บททั้งหมดของ ข้ามเวลามาเป็นภรรยาสามีขาพิการ: บทที่ 81 - บทที่ 90

พอก้าวลงจากรถม้าและเห็นประตูหน้าบ้านเยว่ฉีก็มั่นใจว่าได้ออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว รู้สึกหายใจสะดวกขึ้นมากหญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะถอนหายใจออกมา ราวกับว่ากำลังปลดปล่อยความไม่สบายใจตลอดสามสี่วันที่ผ่านมาหานลั่วอี้ก้าวลงมาตามหลังภรรยาก่อนจะหันเข้าไปในรถม้าแล้วช่วยหานลั่วซานก้าวลงจากรถ“บ้านเราดีที่สุด” เด็กชายตัวน้อยกลับมาสดใสอีกครั้งหลังต้องรู้สึกไม่ปลอดภัยทั้งยังหวาดระแวงอยู่หลายวัน เขากังวลว่าจะไม่ได้กลับมาพร้อมพี่ใหญ่และพี่สาว“เข้าบ้านกัน”“เข้าบ้านกัน” เด็กชายพูดตาม ยิ้มแย้มก้าวไปยืนรอที่ประตูหน้าบ้าน เยว่ฉียิ้มให้กับความสดใสนั้นเดินไปเปิดประตูให้หานลั่วซานเข้าไปในบ้านส่วนหานลั่วอี้หันไปบอกให้คนขับรถกลับไปได้แล้วพอได้ก้าวเข้ามาในบ้านคล้ายความรู้สึกมากมายสลายไป เหลือเพียความสงบสุขที่หาไม่ได้จากบ้านหลังนั้น“ลั่วซานง่วงนอนหรือไม่““ลั่วซานง่วงนอน ลั่วซานอยากนอน” ไม่ว่าเปล่าเด็กชายยกมือปิดปากหาว พร้อมกับขยี้ดวงตา“เช่นนั้นพี่สาวพาไปนอน”“ไปนอนกานนน” เด็กชายพูดเสียงยานคางยื่นมือมาจับมือเยว่ฉี หญิงสาวพาน้องชายสามีเข้าไปนอนในห้องหานลั่วอี้เดินตามหลังมองการดูแลเอาใจใส่ที่ภ

“ช่วยแล้วข้าจะได้อะไร?” น้ำเสียงหานลั่วอี้ยังคงไม่นำพา ใช้สายตาที่ว่า ใครจะเป็นจะตายเกี่ยวอันใดกับข้า มองนาง“เจ้าจะถามสิ่งตอบแทนไปทำไม ลั่วเซียงคือน้องชายเจ้านะ น้องชายเดือดร้อน เจ้าควรช่วยเหลือ!!” นางร้อนใจเหลือเกิน ตั้งแต่ที่หานลั่วเซียงฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองไม่สามารถฝึกปราณได้ ท่อนล่างก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ กลายเป็นคนป่วยติดเตียง บุตรชายของนางก็คล้ายคนเสียสติอาละวาดไม่หยุด บางครั้งก็ร้องไห้ บางครั้งก็เอ่ยสาปแช่งคนที่ทำให้เป็นเช่นนี้ พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญขอให้นางหาหมอมาช่วยรักษามู่ฉิงเย่ปวดใจยิ่ง บุตรชายของนางตลอดชีวิตไม่เคยต้องพบเจอกับความเจ็บปวด มาตอนนี้เจ็บป่วยถึงขั้นกระทบชีวิตปัจจุบันและอนาคต มารดาอย่างนางเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจ“เจ้าเคยมองข้าเป็นบุตรด้วยหรือถึงกล้าพูดออกมาว่าหานลั่วเซียงคือน้องชายข้า?”“ถึงข้าจะไม่เคยมองเจ้าเป็นลูก แต่ลั่วเซียงก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกซึ่งเกิดจากพ่อของเจ้า เจ้าจะใจดำไม่ดูดีน้องได้หรือ”“ทำไมข้าจะทำไม่ได้ ตอนข้าป่วยก็หาได้มีคนมาดูแล แถมตอนนั้นเจ้ายังชอบด้วยมิใช่หรือ? ที่ข้าเป็นเช่นนั้น” หานลั่วอี้กล่าวก่อนจะหยุดไปชั่วขณะหนึ่งชายหนุ่มหลุบตามองนาง

“อาจารย์ท่านจะโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ข้าจะตายแล้ว” เยว่ฉีพูดไปหอบหายใจไปด้วย เท้าฝ่ามือบนเข่า‘แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วเจ้ามันไม่ได้เรื่อง!! ดูสามีเจ้าสิ ไม่เห็นบ่นสักคำ’“อาจารย์อย่าเอาข้าไปเทียบกับเขา สามีข้าเก่งกาจยิ่งนัก”‘ข้ารู้แล้วไม่ต้องย้ำ สิ่งสำคัญคือเจ้าต้องเก่งขึ้นกว่านี้ร่างกายเช่นนี้จะหลอมโอสถได้อย่างไร’“สักครู่ ข้ากำลังสับสน ท่านอาจารย์หลอมโอสถขึ้นอยู่กับพลังกายด้วยหรือ? ข้านึกว่าใช้เพียงพลังจิตและความสามารถในการควบคุมพลังปราณเท่านั้น” หรือในนิยายหลาย ๆ เรื่องที่อ่านจะผิด? ไม่จริงน่า ไม่ว่าจะกี่เรื่องต่อกี่เรื่อง การหลอมโอสถก็เกี่ยวกับการควบคุมพลังปราณทั้งนั้น‘ใช่ อยากจะหลอมโอสถได้ดีเจ้าต้องควบคุมพลังปราณให้ดี อีกทั้งพลังปราณยังต้องการพลังกายในการควบคุม มาถึงตอนนี้เจ้าเข้าใจที่ข้าจะสื่อหรือไม่’“ศิษย์เข้าใจแล้ว” หญิงสาวหน้ามุ่ยคอตก วิ่งอยู่ในมิติมานานกว่าสองเค่อแล้ว นางเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ส่วนคนที่มารับกรรมร่วมกันอย่างหานลั่วอี้กับไม่แสดงอาการเหนื่อยให้เห็นเลย กระทั่งเหงื่อสักหยดยังไม่มี ทั้งที่นางเหนื่อยจนจะใช้เหงื่อมาอาบแทนน้ำได้แล้วเมื่อได้รับคำสั่งจากอาจาร์หญิงสาวก็สูดหา

เช้าอันสดใสวันนี้หลังจากฝึกประจำวันเสร็จเรียบร้อยทั้งสองคนก็ออกมานั่งเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่ เยว่ฉีกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหลังบนหน้าอกสามี ฝ่ายหานลั่วอี้นอนพิงหลังกลับต้นไม้โอบเอวภรรยาไว้ ตรงหน้าพวกเขาบนลานเล็กหน้าบ้าน หานลั่วซานกำลังฝึกฝนควบคุมพลังธาตุน้ำให้เปลี่ยนรูปร่างได้ตามที่เยว่ฉีเคยวาดให้ดู เด็กชายตัวน้อยมีความตั้งใจมาก ไม่บ่นเหนื่อยสักครั้ง ทุกครั้งที่ทำได้มักจะเดินมาใกล้ทั้งสองคนเพื่อให้เอ่ยชม หลังได้รับคำชมก็จะยิ้มเบิกบานไปหลายชั่วยามทั้งสามคนมีความสุขมากในแต่ละวัน ตั้งแต่จัดการเรื่องมู่ฉิงเย่ก็ไม่มีเรื่องราวใดสามารถกวนใจพวกเขาได้อีก ช่วงเวลาที่ผ่านมาในที่สุดสองสามีภรรยาเฟิ่งก็เลื่อนเป็นผู้ฝึกปราณขั้นสองและสามได้แล้ว ทั้งสองคนดีใจมากยิ้มหน้าบานกันทั้งวัน“หืม มีอันใดหรือ?” เยว่ฉีเงยหน้ามองสามีเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายหันไปมองหน้าประตู“กลิ่นกายเช่นนี้คงเป็นบิดา” เยว่ฉีเลิกคิ้วสงสัย ขยับตัวลุกนั่ง“เขามาทำไมหรือ?”“บางทีอาจจะมาพูดแทนมู่ฉิงเย่หรือไม่ก็อาจจะเป็นเรื่องอื่น”นั่นสินะ หานลั่วอี้ก็คงไม่ได้รู้ไปเสียทุกเรื่อง เขาไม่มีทางเข้าใจความคิดของบิดาได้ทั้งหมด“ไปดูเถิด หากเป็นเรื่องไม่

“ลั่วอี้พรุ่งนี้จะเดินทางแล้ว ท่านไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่?” อยู่ด้วยกันมาร่วมปี แสดงความรักสนิทสนมกันไปก็มาก แต่กลับไม่เคยได้ไปเดินเล่นด้วยกันเลยสักครั้ง เยว่ฉีจึงอยากจะใช้โอกาสนี้ออกไปเดินเล่นกับสามีก่อนจะต้องเดินทางไปยังดินแดนอื่น“ภรรยาตามใจเจ้า” หานลั่วอี้ก้าวมาโอบกอดภรรยาจากด้านหลัง โน้มหน้าลงจุมพิตบนแก้มนวลแผ่วเบาเยว่ฉีผู้ง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง ผินหน้ามองสามี เห็นว่าสายตาเขาเต็มไปด้วยความท้าทาย นางจึงตอกกลับความท้าทายนั้นด้วยการกัดซอกคอไปทีหนึ่งชายหนุ่มถูกกัดสะดุ้งเล็กน้อยหลุบตามองภรรยา นางฉีกยิ้มกว้างมาให้ ดวงตาทอประกายราวกับจะบอกว่า ข้าไม่ได้ทำอันใดผิด หานลั่วอี้ส่ายศีรษะอ่อนใจ“ภรรยาบางครั้งเจ้าก็ชอบทำตัวให้ข้าต้องการ”คำพูดตรงไปตรงมาของเขาสร้างแต้มชาดบนใบหน้างดงาม เยว่ฉียิ้มขัดเขินพลางเอ่ย“สามี รอข้าอีกนิดเมื่อใดที่ข้าอายุสิบแปด ข้าจะไม่ห้ามท่าน”“แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเหตุใดภรรยาถึงต้องให้รอจนอายุสิบแปดแต่ข้าก็จะรอ ข้าไม่อยากบังคับขืนใจเจ้า”“ขอบใจท่าน” เยว่ฉีเขย่งเท้าจุมพิตปลายคางเป็นรางวัลหานลั่วอี้ไม่รู้ว่าควรรู้สึกเช่นไรดี ตอนนี้ภรรยาไม่ต