Todos os capítulos de ฉันแท้ง... ในวันเกิดชู้รัก: Capítulo 101 - Capítulo 110

โจวหว่านซินสั่งว่า “เพื่อนสนิทฉันจะจัดงานวัดเกิดวันมะรืนนี้ แกทำเค้กไปส่งด้วย”เจียงซู่ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ทั้งไม่เข้าใจและงงงวยพวกหล่อนถ่อมาที่นี่มาเพื่อสั่งให้เธอทำเค้กเนี้ยนะ?เจียงซู่: “ได้”เมื่อเทียบกับการต้องไปวุ่นวายกับพวกเขา เธอยอมที่จะยุติเรื่องราวต่าง ๆ อย่างสันติมากกว่าขอแค่อย่ามาตอแยกับเธอ เค้กนี่เธอทำให้ได้อยู่แล้วดูเหมือนพวกเธอจะมาด้วยเรื่องนี้จริง ๆ พอสั่งเสร็จก็กลับไป ไม่รู้ว่าพวกเธอคิดอะไรอยู่หลังจากโจวซือเหย่ใช้ความรุนแรง เขาก็ออกไปทำงานต่างเมือง ช่วงที่เขาไม่อยู่บ้าน เจียงซู่รู้สึกอิสระและเป็นตัวเองมาก กระทั่งหวังในใจลึก ๆ ว่าถ้าเขาไม่กลับมาอีกเลยจะดีมากเธอไม่คิดเลยว่า ตัวเองที่เคยปรารถนาจะอยู่กับโจวซือเหย่เสมอ วันนี้กลับรู้สึกเบื่อหน่ายเขาได้ช่วงเวลาที่โจวซือเหย่ไม่อยู่บ้าน เจียงซู่ได้ทำอะไรตามใจชอบ กินดีอยู่ดี และพักผ่อนอย่างเต็มที่ ขาของเธอจึงหายเร็วขึ้นส่วนฮวาฮวา ลูกแมวจรจัดที่เธอเก็บมาเลี้ยง ด้วยการดูแลของเธอ ท้องที่เคยแห้งแฟบก็ดูกลมขึ้น มันติดเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ และยังพลิกตัวอ้อนให้ลูบบ่อย ๆ รอยยิ้มของเธอก็มาจากมันทั้งนั้นป้าเฉินพูดว่า “ถ้าต่

พอเห็นดังนั้น พานหยางก็เอ่ยอย่างมีเลศนัยว่า “กลัวฉันเหรอ?”หัวใจเจียงซู่เต้นแรง สองมือชื้นเหงื่อและชาไปทั้งแขน ทั้งหมดเป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณทว่าพานหยางกลับยิ่งสนใจมากขึ้นพวกผู้ชาย เนื้อแท้ก็ต่ำทราม ยิ่งเห็นเธอกลัว ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณนักล่าในตัวเขาเริ่มได้คืบจะเอาศอกเจียงซู่กำหมัดแน่นพร้อมกัดฟันกรอด “อย่าแตะต้องฉัน!”“โอ้โห หยิ่งน่าดูเลย”พานหยางเป็นอันธพาลมาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นก็ไม่ต่างไปจากเดิม แต่ในขณะเดียวกันก็มักจำแต่เรื่องราวดีดียิ่งเจียงซู่ไม่ยอม เขายิ่งต้องทำให้ได้ “ยังไงฉันก็จะแตะ แล้วเธอจะทำอะไรฉันได้?”วินาทีที่ถูกแตะต้อง เจียงซู่ก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว พร้อมกันนั้นทุกความทรงจำเลวร้ายก็ถาโถมเข้ามาในหัวทั้งอัปยศอดสูทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทำไมทุกคนถึงต้องรังแกเธอด้วย?จะไม่ชอบก็ได้ แต่ช่วยอย่าทำร้ายเธอได้ไหม?ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอทนไม่ไหวแล้ว!วินาทีต่อมา เจียงซู่ที่ตื่นตระหนกคว้าไม้ค้ำในมือ ฟาดไปที่ร่างพานหยางเต็มแรง“ไสหัวไป! อย่าแตะต้องฉัน—”พานหยางไม่ได้ตั้งตัวใด ๆ ถูกฟาดเข้าเต็ม ๆถึงแม้จะไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ แต่หน้าเสียหนักมาก เพราะเขาหวงศ

คำตำหนิทุกประโยค ทำให้เจียงซู่รู้สึกน้อยใจขึ้นมา“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดกับเธอสักหน่อย”เขาเห็นแต่สภาพน่าสงสารของโจวหว่านซิน แต่ไม่เห็นเลยว่าเธอต้องเผชิญอะไรบ้างสิ่งที่เกิดกับโจวหว่านซิน เธอเลือกเองทั้งหมด แต่เจียงซู่ไม่ใช่ แล้วทำไมต้องเธอมารับความอัปยศนี้ด้วย?โจวซือเหย่ยังไม่ทันพูดอะไร เวิงอี๋ที่อยู่ข้าง ๆ กลับชิงยืนอยู่บนจุดสูงสุดทางศีลธรรมแล้วกล่าวประณามเจียงซู่เสียก่อน“พี่เจียง พี่พูดอะไรแบบนั้น? ต่อให้ซินซินจะงอแงกับพี่ยังไง เธอก็ยังเด็กนะ? พี่เป็นผู้ใหญ่ เป็นพี่สะใภ้ ถึงจะไม่สนใจก็เถอะ แต่จะปล่อยให้เธอเดินผิดทางแล้วทำเป็นมองไม่เห็นได้ยังไง? แบบนี้มันทำร้ายเธอเลยนะ รู้ไหม? พี่ซือเหย่กับคุณป้าก็ไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับพี่เลยนะ”คำพูดของเวิงอี๋ ชัดเจนว่าเข้าข้างแม่ลูกคู่นั้นเต็มที่เจียงซู่แสยะมุมปาก เย้ยหยันอย่างไร้เสียง “ฉันไม่รู้เลยว่าเธอไปยุ่งกับของพวกนั้น แล้วก็ ที่ฉันไม่ได้พาเธอกลับ เพราะเธอให้เพื่อน ๆ ร่วมมือกันเหยียบย่ำ...”เธอยังไม่ทันพูดจบ เวิงอี๋ก็แทรกขึ้นทันที “พี่เจียง นี่พี่พูดเกินไปแล้วนะ! ซินซินน่ะเด็กซื่อจะตาย จะไปให้ใครมารังแกพี่ได้ยังไง! พี่กำลังใส่ร้ายเธออยู

ทิ้งไปแล้ว?เจียงซู่กำมือแน่นและหายใจหอบหืดป้าเฉินเองก็ตกใจมากเช่นกัน หันไปมองเจียงซู่แล้วพูดเบา ๆ ว่า “คุณผู้ชายคะ นั่นเป็นแมวที่คุณผู้หญิงรับเลี้ยงนะคะ”โจวซือเหย่อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนถามว่า “คุณเลี้ยงแมวตั้งแต่เมื่อไหร่?”เจียงซู่คลายมือที่กำแน่นออก ลำคอทั้งเจ็บและขมขื่น เธอเอ่ยเสียงแหบแห้งว่า “ไม่สำคัญ”ดูเหมือนเธอกับฮวาฮวาจะมีชะตากรรมเหมือนกัน ต่างก็ถูกทอดทิ้งในท้ายที่สุดเจียงซู่หมุนตัวจะเดินออกไป แต่ถูกโจวซือเหย่เรียกไว้ “เก็บของ แล้วไปโรงพยาบาล เปลี่ยนให้แม่กลับไปพัก”เจียงซู่ชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินดังนั้น แล้วหันกลับมา “ฉันไปดูแลน้องสาวคุณได้ แต่เราต้องหย่ากันก่อน”ทันทีที่พูดจบ ทั้งห้องอาหารก็เงียบสงัดราวกับเวลาหยุดหมุนในดวงตาของป้าเฉินเต็มไปด้วยความตกใจ จนสงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือไม่โจวซือเหย่เหมือนมีภูมิต้านทาน เพียงเตือนเธอว่า “ต่อไปอย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าแม่อีก”พูดจบ เขาก็สั่งให้ครัวเตรียมอาหาร เพื่อให้เจียงซู่เอาไปส่งที่โรงพยาบาลหลังจากสั่งการทุกอย่างเสร็จ โจวซือเหย่ก็ออกไปทำงานส่วนเจียงซู่ยังยืนอยู่กับที่เหมือนรากงอก ไม่ขยับเขยื้อนป้าเฉินจึงเข้ามาหา “คุณผู้

เจียงเจียเหวิน: "บอกแล้วไง ว่าจะดูแลขาของพี่จนหายดี"เจียงซู่ตอบเสียงเรียบ: "ไม่จำเป็น"พูดจบ เธอเดินตรงไปยังห้องรับรองแขกทันทีเจียงเจียเหวินกลับเดินตามหลังมาติด ๆ "พี่ทะเลาะกับพี่เขยเหรอ? ตอนนี้แยกห้องนอนกันแล้วเหรอ?"เจียงซู่เดินตรงไปห้องน้ำ เจียงเจียเหวินยังคิดจะตามมา เธอเลยขวางประตูไว้ "ฉันจะเข้าห้องน้ำ"เจียงเจียเหวินเบะปาก "ของที่เธอมี ฉันก็มีเหมือนกันแหละ"ทว่าท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้ตามเข้าไปจริง ๆ แล้วเจียงซู่ไม่ได้จะเข้าห้องน้ำ แต่แค่ต้องการอยู่เงียบ ๆ สักพัก เธออยู่ในห้องน้ำครึ่งชั่วโมงเศษ ๆ เมื่อเปิดประตูออกมาเจียงเจียเหวินก็ไม่อยู่แล้วพอถึงตอนมื้อเย็น ป้าเฉินจึงขึ้นมาชั้นบนเรียกให้เธอลงไปทานข้าวและเจียงเจียเหวินได้นั่งรออยู่ในห้องอาหารแล้วทันทีที่เจียงซู่หยิบตะเกียบก็ได้ยินเจียงเจียเหวินถามว่า "ไม่รอพี่เขยกลับมาทานข้าวเหรอ?”เจียงซู่คีบผักไปพลางตอบเสียงเรียบว่า "ถ้าเธออยากรอก็รอก็ได้"เจียงเจียเหวินเบะปากอีกครั้ง "ไม่เข้าใจเลยว่าพี่เป็นเมียประสาอะไร พี่เขยทำงานหนักอยู่ข้างนอก พี่ก็ไม่รู้จักเห็นใจเขาบ้างเลย"ทันใดนั้น เจียงซู่พลันเปลี่ยนเรื่องทันที "ปีนี้เธ