All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นภรรยาสามีขาพิการ: Chapter 71 - Chapter 80

คนถูกมองถึงกับตัวสั่นทั้งที่ตอนแรกยังรู้สึกตกตะลึงระคนประหลาดใจเมื่อเห็นว่าคุณชายใหญ่ขาหายดีแล้ว ทว่าพอสบเข้ากับดวงตาสีดำลุ่มลึกร่างกายถึงกับแข็งค้างไม่อาจเคลื่อนไหวได้ไปชั่วขณะหนึ่ง“มีอะไร” น้ำเสียงราบเรียบที่สามารถแช่แข็งคนฟัง ทำเอาบ่าวรับใช้อยากจะร้องไห้ออกมาเสียตอนนี้เหตุใดคุณชายใหญ่ถึงได้น่ากลัวเช่นนี้ เขาจะไม่ไหวอยู่แล้วแต่ถึงจะหวาดกลัวมากเพียงใดก็ต้องทำสิ่งที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบสองยี่สิบสามปี ก้มหน้าไม่กล้าสบตาในมือสั่น ๆ มีจดหมายฉบับหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าหานลั่วอี้หลุบตามอง อีกฝ่ายเห็นว่าคุณชายใหญ่ไม่หยิบจดหมายไปเสียทีจึงเหลือบตาขึ้นมอง ก่อนจะสบเข้ากับสายตาเย็นชาชวนให้ขนลุก จนต้องหลบสายตาอีกครั้ง“นะ...นายท่านรอง...บอกให้บ่าว นะ...นำจดหมายมาให้คะ...คุณชายใหญ่ขอรับ” กว่าคำพูดจะถูกกล่าวออกมาจนครบก็ผ่านไปนานพอสมควรหานลั่วอี้ยกยิ้มมุมปาก ใช้สายตาเย็นชายมองจดหมายตรงหน้า ไร้ซึ่งคำกล่าวมีเพียงฝ่ามือยื่นไปหยิบจดหมายมาเปิดดูเนื้อความในจดหมายส่งผลให้ดวงตาเย็นชาวูบไหว หลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย เป็นเสียงหัวเราะที่กัดเซาะเข้าไปถึงหัวใจคนฟัง ชายหนุ่มผู้ทำหน้า

พอก้าวเข้าบ้านมาไม่นาน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเคลื่อนเข้ามาใกล้คนที่มาให้เห็นหน้าก่อนใครคือหานฉิงอี้ นัยน์ตาเขาตอนนี้แตกต่างจากเมื่อหลายเดือนก่อนราวกับว่าไม่เคยมีความเกลียดชังอยู่ในนัยน์ตาคู่นั้น ความยินดีจากส่วนลึก ความโลภ ความปีติยินดีและความประหลาดใจหานฉิงอี้ก้าวเร็ว ๆ ไม่รอภรรยาและบุตรทั้งสองเอ่ยเสียงติดตื่นเต้น“ลั่วอี้เจ้ากลับมาเดินได้แล้ว” สองมือแกร่งยกขึ้นหวังจะวางบนไหล่ของบุตรชาย ทว่าหานลั่วอี้กับก้าวถอยหลังไม่ปล่อยให้เขาได้ทำดั่งใจนึกหานฉิงอี้ไม่คิดว่าบุตรชายจะกล้าฉีกหน้าเขา ปฏิกิริยาของเขาทำชายสูงวัยหยุดชะงัก หน้าเจื่อน รอยยิ้มยินดีหายไปเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดเล็กน้อยใช่ แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเขารู้แล้วว่าบุตรชายเป็นผู้ฝึกปราณขั้นเจ็ด แถมยังแข็งแกร่งกว่าเขาเล็กน้อยหานฉิงอี้พยายามกักเก็บความไม่พอใจจากใบหน้า เอ่ยประจบ“เหตุใดลูกถึงได้ทำตัวเหินห่างเช่นนี้ พ่อดีใจที่เจ้ากลับมาเดินได้มากเพียงใดเจ้ารู้หรือไม่? ดูจากบรรยากาศรอบตัวเจ้าเป็นผู้ฝึกปราณขั้นเจ็ดแล้ว?”“......” หานลั่วอี้ยังคงเงียบ ใช้สายตาไร้อารมณ์มองบิดา ก่อนจะเหลือบสายตาผ่านไปด้านหลัง มุมปากชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน

ข่าวที่หานลั่วอี้กลายเป็นฝึกปราณขั้นเจ็ดสร้างความกระอักกระอ่วนขึ้นในบ้านของท่านลุงและท่านอา เพราะในบ้านของพวกท่านไม่มีบุตรคนใดสามารถก้าวมาถึงระดับนี้ขนาดหานลั่วตงบุตรชายคนโตของท่านลุงยังเป็นเพียงฝึกปราณขั้นหก ซึ่งเขาอายุมากกว่าหานลั่วอี้สี่ปีอีกฝ่ายพอได้ทราบก็มีสีหน้าปั้นยากพยายามไม่เผยความรู้สึกออกมาพร้อมกล่าวแสดงความยินดี“น้องอี้ เป็นผู้ฝึกปราณขั้นเจ็ดได้เร็วถึงเพียงนี้แสดงว่าพบเจอโชควาสนาใช่หรือไม่? มีของดีเช่นนี้น้องอี้ไม่คิดว่าควรจะแบ่งปันคนในครอบครัวบ้างหรือ? ถึงอย่างไรก็ได้ชื่อว่าคนในตระกูลเดียวกัน” แม้หานลั่วตงจะรู้สึกไม่พอใจที่ชายหนุ่มเป็นผู้ฝึกปราณขั้นเจ็ด ทว่าเขากลับอยากรู้วิธีที่จะทำให้ก้าวขึ้นไปถึงขั้นนั้นได้ตนขยันฝึกฝนใช้หยกวิญญาณไปก็มาก แต่กับติดอยู่ขั้นหกมาสองปีแล้วยังไม่สามารถข้ามขึ้นไปขั้นเจ็ดได้ แต่ญาติผู้น้องคนนี้หลังกลับมาเป็นปกติ สามารถเดินเหินได้เหมือนคนทั่วไปกลับกระโดดสู่ผู้ฝึกปราณขั้นเจ็ด จะไม่ให้รู้สึกอิจฉาตาร้อนได้อย่างไรหานลั่วอี้ยิ้มบาง หันไปเอ่ย “พี่ตง ข้าพบโชควาสนาจริงอย่างที่ท่านกล่าว แต่น่าเสียดายของดีมักจะพบเจอได้ยาก หลังข้าพบก็ใช้สิ่งนั้นกับตน ย

เยว่ฉีเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าหานลั่วอี้มีสีหน้าแปลกไป ชายหนุ่มส่ายศีรษะเป็นเชิงปฏิเสธ ยื่นมือไปกอบกุมมือภรรยา“อีกไม่นานงานเลี้ยงจะจบแล้ว ทนอีกสักนิด” เยว่ฉีพยักหน้ายิ้มบางบรรยากาศดูอบอุ่นเป็นกันเอง พาให้ผู้คนโดยรอบอิจฉาฝั่งหนึ่งเต็มไปด้วยความอบอุ่นถูกผู้คนรุมล้อม อีกฝั่งกำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันในความสำเร็จของผู้อื่น หานลั่วเหมยได้แต่อดทนไม่แสดงความเกลียดชังออกไป หากนางแสดงความเป็นศัตรูในงานเช่นนี้ก็ไม่เท่าสร้างเรื่องนินทาให้คนนอกหรือ? เมื่อท่านปู่รับรู้คงไม่พอใจหานลั่วเหมยคิดเช่นนั้น แต่หานลั่วเซียงไม่ใช่ครั้งแล้วครั้งเล่า วันแล้ววันเล่า ที่เขาต้องพยายามเข้าไปอยู่ในสายตาของบิดาและท่านปู่ พยายามทำทุกอย่างตามที่มารดาต้องการ แต่แล้วเพราะชายผู้นี้ ทั้งที่ตอนนี้เขาสามารถกลายเป็นความสนใจเดียวของบิดาแล้ว ชายน่ารังเกียจคนนี้ก็ยังจะกลับมาแย่งชิงของของเขาไปทุกอย่างของเขา...หานลั่วเซียงกระดกเหล้าเข้าปากไปอีกจอก เดินถือจอกเหล้าและไหเหล้าก้าวเดินเข้าไปใกล้หานลั่วอี้ หานลั่วเหมยรู้สึกว่าพี่ชายจะต้องสร้างเรื่องเป็นแน่จึงคิดจะเข้าไปห้าม ทว่าพอสบเข้ากับดวงตามุ่งร้ายไม่คุ้นเคยนางกับทำอันใดไม่ได้ ได้แต

แขกเหรื่อออกไปหมดแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตระกูลวันนี้รวมไปถึงความจริงที่ว่า มารดาเลี้ยงไม่ถูกกับบุตรชายคนโตของบ้านรองก็ไม่สามารถปิดได้อีกต่อไป ไม่นานข่าวนี้ก็แผ่กระจายออกไปให้ชาวบ้านทั่วเมืองโม่ฉีได้รับรู้หานอวี้ไม่พอใจเป็นอย่างมาก มู่ฉิงเย่คือสะใภ้ที่บุตรชายรักจึงได้ตบแต่งเข้าจวน ถึงพื้นเพจะไม่ได้เรียกว่ายิ่งใหญ่แต่ก็พอมีหน้ามีตาอยู่บ้าง ก่อนจะแต่งเข้านางเป็นสตรีสุภาพเรียบร้อยน่าเอ็นดู แต่หลังจากแต่งงานนิสัยคล้ายเปลี่ยนไปเล็กน้อยตอนนั้นหานอวี้คิดว่าไม่มีความจำเป็นใดให้ต้องใส่ใจ เพราะถึงนางจะเปลี่ยนไปแต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่รับได้ มาตอนนี้นางสร้างเรื่องจนกลายเป็นที่ติฉินนินทา ชื่อเสียงตระกูลด่างพร้อย ตนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ผู้คนมากมายคงมองว่าเป็นถึงผู้อาวุโสแต่กลับดูแลครอบครัวไม่ดี ปล่อยให้สะใภ้ควบคุมและเลี้ยงดูหลานด้วยความลำเอียงแค่คิดก็โมโหแล้ว ชื่อเสียงตระกูลที่บรรพบุรุษดูแลมาอย่างดี กลับต้องมาด่างพร้อยเพราะสตรีนางหนึ่ง หากไม่ใช่ว่าเห็นแก่หน้าหลาน เขาอยากจะสั่งให้หานฉิงอี้หย่ากับนางเสียตอนนี้!!ภายในห้องโถงหานอวี้มองสะใภ้รองนั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่กลางห้องโถง ปากก็เอาแต่ร้องท