All Chapters of มัทรีลุ้นรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ทั้งที่พยายามไม่มองหุ่นสะท้านใจที่มีเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวของฐิติกรนัก ทว่ามัทรีก็ยังจดจำรูปร่างของชายหนุ่มได้จนติดตา แม้ในเวลาที่ต้องเผชิญหน้าเขาตอนอาหารเย็นในชุดเรียบร้อยก็ตาม และที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือ รอยจูบร้อยกาจนั่นก็ยังตราตรึงไม่จางหายราวกับติดแน่นอยู่บนปากเธออย่างไรอย่างนั้น ระหว่างมื้อมัทรีจึงเลี่ยงที่จะมองไปทางชายหนุ่มและตักอาหารแค่ตรงหน้าตนเองเพื่อจำกัดระยะสายตาเมื่อสิ้นสุดมื้ออาหารหญิงสาวก็ผลุนผลันตรงกลับไปยังห้องของตนในทันทีโดยไม่พูดไม่จากับใคร รู้สึกหนักหัว พร้อมกับร้อนๆ หนาวๆ ไปทั้งตัว ร่างกายอยากทิ้งตัวลงบนที่นอนเต็มแก่หญิงสาวก้าวขึ้นเตียงห่มผ้าทันที รู้สึกหนังตาหนักอึ้งแทบปิด ปวดหัวอย่างมาก ทั้งยังรู้สึกตาร้อนผ่าวแปลกๆ ลืมไปด้วยซ้ำว่าตนเองยังไม่ได้เปิดมือถือ เพราะเร่งรีบแต่งตัวเพื่อลงไปด้านล่างด้วยถึงเวลาทานอาหารหลังจากเธอออกจากห้องน้ำ ไม่นานก็หลับในที่สุดเช้าวันนี้มัทรีไม่อาจลุกขึ้นจากเตียงได้ แม้จะรู้สึกตัวครู่ใหญ่แล้ว หญิงสาวพลิกตัวอย่างยากลำบากเพราะล้าไปทั้งร่าง ปวดเมื่อยไปหมดทั่วทั้งตัวรวมถึงเจ็บคอด้วย สงสัยเธอคงโดนหวัดเล่นงานเข้าให้เสียแล้ว“ทำไมกระหม่อมบา

“คุณมัทเป็นอะไรคะ”ป้าเอื้องที่เดินออกมารับเจ้านายหน้าห้องรับแขกถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าฐิติกรอุ้มสาวร่างเล็กเข้ามาในบ้าน“ไม่สบายน่ะ เดี๋ยวป้าให้คนตามขึ้นมาดูด้วยนะ”“ค่ะ”รับคำแล้วป้าเอื้องก็ไปเรียกบัวตองที่กำลังจัดโต๊ะอาหารกับน้ำอิงตามฐิติกรขึ้นไปยังห้องของมัทรี บัวตองรีบเดินตามมาจนทันและเปิดประตูห้องให้ชายหนุ่ม ทว่าพอจะตามเข้าไปเสียงทุ้มเข้มก็เอ่ยขึ้น“ไปบอกให้ป้าเอื้องเตรียมอาหารอ่อนๆ กับยาแก้แพ้มา เดี๋ยวฉันลงไปแล้วค่อยเอาขึ้นมา”“เจ้า”บัวตองทำได้เพียงรับคำแล้วกลับออกไปแม้จะห่วงมัทรีมากก็ตามร่างสูงใหญ่พาหญิงสาวไปจนถึงเตียงแล้ววางลง อีกฝ่ายรีบพลิกตัวให้ห่างจากเขาทำให้ฐิติกรมองด้วยสายตาดุพร้อมจับแขนเล็กเอาไว้“มีแรงขยับหนีได้ขนาดนี้ แกล้งล้มให้ผมอุ้มหรือเปล่า”“คิดได้ยังไงเนี่ย”“ใครจะไปรู้ ก่อนหน้านี้ยังแกล้งท้าทายให้ผมจูบคุณได้เลย”“ฉันไม่ได้ขอร้องให้คุณมาช่วยสักหน่อย ปล่อยให้ฉันล้มไปเลยก็ได้นี่”มัทรีสวนกลับอย่างไม่กลัว อาการป่วยทำให้เธอหงุดหงิดไม่สบายตัว ไม่ปกติจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้“ท้าทายผมอีกแล้วนะ ไม่กลัวผมส่งคุณกลับหรือไง”ชายหนุ่มขู่ด้วยน้ำเสียงดุ ตาคมวาว

“คุณเอาผ้าห่มมาหน่อย ผมหนาว”ฐิติกรไม่ได้อธิบายเรื่องระหว่างตนเองกับซินดี้ต่อ แต่ออกคำสั่งจนมัทรีอดเคืองไม่ได้ ทว่าก็ยอมเดินกลับไปหยิบผ้าห่มที่ตนทำหล่นไว้หน้าประตูมาส่งให้เขา เมื่อชายหนุ่มเพียงแค่มองเฉยๆ ไม่แม้แต่จะขยับมือมารับเธอจึงถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ทว่าก็ยอมห่มให้ร่างสูงใหญ่อย่างกระแทกกระทั้นเพราะเห็นชัดว่าเขาไม่สบายจริงๆ หากยังไม่วายบ่นเบาๆ ให้ชายหนุ่มได้ยิน“หนาวเป็นอยู่คนเดียวหรือไง”“หรือคุณจะมานอนห่มผ้าด้วยกันผมก็ไม่ว่าอะไรนะ”คนป่วยพูดเสียงพร่าทั้งที่หลับตาลงไปแล้วหญิงสาวชะโงกหน้าไปมองก่อนจะเม้มปาก ชูกำปั้นเหมือนจะทุบอีกฝ่ายด้วยความเคืองที่เขากวนโมโห แต่ก็ไม่ได้ทำจริงๆ ร่างบางกลับไปค้นหาเสื้อตัวหนาของตนมาใส่เพิ่ม พร้อมกับหายาที่ยังพอมีติดอยู่ด้วยมาให้ชายหนุ่ม“คุณกินยาไหม พอดีฉันติดมาด้วย”คนที่นอนบนเตียงส่ายหน้าโดยไม่ลืมตาด้วยซ้ำมัทรีเบะปาก หากก็ไม่ได้เซ้าซี้ ในเมื่อเขาโตแล้วไม่ใช่เด็กๆ บังคับให้กินก็คงไม่ได้“ตามใจ”เธอเลือกวางยากับน้ำที่ไม่ได้แช่ตู้เย็นเพราะอากาศหนาว และเธอก็เพิ่งหายป่วยจึงคิดว่ากินน้ำธรรมดาดีกว่าไว้ที่โต๊ะหัวเตียง เผื่อชายหนุ่มจะนึกอยากกินขึ้นมา“ยาไ

‘มันตลกร้ายอะไรกัน’ความคิดมัทรีวุ่นวายไปหมด เธอไม่อาจใช้สมองได้อย่างเต็มที่ในเวลาที่กลีบปากอิ่มถูกเบียดไล้ไปมาทั้งยังดูดกลืนอย่างเร้าใจเช่นนี้ ฐิติกรจูบเธออย่างโหดร้าย ไม่ได้สนใจเลยว่าเธอนั้นอ่อนหัดแค่ไหน มัทรีไม่มีทางรับมือกับจูบดื่มด่ำสุดจิตสุดใจจากอีกฝ่ายได้นาน หากเขาก็ยังรุกไล่รุนแรงไม่ลดละ หลังจากเล็มกลีบปากเธอจนถ้วนทั่วทุกมุมแล้วชายหนุ่มยังหาทางดุนดันส่งลิ้นเข้ามาด้านในอีกด้วย“อื้อ...”มัทรีพยายามครางขัดขวางเขาพร้อมส่ายหน้าไปมา ร่างเธอถูกยกให้แนบกายกับร่างสูงใหญ่ เธอได้ยินเสียงเปิดประตู รู้ตัวอีกทีก็ถูกพาเข้ามาในบ้านพักแล้วชายหนุ่มวางร่างเล็กชิดกำแพงแล้วปิดประตูก่อนจะผละจูบออกมา ทว่ายังไม่ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระโดยสมบูรณ์“คุณทำแบบนี้ทำไม”มือบางผลักอกกว้างอย่างแรง ทว่าฐิติกรแทบจะไม่ขยับไปไหนเลยสักนิด“มันเรื่องอะไรกัน อยู่ๆ คุณมาจูบฉันทำไม”“บอกแล้วนี่ว่าผมจะจ่ายเพิ่มให้”คำพูดนี้พร้อมสีหน้าสุดเย็นชาของคนตรงหน้าทำเอามัทรีถึงกับอ้าปากค้าง ตาร้อน หน้าร้อน หัวร้อนพุ่งปรี๊ดขึ้นมาเลยทีเดียว“นี่คุณเห็นฉันเป็นอะไร ฉันมาเป็นล่ามให้คุณนะ ไม่ใช่มาขายตัวที่พอเงินมาผ้าก็หลุดง่ายๆ น่ะ”

เป็นมัทรีที่ตื่นขึ้นมาก่อนชายหนุ่มอีกครั้ง น่าแปลกที่เขายังกอดเธออยู่ แต่เมื่อรู้สึกตัวแล้วจะให้นอนแบบนี้ต่อเธอก็กระดากใจ ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นซึ่งชายหนุ่มก็รับรู้ในทันที“ตื่นแล้วเหรอ”เสียงทุ้มแหบสะลึมสะลือแทบไม่ได้ยิน“ค่ะ”หญิงสาวตอบเสียงเบาดูเจียมเนื้อเจียมตัวมากกว่าปกติแขนกำยำคลายออกแต่โดยดี ร่างสูงใหญ่พลิกไปอีกทาง ไม่ขัดเคืองหรือหงุดหงิดใดๆมัทรีมองตามอีกฝ่ายก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มยังไม่สบายอยู่หน่อยๆ จึงค่อยๆ ยื่นมือไปแตะหน้าผากเขาเบาๆ อย่างหวั่นๆ หากชายหนุ่มก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใด เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตัวไม่ร้อนแล้วก็พยักหน้ากับตัวเองอย่างพอใจแล้วลงจากเตียงไปคนที่เพิ่งถูกแตะหน้าผากวัดไข้ลืมตาขึ้นเหลือบมองตามแผ่นหลังบางที่ไปหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาลงเหมือนเดิมทว่ามุมปากยกยิ้มขึ้น“ไปเที่ยวแบบกางเต็นท์นอนงั้นเหรอ”ใบหน้าคมหล่อเหลาพยักขึ้นลงเมื่อซินดี้ถามขึ้นขณะทานมื้อเช้าด้วยกันไม่ใช่เพียงแค่สาวหุ่นนางแบบที่แปลกใจ มัทรีเองก็ไม่รู้มาก่อนเช่นกันว่าฐิติกรอยากไปนอนเต็นท์ ไหนว่าเรื่องเที่ยวเขาให้เธอเป็นคนจัดการไม่ใช่หรือ“เราจะไปที่ไหนกันนะมัท”