All Chapters of พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย: Chapter 51 - Chapter 60

 และในช่วงนี้เองที่แพรวพรรณเริ่มเปลี่ยนไป เธอมักแสดงสีหน้ารำคาญและแสดงอาการเบื่อหน่ายเขาอยู่ทุกครั้งไม่ว่าเขาจะพูดหรือทำอะไร ซึ่งแดนดินไม่นึกสงสัยอะไร คิดแต่เพียงว่าเป็นเรื่องปกติของหญิงชายที่ใช้ชีวิตคู่กันได้ระยะหนึ่งเท่านั้น แต่ในที่สุดเขาก็รู้ว่าเข้าใจผิด ที่แพรวพรรณเปลี่ยนไปเพราะเธอแอบไปมีรักใหม่ต่างหาก ชายคนนั้นคือ อนุชิต เพื่อนของพี่ชายแพรวพรรณอันที่จริงเขาพอจะรับรู้อยู่บ้างว่าอนุชิตพึงใจในตัวแพรวพรรณมานานแล้ว แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะแพรวพรรณเลือกที่จะคบหาและแต่งงานกับเขาหลังจากแอบรับรู้ในเรื่องนี้ ด้วยความรักที่มีต่อแพรวพรรณอย่างเต็มเปี่ยม เขาไม่อยากสูญเสียเธอไป จึงได้ตัดสินใจเข้าไปพูดกับอนุชิตตัวต่อตัว ไม่ให้ชายหนุ่มเข้ามาแทรกระหว่างเขากับภรรยาอีก ซึ่งอนุชิตก็รับปากแต่โดยดีแต่พอผ่านไปไม่ถึงสามวัน เขากลับโดนจับในข้อหาทุจริตเรื่องการฮั้วประมูลโครงการใหญ่หลายสิบล้าน ทางตำรวจถึงกับมีใบเสร็จยืนยันการรับเงินสินบนเหล่านี้ และในใบเสร็จเหล่านั้นมีชื่อเขาเซ็นรับอยู่ทุกใบ ใบเสร็จที่เขาเพิ่งมีโอกาสได้เห็นเป็

“ทำไม เป็นห่วงพี่เหรอ” แดนดินยิ้มกริ่ม“ที่ไหนกัน แก้วไม่ชอบรบกวนคนอื่น แก้วหัดช่วยเหลือและหัดอยู่ด้วยตัวเองจนชินแล้วพี่ไม่ต้องห่วง” น้ำเสียงแม้จะเข้มแข็งแต่กลับแฝงไปด้วยความอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก“สำหรับพี่แล้ว แก้วไม่ใช่คนอื่น”ปิ่นแก้วชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวอย่างไปไม่เป็นอีกครั้ง ทำไมรู้สึกคล้ายกับว่าเขาเปลี่ยนไปอย่างมากหลังจากเกิดอุบัติเหตุรถล้ม“ถึงตลาดโต้รุ่งแล้ว ไปหาซื้อของกินไปให้ไทยกัน อร่อยทุกร้านเลย” ปิ่นแก้วรีบเปลี่ยนเรื่อง และเดินนำชายหนุ่มไปยังร้านผัดไทยที่มีลูกค้ายืนรออยู่เต็มหน้าร้าน โดยมีแดนดินที่อมยิ้มเบา ๆ เดินตามอยู่ด้านหลัง“เป็นไงไทย อร่อยไหม” ปิ่นแก้วอมยิ้มเมื่อเห็นแดนไทยเคี้ยวขนมจนแก้มตุ่ย“อร่อยพี่แก้ว อร่อยทุกอย่างแต่น้อยกว่าขนมร้านพี่นิดหนึ่ง” แดนไทยพูดปากหวานเอาใจแม้ขนมยังคงอยู่เต็มปากปิ่นแก้วเอื้อมมือไปดึงหูแดนไทยเล่นเพื่อหยอกล้อปนชอบใจ “ปากหวานขนาดนี้ไม่รู้คู่รักในอนาคตของเราจะต้องเจอศึกหนักแค่ไหน สงสัยสาว ๆ เดินตามมาเป็นพรวนจนหัวบันไดบ้านไม่แห้งแน่ ๆ”“พี่แก้วพูดอะไรก็ไม่รู้ ไทยย

อำเภอบ้านเกิดของกองพลเป็นอำเภอที่มีชายแดนติดกับประเทศเพื่อนบ้าน เพราะอยู่ติดกันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ประชาชนจากทั้งสองฝั่งจะลักลอบข้ามแดนและไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ เพื่อบรรเทาปัญหานี้ จึงได้มีการผ่อนปรนให้ติดต่อค้าขายและข้ามแดนไปมาได้เฉพาะช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เป้าหมายที่แดนดินมาก็เพื่อการนี้ตอนนี้เขาและกองพลกำลังเดินอยู่ในตลาดการค้าริมชายแดนของประเทศเพื่อนบ้าน ตลาดแห่งนี้มีความพิเศษกว่าที่อื่น เพราะนอกจากจะมีจำหน่ายอาหาร ข้าวของเครื่องใช้ประจำวันแล้ว ที่นี่ยังเป็นตลาดค้าส่งหยกที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งแดนดินมองสำรวจไปรอบ ๆ ตลาดค้าหยกอย่างพินิจพิเคราะห์ หลังจากเดินมาได้สักระยะเขาก็เจอร้านที่ตั้งใจเอาไว้แดนดินลากแขนเพื่อนให้เดินเข้าไปในร้านค้าหยกแห่งนี้ ตัวร้านค่อนข้างกว้าง มีตู้กระจกที่ใช้โชว์ก้อนหยกหลากสีและเครื่องประดับหยกหลากสไตล์ หลายราคาตั้งแต่หลักไม่ถึงสิบบาทไปจนถึงหลักหมื่นหลักแสนบาท แต่แดนดินไม่ได้สนใจหยกที่วางเรียงโชว์อยู่ในตู้ เขาเดินเข้าไปยังส่วนหลังของร้านซึ่งเป็นลานกว้างไม่มีหลังคากลางลานกว้างที่ตอนนี้มีก้อนหินสีน้ำตาล

ปิ่นแก้วหันไปยิ้มกับแดนดินก่อนตอบ “ร้านขนมหวานใจเป็นร้านของแก้วเอง”สองสาวทำตาโต“แก้วเก่งมากเลย..โอ้ย..พวกเราไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามีเพื่อนเป็นเจ้าของร้านขนมชื่อดังของจังหวัด”ปิ่นแก้วยิ้มเขิน “ไม่ดังอะไรหรอกพี่เยา ร้านอื่นมีชื่อเสียงกว่าแก้วตั้งมาก”พะเยากลอกตาอย่างไม่เชื่อแต่ก็ไม่สนใจต่อปากต่อคำอีก เรื่องของสุจินสำคัญกว่า“พี่จินทำเลย งานน่าสนใจดีออก”“แล้วแก้วจะเปิดร้านเมื่อไหร่เหรอ”“อีกประมาณสองเดือนค่ะพี่ ตอนนี้ร้านใกล้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือตกแต่งอีกนิดหน่อย แต่พี่สามารถเริ่มทำงานกับแก้วได้เลยนะ ไปช่วยที่ร้านขนมก่อน ตอนนี้ที่ร้านเพิ่มขนมอีกหลายอย่างกำลังขาดคนช่วยพอดี”“งั้นพี่รับ แก้วจะให้ไปเริ่มงานวันไหน”“พรุ่งนี้ช่วงสายพี่ไปหาที่แก้วที่ร้านได้เลย”“น่าอิจฉาพี่จินจังเลยได้ทำงานกับแก้วแบบนี้ ถือเป็นความโชคดีบนคราวเคราะห์เลยนะ” พะเยากระเซ้าพี่สาวคนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกัน“แล้วพี่เยาสนใจมาทำงานกับแก้วไหม แก้วกำลังหาคนช่วยรับออร์เดอร์และทำเครื่องดื่มด้วยนะ”พะเยาทำตาโต “อย่าทำเป็นพูดเล่นเชียวนะแก้

ปิ่นแก้วยิ้มสดใสและรู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นภาพตรงหน้าตอนนี้คาเฟ่ไม้ริมน้ำของเธอต่างคลาคล่ำไปด้วยลูกค้าที่เข้ามารับบริการตั้งแต่เริ่มเปิดร้านตอนสิบนาฬิกาและตอนนี้ก็ล่วงไปเกือบหกโมงเย็นเข้าไปแล้วจำนวนลูกค้าก็ยังไม่ลดลงคาเฟ่แห่งนี้ปรับปรุงจากบ้านไม้สองชั้นเดิม โดยเธอยังคงสีเนื้อไม้สีน้ำตาลเข้มเอาไว้ และเปิดให้บริการเป็นคาเฟ่ตรงชั้นหนึ่ง ส่วนชั้นสองเอาไว้เก็บของ เก็บวัตถุดิบต่าง ๆ ที่ใช้สำหรับขายเพราะความที่ที่ดินตรงนี้ตั้งเลียบชายคลองเป็นแนวนอน เธอจึงปรับปรุงพื้นที่ชั้นล่างให้มีชายคาและที่นั่งเลียบไปตามความยาวของลำคลองด้านหน้าตรงทางเข้าคาเฟ่เธอได้ทำรั้วไม้คาวบอยสีขาวที่มีสูงเพียงหกสิบเซนติเมตรเพื่อไม่ให้บดบังทิวทัศน์และความงามของตัวเรือนไม้และจะได้สะดุดตาคนที่เดินผ่านไปมาเมื่อเดินผ่านประตูรั้วจะเจอสนามหญ้าสีเขียวและต้นไม้สูงที่ให้ร่มเงา กลางสนามหญ้าได้ตั้งโต๊ะเก้าอี้ไม้และหวายอย่างเป็นสัดส่วน และมีต้นไม้ประดับกั้นระหว่างโต๊ะเพื่อความเป็นส่วนตัวของผู้มารับบริการถัดจากสนามหญ้าก็จะเป็นตัวเรือนไม้สองชั้นสีน