Lahat ng Kabanata ng NightZ [III] RASCAL MAFIA: Kabanata 11 - Kabanata 20

หลายวันต่อมา..“จะมาทำไมทุกวัน รู้สึกผิดมากก็ซื้อจักรยานคันใหม่ให้เลยดิ” ฉันบ่นเตโชออกไปทั้งที่แอร์บน Supercar ของเขายังเป่าหน้าอยู่แบบนี้เนี่ยแหละก็สองสามวันนี้หมอนี่เล่นมาบังคับให้ฉันกลับบ้านด้วยทุกวัน บอกว่าจะไปส่งเองเพราะทำจักรยานฉันพัง มันใช่เรื่องป่ะเนี่ย?! ไม่กลับก็ไม่ได้นะ ขู่เก่ง! ตานี่เขียวปั๊ดดด! ดุยิ่งว่าร็อตไวเลอร์ แล้วคือฉันนี่ก็ไม่อินเลยไง นั่ง Supercar บ่อยมันไม่ได้!!! คันไงรถคนรวย! ยี๋~“พูดมาก”พอฉันบ่นๆ ไป เตโชก็พูดออกมาเสียงเรียบ แล้วขับรถต่อเฉยๆ ไม่สนใจ ก็บ่นอยู่ทุกวันเห็นทนฟังมาได้ทุกที“หรอออ เออแปล Text เสร็จแล้วเล่มหนึ่งอ่ะ เอาไปเลยมั้ยเผื่อใช้”ฉันส่งเสียงล้อเลียนแล้วถามออกไปแบบเริ่มจะชิน เพราะคุยกับหมอนี่เยอะขึ้นทุกวันๆ แต่คนข้างๆน่ะก็ยังพูดวันละคำสองคำ ตอบบ้างไม่บ้างอยู่เหมือนเดิม“อืม”นี่ไงชัดมั้ย จะประหยัดคำไปไหน -_- แล้วเตโชก็หยิบมือถือมากดยิกๆ ทั้งที่ยังขับรถอยู่เนี่ยแหละ เฮ้! มีอีกชีวิตนั่งมาด้วยเห็นมั้ย ขับรถอะไรไม่ระวังเลยแฮะ ...แล้วสักพักหมอนี่ก็ยื่นมือถือตัวเองที่เปิดหน้าจอ E-Banking รอกรอกเลขบัญชีค้างไว้มาให้ฉัน ...หืมมม?“ไม่เอา หักค่าหาหมอคราว

“อื้อออ”ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะแอร์ที่เย็นจัดจนหนาวสั่นไปหมด ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง King size ขนาดใหญ่แทนที่จะเป็นโซฟาที่นั่งแปล Text เล่มหนาของเตโชอยู่ก่อนหน้านี้จนดึกดื่นถัดออกไปบนพื้นที่เตียงข้างๆ กัน ก็เห็นเตโชนอนหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มหนาผืนเดียวกับฉัน ใบหน้าคมเข้มที่หลับสนิทนั่นชวนให้ฉันเผลอจ้องมองอยู่นานอย่างลืมตัวและลืมไปว่าอากาศในห้องตอนนี้มันเย็นแค่ไหน จนสุดท้ายฉันก็จามออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้จนคนข้างๆ ขยับตัวและลืมตาตื่นขึ้นมามองด้วยสีหน้านิ่งๆฮัดชิ้ววว~ ฮัดชิ้ววว~ ฟรืดดด“หนาวหรอ?”“(- -)(_ _)”พอเตโชถามแบบนั้นฉันก็พยักหน้าตอบไปพร้อมกับทำจมูกฟุดฟิดเพราะรู้สึกเหมือนมีน้ำมูก แล้วก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเรานอนอยู่ข้างกันโดยไม่มีอะไรกั้นไว้เลย ฉันเลยรีบถอยหนีทันทีแต่เตโชกลับเอื้อมแขนหนามาคว้าเอวฉันดึงเข้าไปหา แล้วเอามือแตะหน้าผากกับแก้มเบาๆ ก่อนจะลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบบางอย่างออกมา“ทะ..ทำอะไร”ฉันถามออกไปพอเห็นเขาเดินไปหยิบถุงเท้าในตู้แล้วเดินกลับมาที่เตียง ก่อนจะยกขาฉันขึ้นเบาๆ แล้วทำท่าจะใส่มันเข้ามาให้“ใส่ไว้”“เดี๋ยวดิ..เดี๋ยวใส่เอง”หมับ!พูดจบฉันก็คว้าม

@ ร้านบะหมี่ลุงตี๋“ลุง..เหมือนเดิม!”ฉันตะโกนบอกลุงตี๋ทันทีที่โดดลงจากวินมอไซค์ จนลุงหันมามองด้วยสายตาแปลกใจ“อ้าว มาไงว่ะน่ะ ก็ไหนป้าแจ๋วว่าย้ายตามผัวไปแล้ว”เดี๋ยวดิ.. ‘ย้ายตามผัว’ เนี่ยนะ เมื่อไหร่คนแถวนี้จะเลิกคิดว่าหมอนั่นเป็นผัวฉันสักที -.- นั่นมันเรื่องใหญ่มากถูกมะ? ล้อเล่นกันซะเป็นจริงเป็นจังเลย แล้วนี่ก็แอบหนีมาไงช่วยเลิกพูดถึงไอ้บ้านั่นสักพักได้มั้ยเนี่ย“ไม่-ใช่-ผัว! มีเรื่องเลยย้ายไป นี่ก็กลับมาละไง เร็วดิลุง หิว!”ฉันแก้ต่างออกไปแบบเซ็งๆ ก็มีเรื่องไง..แต่เรื่องอะไรก็ยังไม่รู้ เออแล้วทำไมฉันไม่ถามหมอนั่นให้รู้เรื่องฟะ? ลืมไปซะสนิทเลยอ่ะ -.- แต่พูดไปก็เท่านั้นแหละ คนแถวนี้ถ้าเชื่ออะไรก็จะฝังใจแบบนั้นไปสักพักแหละ แล้วฉันก็เดินตรงไปตักน้ำก่อนจะมาทิ้งตัวนั่งที่โต๊ะตัวสุดท้ายที่ยังว่างอยู่เพราะวันนี้คิวยาวเหยียดทั้งที่เพิ่งจะ 5 โมงกว่าเองด้วยซ้ำ“แล้วไอ้เตโชมันไม่มาด้วยรึไง” ลุงตี๋ตะโกนถามขณะที่กำลังลวกเส้นอย่างใจเย็นเล่นเอาฉันแปลกใจนิดหน่อย“จำชื่อได้ด้วย? ไปสนิทกันตอนไหนไม่ทราบ” ฉันตะโกนตอบกลับไปแล้วลุงแกก็ขำออกมาก่อนจะพูดแซวต่อแบบทีเล่นทีจริง“ไม่รู้เว้ย วันนี้ไม่เอาลูกชิ้น

ปังงงงง!!!!!!เพล้งงงงง~ O_O!“กรี๊ดดดดด อื้อออ”ได้ยินแบบนั้นฉันก็กรี๊ดออกไปจนสุดเสียงและโดนริมฝีปากของเตโชบดขยี้เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะออกแรงผละออกจากเขาด้วยใบหน้าเลิ่กลั่กและกวาดสายตาสำรวจรอยกระสุนบนตัวเตโชอย่างสติแตก มันโดนเขารึเปล่า ไอ้กระสุนนัดเมื่อกี๊นั่นมัน…แต่พอหันมองรอบๆ อยู่หลายทีก็กลับพบแค่รอยกระจกหลังรถที่แตกละเอียดกับปืนในมือตัวเองที่ถูกเขาเบี่ยงมันออกจากตัวอย่างรวดเร็วก่อนลั่นไกเท่านั้นพรึ่บบบ!แล้วเตโชก็อาศัยจังหวะนี้ดันตัวฉันเอนถอยไปหาพวงมาลัยในขณะที่ฉันนิ่งไปอย่างช็อคๆ และทิ้งปืนในมือตัวเอง ก่อนที่เขาจะกดจูบไล่ระดับลงบนริมฝีปาก ซอกคอ และผิวส่วนอื่นของฉันอีกหลายครั้งอย่างรีบร้อน และพอรู้สึกตัวอีกทีเตโชก็เลื่อนหน้าลงไปจนถึงหน้าอกของฉันและกดจูบรุนแรงแบบนั้นลงมาไม่หยุด พร้อมกับเลื่อนมืออ้อมไปปลดตะขอชั้นในของฉันอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน“มะ..ไม่นะติณณ์!”พรึ่บบบ!ฉันร้องออกไปทั้งที่ปากมันสั่นไปหมด แต่เขาก็ไม่ยั้งมือนั่นเลยสักนิด แถมยังตอบกลับมาเสียงเข้มแล้วกระชากชุดชั้นในของฉันออกอย่างแรงจนเนื้อผ้าบาดผิวแสบไปหมดแคว่กกกก!“ลองดีเอง! อืมมม..”เตโช

“เจ๊ VIP#7 อยู่ทางนี้ค่ะ”เสียงแฟนรันเวย์ดังขึ้นจากด้านขวามือ พอเห็นว่าฉันกำลังมองหาห้อง VIP#7 อะไรนั่นจากด้านซ้ายมือแบบงงๆ ฉันเลยหันไปตามเสียงนั้น แล้วเลิกคิ้วออกไปอย่างสงสัย“เจ๊หรอ?” แล้วคนตรงหน้าก็พยักหน้าออกมาเบาๆ ก่อนจะอธิบายออกมา“อื้อ.. ก็เฮียโยเรียกแบบนั้น แปลว่าเจ๊ต้องเป็นรุ่นพี่แน่เลยใช่ป้ะคะ?”พอผู้หญิงคนนั้นถามออกมา ฉันเลยพยักหน้าตอบกลับไปแล้วทำหน้ามึนๆ ใส่ทั้งคู่ เพราะดันลืมไปซะสนิทเลยน่ะสิว่าสองคนนี้ชื่ออะไรกันบ้าง“อืม ปี 3 อ่ะ แล้วพวกเธอ..โทษนะลืมชื่อไปแล้ว -_-?”“เจด้าค่ะ ส่วนนี่นิลลา เราอยู่ปี 1 ที่จริงนิลมันรุ่นเดียวกับเฮียโยแต่เรียนช้ากว่าปีนึง แต่ยังไงก็เป็นน้องเจ๊อยู่ดีนั่นแหละเน่อะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”เจด้าร่ายออกมายาวเหยียดแถมยังลงท้ายประโยคแบบโคตรเพราะทุกคำ ส่วนนิลลาก็ส่งยิ้มมาให้ฉันนิ่งๆ เหมือนจะเกร็งกันพอสมควร ฉันเลยพยักหน้าและพูดออกไปแบบไม่ถือตัวอะไร“อืม ไม่ต้องพูดเพราะขนาดนั้นก็ได้มั้ง -.-”“อ้อ ดีเลย เจ๊ชื่อโมเน่ต์ งั้นเจเรียกเจ๊โมได้มั้ย”แล้วคำพูดที่หลุดออกมาหลังจากนั้นก็ดูชิลขึ้นมาทันตา ก่อนที่สองคนนั้นจะยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร แล้วเราก็พากันเดินเ