Semua Bab พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย: Bab 71 - Bab 80

“แก้วตั้งใจจะคุยเรื่องที่ค้างไว้คราวนั้นต่อ”แดนดินนั่งฟังอย่างตั้งใจ“ก่อนจะคุยกันต่อ แก้วขอถามอีกคำถาม...ถ้าแก้วไม่ใช่ปิ่นแก้วอย่างที่ควรเป็นพี่จะยังชอบแก้วอยู่ไหม”“รักไม่ใช่ชอบ” ชายหนุ่มเอ่ยแก้ใบหน้าหญิงสาวมีสีเลือดฝาด “ถ้าแก้วไม่ใช่ปิ่นแก้วอย่างที่ควรเป็นพี่จะยังรักแก้วอยู่ไหม”“พี่ไม่เข้าใจในคำถามนัก แต่พี่มั่นใจในคำตอบของตัวเอง ไม่ว่าแก้วจะเปลี่ยนไปจากอดีตมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกที่พี่มีต่อแก้วได้เพราะพี่มั่นใจว่าแก้วที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่ในตอนนี้คือคนคนเดียวกับแก้วที่เสียสละและทุ่มเทให้พี่อย่างที่สุดในช่วงชีวิตก่อนของพี่”“คำตอบของพี่พอจะได้คะแนนเต็มไหม”เธอพยักหน้ายิ้ม ๆ“พี่รักผู้หญิงชื่อพิริยาหรือเปล่า?”แดนดินมองอย่างฉงนสนเท่ห์ “พี่รักผู้หญิงที่ชื่อปิ่นแก้ว”“แต่แก้วแนะนำว่าพี่ควรจะรักเธอนะ” หญิงสาวมองสบตายิ้มกริ่ม“ตอนนี้พี่พร้อมจะฟังนิทานของแก้วหรือยัง อาจยาวกว่าของพี่อีกนะ”ชายหนุ่มชะงักอยู่ชั่วครู่ก่อนพยักหน้ายิ้ม ๆ.........“ไม่คิด

หลังจากได้กลับบ้านในคราวนี้ ทั้งคำปันและวงเดือนต่างรับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของหนุ่มสาวทั้งคู่อย่างแสนจะยินดี โดยเฉพาะแดนดินที่แววตาเคลือบประกายด้วยความสุขอยู่ตลอดเวลา แตกต่างจากช่วงเวลาที่คบหากับแพรวพรรณอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นลูกมีความสุขแบบนี้ คนเป็นพ่อเป็นแม่จะยังต้องการอะไรมากกว่านี้อีก“แก้วมากะทันหัน บ้านโน้นยังไม่ได้ปัดฝุ่นด้านในให้เลย คืนนี้มานอนที่บ้านป้าดีกว่านะลูก”“ไม่เป็นไรค่ะป้า แก้วกลับไปปัดถูนิดเดียวก็นอนได้แล้ว ป้าอย่าเหนื่อยเตรียมที่นอนอะไรให้แก้วเลย”แดนดินเหลือบมองหญิงสาวอย่างรู้ทัน“ได้ที่ไหนกัน ถ้าปัดถูออกไม่หมด ตอนนอนเผลอสูดเข้าไปเยอะ ๆ จะเป็นอันตรายเอาได้นะ ไม่รู้ล่ะ คืนนี้ป้ายังไม่ปล่อยแก้วกลับไปนอนที่บ้านแน่ ๆ” วงเดือนยังคงดื้อดึง“แก้วนอนที่นี่สักคืนเถอะ อาทิตย์ก่อนน้าจิตรกับชัยไม่ได้มาปัดถูให้เลยเพราะต้องอยู่ดูบ้านเช่าในตัวเมือง พี่ว่าฝุ่นคงจับหนาแล้ว แก้วก็รู้ว่าหมู่บ้านเราฝุ่นฟุ้งแค่ไหน” แดนดินช่วยพูดอีกคนเมื่อขัดความประสงค์ของสมาชิกทุกคนในบ้านนี้ไม่ได้ ปิ่นแก้วจึงตกลงใจที่จะนอนที่นี่

“พี่ปัน ผมอยากหาซื้อที่ดินที่นี่สักแปลง ไม่ต้องกว้างมากหรอก เอาแค่พอปลูกบ้านหลังเล็ก ๆ ไว้พักผ่อนช่วงที่ว่างจากงาน ผมชอบที่นี่มากมันเงียบและสงบดี”ดำรงเดินทางมาที่หมู่บ้านล่วงหน้าสองวันเพื่อพักผ่อนก่อนเริ่มงาน“ฉันจะลองไปสอบถามผู้ใหญ่บ้านให้นะว่ามีใครสนใจจะขายที่ขายบ้านไหม คิดว่าคงมีอยู่มากโขที่อยากขาย หนุ่มสาวในหมู่บ้านนิยมไปหางานทำที่ตัวเมืองกับที่เมืองหลวงกัน แล้วก็ไม่คิดจะกลับมาอีก บางบ้านปิดเงียบทิ้งไว้จนฝุ่นจับ พวกเขาไม่เต็มใจจะมาอยู่หมู่บ้านด้อยพัฒนาแบบนี้นักหรอก มันสู้แสงสีในตัวเมืองไม่ได้ อีกหน่อยที่นี่น่าจะเหลือแต่คนแก่และอาจจะกลายเป็นหมู่บ้านร้างเสียกระมังก็ไม่รู้ถ้าบรรดาผู้เฒ่าผู้แก่ล้มหายตายจากไป” คำปันทอดถอนใจเมื่อเอ่ยถึงประโยคสุดท้าย“พ่ออย่าพูดแบบนั้นสิ อย่างน้อยก็ยังมีผมนะที่ตั้งรกรากอยู่ที่นี่” แดนดินแย้ง“แล้วดินคิดจะปลูกผักและผลไม้ขายไปแบบนี้ตลอดเหรอ” ดำรงหันมาถามด้วยความสนใจแดนดินได้เล่าความคิดความฝันของเขาให้ฟังอย่างไม่ปิดบังโดยมีดำรงพยักหน้าเห็นด้วยเป็นระยะ“น้ารับรองว่าความฝันของดินจะสำเร็จในไม่ช้า แ

ข้างฝ่ายครอบครัวของแดนดินรวมไปถึงปิ่นแก้ว เมื่อจัดการเรื่องสัญญาทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ก็ได้พากันเดินทางเข้าเมืองทั้งหมด เนื่องเพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันยกเสาเอกบ้านที่สร้างใหม่ของแดนดิน รวมถึงไปดูหอพักสำหรับแดนดินและแดนไทยเพื่ออาศัยอยู่ในช่วงที่บ้านยังสร้างไม่เสร็จ เพราะแดนไทยสอบเข้าเรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่งในโรงเรียนประจำจังหวัดได้ซึ่งกำหนดเปิดเทอมในเดือนหน้านี้แล้ว หอพักที่แดนดินเช่าอยู่ก่อนหน้านั้นคับแคบเกินไปจำต้องย้ายไปอยู่ที่ใหม่ที่กว้างขึ้น“เนื้อที่บ้านใหม่กว้างพอดูเหมือนกันนะลูก” คำปันเพิ่งจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก“เนื้อที่สามงานครับพ่อ ผมเลยตั้งใจสร้างบ้านให้ใหญ่หน่อย มีสี่ห้องนอน พ่อกับแม่และไทยจะได้สบายเวลาเข้ามาพักในตัวเมือง”“ปรับให้เป็นหลังเล็กกว่านี้ไม่ดีเหรอลูก ถึงแม้ดินจะมีเงินเยอะแล้วแต่ควรเก็บเงินไว้บ้าง โครงการในอนาคตของดินต้องใช้เงินมากพอตัวเลยนะ” วงเดือนติงด้วยความเป็นห่วง“เงินพอแน่นอนครับแม่ไม่ต้องห่วง ผมได้กันเงินส่วนหนึ่งเตรียมไว้แล้ว ส่วนเงินที่เหลือก็นำมาสร

แพงเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าตกใจอยู่ครู่ใหญ่ก่อนหายใจเข้าลึกเพื่อระงับสติอารมณ์ของตน“จิ๋ว โทรไปสถานีตำรวจด่วน บอกว่ามีคนเข้ามาก่อกวนร้าน” แพงกระซิบสั่งพนักงานในร้านก่อนเดินออกจากเคาน์เตอร์ไปประจันหน้ากับทัดและแจ่มจันทร์อย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น“มีอะไรไปคุยกันข้างนอก อย่ามายืนเกะกะในร้านแบบนี้”“กลัวเหรอ! กลัวคนเขารู้ว่าแกเนรคุณพ่อแม่ หรือกลัวเขาจะรู้ว่าแกเคยทำงานเป็นกะหรี่มาก่อนล่ะ” ทัดยังส่งเสียงดังไม่หยุด“ฉันไม่เคยเนรคุณแม่เลยสักครั้งตั้งแต่จำความได้จนท่านตายจาก ส่วนคนที่สำนึกความเป็นพ่อไม่เคยมีในหัวนั้นก็ไม่ควรพูดคำนี้ออกมาให้อายหมาข้างถนน หมามันยังมีสำนึกรักลูก ไม่คิดที่จะเอาลูกไปเร่ขายตัวเพื่อเอาเงินมาอมอยู่ในปากเลยสักครั้ง” แพงตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้า“ก..แก” ทัดเงื้อหมัดขึ้นอย่างเหลืออด“ทำร้ายร่างกายนี่ติดคุกหลายปีนะ” เสียงปิ่นแก้วดังลอยออกมาก่อนตัว“เด็กเมื่อวานซืนอย่างแกอย่ามาคิดที่จะขู่ฉัน แล้วอย่าคิดว่าจะรอดด้วย ฉันจะเอาแกเข้าคุกเสียให้เข็ดที่ชักจูงนังแพงมาทำงานเป็นกะหรี่จนเสียผู้เสียคนไม่ยอมกลับบ้าน ไม