บททั้งหมดของ หลงกลรัก ฉลามตัวร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

“พี่ฉลาม นี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดของพี่นายน์นี่”น้ำค้างทอดมองไปยังถนนก็จับสังเกตได้ว่าฉลามได้เปลี่ยนเส้นทาง จึงหันไปเอ่ยถามหนุ่มหล่อที่แสดงสีหน้าเบิกบานราวกับดีใจที่เธอให้ทดลองคบกัน“พี่ก็ไม่ได้จะไปคอนโดของมันนี่”คราแรกกะว่าจะไปส่งเธอเอารถที่คอนโดของเพื่อน แต่ว่าเขานึกเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน“แล้วจะพาฉันไปไหน”น้ำค้างเอ่ยถามด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด พลันทำให้อกข้างซ้ายสั่นไหว อย่าบอกนะว่าแค่ยอมทดลองคบกัน เขาก็คิดจะพาเธอไป…“คิดอะไรอยู่ พี่แค่จะไปส่งเรากลับห้อง”ฉลามกระตุกยิ้มอย่างรู้ทันความคิดหญิงสาวที่ทำสายตาเลิ่กลั่ก น้ำค้างเป็นคนคิดมาก ไม่รู้ว่าป่านนี้จะมโนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว“ไปส่งทำไม รถฉันก็มี”“เอาจอดไว้ที่นั่นแหละ”“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะออกไปหาข้าวกินยังไงล่ะ”“เดี๋ยวพี่ไปรับ”หญิงสาวหันไปจ้องใบหน้าของคนเจ้าแผนการ ถ้าคืนนี้เขาเป็นคนไปส่งเธอ พรุ่งนี้ก็จะได้มีข้ออ้างมาเจอกันอีก“นะครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างต้องการคำตอบ พร้อมทั้งเผยรอยยิ้มอันน่าหลงใหล ส่งสายตาเปล่งประกายจ้องมองมายังคนตัวเล็ก“ก็ได้ค่ะ”หนุ่มหล่อกระตุกยิ้มพึงพอใจ เขาอยากใช้โอกาสนี้ออกมาเจอเธออีกวัน อย่างน้อยพรุ่งนี้มา

ฉลามปล่อยคนตัวเล็กลงยืนบนพื้น ต่างสบตากันและกันอย่างหวานซึ้ง ในขณะที่หัวใจของทั้งคู่ส่งเสียงตึกตักท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงสลัวที่สาดส่องเข้ามาทางบานกระจกสีใส พลันทำให้ชายหนุ่มไม่อยากหยุดอยู่แค่มองหน้ากันมือหนาเชยปลายคางของน้ำค้างขึ้น โน้มใบหน้าหล่อเข้าหาหญิงสาวที่คลี่ยิ้มบางเบาอย่างเขินอาย ทันใดที่ริมฝีปากของเขาทาบทับอยู่บนริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อ ก็ไม่รีรอรีบส่งมือรั้งท้ายทอยของเธอเข้ามา แล้วบดจูบกันอย่างเร่าร้อน ก่อนจะแทรกลิ้นร้ายเข้าไปในโพลงปาก ดูดดื่มน้ำหวานในยามที่ลิ้นของทั้งสองคนตวัดเกี่ยวพันกันทั้งคู่จูบกันอยู่เนิ่นนาน ในขณะที่มือของชายหนุ่มเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข เลื่อนเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียนใต้เสื้อไหมพรมสีชมพู ถือวิสาสะปลดตะขอบราออกโดยที่เจ้าตัวยังคงเผลอไผลไปกับรสจูบกระเป๋าสะพายที่ห้อยอยู่บนบ่าของน้ำค้างร่วงลงสู่พื้น มือเล็กโอบกอดร่างของชายหนุ่ม เงยหน้ารับองศาจูบของคนตัวสูงที่ตวัดปลายลิ้นหยอกล้อเธอจนรู้สึกมวนท้องราวกับมีผีเสื้อนับพันบินวนเขาผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะอุ้มร่างของเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิงพาเข้าไปยังห้องนอน วางเธอลงบนเตียงหนานุ่ม แล้วเปิดเพียงโคมไฟส

“สวัสดีค่ะพี่นายน์”น้ำค้างเอ่ยทักทายเพื่อนของฉลาม เธอยังไม่ได้บอกแฟนหนุ่มว่าไอรินตัดสินใจเลิกข้องเกี่ยวกับนายน์แล้ว ไม่คิดว่าทั้งสองจะมาด้วยกันไอรินได้ยินชื่อนี้ก็พลันเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งมาถึง เขาส่งสายตาจ้องมองเธอแวบหนึ่งก็เดินอ้อมมาหย่อนก้นลงโซฟาตัวเดียวกัน อกข้างซ้ายของหญิงสาวสั่นระรัวและทำตัวไม่ถูก ก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เผยรอยยิ้มอย่างเป็นกันเองแล้วเอ่ยทักทาย“อ้าวพี่นายน์ พี่ฉลาม บังเอิญเจอกันอีกแล้วนะคะ”“อือ พี่มาหาน้ำค้างน่ะ” ฉลามเอ่ยตอบส่วนเพื่อนของเขาอีกคนเอาแต่จ้องไอรินอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะรับแก้วเหล้าที่เธอเป็นคนชงให้ยกขึ้นดื่มจนหมดแก้วนายน์รู้สึกว้าวุ่นใจตั้งแต่ช่วงกลางวัน เขาได้ส่งข้อความเพื่อชวนไอรินออกมาดื่มด้วยกันคืนนี้ แต่ทว่าข้อความนั้นดันส่งออกไปไม่ได้เหมือนกับว่าเธอได้บล็อกเขาไปแล้ว ส่วนเบอร์ที่เคยให้ไว้ก็โทรไม่ติด นายน์จึงโทรหาฉลามหวังจะขอให้ช่วยถามน้ำค้าง บังเอิญจับจังหวะที่เพื่อนกำลังจะออกไปหาแฟนสาวพอดี เขาจึงขอตามมาด้วย“ไฮ หนุ่ม ๆ”เฟญ่าเริ่มเมาได้ที่ก็ลุกออกไปเต้นกับหนุ่ม ๆ พอจบเพลงเธอก็เดินกลับมาที่โต๊ะ เห็นรุ่นพี่ทั้งสองคนจึงแปลกใจเล็กน้อย

“ขอกอดหน่อย”หลังจากวางสายของผู้เป็นพ่อ น้ำค้างก็โผเข้าสวมกอดแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันราวกับต้องการหาที่พักพิงทางใจ เธอยังคงรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวัง เวลาผ่านไปตั้งนานแทนที่ท่านจะถามว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม ต้องการความช่วยเหลือบ้างหรือเปล่า แต่ท่านกลับบอกให้เธอไปขอโทษภรรยาเธอไม่มีวันทำแบบนั้น เพราะเธอไม่ใช่คนผิด“พ่อโทรเหรอ”“ค่ะ”คำตอบสั้น ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกเศร้า ฉลามจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ ทำได้เพียงโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน มอบความอบอุ่นหวังให้เธอสบายใจ แม้เธอจะเดินออกไปคุยห่างจากที่เขานั่ง แต่ก็พอได้ยินประโยคของน้ำค้างที่ตอบผู้เป็นพ่อเมื่อครู่ ฟังดูแล้วคงยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน“ออกไปเที่ยวกันไหมคะ ไปตอนนี้เลย”“อื้ม”ทั้งสองพากันมุ่งหน้าไปยังร้านเกม VR ซึ่งเปิดอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เป็นการเล่นเกมในโลกเสมือนจริงราวกับว่าผู้เล่นได้เข้าไปอยู่ในฉากนั้น ฉลามที่ชื่นชอบความท้าทายอยู่แล้ว จึงรับคำท้าพากันเข้าไปเล่นเกมยิงปืน สร้างความรู้สึกสนุกสนานให้หญิงสาวพอลืมเรื่องทุกข์ใจไปได้บ้างหนึ่งชั่วโมงผ่านไปเกมจบลงทั้งสองจึงถอดอุปกรณ์ส่งคืนให้กับพนักงาน ก่อนจะพากันเข้า

หลายเดือนต่อมาฉลามเรียนจบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอสภาอนุมัติก็จะเข้ารับปริญญาบัตร ส่วนน้ำค้างต้องไปฝึกงานที่ประเทศออสเตรเลีย ชายหนุ่มจึงเดินทางไปส่งแฟนสาวที่สนามบินในเวลาสิบห้านาฬิกา เผื่อเวลาให้เธอไปเช็กอินและโหลดกระเป๋าก่อนขึ้นเครื่องหนึ่งชั่วโมงกว่ามือของทั้งคู่จับกันอย่างแนบแน่นตั้งแต่นั่งอยู่ในรถจนกระทั่งเดินเข้าไปในสนามบิน จนมันเปียกชุ่มไปด้วยคราบเหงื่อ น้ำค้างช้อนดวงตาขึ้นมองแฟนหนุ่มด้วยใบหน้าหมองเศร้า แค่คิดว่าต้องห่างกันเกือบสามเดือนก็คิดถึงใจจะขาด อีกทั้งยังต้องปรับตัวกับเวลาที่ห่างกันถึงสี่ชั่วโมง หลังจากนี้ฉลามก็ต้องเดินบนเส้นทางใหม่ คือเริ่มต้นชีวิตของการทำงาน“เดินทางกลับดี ๆ นะคะ”“เราก็เหมือนกัน อยู่ทางนั้นต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ”“ค่ะ พี่ก็เหมือนกัน”ทั้งสองจ้องมองกันชั่วครู่ก็โผเข้าสวมกอดกันอย่างเนิ่นนานราวกับไม่อยากแยกจากกัน แต่ทว่าต้องทำใจปล่อยอ้อมแขนเนื่องด้วยเวลาที่ใกล้เข้ามาเต็มที“เข้าไปแล้วนะ”เธอเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือ ฉลามจึงเลื่อนมือขึ้นไปลูบเรือนผมเพื่อปลอบประโลม“ครับ ถึงแล้วโทรหาพี่ด้วย”“ค่ะ”โบกมือล่ำลากันเสร็จ น้ำค้างก็จำใจต้องลากกระเป๋าเดินทางเข้