Semua Bab พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย: Bab 91 - Bab 100

แม้จะไขความกระจ่างให้ทราบไปบ้างแล้ว แต่สายตาของทุกคนที่มองมายังคงคลางแคลงสงสัยบวกกับความรู้สึกดูหมิ่นจาง ๆ ซึ่งปิ่นแก้วได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างปลง ๆ ไม่ว่าที่ไหนสังคมไหนก็มีเรื่องแบบนี้เหมือนกันหมด ใจอยากจะหนีกลับไปหาอะไรสนุก ๆ ทำหลังเรียนเสร็จแต่ก็ไม่สามารถทำได้ในช่วงนี้ เพราะมีกิจกรรมรับน้องในทุกเย็นหลังเลิกเรียน“จำเอาไว้นะ ไม่ว่าน้อง ๆ จะเคยมาจากไหน สูงต่ำอย่างไร ตอนนี้ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะทุกคนได้เข้ามาเรียนเป็นนักศึกษาปีหนึ่งคณะบริหารธุรกิจ ทุกคนเท่าเทียมกันหมด พวกเรามีกันอยู่แค่นี้ต้องคอยช่วยเหลือกัน กลมเกลียวกันในฐานะเพื่อนร่วมรุ่น เข้าใจไหม”ปิ่นแก้วยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของรุ่นพี่ดังมาจากหน้าห้องในกิจกรรมรับน้อง ปากอยากจะพูดอยากจะบังคับอย่างไรย่อมได้ทั้งนั้น สำคัญที่ใจคนและเจ้าตัวว่าจะคิดหรือทำอย่างไรต่างหากหลังจากเปิดเทอมและทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ ปิ่นแก้วก็สามารถย่อยเพื่อนร่วมรุ่นออกได้เป็นหลายกลุ่มกลุ่มแรกคือกลุ่มสอบโควตา กลุ่มนี้ค่อนข้างจะภูมิใจในความเก่งของตัวเองที่สามารถสอบเ

ส่วนโครงการเรื่องสร้างโรงค้าส่งผลไม้และโรงงานแปรรูปนั้นเขาก็ตั้งใจจะทำเช่นกัน ตอนนี้ที่ดินในตัวอำเภอก็ได้ซื้อและเตรียมพื้นที่ไว้พร้อมแล้ว เหลือแค่แบบแปลน หากออกมาเรียบร้อยแล้วก็จะค่อย ๆ ทยอยก่อสร้าง คาดว่ากว่าจะเปิดดำเนินการได้ก็พอดีที่ปิ่นแก้วเรียนจบเหตุที่ไม่เร่งสร้างให้เสร็จโดยเร็วเพราะตอนนี้เขารับหน้าที่ดูแลร้านทั้งสองแห่งแทนปิ่นแก้วอยู่ เขาไม่อยากให้มีงานอื่นเข้ามาแทรกจนละเลยทั้งสองร้านที่เธออุตส่าห์ฝากฝังไว้ ไม่ว่าอย่างไร เรื่องของปิ่นแก้วก็เป็นเรื่องสำคัญที่สุดของเขาเสมอรออีกแค่ไม่ถึงสี่ปี รอเธอกลับมาสานต่องานของตัวเอง และเขาเริ่มงานของตนอย่างเต็มตัว สองคนช่วยกันคนละไม้ละมือเพื่อสร้างความมั่นคงให้กับครอบครัวเล็ก ๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตของพวกเขาทั้งคู่ ชายหนุ่มรู้สึกหวานล้ำจนเหลือจะกล่าวเมื่อคิดมาถึงตรงนี้เมื่อออกจากแปลงผักแล้วชายหนุ่มได้เดินเข้าไปในบริเวณบ้านของปิ่นแก้วต่อเพื่อสำรวจความเรียบร้อยซึ่งเป็นกิจวัตรที่เขาต้องทำทุกครั้งยามที่กลับมานอนบ้านบ้านหลังน้อยของเธอตั้งเป็นเงาตะคุ่มอยู่เบื้องหน้า ให้ความรู้สึกทั้งโดดเดี่ยวและวัง

“เข้าไปในห้องกันเถอะ” เธอเดินนำเพื่อนเข้าไปในห้อง และวนเวียนแนะนำอุปกรณ์เครื่องใช้สักครู่ก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องเพื่อให้พื้นที่ส่วนตัวแก่มาลินีหลังจากดูจนแน่ใจว่ามาลินีหลับสนิทอยู่บนเตียงแล้ว เธอจึงลากอรรณพไปสอบถามทันที“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมากับมาลินีได้”“นี่เธอไม่คิดจะถามฉันก่อนเหรอว่าฉันเป็นยังไงบ้าง”“เห็นสีหน้าและท่าทางเธอก็รู้แล้ว จะถามให้เสียเวลาทำไมล่ะจ๊ะอันนา”อรรณพอมยิ้มชอบใจ“เล่ามาเร็ว ๆ”“มาลินีตั้งใจจะกระโดดน้ำตาย ฉันเลยต้องกระเตงมาด้วยนี้แหละ”ปิ่นแก้วทำตาโต “แล้วเธอไปเจอมาลินีได้ยังไงล่ะ” เธอทราบมาก่อนว่าอรรณพและมาลินีอยู่จังหวัดเดียวกัน แต่ไม่ได้สนิทสนมกันแต่อย่างใดเพราะเรียนอยู่คนละโรงเรียน“ตอนพ่อแม่และฉันออกไปกินข้าวเพื่อกระชับความสัมพันธ์กันใหม่ ขากลับดันเจอมาลินีกำลังยืนร้องไห้อยู่บนสะพานและเตรียมจะปีนราวสะพานเพื่อกระโดดลงไปในน้ำ โอ๊ย..แก้วเอ๊ย..ตอนนั้นใจฉันแทบจะตกทะลุลงไปในนรก รีบใส่เกียร์หมาไปดึงตัวมาลินีลงมาแทบไม่ทัน”“มันเรื่องหนักหนาอะไรถึงตัดสินใจแบบนั้น”“น้อ

ข้างฝ่ายแดนดินยังไม่มีความคิดที่จะเพิ่มพื้นที่เพาะปลูกผลไม้ให้ครอบครัวอื่น เพราะตอนนี้กำลังซื้อของดำรงยังมีจำกัดอยู่แค่ระดับปัจจุบัน และแดนดินยังไม่คิดหาลูกค้าอื่นเพิ่ม เขาต้องการนำผลผลิตทั้งหมดมาใช้ในโรงค้าส่งผลไม้และโรงงานแปรรูปที่กำลังจะสร้างขึ้น ต้องรอใกล้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อนถึงจะเริ่มทำสัญญากับชาวบ้านอีกครั้ง“ถ้าเป็นผลไม้ช่วงนี้ยังนะครับน้าทา เมล็ดพันธุ์ยังมีไม่เยอะ” เขายังคงใช้ข้ออ้างเดิม“แต่ถ้าเป็นกาแฟและดอกไม้ ผมสามารถทำสัญญาได้เลย แต่ก็อย่างที่น้าทราบว่าขั้นตอนการเก็บและแปรรูปจะค่อนข้างยุ่งยาก ไม่เหมือนผลไม้ที่แค่เก็บจากต้นแล้วส่งขาย น้าสนใจไหม”เพราะกาแฟและชาดอกไม้ที่ปลูกก่อนหน้านั้นให้รสชาติดี หอมถูกปาก อีกทั้งสรรพคุณที่มีประโยชน์หลากหลายของดอกไม้และกาแฟ จึงดึงดูดผู้คนให้หันมานิยมดื่มกันมากขึ้น ปิ่นแก้วได้บรรจุใส่ถุงวางขายที่หน้าร้านก็ขายดิบขายดีเรียกว่าวางไว้เท่าไหร่ก็หมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงอีกทั้งความนิยมของกาแฟและดอกไม้นั้นค่อนข้างกว้างไปถึงตลาดต่างประเทศหลายประเทศ อย่างดำรงเองที่เน้นส่งออกไปยังตลาดประเ

“ก็ไปพูดไม่ไว้หน้าเขาแบบนั้น ใครเขาจะไปทนไหว มานี่ฉันช่วยเอง” นิสารัตน์นั่งลงยอง ๆ อยู่ด้านข้างและคว้ากรรไกรมาช่วยตัด ขณะที่จินตนาลูกคู่ของเธอก็มานั่งช่วยพับกระดาษเป็นรูปดอกไม้ให้ด้วย“ขอบใจนะ” ปิ่นแก้วหันไปยิ้มให้“ไม่เป็นไร งานจะได้เสร็จไว ๆ”นิสารัตน์เงยหน้ามองปิ่นแก้วก่อนพูดออกมา “อันที่จริงการุณเขาก็พูดถูกนะ คนที่มีแววอนาคตจะสดใสแบบเธอน่าจะหันกลับมาใช้ชีวิตตามปกติแบบเพื่อน ๆ ได้แล้ว”หลังจากเหตุการณ์เย็นวันนั้น บรรดานักศึกษาและผู้อยู่ในเหตุการณ์ต่างเอาเรื่องนี้ไปพูดคุยกันอย่างสนุกปาก การุณรู้สึกอับอายอย่างที่สุด และมักจะทำหน้าบูดบึ้ง ส่งตาขวางให้ทุกครั้งที่เห็นปิ่นแก้ว  ซึ่งปิ่นแก้วทำเพียงแค่ยักไหล่และใช้ชีวิตตามปกติของตัวเองไปวัน ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและใบหน้าการุณยิ่งบูดบึ้งมากขึ้นเมื่อได้ยินข่าวว่าปิ่นแก้วย้ายออกจากหอในไปอยู่กับผู้ชาย และยิ่งใบหน้าการุณบูดบึ้งเท่าไหร่ ใบหน้าของสกุณาก็ยิ่งสดชื่นมากขึ้นเท่านั้น  -----“แก้ว ร้าน Best Bake ปิดกิจการไปแล้วนะ”