All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นภรรยาสามีขาพิการ: Chapter 61 - Chapter 70

ตั้งแต่หานลั่วอี้ออกจากการฝึกปราณก็ผ่านมาแล้วกว่าสองเค่อ ในที่สุดเยว่ฉีลืมตาขึ้นมาหญิงสาวสัมผัสได้ว่าฝ่ามือซึ่งเคยสัมผัสกันหายไปแล้ว ใบหน้างดงามพลันขมวดคิ้ว แต่พอภาพตรงหน้าเด่นชัดสิ่งที่ปรากฏให้เห็นกับมีเพียงความว่างเปล่า หญิงสาวกวาดสายตามองหาก่อนจะพบว่ากระจกฝั่งลานประมูลมีบุรุษผู้หนึ่งยืนมองลงไปด้านล่าง มองเห็นไหล่กว้างแผ่นหลังแสนคุ้นเคย เขาไขว้มือทั้งสองไว้ด้านหลัง ท่วงท่าสงบสูงส่งไม่แปดเปื้อนเยว่ฉีจำแผ่นหลังนั้นได้ดี ยามเขาหันหลังกลับมาแล้วสบสายตาเข้าด้วยกัน พร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยมุมปาก ทำหญิงสาวกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่หยาดหยดสีใสเอ่อคลอบนดวงตาคู่สวย ก่อนจะไล่ลงมาตามแก้มร่วงหล่นลงสู่พื้น ทว่ายังไม่ทันที่หยาดน้ำตาจะได้ตกกระทบพื้น ชายผู้หนึ่งก็เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ใช้ปลายนิ้วชี้รองรับน้ำตาเม็ดนั้นเอาไว้“ภรรยา ข้าเดินได้แล้ว” น้ำเสียงเนือยนาบไม่เร็วไม่ช้าและหนักแน่น ทำเยว่ฉีร้องไห้โฮโผกอดสามี โอบกอดรอบคอเขาไว้ด้วยร่างกายสั่นไหวปล่อยให้น้ำตารินไหลอยู่อย่างนั้นหานลั่วอี้ตะลึงงัน ก่อนจะได้สติประคองเอวคนรักเป็นฝ่ายนั่งลงบนโต๊ะ ปล่อยให้นางนั่งอยู่บนตักทั้งที่ใบหน้ายังซุกซบอยู่บนไหล่สัมผ

“ท่านพี่...ละ...ลั่วซานขอโทษ” เสียงเล็กติดสะอื้นกับใบหน้าน้อย ๆ ของเด็กชายที่ยืนขาสั่นแทบจะล้มลงไปได้ตลอดทำเอาเยว่ฉีตกใจ เด็กน้อยกำมือชิดหน้าอกท่าทางหวาดกลัว บนใบหน้ามีน้ำตาคลออยู่ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะได้เอ่ยอันใดออกมาอีก แม้แต่เยว่ฉีก็ยังไม่ทันจะได้เคลื่อนไหว ก็มีลมสายหนึ่งพัดผ่านข้างกายพร้อมร่างบุรุษเคลื่อนตัวมากอดเด็กชายตัวน้อย“ฮึก...ทะ...ท่านพี่ ฮึก ท่านพี่” หานลั่วซานปล่อยโฮ มือเล็กทั้งสองข้างกำเสื้อพี่ใหญ่แน่น ซุกหน้าลงกับซอกคอตัวสั่น“ลั่วอี้ ท่านพาน้องเข้าไปในห้องก่อน” หานลั่วอี้ทำตาม อุ้มน้องชายขึ้นแล้วก้าวเข้าไปในห้องเยว่ฉีมองตามไม่กล่าวอะไร ก่อนจะหันมาหาครอบครัวเฟิง“พี่หลัว พี่เฟิง วันนี้คงทานอาหารเย็นร่วมกันไม่ได้แล้ว”สองสามีภรรยาเฟิงเข้าใจ เอ่ยตอบว่าไม่เป็นไรแล้วขอตัวกลับบ้านเยว่ฉีเดินไปส่งถึงหน้าบ้านหลังเปิดประตูลงกลอนแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องหานลั่วอี้นั่งอยู่บนเตียงในห้องน้องชาย บนตักชายหนุ่มมีร่างเล็กกว่าซึ่งมองเห็นได้ชัดว่ายังคงร้องไห้สะอื้นไม่หยุด ปากเอาแต่พึมพำขอโทษพี่ใหญ่“ฮึก พี่ใหญ่ อย่า ฮึก อย่าเกลียดลั่วซาน” น้ำเสียงเล็กแหบติดหวาดกลัว มือน้อยกำเสื้อ

ผ่านมาร่วมสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่หานลั่วซานตื่นขึ้นมา ช่วงแรกเด็กชายตัวน้อยยังมีท่าทางหวาดกลัวไม่กล้าพูดจาหรืออ้อนขอในสิ่งที่ต้องการ แต่พอเวลาผ่านไปความสดใสที่หานลั่วอี้เคยเล่าให้ฟังก็เริ่มปรากฏให้เห็น“พี่สาว ลั่วซานอยากกินนุ่ม ๆ” เยว่ฉีอมยิ้มก้มหน้ามองเด็กชายตัวน้อยที่วิ่งมาเกาะขา เด็กชายตัวน้อยเงยหน้ามองและฉีกยิ้มกว้าง“ลั่วซานจะทานตอนนี้เลยหรือ”“อื้อ...ลั่วซานชอบกินนุ่ม ๆ” นุ่ม ๆ ที่หานลั่วซานพูดถึงคือ ซาลาเปาไส้หมู เยว่ฉีทำไว้ตั้งแต่เมื่อคืนและแบ่งเก็บไว้สำหรับตอนเช้าไม่คิดว่าเด็กชายจะชอบ“ได้ รอพี่สาวสักครู่”“ลั่วซานเด็กดี ลั่วซานรอพี่สาว”เย่วฉียิ้มเอ็นดู ขยับตัวก้าวเข้าไปในห้องครัวโดยมีร่างเล็ก ๆ เดินตามไม่ห่าง ดวงตาเล็กเป็นประกายจดจ่ออยู่กับการเคลื่อนไหวของนางเยว่ฉีหยิบซาลาเปาร้อน ๆ ออกมาจากที่นึ่งโน้มตัวลงก่อนจะยื่นให้“ลั่วซานมันร้อนหนูต้องถือดี ๆ นะ”“ขอรับ ลั่วซานไม่กลัวร้อนถือได้” ว่าจบก็รับของจากมือไป ก่อนจะไปยังมิวายเอ่ยขอบคุณอีกครั้งหนึ่งจากที่ใช่ชีวิตร่วมกันมาหนึ่งสัปดาห์ หานลั่วซานเป็นเด็กนิสัยดีมาก ไม่งอแง ไม่เอาแต่ใจ ทั้งยังพูดรู้ความ ถึงจะยังไม่สดใสร่าเริงเท่า

สิ่งที่ถูกฝังไว้มีรูปร่างเป็นหินเช่นเดียวกับหินหยกวิญญาณขนาดไม่ใหญ่มากประมาณครึ่งฉื่อ ทั้งสองคนช่วยกันขนหินขึ้นมาด้านบน นับทั้งหมดแล้วมีประมาณสองร้อยก้อนเยอะมาก ไม่คิดว่าบนภูเขาลูกนี้จะมีสมบัติมากมายซ่อนอยู่ น่าแปลกที่ไม่เคยมีใครค้นพบเห็น“ลั่วอี้ ผ่าดูบนเขาเลยได้หรือไม่? แล้วค่อยเก็บเข้าไปในมิติ”หานลั่วอี้พยักหน้า ทำตามที่ภรรยาต้องการ แต่ก่อนจะผ่าหินเขาได้สร้างอาคมลวงตาและป้องกันรอบตัวเพื่อป้องกันไม่ให้ใครมองเห็นพวกเขาตั้งแต่ขาหายและกลายเป็นฝึกปราณขั้นเจ็ด พลังในร่างก็ทวีขึ้นมาก สามารถใช้คาถายาก ๆ ได้ง่ายขึ้น รวมไปถึงวิชาที่อาจารย์ให้มาคราวก่อน เขาก็เริ่มฝึกฝนได้อย่างเชี่ยวชาญ สามารถใช้พลังลมได้หลากหลายรูปแบบมากกว่าเมื่อก่อน“พี่ใหญ่จะผ่าหรือ ลั่วซานดูด้วย” เด็กชายตัวน้อยวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหย่อนตัวนั่งข้างกายทั้งสองคน ดวงตาเป็นประกายจ้องมองก้อนหินในมือ“ลั่วซานชอบของมีประกายหรือไม่”“ลั่วซานชอบวิบวับวิบวับสวยมาก”“ชอบของวิบวับหรือ”“อื้อ ไม่ใช่สิ่งนี้วิบวับวิบวับสวยมาก” ทั้งสองคนมองหน้ากันพร้อมกับเลิกคิ้วสงสัยเยว่ฉีจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถาม “ลั่วซานเห็นอะไรด้านในหรือ? ““ลั่วซานเห็นแสงวิบวับ

กว่าจะปลอบเด็กชายตัวน้อยให้หยุดร้องไห้ก็ใช้เวลานานมาก มาตอนนี้ท้องน้อยจึงส่งเสียงประท้วงออกมา“จากนี้ลั่วซานก็ฝึกวิชาด้วยกันกับพี่ใหญ่ได้แล้ว” เด็กน้อยพูดไปยิ้มแย้มไป หานลั่วอี้เองก็ดีใจไปกับน้องชาย แต่ในความดีใจนั้นยังมีความกังวลหลงเหลืออยู่“ลั่วซานอยากกลับไปหาท่านแม่หรือไม่” มือน้อย ๆ ที่ประสานกับมือชายหนุ่มกำแน่น สองขาหยุดชะงัก เงยหน้ามองพี่ใหญ่ด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ เอ่ยถามเสียงสั่น“พี่ใหญ่จะส่งลั่วซานไปหาท่านแม่หรือ?”หานลั่วอี้นั่งลงตรงหน้าน้องชาย “ไม่ใช่ พี่ใหญ่กำลังถามความต้องการของลั่วซานว่าอยากจะกลับไปหาท่านแม่หรือไม่”“ไม่ไป ลั่วซานจะอยู่กับพี่ใหญ่ไม่อยู่กับท่านแม่” เด็กชายโผเข้ากอดชายหนุ่มแน่น สองแขนเล็กโอบกอดรอบคอ“พี่ใหญ่ ลั่วซานจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ อยากอยู่กับพี่ใหญ่ไม่เอาท่านแม่”“ลั่วซานไม่อยากได้ท่านแม่แล้วใช่ไหม”“ลั่วซานไม่อยากได้ ท่านแม่ใจร้ายทำร้ายพี่ใหญ่ ทำร้ายลั่วซาน ไม่เอาท่านแม่ แค่พี่ใหญ่ แค่พี่สาว”หานลั่วอี้เบาใจขึ้นมาแล้ว สิ่งที่เขากลัวไม่ใช่มู่ฉิงเย่มาชิงตัวหานลั่วซานไป แต่กลัวว่าน้องชายจะอยากกลับไปหานางมากกว่าตอนนี้หานลั่วซานสามารถฝึกปราณได้แล้ว หากก