All Chapters of NightZ [V] CLINGY JUNIOR: Chapter 11 - Chapter 20

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...“นายหญิงครับ.. นายหญิง.. นายหญิงครับ!”“...ฮะ?”เสียงเรียกของเคนชินดังขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ และเพิ่งจะเห็นว่าท่านผู้นำนั่งจ้องหน้าฉันด้วยแววตานิ่งเรียบอยู่แบบนั้นให้ตายสิ -.- เพราะมัวแต่คิดเรื่อง Quill ของคินตั้งแต่แยกกัน ทำให้ฉันที่มานั่งรอท่านผู้นำที่ติดประชุมด่วนในก่อนหน้านั้นไม่ทันสังเกตว่าท่านกลับเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่“ขอโทษค่ะ”“คิดยังไงถึงทำแบบนั้น” น้ำเสียงเรียบของท่านผู้นำพูดกับฉัน และจ้องมานิ่งๆ เหมือนที่ทำเป็นประจำ“หมายถึง?”“การให้เคนชินยื่นสกิลจับคู่ใหม่ ทำให้สภาเลิ่กลั่กกันใหญ่”ได้ฟังแบบนั้นฉันเลยหันไปหาเคนชินที่ก็พยักหน้าออกมาอย่างรู้ทันแล้วส่งยิ้มแหยๆ มาให้“ (- -) (_ _) ”“อย่าลืมว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำอะไรก็ได้ตามจะ...”“ครั้งนี้หนูขอได้มั้ย”ไม่ทันที่ท่านผู้นำจะพูดจบฉันก็ขัดออกไป ทำให้แววตาเรียบแต่แฝงไปด้วยความหมายมองมาอย่างไม่เห็นด้วยเท่าไหร่“เรื่องมันเล็กน้อยเกินไป”“นั่นติณณ์กับคิน เผื่อท่านจำไม่ได้”“แล้วยังไง?”สิ้นสุดคำพูดนั้น แก้วกาแฟตรงหน้าฉันก็ถูกยกขึ้นดื่มแบบไม่สนใจ ยิ่งท่านนิ่งเฉยและตัดบทไปง่ายๆ ก็ยิ่งยากที่จะอธิบาย

หลายนาทีต่อมา...::: LEO :::แชะ! แชะ! แชะ!ผมตื่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงกดชัตเตอร์ไม่หยุดของคนในอ้อมกอด จนเผลอหลุดยิ้มออกมาเพราะไม่รู้ว่าอะไรทำให้เฟรย์นั่งนิ่งๆ ไม่ได้ลุกหนีไปไหนทั้งที่ก่อนผมจะหลับไปเหมือนว่าเฟรย์จะทำท่าฟึดฟัดอยู่ยกใหญ่“ตัวนิ่มขนาดนี้เค้าเอากลับไปกอดที่บ้านได้มั้ย”ตุ้บ!“โอ๊ย!”แล้วแค่คำพูดเดียวเท่านั้น ศอกเล็กๆ ก็กระทุ้งเข้ามาเล่นเอาจุก พร้อมกับเจ้าของใบหน้ามุ่ยที่สะบัดผมออกเต็มแรงก่อนจะลุกหนีและมองมาด้วยแววตาโคตรดุ“เฮ่อออ รู้งี้เค้าแกล้งหลับต่อดีกว่า -.-”“แกล้งหลับ?”น้ำเสียงเย็นเฉียบกับแววตานิ่งเรียบถูกส่งมาจนผมเลิ่กลั่กขึ้นมาและรีบแก้ตัวออกไปพัลวัน“ไม่ใช่ๆ หมายถึงว่า...ตอนแรกเค้าหลับจริง แต่เมื่อกี๊ถ้าเค้าเงียบๆ ไม่พูดขึ้นมาแล้วแกล้งหลับต่อไปเฟรย์ก็จะไม่.....”“กลับ”เวร! ลิ้นพันกันมั่วไปหมดละกู ผมยังพูดไม่ทันจบเฟรย์ก็เดินนำลิ่วๆ ออกไปแบบไม่สนใจจะรอกันเลย“เดี๋ยวดิตัวเอง งอนเค้าหรอ แล้วเมื่อกี๊ดอกไรอ่ะสวยจัง”พรึ่บบบ!“หลีกไป”ผมโดดมาขวางเฟรย์ไว้แต่ก็โดนดุออกมาอีกจนได้ ว่าแต่ไอ้ท่าทางเรียบเฉยกับแววตาที่จ้องลึกเข้ามาในตาคนฟังเวลาพูดด้วยแบบนี้... คุ้นๆ เหมือนเคยเห

หลายวันต่อมา...“โอ้โห ห้องตัวเองวิวดีมากเลยนะเนี่ย แต่สู้ห้องเค้าไม่ได้หรอก อยากย้ายไปอยู่กับคะ...”“กินไรมะ?”ฉันวางกระเป๋าบนเคาน์เตอร์ครัวแล้วหยิบมือถือขึ้นมาจะกดสั่งอะไรมากิน หลังจากเดินเข้ามาในห้องคอนโดเดียวกันกับติณณ์ได้ไม่ถึง 2 นาที“โอ๊ะ >_ไม่ทันไรก็จะหาข้าวหาปลาให้เค้าที่เป็นคนรักของตัวเองซะแล้ว คนอะไรก็ไม่รู้ทำให้แปลกใจได้ตลอดเวละ...”“จะกิน...อะไรมั้ย -.-”พอเลโอเริ่มจะเล่นใหญ่ ฉันก็กัดฟันทวนคำถามออกไป หมอนี่นี่ดูเป็นคนเข้าใจอะไรยากเน่อะ แล้วก็เบี่ยงประเด็นเก่ง เวิ่นเว้อทุกวันจนฟังไม่ทันละเนี่ย“กินจ้า~ ตัวเองกินไรอ่ะ เค้ากินแบบตัวเองก็ได้”เฮ่อ!“...เฟรย์” ฉันพูดออกไปพอเห็นไอ้บ้านี่ยื่นหน้ามาสำรวจเมนูอาหารในจอแล้วทำหน้าซื่อบื้ออยู่ได้“หื้ม?”“ตัวเองมันหนวกหู เรียกเฟรย์” พอฉันขยายความออกไปเลโอก็ทำท่าจะเถียงออกมาอีก“แต่เค้าชอบเรียกว่าตัวเอ...”“ก็เพิ่งบอกไปว่าหนวกหู ฟังไม่รู้เรื่องรึไงเล่า -.-”....แล้วถามว่าหมอนี่ยอมมั้ย?“เอ้า ก็เค้าบอกอยู่นี่ไงว่าเค้าชอบ ทีเค้าบอกให้เรียกเลย์ตัวเองยังไม่เรียกเลย งั้นเค้าจะเรียกตัวเองแบบนี้อ่ะมีไรมั้ยเล่า?!”จิ๊!“เลย์!”เพราะขี้เกียจท

ไม่กี่นาทีต่อมา@ ZIRCONIA RACE TRACKแกร๊ก!ฉันมองปากการาคาแพงกับเอกสารยกเลิกคำขอวัดสกิลระดับสูงที่ถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้า ซึ่งมันอธิบายความหมายของการมาครั้งนี้ของมาโครได้ดีแบบแทบไม่ต้องลงรายละเอียดอะไรเพิ่มเติม“ไอ้คิระมันฝาก.....”“หึ...”ไม่ทันที่มาโครจะพูดจบ ฉันก็ส่งเสียงเรียบออกไปโดยที่ตายังจับจ้องผู้มาเยือนในทุกอิริยาบถแบบไม่คิดเกรงกลัวหรือหลบตาอะไร จนมาโครถึงกับชะงักและตวัดสายตามองมาด้วยแววตานิ่งเรียบปนสงสัย“ถ้าคินมันมีเรื่องจะพูดมากขนาดนั้น ทำไมไม่มาซะเอง”พูดไปฉันก็หยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาอ่านผ่านๆตา ครั้งก่อนก็คิน ครั้งนี้ก็คิน ฉันเองก็เพิ่งเจอหมอนั่น มือถือก็มีเบอร์กัน แต่ไม่เห็นคิระจะพูดอะไรออกมาสักคำ ไอ้ที่ฝากเคนชินมาบอกเรื่องนี้ก็แค่บ่นๆ เท่านั้น เพราะถ้าหมอนั่นจริงจัง เอกสารนี้มันคงถูกส่งมาตั้งนาน...นอกจากมันจะไม่ใช่ของคิระตั้งแต่แรก‘ถอนตัวซะ...AKIRA’สายตาของฉันหยุดอยู่ที่ลายเซ็นของคิระใต้ข้อความในกระดาษโน้ตที่ถูกแนบมากับเอกสารยกเลิกคำขอนั้น ก่อนที่ความซนปนสงสัยจะทำให้ฉันเอนตัวพิงกับพนักพิงโซฟานิ่งๆ ทำให้ทิศทางของกระดาษโน้ตในมือเอียงรับกับแสงไฟเพดานที่สาดเข้ามาจนเห็นลา

“ต่อให้เป็นพวกมันเค้าก็หึงโหดนะคะ เตือนไว้ล่วงหน้าเลย”ฟรืดดดด~ ตึงงงพูดจบเลโอก็โน้มตัวมาหอมแก้มฉันอีกครั้ง แล้วเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกจากห้องไป แต่หมอนั่นจะรู้มั้ยว่าคำพูดที่พูดออกมา มันทำใจฉันกระตุกวูบ นึกถึงเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมาแบบฉับพลันหึงโหดงั้นหรอ....ฟุ้บ!ฉันทิ้งตัวลงนั่งแทนที่เลโอที่เดินออกไปพร้อมกันกับภาพเดิมๆ ในหัวไหลที่วนเข้ามาอีกครั้งหึ...งี่เง่าชะมัด ไอ้เรื่องพวกนี้นี่มัน...‘ถามจริงตอนนี้กำลังคิดไร?’ฉันในวันนั้น..กับความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน หันไปถามร่างสูงที่นั่งหน้านิ่งมอง DS Member ซ้อมต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย‘อย่าให้รู้ว่าใกล้ผู้ชายคนไหน’มาโครกระตุกยิ้มมุมปากแล้วหันมายักคิ้วให้ ก็นะ...คำพูดธรรมดาของคนคบกันทั่วไป ใครๆก็คง...พูดได้‘ถ้าใกล้แล้วจะทำไ....’‘หึงโหด ไม่เชื่อลองได้’ยิ่งนึกถึงคำพูดนี้ที่สวนกลับมา ก็ยิ่งเหมือนโดนขยี้ความรู้สึกเข้าอย่างจัง คำพูดของเลโอในวันนี้กับคำพูดของมาโครในวันนั้น ถึงคนพูดจะคนละคนกัน แต่มัน...‘คิดว่าเราสองคนจะเลิกกันเพราะอะไร?’ตอนนั้น...ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรถาม ยิ่งในช่วงเวลาแบบนั้นฉันก็ยิ่งไม่ควรสงสัย และมาโครเองก็ไม่เ