All Chapters of ฉันแท้ง... ในวันเกิดชู้รัก: Chapter 91 - Chapter 100

เจียงเจียเหวินเปลี่ยนเป็นชุดที่โชว์ส่วนเว้าโค้ง พร้อมกับน้ำหอมกลิ่นหอมฟุ้ง ก่อนเธอจะยกถาดผลไม้ไปเคาะประตูห้องหนังสือโจวซือเหย่ที่ได้ยินเสียงเปิดประตู ก็ไม่ละลายตาจากเอกสารตรงหน้า เพราะคนที่สามารถเข้าห้องหนังสือแห่งนี้ได้มีเพียงเจียงซู่เท่านั้นในเวลาที่เขาทำงานก็มีเธอที่มักจะนำอาหารว่างอย่างกาแฟหรือผลไม้มาเสิร์ฟเขา จนมันเกิดเป็นความเคยชินหลังจากเซ็นเอกสารหน้าสุดท้ายเสร็จ เขาจึงได้เงยหน้าขึ้นมา “ในบ้านมีแม่บ้านอยู่ คุณไม่จำเป็นต้องเอามาให้ด้วยตัวเองหรอก…”พูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นมา แต่ผิดคาดใบหน้าที่เขาไม่คาดคิดว่าจะปรากฏตรงหน้า เขาหรี่ตามองไปตามสัญชาติญาณ “เธอมาทำอะไรที่นี่?”เจียงเจียเหวินก็ใช่ว่าจะใสซื่อจึงเอ่ยเอาพี่สาวของเธอมาอ้าง“พี่เจียงซู่ขายังเจ็บอยู่ เลยให้ฉันเป็นคนเอาผลไม้ม่ให้พี่แทน”คำพูดเหล่านั้นสร้างความเคลือบแคลงใจให้เขาเป็นอย่างมาก สังเกตได้จากคิ้วสวยที่ขมวดเป็นปมพร้อมกับแววตาจ้องลึกซึ่งมิสามารถคาดเดาอารมณ์ได้“เอาไว้วางไว้ แล้วออกไป”เขาเอ่ยเสียงเรียบเจียงเจียเหวินก็ไม่กล้าขัด จึงรีบวางแล้วถอยออกมาโดยง่ายถ้าพูดกันตามตรง เธอก็มีความกลัวเขาอยู่ไม่น้อย โจวซือเห

เจียงเจียเหวินเมื่อได้ยินเช่นนั้นถึงกับถลึงตาใส่ “นี่เธอพูดจาอะไร? ไม่มีมารยาทบ้างเลยเหรอ? พี่สาวฉันก็คือพี่สะใภ้เธอนะ! ไม่รู้จักเคารพกันบ้าง”“ของพวกนี้พี่เขยให้กับพี่สาวของฉัน เธอเป็นบ้าอะไร คิดจะขนออกไปให้หมดเลยหรือไง?”เสียงทะเลาะกันดังลั่น จนเจียงซู่ที่อยู่ข้างล่างก็ยังได้ยินทุกบทสนทนาพอเธอขึ้นมาถึงห้องเก็บเครื่องเพชร ทั้งคู่ก็แทบจะลงไม้ลงมือกันอยู่แล้วทันทีที่เห็นเจียงซู่ โจวหว่านซินก็ร้องโวยวาย “รีบเอายัยผู้หญิงโสโครกนี่ออกไปจากบ้านฉันที!”เจียงเจียเหวินก็ไม่น้อยหน้า ตะโกนสู้ “บ้านเธอบ้าบออะไร นี่บ้านพี่สาวฉันต่างหาก!”การปะทะฝีปากไม่มีลดละมีแต่จะทวีคูณความรุนแรงจนเจียงซู่หัวแทบระเบิด“พอหยุดได้แล้ว”แต่คำพูดของเธอนั้นก็ไร้ผลอยู่แล้ว มิเช่นนั้นคงไม่ใช่เจียงซู่หรอกจุดเริ่มต้นจากจากสาเหตุที่มิอาจทราบได้ ลามไปสู่การใช้ความรุนแรง โจวหว่านซินถูกเจียงเจียเหวินผลักจนล้มกระแทกกับประตูกระจกดังปังไปทั่วบริเวณดวงตากลมโตของหว่านซินเบิกโผล่งด้วยความโกรธ “แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ!”เจียงเจียเหวินเองก็ชะงักไปเล็กน้อย แต่พอเห็นอีกฝ่ายพุ่งเข้ามาเหมือนจะใช้กรงเล็บเหยี่ยวหวังจะทำร้ายเธอ

ความห่วงใยของโจวซือเหย่ก็เหมือนกับอากาศในเดือนมิถุนายน เพราะเมื่อยามหนาวเหน็บก็หนาวเหมือนราวกับน้ำแข็ง แต่เมื่ออบอุ่นก็อบอุ่นจนร้อนซึ่งสามารถแผดเผาได้ เปลี่ยนแปลงรวดเร็วเกินกว่าคนปกติจะรับไหวอาหารถูกยกขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ตอนที่โจวซือเหย่อุ้มเธอลงมา คุณป้าเฉินแอบยิ้มอย่างโล่งใจไหน ๆ ก็มาถึงโต๊ะแล้ว เจียงซู่ก็ไม่อยากทำให้เสียเปล่า“ซินซินยังเด็กอยู่ คุณเป็นพี่สะใภ้ ก็ควรจะทนกับเธอหน่อย”คำพูดนั้นทำให้มือเจียงซู่ที่กำลังจับตะเกียบชะงักไปทันที เธอค่อย ๆ เงยหน้ามองเขาแสงไฟนุ่มนวลคลอร่างเขา ทำให้เสี้ยวหน้าคมเข้มดูอบอุ่นขึ้นมาบ้าง แต่สำหรับเธอมันกลับไม่เหลือความรู้สึกอบอุ่นใด ๆ อาหารในปากพลันจืดชืดลงทันทีเขารู้ดีอยู่แล้วว่าใครผิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังปกป้องอยู่ดี เขาจะไร้ความยุติธรรม เพียงแต่หัวใจมันลำเอียงนั้นเองเจียงซู่วางตะเกียบลง เช็ดปากเบา ๆ “ฉันอิ่มแล้ว”โจวซือเหย่มองอาหารที่แทบไม่ถูกแตะต้อง เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจียงซู่ก็เรียกป้าเฉินให้มาช่วยพยุงขึ้นไปบนห้องเสียแล้วป้าเฉินมองชายหนุ่มที่เอาแต่เงียบด้วยความหงุดหงิด ในสายจาของป้าเฉินรู้สึกว่าโจวซือเหย่ยังไม่รู้จัก

“รุ่นน้อง”ในขณะที่เจียงซู่กำลังแหม่อลอย เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นเมื่อรู้สึกตัว เธอก็สบตากับเว่ยชิงหาง“รุ่นพี่”เขาถามว่า “มาทำอะไรที่นี่?”เจียงซู่หลีกเลี่ยงประเด็นหลัก “ออกมาสูดอากาศสักหน่อย คุณล่ะ? มาทำอะไรที่นี่?”เว่ยชิงหาง “เพิ่งคุยงานกับลูกค้าเสร็จ”พูดไป เขาก็มองเข้าไปในรถของเธอ แล้วพูดอีกว่า “คุณยังมีอาการบาดเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงขับรถออกมาคนเดียว?”“ขาที่เหยียบคันเร่งยังปกติดี” เจียงซู่ถาม “อีกเดี๋ยวจะยุ่งไหมคะ?”เว่ยชิงหางถาม “คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?”เจียงซู่ “ฉันอยากไปดื่มสักแก้ว คุณอยากไปด้วยกันไหม?”เว่ยชิงหางไม่ได้ขัดจังหวะ “ไปที่ไหน?”จากนั้นพวกเขาไปที่บาร์เงียบ ๆ แห่งหนึ่งแสงในร้านสลัว ๆ ช่วยปกปิดความหม่นหมองและความอ้างว้างในตัวของเจียงซู่เว่ยชิงหางเป็นเพื่อนร่วมทางที่ดี เขาเพียงแค่อยู่เงียบ ๆ เป็นเพื่อนเจียงซู่ไม่ได้มาเพื่อระบายความในใจ ตอนนี้เธอแค่รู้สึกเหงามาก ๆ เท่านั้น อยากมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน ไม่อยากอยู่คนเดียวแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไร แต่เว่ยชิงหางก็รู้สึกได้ว่าเจียงซู่อยู่ในอารมณ์ที่เศร้าหมองมากจริง ๆ แล้วตั้งแต่ที่เขารู้จักเธอ เ

โจวซือเหย่คิดว่าการที่เธอแต่งงานกับเขาเป็นการขายตัวหรือไง?เขาเห็นเธอเป็นอะไรกันแน่?เป็นโสเภณีหรือไง?เจียงซู่กัดฟันกรามแน่น ราวกับได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่แตกสลาย เธอกลืนความปวดร้าวในลำคอ และเบิกตากว้าง พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา“ฉันเสียใจ”เธอเสียใจที่แต่งงานกับเขาเขาจะไม่ชอบเธอก็ได้ แต่เขาไม่ควรเหยียบย่ำหัวใจของเธอแบบนี้เธอเพ้อฝันอยู่ฝ่ายเดียว คิดว่าหยดน้ำจะทำให้หินกร่อนได้ แต่เธอกลับลืมไปว่าหัวใจของเขานั้นแข็งเสียยิ่งกว่าหิน มันทำจากเหล็กกล้าเมื่อเห็นความแตกสลายอย่างชัดเจนในดวงตาของเธอ โจวซือเหย่ก็ชะงักไปครู่หนึ่งเจียงซู่พึมพำคำเดิม “ฉันเสียใจ”โจวซือเหย่ไม่เข้าใจว่าความเสียใจของเธอหมายถึงอะไร และเขาก็ไม่สนใจที่จะรู้ด้วย แต่จู่ ๆ เขาก็ผลักเธอล้มลงไปเจียงซู่ที่ตอบสนองช้าไปครึ่งก้าว กว่าจะรู้ตัวว่าเขาจะทำอะไร เขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้ว เธอพยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่“ฉันไม่ทำ!”โจวซือเหย่จับข้อมือของเธอตรึงไว้ที่เหนือศีรษะ และใช้ขาอีกข้างล็อกขาเธอที่พยายามขัดขืน“คุณเลิกคิดเรื่องหย่าได้เลย ตระกูลโจวไม่มีทางเกิดเรื่องอื้อฉาวอย่างเรื่องหย่าร้างเด็ดขาด” โจวซื