บททั้งหมดของ ข้ามเวลามาเป็นภรรยาสามีขาพิการ: บทที่ 91 - บทที่ 100

หานลั่วอี้กวาดตามองสัตว์ร้ายที่ยังไม่ยอมแพ้ ต้องการวิ่งมาทางพวกเขาชายหนุ่มสะบัดมือเพียงหนึ่งครั้ง ดาบสายลมนับร้อยเล่มพุ่งแทงทะลุเป้าหมายที่เหลือทั้งหมดสัตว์อสูรนับร้อยถูกโจมตีจนสิ้นใจจากการโจมตีเพียงสองครั้งเลือดซึ่งไหลออกมาตามบาดแผลส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว กลิ่นนี้สามารถเรียกสัตว์ร้ายตนอื่นได้ แต่ไม่นานกลิ่นไม่พึงประสงค์ก็ถูกสายลมพัดพาไป เหลือไว้เพียงร่างไร้วิญญาณ“ภรรยาจัดการเรียบร้อยแล้ว” ชายหนุ่มหันหลังกลับไป หญิงสาวกระโดดลงจากหลังรถม้าเข้าสู่อ้อมกอดสามี มอบจุมพิตรัวเร็วครั้งหนึ่งให้เป็นรางวัล“ท่านเก่งมาก”คนที่เห็นเหตุการณ์“....” ไม่ต้องแสดงความรักกันออกนอกหน้ามากก็ได้“ลั่วอี้ข้าว่ามีบางอย่างน่าสงสัย หลังถูกท่านโจมตีพวกมันไม่ได้หนีไป บางทีบริเวณนี้อาจจะมีบางอย่างที่สัตว์อสูรต้องการ?” เยว่ฉีเอ่ยถามหลังเท้าเหยียบพื้น หานลั่วอี้พยักหน้าเห็นด้วย พร้อมกวาดตามองผู้คนโดยรอบทุกคนต่างคิดไปในทางเดียวกัน คงมีบางอย่างไม่ปกติอย่างที่หญิงสาวสงสัย พร้อมทั้งส่งสายตามาทางนางคนถูกจ้องเข้าใจในทันที“พวกท่านต้องมอบของรางวัลให้กับการทำงานหนักของข้า!!” ไม่มีใครเอ่ยแย้งคำพูดของนาง เพราะจากคนทั

ผ่านมาเกือบหนึ่งเดือน ที่ต้องใช้ชีวิตเกือบแปดชั่วยามในแต่ละวันบนรถม้า ในที่สุดพวกเขาก็เดินทางมาถึงเมืองโม่ชิง หลังจ่ายค่าผ่านทาง บังคับรถม้าเดินผ่านประตูสูงใหญ่ กำแพงสูงเสียดฟ้าเข้ามาด้านใน ก็เห็นถึงความครึกครื้นมีชีวิตชีวาซึ่งมากกว่าเมืองอื่น ๆ หลายเท่าด้วยเมืองโม่ชิงเป็นหนึ่งในไม่กี่เมืองที่สามารถเดินทางขึ้นไปยังดินแดนระดับกลางได้ ผู้คนจึงมักจะเดินทางมาเมืองโม่ชิงกันทั้งนั้นส่วนขึ้นไปแล้วจะผ่านไปได้หรือไม่ หรือต้องกลับมาทันทีที่เข้าไป ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับโชควาสนา มีคนนับหมื่นนับแสนต้องการขึ้นไปยังดินแดนสูงกว่าแต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีชีวิตที่ดีหลังก้าวขาเข้าไป“วู้ วู้ สวยมาก สวยมาก!! พี่สาวน้องม้าตัวน้อยน่ารักมาก มีตัวขนนุ่มนิ่มด้วย!!” หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่แบ่งหน้าต่างคนละครึ่งแล้วมองออกไปนอกด้วยกัน ดวงตาสดใสเป็นประกายวิบวับของเด็กน้อยทำผู้ใหญ่เห็นแล้วเอ็นดู เยว่ฉีมองตามสายตาก็เห็นว่าปลายทางนั้นมีตุ๊กตาม้าตัวเล็ก และตุ๊กตาสุนัขจิ้งจอกตัวเล็กวางคู่กัน มีเด็กหลายคนก้มมอง เอ่ยอ้อนวอนขอให้บิดามารดาซื้อให้สักตัวเยว่ฉีเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เมืองโม่ชิงดูครึกครื้นและเจริญกว่าเมืองโม่ฉ

“ท่านน้า ท่านจะพูดดีกับพวกมันไปทำไม มันทำร้ายข้า ทำร้ายหลานชายท่าน!!” ผู้คนโดยรอบเริ่มซุบซิบนินทาการกระทำของถังโม่“เจ้าเงียบปากได้หรือไม่? ก่อนข้าจะทำเป็นไม่รู้จักเจ้า!!” วัน ๆ สร้างแต่เรื่อง คนมากเช่นนี้จะให้เขาทำอันใดได้ เชื่อคำพูดหลานชายแล้วทำเป็นหลับตาข้างลืมตาข้าง กลับขาวเป็นดำเช่นนั้นหรือ? คงได้ถูกชาวบ้านนินทางไปอีกหลายปี และอาจจะส่งผลกระทบถึงหน้าที่การงาน“ท่านน้า ท่านเห็นผู้อื่นดีกว่าหลานชายหรือ? ข้าจะฟ้องท่านพ่อ บอกว่าท่านน้ารังแกข้า!!” เยว่ฉีกลอกตามองบนให้เด็กแหง่ติดพ่อแม่ คิดว่าทุกอย่างสามารถจัดการได้เพียงร้องไห้อ้อนวอน หญิงสาวเลิกสนใจพวกเขา หันไปจัดการความเสียหายซึ่งเกิดจากการต่อสู้เมื่อสักครู่เยว่ฉีควักเงินจ่ายค่าเสียหายให้ผู้คนโดยรอบ ชาวบ้านที่ตอนแรกอารมณ์เสียเพราะโดนลูกหลงจากการปะทะกันของผู้แข็งแกร่ง กลับมามีสีหน้ายิ้มแย้มเช่นปกติ พร้อมทั้งเอ่ยชมความใจดีของนางเยว่ฉียิ้มรับไม่เอ่ยคำ หลังจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็เอ่ยบอกคนทั้งหมดว่าให้เข้าไปพักผ่อนด้านใน ส่วนสองคนนั้นก็ปล่อยไป แต่หากยังไม่เลิกราคงต้องสั่งสอนอีกเล็กน้อยนางไม่มีความคิดจะทำความรู้จักกับพวกเขาไม่สิ...คนน่

“ข้ามาช้าไปหรือไม่?”“ไม่ เจ้ามาทันเวลาพอดี” เสินเทียนเอ่ยตอบ ด้วยจำนวนคนที่ต้องการขึ้นไปดินแดนระดับกลางมีมากจึงต้องต่อแถวเพื่อรอให้ถึงลำดับของตนเอง พอเยว่ฉีเดินทางมาถึงก็ถึงลำดับของพวกเขาพอดีเรื่องนี้ไม่มีใครกล่าวหาว่าพวกเขาแทรกแถว เพราะมีคนหลายกลุ่มที่ให้คนคนหนึ่งมาต่อแถวส่วนคนที่เหลือรออยู่รอบนอก หรือไม่ก็ไปหาซื้อของจำเป็นก่อนจะกลับมาหาสหายในแถว“พวกเจ้าจะไปกันกี่คน” คนทำหน้าที่แจกจ่ายป้ายเอ่ยถาม เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ ตรงหน้าคือโต๊ะรูปสี่เหลี่ยมตัวหนึ่ง มีสองคนช่วยกันแจกจ่ายป้ายพร้อมรับเงินสำหรับค่าเดินทาง ด้านหลังคนทั้งสองมีผู้ฝึกปราณขั้นเก้าสองคนคอยดูแลความปลอดภัย“สิบคน”“มีการดูแลสามระดับ ที่นั่งชั้นต่ำสุด อยู่ร่วมกับคนอื่นมี่เตียงนอน ที่นั่งชั้นกลางมีเตียงแต่ต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นหลายคน อาหารช่วยเหลือตนเอง ที่นั่งชั้นบนสุด มีห้องส่วนตัว พร้อมอาหารระหว่างเดินทางจนถึงดินแดนระดับกลาง”“ที่นั่งชั้นบนสุดสำหรับสิบคน แยกเป็นห้าห้อง” คนถามถึงกับเงยหน้ามอง เป็นคนมีเงินมาจากที่ใดเขาไม่คุ้นหน้ามาก่อน ไม่ใช่เพียงคนจ่ายป้ายเท่านั้นที่มองมา ผู้คนโดยรอบก็มองมาเช่นกัน มีหลายคนหันไปกระซิบกระซาบ

เยว่ฉีหลอมโอสถมานานสองชั่วยามแล้ว หลังความพยายามครั้งที่สิบเอ็ด ในที่สุดโอสถในเตาหลอมก็กำลังก่อเป็นรูปเป็นร่าง นางจดจ่อสมาธิในเตาหลอมใช้พลังจิตรวบรวมพืชวิญญาณซึ่งถูกเผาเข้าด้วยกัน ก่อรูปร่างและบีบอัดเป็นก้อน ขั้นตอนนี้คือขั้นตอนที่ยากที่สุดสำหรับนักหลอมโอสถ หากการบีบอัดผิดพลาดหรือไฟไม่แรงพอขั้นตอนก่อนหน้าจะไร้ความหมายทันทีโอสถเม็ดนั้นก็จะไร้ประโยชน์กลายเป็นฝุ่นผงหล่นลงก้นเตาใกล้แล้ว ใกล้แล้วนางบอกตนเองในใจ จดจ่อสมาธิเข้าไปในเตาหลอม ไม่นานสิ่งที่อยู่ด้านในก็ส่งกลิ่นหอมกำจายออกมา บ่งบอกให้รู้ว่าการหลอมโอสถสำเร็จไปได้ด้วยดีโอสถระดับสามก่อรูปอยู่ด้านในหลังถูกบีบอัดเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ก็หล่นลงก้นเตาเยว่ฉีพรูลมหายใจลืมตาขึ้น ใบหน้างดงามยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจถึงที่สุดทำได้แล้ว!! โอสถเม็ดแรกในชีวิตที่หลอมออกมาได้เยว่ฉีลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินไปหยิบโอสถในเตา ทว่าเพียงลุกขึ้นขาทั้งสองข้างก็อ่อนแรงหานลั่วอี้รีบใช้วิชาก้าวสายลมเข้าไปโอบประคองภรรยาไม่ให้ล้มลงไป“เป็นอะไรมากหรือไม่? หน้ามืดเพราะใช้พลังจิตมากเกินไปหรือ?”“ข้าไม่เป็นไร คงเพราะลุกขึ้นเร็วเกินไป”‘หานลั่วอี้ภรรยาเจ้าไม่ได้