่หวือหวา หน้าตาสะสวย มารยาทดีและเป็นผู้ใหญ่…’ ซึ่งนั่นถือว่าตรงกับนิสัยของน้องกุมภ์ที่เผลอ ๆ อาจจะมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเขาในหลาย ๆ เรื่องเสียด้วยซ้ำช่วงเวลาตั้งแต่รู้จักกับน้องกุมภ์รวมถึงการดูประวัติย้อนหลัง ไม่มีเรื่องอะไรน่าสงสัยหรือมีลับลมคมในที่จะทำให้เจ้าน้องกลายเป็นคนเก็บกดหรือปิดกั้นความรู้สึกอย่างที่ทำกับเขามาตลอดได้เลย เขาคิดว่านิสัย

เช้าวันนี้สำหรับกุมภ์นับเป็นหนึ่งในเช้าอันสดใส นับตั้งแต่ใช้ชีวิตมาตลอดสามครั้ง เพียงแค่จินตนาการถึงภาพความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาก็หุบยิ้มไม่ได้แล้ว นี่มันนานแค่ไหนกันนะนับตั้งแต่ที่เขาได้รับอิสระเมื่อทำงานพยาบาลรถยนต์ทันสมัยค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาในลานกว้างของเรือนกรรณิการ์ เสียงเครื่องยนต์แผ่วเบาภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านปกคลุม เรือนหลังงามตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางลานดิน และคล้ายว่าจะมีสวนพืชผักสวนครัวขนาดใหญ่อยู่หลังเรือน เขาจำได้ว่าเคยมานั่งทานข้าวกับคุณป้าแม่บ้านครั้งสองครั้งสมัยเป็นคู่หมั้นกับพ่อครูสิน จำได้ว่ายังเป็นสวนน้อย ๆ อยู่เลยประตูรถเปิดออก ฝุ่นดินเล็ก ๆ ฟุ้งขึ้นมาจากพื้นดินที่แห้งเพราะแดดยามสาย กุมภีล์ก้าวลงจากรถจัดแจงชายเสื้อให้เข้าที่ ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาเด็กน้อย“เด็ก ๆ อยู่ด้านบน เดี๋ยวพี่ช่วยถือกล่อง กุมภ์เดินขึ้นไปได้เลยนะ”“ขอบคุณจ้ะ”ระหว่างอยู่บนรถคุณธรรศก็เล่าให้ฟังถึงลักษณะนิสัยโดยสังเขปของเด็กน้อยทั้งสอง รวมไปถึงคุณแม่ผู้ให้กำเนิดอย่างคุณเปลว ที่คุณธรรศกล่าวยาวเป็นต่อยหอย ที่สำคัญคืออีกฝ่ายมี