All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นภรรยาสามีขาพิการ: Chapter 21 - Chapter 30

บรรยากาศโดยรอบเรียกได้ว่าตึงเครียด ชาวบ้านหลายคนวิ่งออกมาจากบ้านมองตรงไปยังจุดเดียวกัน และยังมีชาวบ้านบางส่วนซึ่งกำลังทำงานในไร่อยู่ใกล้บริเวณตีนเขาวิ่งหนีมาทางพวกเขาทั้งสี่คนหานลั่วอี้ยื่นมือออกไปดึงภรรยามากอด ตบหลังเบา ๆ บอกเป็นนัยว่าอย่าได้กังวล พร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่างไม่นานเสียงวุ่นวายรอบกายก็หายไป หญิงสาวเงยหน้ามองปลายคางสามีซึ่งอยู่ร่วมกันมากว่าครึ่งเดือนผู้นี้ ความอบอุ่นสายหนึ่งพลันแล่นผ่านตั้งแต่สายตามาจนถึงหัวใจดวงน้อย เผยรอยยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว ซุกซบหน้ากับอกแกร่งอีกครั้งครอบครัวเฟิงยืนอยู่ไม่ไกลมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนดูเหมือนความสัมพันธ์เยว่ฉีกับสามีจะดีมาก“น้องหานเข้าไปด้านในกันก่อนดีหรือไม่?” เฟิงซิ่วเอ่ยถามเดินไปหยุดข้างหายหานลั่วอี้ ชายหนุ่มผินหน้ามองมาก่อนจะส่ายหน้า“พี่เฟิง ปกติแล้วสัตว์อสูรลงเขามาบ่อยหรือไม่?”“ไม่บ่อยอย่างที่คิด ตั้งแต่ข้ามาอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านนี้ได้สองปีครั้งนี้คือครั้งแรก” คิ้วคมขมวดเข้าหากันหลังฟังคำพูดเฟิงซิ่วเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาคล้ายสัมผัสได้ว่ามีบางคนกำลังจับตามองเขาอยู่ แต่พอลองตั้งใจตรวจสอบกลับไม่พบความผิดปกติ จึงเลิกสนใจ

“จะรีบไปที่ใด ข้ายังมีเรื่องจะคุยกับเจ้า” คำพูดเรียบง่ายไร้คลื่นอารมณ์ ทว่ากลับเชือดเฉือนความรู้สึกของคนฟังได้อยู่หมัด เยว่ฉีก้าวไม่เร็วไม่ช้าตรงไปด้านหน้า ชาวบ้านหลายคนพอเห็นสายตาหญิงสาวก็พากันหวาดกลัว ก้าวถอยหลังหลบทางให้บุรุษหนุ่มอยากจะรีบหนีออกไปให้ไกล แต่ขากลับไม่ทำตามสมองสั่งราวกับถูกโซ่ตรวนขนาดใหญ่ตรึงเอาไว้กับที่ แผ่นหลังชื้นเหงื่อ ฝ่ามือเย็นเฉียบ ใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้ม ทว่าถึงจะหวาดกลัวเขาก็ทำใจแข็งจ้องหน้ากลับไปผู้ว่าจ้างมีฐานะยิ่งใหญ่กว่าหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาอย่างนาง เขาไม่จำเป็นจะต้องหวาดกลัวด้วยความคิดเช่นนี้บุรุษหนุ่มหน้าตาธรรมดาจึงทำทีเป็นใจกล้าเอ่ยกลับไป“คิดจะพูดอันใด? หรือจะบอกว่าที่ข้าพูดนั้นไม่จริง”“ก็ใช่ว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น เพียงหาต้นตอสาเหตุที่ทำให้สัตว์อสูรลงจากเขาก็พอแล้ว สัตว์อสูรที่ปกติอยู่อาศัยบนภูเขา หากไม่ถูกรบกวนมากเกินไปไม่มีทางลงมาจากเขาเป็นแน่ อีกทั้งรอบหมู่บ้านล้วนมีค่ายป้องกันป้องกันมิให้สัตว์อสูรบุกรุกเข้ามา แต่เหตุใดค่ายป้องกันที่ว่าถึงไม่ทำงาน? จะต้องมีคนทำอุบายบางอย่างกับค่ายป้องกัน ท่านว่าที่ข้าพูดจริงหรือไม่?”นางรู้อันใดมา? เขาเตรียมทุกอย่าง

หลังจากวันนั้นความรู้สึกของชาวบ้านที่มีต่อครอบครัวเยว่ฉีก็แตกต่างไปจากตอนแรก จากที่หวาดกลัวว่าคนจะมาสร้างความลำบากให้ครอบครัวพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นพูดเยินยอไม่ขาดปากเอ่ยชมว่าภรรยาเพียบพร้อมจิตใจดี สามีรูปงามทั้งยังเก่งกาจ ถึงจะขาพิการแล้วอย่างไร ในเมื่อคนเขาเก่งถึงขั้นสามารถจัดการสัตว์อสูรมากมายขนาดนั้นในครั้งเดียวพวกชาวบ้านมีความคิดเรียบง่าย ส่วนมากก็แค่กลัวว่าครอบครัวตนที่ไม่ได้มีอันใดมากมายจะต้องเจียดความช่วยเหลือไปช่วยผู้อื่น และเมื่อเห็นว่าคนที่พวกเขาระแวงไม่มีทางมาสร้างความลำบากให้ ความคิดด้านลบที่มีจึงลดน้อยลง ถึงขั้นมีหลายคนชื่นชมในความเก่งกาจของหานลั่วอี้แม่นางน้อยหลายคนก็ไม่รังเกียจที่เขาขาพิการไม่เห็นหรือว่าสัตว์อสูรที่เหลือนั้นมีน้ำหนักมากแค่ไหน ต้องไม่ต่ำกว่าพันจินสัตว์อสูรมีพลังปราณแฝงอยู่ ถึงจะไม่มากเพราะเป็นระดับต่ำแต่ก็ได้ราคาดี ขายออกไปทั้งหมดย่อมได้เงินไม่ต่ำกว่าสองร้อยตำลึง และเป็นอย่างที่พวกเขาเข้าใจเยว่ฉีขายสัตว์อสูรได้เงินมาสองร้อยตำลึงจริง ๆเงินสองร้อยตำลึงนี้สำหรับชาวบ้านแล้วสามารถทำให้พวกเขามีชีวิตสะดวกสบายไปตลอดชาติ และสำหรับครอบครัวใหญ่เงินจำนวนนี้สามารถ

เช้านี้สิ่งที่เยว่ฉีทำเป็นอันดับแรกนอกจากการตื่นขึ้นมาทำอาหารให้สามี คือการเข้าเมืองไปหาหน้าร้านสำหรับค้าขาย เมืองโม่ฉีแม้จะมีร้านแผงลอยมาขายอาหารเช้าอยู่เสมอสามารถขนของขึ้นรถเทียมลาไปตั้งแผงขายจุดที่ว่างได้ แต่ดูจากอาหารที่นางจะทำ เยว่ฉีต้องมีหน้าร้านเสียก่อนเมื่อวานเยว่ฉีได้ลองไปหาเช่าหน้าร้านสำหรับเปิดร้านอาหารมาแล้ว แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะนายหน้าคนใดล้วนไม่มีใครต้อนรับนางทำไม? นางมีเงินเช่าร้านแต่ทำไมถึงได้หาเช่ายากถึงเพียงนี้ !!!ในเมื่อไม่สามารถจัดการหาหน้าร้านได้ด้วยตนเอง เยว่ฉีจึงต้องใช้ความสามารถพิเศษ“ลั่วอี้ท่านมีคนที่พอจะให้การช่วยเหลือเราได้หรือไม่”“เจ้าต้องการสิ่งใด”“ข้าต้องการหน้าร้านสำหรับขายอาหาร แต่ไม่ว่าจะไปสอบถามกับนายหน้ากี่คนต่อกี่คนล้วนถูกปฏิเสธ”เยว่ฉีพูดพลางใช้ช้อนป้อนยาหานลั่วซาน แต่เพราะเด็กน้อยหลับสนิทไม่ได้สติจะป้อนยาแต่ละช้อนจึงยากเย็นไม่น้อย นางต้องค่อย ๆ ป้อนทีละเล็กละน้อยจนกว่าจะหมดถ้วยหานลั่วอี้นั่งอยู่ด้านหลังมองภรรยาป้อนยาให้น้องชายต่างมารดาอย่างใจเย็นนางไม่รังเกียจว่าต้องดูแลคนป่วยถึงสองคน ทั้งยังทำทุกเรื่องด้วยความเต็มใจ ภรรยาเพียบพร้อมทั้ง

เช้าวันต่อมาเยว่ฉีเดินทางเข้าเมืองอีกครั้ง ครั้งนี้นางพกความมั่นใจมามากกว่าหลายครั้งที่ผ่านมา ทั้งยังคาดหวังว่าจะสามารถได้หน้าร้านที่ดี“ท่านคงเป็นคนสำคัญของชายผู้นั้นจริง ๆ” เสินเทียนเอ่ยยิ้ม ๆ คนผู้นั้นถึงขั้นออกคำสั่งให้เขาหาหน้าร้านให้ ไม่จำเป็นต้องใหญ่มาก เพียงให้การคุ้มครองเป็นพอดูสิ ถึงขั้นออกคำสั่งให้ใช้เบื้องหลังร้านค้าซินซินดูแลความปลอดภัยจะบอกว่าไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไร“ท่านหาหน้าร้านให้ข้าได้หรือไม่?” เยว่ฉีไม่สนใจคำพูดเขา หานลั่วอี้จะให้ความสำคัญนางมากน้อยเพียงใดนางย่อมสัมผัสได้ด้วยตนเอง“ได้ ท่านรอข้าสักครู่ ข้าจะพาไปดูหน้าร้าน” หานลั่วอี้ไม่เคยทำให้นางผิดหวังจริง ๆ หน้าร้านที่นางหามาหลายวัน พอเอ่ยปากขอความช่วยเหลือเพียงวันเดียวก็ได้มาแล้วเสินเทียนบอกกล่าวลูกน้องคนสนิทว่าตนจะออกไปนอกร้านชั่วครู่ให้เขาดูแลร้านให้ดี ก่อนจะพานางเดินออกมาทางหน้าร้าน ถึงอย่างไรก็คิดจะใช้เบื้องหลังร้านค้าซินซินช่วยเหลือเช่นนั้นก็ปล่อยให้ผู้คนเห็นว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกันไปเลยร้านซินซินเป็นร้านค้าหยกวิญญาณและเครื่องมือวิญญาณ เป็นร้านค้าสองชั้นแบ่งแยกระดับลูกค้าชัดเจน ลูกค้าทั่วไปจะซื้อขายสิน