All Chapters of ฉันทะลุมิติมามีสามีเป็นยาจก: Chapter 11 - Chapter 20

ในยามนี้อาซานคล้ายคนเสียสติยิ่งนักเพราะความหอมที่ส่งกลิ่นอ่อนๆ ทำให้เขาสูดดมไม่รู้จบประหนึ่งช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดในจิตใจได้ไม่ร้อยอาซานหลุมตาต่ำลงมองร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอด หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงลมหายใจสม่ำเสมอช่างดูคล้ายแมวน้อยเชื่องๆ ตัวหนึ่งยิ่งนะดวงตาเมล็ดชิ่งปรือขึ้นก่อนจะค่อยๆ กระพริบตาปรับแสง“งามมากเลยรึ” ไฉ่หงเอ่ยขึ้นแผ่วเบา“เพ้ย!” เมื่อถูกจับจุดได้อาซานลุกลี้ลุกลนผลักนางออกจากอ้อมกอดแทบจะทันที “หากเจ้างามปานนี้คนทั่วหมู่บ้านคงเป็นเทพธิดาแล้วกระมัง”สีหน้าของไฉ่หงเคร่งขรึมลงมองหน้าอีกฝ่าย “ท่านนี่นะไฉนถึงปากไม่ตรงกับใจเสียเลย ค่ำคืนที่ผ่านทั้งยังออกว่าพร่ำว่าอาลัยอาวินคิดถึงข้าซ้ำยังจุมพิตคนึงหา”อาซานกระแอมกระไอประม่าเล็กน้อย เมื่อถูกนางย้อนถ้อยคำเถียงจากนั้นจึงขยับกายลุกขึ้นจากเตียง“ล้างหน้าบ้วนปากแล้วออกมากินข้าเสียอย่าช้า”“อาซาน! ท่านจะรีบไปไหนเล่า ยอมรับความจริงไม่ได้หรือไรกัน” ดวงหน้าของนางปรากฏความเบิกบานใจอยู่เต็มส่วนเขากลับมาอยู่เช่นนี้ก็ดีหน่อย นางยังคนพูดคุยด้วยอย่างสำราญใจยิ่งนักทั้งยังมีหมอนข้างมนุษย์อุ่นๆ ให้ซุกตัวข้อดีที่หนึ่งของการมีสามีนามอาซานไฉ่หงค

บุรุษในชุดอาภารณ์สีดำมีผ้าโพกปิดปังใบหน้าไว้เหลือเพียงดวงตาก้าวออกมา “คาราวะชินอ๋อง” ชายหนุ่มผู้หนึ่งค้อมตัวทำความเคารพ หากแต่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเย้ยยั้นถือตน “โปรดยอมไปกับกระหม่อนโดยง่ายเถิด อย่าได้ถึงขั้นลงไปลงมือ”เฟยหลงชินอ๋องหัวเราะเสียงเย็น ก่อนเปิดปาก “งั้นรึ?”เห็นได้ชัดว่าไทจื่อทรงเริ่มเคลื่อนกำลังคาดว่าคงกำจัดเชื้อพระวงษ์และขุนนางที่ขวางทางไปบางแล้วชินอ๋อง? อาซาน?เกี่ยวข้องอะไรกันรึ หรือแท้จริงแล้วอาซานคือชินอ๋องผู้ที่ถูกกล่าวถึงและชินอ๋องก็คืออาซานอย่างงั้นรึทว่านางยังไม่ทันได้ขบคิดอะไร ร่างกายจำต้องเคลื่อนไหวออกแรงขยับตามเจ้าของร่างที่โอบกอดและปิดตานางไว้“เหอะ คิดจะสังหารบิดารึเจ้าพวกลูกเต่า” เฟยหลงชินอ๋องปฏิกิริยาตอบสนองไวยิ่งนัก ทันทีที่กระบี่ด้ามยาวกำลังถูกชักออกจากฝัก สายตาปรายไปเห็นก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งจึงแตะออกไปด้วยความเร็วกระแทกใส่หน้าอกอีกฝ่ายจนพลันกระบี่หลุดมือเพล้ง!เฟยหลงชินอ๋องอาศัยจังหวะฉุกละหุกช่วงชิงกระบี่ยาวเล่มนั้นมาเป็นของตน เขาเค้นเสียงหัวเราะเยาะเย้ยยันเบาๆ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “ถุ้ย! เจ้าพวกลูกเต่าหน้าโง่”“จะสังหารบิดางั้นรึ พวกเจ้าไปฝึกจ

“นอนเถิด”ไฉ่หงถูกวางลงบนเตียงนอนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะมีคำสั้นๆ เอ่ยบอกพร้อมยังจัดแจงห่มผ้าให้อีก ดวงตาของนางพลันมองไปที่เขาอย่างตั้งใจ“ท่านจะไปที่ใด”เหตุใดไม่เรียกอาซานปากเล็กเม้มสนิทหลังสิ้นประโยค เฟยหลงชินอ๋องนั่งลงบนเตียงที่ว่าง ก่อนหมายจะยื่นมือไปเกลี่ยผมที่เกะกะใบหน้าคนงาม “ไฉนไม่เรียกข้าว่าอาซาน” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นน้ำเสียงทุ้มดุดันดังมากจากบุรุษข้างกายนาง “ได้อย่างไรกัน ยามนี้มิใช่แล้ว” ดวงตาคมกริบของเฟยหลงชินอ๋องชวนให้นางไม่กล้าสบตาครั้นอยู่ในความเงียบครู่หนึ่ง พลันได้ยินเสียวหัวเราะของบุรุษที่อยู่ข้างกาย ดียิ่ง ยามนี้เสมือนคู่เฉกเช่นสามีภรรยาทั่วไปที่ถกเถียงเรื่องคำเรียกเอ่ยคู่รักยิ่งนัก“เรียกสามีดีหรือไม่”เดิมทีไฉ่หงเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว หากอยากให้นางเรียกขานว่าอะไรย่อมได้ทว่านางยังไม่ยากทำตัวเสมอกับเขานัก เกรงว่าผู้อื่นได้ยินจะหัวเราะไม่เคารพเขาเอาได้มีฐานะเป็นถึงท่านอ๋องและหน้าตาล้วนสำคัญถูกจับตามอง“นอนได้แล้ว” เฟยหลงชินอ๋องเห็นนางหลุบตาต่ำลงเรื่อยๆ อย่างง่วงงุนคล้าย เป็นดังนั้นจึงลุกขึ้นเตรียมเดินจากไป“ขออภัยชินอ๋อง” เสียงชายหนุ่มผู้หญิงคล้ายพ่อบ้านตะโกน

“เรียนชินอ๋อง”หมอหลวงผู้คอยดูแลประจำจวนชินอ๋องเอ่ยขึ้นพร้อมหันหน้ามาเผชิญกับเจ้าของจวน “คุณหนูผู้นี้มีเพียงอาการฟกช้ำเพียงเท่านั้น อีกประเดี๋ยวสองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว ไม่มีอะไรให้เป็นห่วงพะยะคะ ส่วนยาทานั้นผู้น้อยจะฝากไว้ยังบ่าวรับใช้”คุณหนู?เหตุใดถึงเรียกคุณหนูกัน ข้าไม่มีน้องสาวร่วมอุทรเฟยหลงชินอ๋องมุ่นคิ้ว สีหน้าเขร่งครึมคล้ายคิดไม่ตก บ่าวรับใช้ในเรือนล้วนหายใจไม่ทั่วท้องแทบจะหยุดหายใจอยู่ร่มร่อ เหตุเพราะหนึ่งมีความผิดคือปล่อยให้สตรีที่นอนบนเตียงมีอันต้องเจ็บตัว สองเพราะคล้ายเป็นการหมิ่นคำสั่งคือการดูแลให้ปลอดภัยไม่ได้“ไฉนถึงเรียกคุณหนู? เปิ้งหวางไม่มีน้องสาว”“…..” กระไรกัน? ทุกคนโดยรอบได้แต่งุนงง“นางเป็นชินหวางเฟยเป็นเมียรักของเปิ้งหวาง”!!!??จวนชินอ๋องแห่งนี้จะมีนายหญิงแล้วหรือไร เจตนาของชินอ๋องหลังจากหวนคืนคือการแต่งตั้งนายหญิง แต่แล้วสตรีหลังจวนที่มีไม่น้อยเหล่านั้นเล่าจะกระทำเช่นไรต่อ ดูแล้วว่าที่นายหญิงคงมิได้ใจกว้างนัก“ชินอ๋อง…” เป็นโม่เหวินเอ่ยเสียงเบา“กระไร?”“เกรงว่า…”“เหอะ จวนชินอ๋องทีเปิ้งหวางเป็นกฎ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเสียงแข็ง ยามนึกถึงเรื่องหลังจวนเมื่อหลายเค่อ

เฟยหลงชินอ๋องพลิกตัวลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เข้าท้องพระโรงตั้งแต่ฟ้าสางตอนก่อนออกจากเรือนยังกำชับโม่เหวินให้อยู่จวนคอยจัดการให้เรือนร้อย หากนางอยากจัดการเรื่องใดย่อมได้“ดูเอาเถอะ บัดนี้มีสตรีที่โปรดปรานแล้วคราต่อไปจะปรี่ตัวออกมาหาเจิ้นคงยากเต็มที”เฟยหลงชินอ๋องไม่ได้กล่าวอันใด ประหนึ่งคล้ายไม่ได้ยิน นั่งก้มหน้าอ่านฎีกาที่ถูกเขียนเข้ามามากมายในช่วงนี้ หัวคิ้วพลันมุ่นเข้าหากันฮ่องเต้เหว่ยแอบหัวเบาแผ่เบา ปลายนิ้ววนหมุนรอบจอกน้ำชาประหนึ่งกำลังคิด ก่อนเอ่ยขึ้น “นางงามมากเลยรึ เช่นนั้นคาดหน้าเข้าวังก็พานางมาจิบชากับเจิ้นหน่อยเป็นไร”“จะทำอย่างไรกับเขา…ซื่อจื่อ”แม้จะเป็นเรื่องยากที่จะเอ่ยถาม แต่จะให้ปิดตาข้างหนึ่งทำเป็นไม่รู้ เช่นนั้ก็เปรียบเหมือนชะตาชีวิตของผู้คนนับพันนับหมื่นจะถูกเดิมพันไว้ในมือของกฏบผู้เป็นบุตรชายของตนเองงั้นรึ“ได้ข่าวว่าสตรีหลังจวนมีเรื่องกับนางหรือ”“ฝ่าบาท” เฟยหลงชินอ๋อง ละสายตาจากฎีกาเงยขึ้นหันมองคนอีดคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากตน เอ่ยเสียงเรียบ “ยามนี้ในแผ่นดินกำลังจะเกิดคลื่นลูกใหม่ที่เป็นภัยต่อราษฎร์ได้โปรดทรงไตร่ตรองให้ดีด้วยเถอะ”“อาหลง…”ฮ่องเต