Todos os capítulos de ฉันแท้ง... ในวันเกิดชู้รัก: Capítulo 111 - Capítulo 120

เธอหมายความว่ายังไง คนเจ้าเล่ห์อย่างเหลียงจินฮั่นจะไม่รู้ได้อย่างไรในชีวิตเขาเกลียดผู้หญิงประเภทที่ชอบยุ่งเรื่องนู้นเรื่องนี้มากที่สุด ได้คืบจะเอาศอก ขนาดแม่แท้ ๆ ของพวกเขายังไม่เคยยุ่งจุกจิกอะไรขนาดนี้เลย นี่เธอคิดว่าตัวเองเป็นภรรยา คิดจะมาแทนที่แม่แท้ ๆ แล้วทำตามอำเภอใจได้งั้นเหรอ?โจวซือเหย่ไม่ได้เออออด้วย เพียงแต่สูบบุหรี่ของเขาต่อไปเหลียงจินฮั่นพูดต่อว่า “ฉันว่า นายควรจะเตะเจียงซู่ทิ้งไปซะ เธอไม่มีอะไรสักอย่าง ช่วยงานนายก็ไม่ได้เลยสักนิด แถมยังยังได้ประโยชน์จากนายตั้งเยอะ และนายก็ไม่ได้ชอบเธอด้วย ทำไมต้องให้เธอได้ตำแหน่งคุณผู้หญิงโจวไปฟรี ๆ ล่ะ”“นายเตะเธอทิ้งไป ต่อให้ไม่แต่งงานกับคนที่ช่วยเรื่องงานนายได้ แต่ก็น่าจะแต่งเวิงอี๋เข้าบ้านได้ไม่ใช่หรือไง”โจวซือเหย่ดีดเถ้าบุหรี่ “อย่าพูดจาไร้สาระ”เหลียงจินฮั่นได้ยินก็ไม่เข้าใจ เขาพูดไร้สาระตรงไหนกันแน่?เรื่องเตะเจียงซู่ทิ้ง? หรือเรื่องแต่งงานกับเวิงอี๋?อีกคนพูดแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้ เขาก็เดาไม่ออกตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น โจวซือเหย่ก็ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย หลายครั้งในฐานะเพื่อน เขาเองก็เดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไร

คุณย่าอี้ลูบศีรษะเธอเบา ๆ พลางเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าหนูงานยุ่ง ก็ไม่ต้องมาบ่อย ๆ ก็ได้ ย่าจะรอหนูอยู่ที่นี่เสมอ”เจียงซู่เอาศีรษะถูเบา ๆ กับฝ่ามือของคุณย่าทุกวันคุณย่าของเธอจะออกมานอกห้องพักผู้ป่วยเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ วันนี้เจียงซู่เลยรับหน้าที่แทนพยาบาลดูแลบางทีเจียงซู่ก็อดคิดไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เมืองเป่ยเฉิงออกจะกว้างใหญ่ ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้พวกเธอเพิ่งลงมาชั้นล่าง ยังไม่ทันได้เริ่มเดินเล่น ก็เห็นโจวซือเหย่ที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จพอดีหลังจากคืนนั้น ทั้งสองคนก็ไม่ได้เจอกันเกือบครึ่งเดือน และระหว่างนั้นก็ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์สักสาย หรือข้อความสักประโยค“ซือเหย่”คุณย่าอี้เป็นฝ่ายทักก่อนโจวซือเหย่เก็บโทรศัพท์ แล้วพยักหน้า “สวัสดีครับคุณย่า”คุณย่าอี้ยิ้มอ่อนโยน “มาทำอะไรที่นี่? มาเยี่ยมย่าเหรอ?”โจวซือเหย่ยังไม่ทันตอบ เวิงอี๋ก็โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ รีบมาคว้าแขนเขาไว้ “พี่ซือเหย่ ฉันเรียบร้อยแล้วค่ะ”รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณย่าอี้แข็งค้างเล็กน้อยเวิงอี๋เหมือนเพิ่งสังเกตุเห็นสองย่าหลาน รีบร้องเสียงสูง “พี่เจียง! พวกพี่อยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ?”พูดจบก็รีบปล่อยแขนโจวซือเหย่

ถ้าเป็นคนปกติทั่วไป จะไม่มีทางทำเรื่องยุยงให้พี่สะใภ้นอกใจอย่างเด็ดขาดเจียงซู่: "ฉันไม่อยากมีส่วนร่วมในการต่อสู้ของพวกนายหรอกนะ”ตระกูลโจวไม่เคยสงบสุขเลย ภายในนั้นเรียกได้ว่าควันปืนคละคลุ้ง ทุกคนต่างมีความคิดชั่วร้ายซ่อนอยู่"พวกนายมาทำอะไรที่นี่?"โจวซือเหย่มาถึงแล้วโจวจิ่งอี้ยืนตัวตรง หันหน้ากลับไปมองโจวซือเหย่ที่ยืนย้อนแสงอยู่ แล้วยกมุมปากขึ้น "ก็เห็นพี่สะใภ้อยู่คนเดียว กลัวเธอเหงา เลยอยู่เป็นเพื่อน ในเมื่อพี่ชายใหญ่ว่างแล้ว งั้นภารกิจของผมก็เสร็จสิ้นแล้ว"ขณะเดินผ่านโจวซือเหย่ เขาก็ก็ชะงักฝีเท้า นัยน์ตาฉายแววตาสนใจ "พี่สะใภ้ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริง ๆ"เสียงนั้นไม่ดัง แต่ก็ทำให้พวกเขาทุกคนได้ยินเจียงซู่: "..."เป็นโรคประสาทจริง ๆ ด้วยหลังโจวจิ่งอี้จากไป สายตาของโจวซือเหย่ก็เปลี่ยนเป็นคมกริบขึ้น"เมื่อกี้พวกคุณคุยอะไรกัน?"เจียงซู่พูดว่า: "เขาบอกว่าเขาเกลียดคุณ"เจียงซู่ย่อมพูดความจริงออกไปไม่ได้ เธอจะบอกว่าน้องชายคุณสอนวิธีให้ฉันสวมเขาให้คุณได้อย่างไรไม่รู้ว่าโจวซือเหย่จะเชื่อหรือไม่ แต่ไม่ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม เธอก็ไม่สนใจแล้วโจวซือเหย่: "ถ้าไม่จำเป็นก็อยู่

เจียงซู่รู้ว่าเขากำลังยั่วยุให้แตกคอกัน แต่สิ่งที่เขาพูดก็ไม่ผิดแม้ความจริงจะเป็นความจริง แต่เธอก็ไม่อยากเป็นชนวนปลอม ๆ ระหว่างพวกเขา และเไม่อยากแบกรับข้อกล่าวหาร้ายแรงที่ไม่มีมูลความจริงนี้เจียงซู่ไม่สนใจคำยั่วยุ เดินจากไปทันทีโจวจิ่งอี้ยกมุมปากยิ้ม “พี่สะใภ้หนีไปแล้ว พี่ยังไม่รีบตามไปอีกเหรอ? ถ้าไม่อยากตาม เดี๋ยวผมไปแทนก็ได้นะ”โจวซือเหย่หน้าบึงตึง “นิสัยฉันไม่ดี นายก็น่าจะรู้นะ”หลังทิ้งท้ายประโยคนั้น เขาก็ไม่พูดพล่ามกับอีกฝ่ายต่อ เดินจากไปเช่นกันรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนหน้าของโจวจิ่งอี้ไม่ได้จางหายไปแม้พวกเขาจะเดินจากไป ยังคงอยู่เช่นเดิมไม่เปลี่ยน“พี่รอง พี่ไปทำอะไรให้พี่ใหญ่โมโหเหรอ? ผมทักเขา เขาไม่สนใจผมเลย”ในตอนนั้นเอง โจวเจียหาว ลูกชายจากบ้านสามก็เดินเข้ามาโจวจิ่งอี้พูดอย่างเกียจคร้านว่า “ฉันเป็นมิตรขนาดนี้ จะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ไงล่ะ นายไปทักคนเสียสติ เขาตอบกลับสิถึงจะแปลก”โจวเจียหาวยอมรับว่าพี่ใหญ่สติไม่ดี แต่ไม่ยอมรับว่าพี่รองเป็นคนนิสัยดีทั้งพี่ใหญ่ทั้งพี่รอง นิสัยเพี้ยนกันคนละแบบ ไม่มีใครปกติสักคน!โจวจิ่งอี้จ้องมองเขา “นายมาบ้านเก่าตอนนี้ทำไม?”โจวเจียหาวไ

ทำไมแต่ก่อนถึงไม่รู้ว่าเขาเล่นละครเก่งขนาดนี้?ถ้าเธอความจำเสื่อมล่ะก็ คงโดนคำพูดหวานลึกซึ้งพวกนั้นหลอกเอาง่าย ๆอาหารมื้อนี้ทำให้ทุกคนเข้ากันได้ดีมาก โจวซือเหย่ถึงขั้นนัดพวกเขาไปเที่ยวด้วยกันในวันพรุ่งนี้หลังออกจากร้านและส่งคุณปางเจี๋ยกับภรรยาขึ้นรถ ทั้งคู่ก็เตรียมตัวนั่งรถกลับเช่นกันร่างกายของเจียงซู่เริ่มมีอาการแพ้แล้ว เธอกำลังจะออกปากขอให้โจวซือเหย่พาไปโรงพยาบาล ทว่าโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นไม่ดูเวล่ำเวลาไม่เหนือความคาดหมาย เป็นสายของเวิงอี๋ไม่รู้เพราะเธอให้ความร่วมมือในการแสดงละครคืนนี้ได้ดีหรือเปล่า ครั้งนี้เขาเหมือนจะมีสำนึกอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากนัก “ผมขอไปหาเวิงอี๋ก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมารับคุณ”เจียงซู่มองเขาเงียบ ๆ แวบหนึ่ง แล้วบันทึกพฤติกรรม “ใช้แล้วก็ถีบหัวส่ง” นี้ไว้ในใจ“ไม่ต้อง ฉันเรียกแท็กซี่กลับเอง”พูดจบ เธอก็หันไปโบกรถทันทีโจวซือเหย่เหมือนทำตามมารยาทเท่านั้น ไม่แม้แต่จะรอให้เธอขึ้นรถ ก็เห็นรถของเขาแล่นออกไปต่อหน้าเธอทันทีเจียงซู่ยืนอยู่ที่เดิม มองรถที่หายไปในความมืด งงงันอยู่พักหนึ่งพูดตามตรง จริง ๆ แล้วเธอยังแอบมีความหวังเล็ก ๆ ว่าเขาอาจจะหันกลับมาเพื่อเ