Lahat ng Kabanata ng ข้ามเวลามาเป็นภรรยาสามีขาพิการ: Kabanata 41 - Kabanata 50

แม้จะเจ็บใจแต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ หานฉิงอี้ไม่อยากอยู่ให้คนมองต่อ จึงรีบกล่าวออกไปเสียงกดข่มแกมบังคับ“เจ้าพูดจบหรือยัง? แยกบ้านกันแล้ว แต่ก็ยังถือว่าเป็นคนตระกูลเดียวกัน ในเมื่อเจ้าแต่งมาเป็นสะใภ้ของของเจ้าก็ย่อมเป็นของลูกข้า และของของลูกก็ต้องเป็นของของบิดามารดา!!”คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าจะได้มาเจอคนที่อยากได้ของของผู้อื่นตัวสั่น ไม่มีกระทั่งความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ขอเพียงท้ายที่สุดผลประโยชน์ตกเป็นของตนก็พอเยว่ฉียังคงยืนนิ่ง นอกจากความรู้สึกสงสารหานลั่วอี้ที่มีครอบครัวประสาทแล้ว หญิงสาวก็ไม่มีความรู้สึกใดอีกเลยนางก้มหน้ามองหานลั่วอี้ อีกฝ่ายมองนางอยู่ก่อนแล้ว “ลั่วอี้ ในเมื่อพวกเขาบอกว่าหากไม่มอบร้านออกไปก็จะกลายเป็นลูกอกตัญญู เช่นนั้นพวกเราควรจะมอบร้านออกไปดีหรือไม่”หานลั่วอี้เลิกคิ้วสงสัยแต่ไม่นานก็เข้าใจ มุมปากชายหนุ่มยกยิ้ม มองสบสายตาซุกซนของภรรยา“ในเมื่อภรรยาคิดเช่นนั้น ก็คงต้องมอบออกไปแล้ว” คนตระกูลหานได้ฟังทั้งสองพูดคุยกัน โทษะที่มีก็เบาบางลงหลายส่วน น้ำเสียงยามเอ่ยพูดดูสนิทสนมขึ้น“ที่พวกเจ้าทำล้วนถูกต้อง ในเมื่อจะคืนให้ตระกูลแล้วเอกสารเช่าร้านก็ควรมอบออกมาด้วยมิใช่หรือ รีบ ๆ

เพราะมัวแต่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เยว่ฉีจึงสัมผัสความผิดปกติหลังเลื่อนขั้นไม่ได้ ตอนนี้หัวใจซึ่งเคยเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาทุเลาลงแล้ว เหลือเพียงอาการใจเต้นเช่นยามปกติพลังที่เพิ่มขึ้นมาเยว่ฉียังมิอาจควบคุมได้ด้วยไม่ใช่คนในโลกนี้ พลังจิตของนักหลอมโอสถจึงแผ่ออกไปทั่วพื้นที่ก่อนสัมผัสกับอะไรบางอย่าง สิ่งนั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนเคยสัมผัสมาก่อนใบหน้างดงามถอยห่างจากแผงอกแกร่ง หานลั่วอี้ซึ่งเฝ้ามองอยู่ตลอดกำลังจะเอ่ยถามว่า หายเขินอายแล้วหรือ กลับต้องเปลี่ยนคำพูดเมื่อเห็นว่าคิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่น“มีอันใดหรือ”“ข้าสัมผัสอะไรบางอย่างได้” ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวก้าวลงจากตัวสามี เป็นฝ่ายนำพาเขาออกไปพื้นที่ว่างหลังบ้านภายในกำแพงกำแพงสร้างใหม่ด้านหลังห่างจากตัวบ้านประมาณหนึ่งจั้ง บ้านหลังใหม่ของพวกเขาสร้างเสร็จเมื่อหนึ่งวันก่อน ซึ่งทันก่อนเยว่ฉีจะเลื่อนระดับพอดีรูปแบบบ้านเป็นอย่างที่ต้องการ ในส่วนของกำแพงก็สร้างสูงจากพื้นหนึ่งจั้ง ลานบ้านเล็ก ๆ ถูกทำความสะอาดและมีการปลูกพืชผักเอาไว้เล็กน้อย จุดสำคัญคือใต้ต้นไม้ใหญ่มีการปรับพื้นดินให้เรียบแล้วนำแคร่หลังน้อยมาตั้งไว้ใต้ต้นไม้เยว่ฉีผละ

“ขอบคุณพวกพี่มาก” เยว่ฉีพูดพร้อมรอยยิ้มที่สะท้อนไปถึงดวงตา“น้องเยว่ ที่เจ้าให้ข้ากับพี่เฟิงนำจอบมาด้วย เจ้าให้พวกข้านำมาทำอะไรหรือ?” เมื่อสักครู่คล้ายเด็กสาวกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง หลังพูดคุยเรื่องสำคัญกันจบแล้วหลัวหรูจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถาม“พี่หลัว พี่รู้หรือไม่ว่าพลังจิตของนักหลอมโอสถทำอันใดได้บ้าง”“รู้ สามารถตรวจสอบหาพืชวิญญาณและหยกวิญญาณได้ แต่เรื่องหยกวิญญาณยังไม่มีการยืนยันว่าจริงดังข่าวลือหรือไม่ นอกจากนี้ยังสามารถใช้เป็นตาที่สามเพื่อมองสิ่งต่าง ๆ รอบตัวในระยะไกล”เยว่ฉียิ้ม พี่หลัวรอบรู้มากจริง ๆ บางทีนางก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทั้งสองคนเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาจริงหรือ “พี่ทั้งสองใช้จอบขุดดินบริเวณนี้ออกมาให้หมด ข้ามีค่าจ้างให้พวกท่าน”“น้องเยว่เรื่องแค่นี้ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าหยิบเงินออกมา ข้ากับพี่หลัวยังมีเงินอยู่ในมือไม่น้อย เรื่องแค่นี้ข้าเต็มใจทำให้”“ขอบคุณน้ำใจของพี่ทั้งสอง” ในเมื่อหลัวหรูพูดออกมาขนาดนี้แล้วนางก็ไม่คิดปฏิเสธน้ำใจ เอ่ยยอมรับออกไปยิ้ม ๆทั้งสองคนรวมถึงเยว่ฉีช่วยกันขุดดินบริเวณที่พูดออกไปเมื่อสักครู่ จุดนี้เป็นที่ราบเรียบมีต้นหญ้าเล็ก ๆ ขึ้นประปรายล้อมรอบไปด้วยพุ่มไม

หลังรอคอยมาหนึ่งชั่วยาม เสินเทียนก็มาถึงหมู่บ้านชวีซาน พอรถม้าจอดหน้าบ้านได้สนิทเขาก็รีบเปิดประตูลงจากรถก้าวยาว ๆ ไม่รอเจ้าของบ้านที่เดินตามหลังลงมา เยว่ฉีส่ายหัวยิ้ม ๆ หมดสิ้นแล้วภาพคุณชายผู้สูงศักดิ์ เหลือเพียงเด็กตัวน้อยที่ตื่นเต้นกับของเล่นชิ้นหนึ่งเยว่ฉีก้าวไม่เร็วไม่ช้าตามหลังไป ชาวบ้านโดยรอบเห็นรถม้าหรูหรามาจอดหน้าบ้านก็สนอกสนใจต้องการอยากรู้อยากเห็น แต่ด้วยหวาดกลัวผู้บุรุษสามคนที่มาด้วย จึงไม่กล้าก้าวเข้ามาใกล้มากนักนอกจากเสินเทียนจะมาด้วยแล้ว เขายังได้นำลูกจ้างร้านมาด้วยสามคน ทำหน้าที่เป็นคนขับรถม้าหนึ่งคนและผู้คุ้มกันอีกสองคน ซึ่งขี่ม้ามาพร้อมกับรถม้าหลังเถ้าแก่ก้าวเข้าไปในบ้าน ผู้ติดตามก็ทำหน้าที่คอยรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าประตู บรรยากาศจากชายฉกรรจ์ร่างสูงช่วยข่มชาวบ้านเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี“เสินเทียนเจ้ายังคงเหมือนเดิม” เสียงพูดเรียบง่ายจากหานลั่วอี้ทำสองขาที่ก้าวเร็ว ๆ เข้ามาในบ้านหยุดชะงัก เสินเทียนมองสบสายตาสหายก่อนจะก้มลงมองขาทั้งสองข้าง ใบหน้าเปื้อนยิ้มมีความสุขพลันมืดครึ้มลง ก้าวไม่เร็วไม่ช้าเข้าไปหา“ลั่วอี้ข้ามันไร้ประโยชน์ผ่านมานานขนาดนี้ข้ายังไม่สามารถหาหมอม

อดีต“ท่านแม่มาหาลูก!!” เด็กชายตัวน้อยวัยหกขวบฉีกยิ้มกว้างดีใจที่มารดามาหา ท่านแม่ไม่ค่อยมาหาเขาเท่าใดนัก จึงมีน้อยครั้งที่เด็กน้อยจะได้เห็นหน้าหานลั่วซานวิ่งเต็มความเร็วเข้าไปใกล้ด้วยขาสั้นป้อม ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยประกายสดใส สองแขนอ้าออกต้องการบอกว่า ‘ท่านแม่กอดข้า’ แต่มารดากลับไม่ทำเช่นนั้น นางเพียงยิ้มบางจับไหล่บุตรชาย“ลั่วซานหากลูกวิ่งเข้ามาหาแม่เช่นนี้ แม่จะล้มเอานะลูก” น้ำเสียงอ่อนโยนติดห่างเหิน มุมปากยิ้มแต่ดวงตากลับไม่เป็นเช่นนั้นแรงจากเด็กจะทำให้นางล้มได้อย่างไร ที่มู่ฉิงเย่พูดออกไปเพียงไม่ต้องการกอดหานลั่วซาน“ท่านแม่ ลูกขออภัย” น้ำเสียงเด็กน้อยเบาหวิวด้วยคิดว่าตนคงทำให้มารดาผิดหวังอีกแล้ว หานลั่วซานจึงก้มหน้าชิดออก ท่าทางสำนึกผิดมู่ฉิงเย่เห็นเช่นนั้นก็ได้แต่เผยแววตาไม่พอใจบุตรชายคนเล็กไม่ได้เรื่องสักอย่าง ฝึกปราณก็ไม่ได้ ทั้งยังหัวอ่อนไม่ทันคน นางไม่ชอบหานลั่วซาน เทียบกับบุตรทั้งสองคนเด็กคนนี้ถือเป็นความผิดพลาดเดียวในชีวิตนาง“ไม่เป็นไร คราวหลังแค่ระวังก็พอ” เด็กชายตัวน้อยได้ยินคำปลอบโยนอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน หัวใจดวงน้อย ๆ ที่โหยหาความอบอุ่นพลันพองโตท่านแม่มาหาข้